Η δυναμική αυτού του αγώνα ώθησε μεγάλο μέρος των αναρχικών να κινητοποιηθούν, δρώντας αλληλέγγυοι με κάθε μέσο στους αντιστεκόμενους κατοίκους του Στρυμονικού. Πολλοί αγωνιστές, εμπνεόμενοι από τα χαρακτηριστικά του και βάσει της επιλογής τους να προωθήσουν την κοινωνική αντίσταση, την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση, προχωρούν στη δημιουργία ενός ανοιχτού πολιτικού χώρου συνάντησης και κοινής δράσης. Μια ανοιχτή συνέλευση συγκροτείται για το σκοπό αυτό, ύστερα από δημόσια εκδήλωση-συζήτηση που οργανώθηκε από συντρόφους στο Πολυτεχνείο, στις 11 Δεκεμβρίου του '97.

Ένα μήνα μετά τη λήξη του αποκλεισμού των χωριών Βαρβάρα και Ολυμπιάδα από τις δυνάμεις καταστολής που επιστράτευσε το κράτος προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτή την κοινωνική έκρηξη, κι ενώ ξεκινά ένας κύκλος μαζικών διώξεων κατά των κατοίκων της περιοχής, πραγματοποιείται κατασταλτική επιχείρηση εναντίον του αγώνα αλληλεγγύης, με στόχο να τον αναχαιτίσει.

Στις 13 Γενάρη του '98, γίνονται συντονισμένες έφοδοι της "αντιτρομοκρατικής" υπηρεσίας σε έξι σπίτια αναρχικών. Συλλαμβάνεται ο Νίκος Μαζιώτης, κατηγορούμενος για την απόπειρα έκρηξης στο υπουργείο Βιομηχανίας και Ανάπτυξης στις 6/12/97, ενώ ακολουθούν και προσαγωγές δεκαέξι άλλων ατόμων που κρατούνται για πολύωρη ανάκριση στην ασφάλεια. Πρόκειται κατά κύριο λόγο για αναρχικούς που, όπως ο Μαζιώτης, συμμετέχουν στη συγκρότηση της ανοιχτής συνέλευσης, με στόχο τη συνάντηση, την επικοινωνία και τη σύμπραξη μεταξύ των υποκειμένων που δρουν προς την αναρχική-αντιεξουσιαστική κατεύθυνση και δραστηριοποιούνται εκείνη την περίοδο στον αγώνα αλληλεγγύης στους αντιστεκόμενους του Στρυμονικού.

Μέσα από τον αγώνα αυτό, ενισχύονται και εμπλουτίζονται τα μηνύματα της αντίστασης και της εξέγερσης ενάντια σε ένα από τα καταστροφικά σχέδια της καπιταλιστικής ανάπτυξης, καθώς πλαισιώνονται από έναν ανατρεπτικό λόγο και με τις πρακτικές της αντιπληροφόρησης προωθούνται στο χώρο της μητρόπολης. Η κοινωνική αλληλεγγύη που αναδεικνύεται φέρει τη δύναμη να τροφοδοτήσει τη βούληση των κατοίκων για συνέχιση της αντίστασης, ακυρώνοντας τις προσπάθειες των κατασταλτικών μηχανισμών που στοχεύουν να την εκμηδενίσουν. Το έργο εξ' άλλου του ελέγχου και της καταστολής των κοινωνικών αγώνων γίνεται πάντα δυσκολότερο, όταν αυτοί δεν περιορίζονται στα σημεία που εκδηλώνονται, όταν δεν μένουν απομονωμένοι, όταν ανάμεσα στους αντιστεκόμενους αναπτύσσεται η αλληλεγγύη. Το κράτος, αναγνωρίζοντας τους κινδύνους που εγκυμονεί για την όξυνση της κοινωνικής ανταρσίας η ύπαρξη της αλληλεγγύης μεταξύ των κοινωνικών χώρων της αντίστασης, επιτίθεται με αυτή την επιχείρηση της 13ης Γενάρη στα πολιτικά υποκείμενα που συνειδητά με τον αγώνα τους την προωθούν.

Για τους κυρίαρχους, που θέλουν η εξουσία τους να φαντάζει παντοδύναμη, η ύπαρξη ατόμων που η πολιτική τους δράση πραγματώνεται έξω από τους μηχανισμούς χειραγώγησης, έξω και ενάντια στους θεσμούς ελέγχου και αφομοίωσης της κοινωνικής δυναμικής, αποτελεί πάντα ένα πρόβλημα. Το κράτος στρέφει την ισχύ της κατασταλτικής του δράσης ενάντια στη δράση των αναρχικών, γιατί τη θεωρεί επικίνδυνη ως προς την προοπτική της ανάπτυξής της, καθώς και ως προς τα αποτελέσματα που μπορεί να επιφέρει η δυναμική της στους κόλπους της κοινωνικής σύγκρουσης.

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης της κυριαρχίας του κεφαλαίου, με την ανάπτυξη των σύγχρονων μορφών εξουσίας, σηματοδοτούνται ριζικές αλλαγές στο σύνολο της κοινωνικής ζωής. Η αναδιαρθρωτική επέλαση των αφεντικών, στην προσπάθεια επιβολής των νέων όρων καταπίεσης, δημιουργεί μια εξαιρετικά δυσμενή συνθήκη ρευστότητας για τα πεπαλαιωμένα μέσα απορρόφησης των κραδασμών που γεννά η κοινωνική δυσαρέσκεια (συνδικάτα, τοπική αυτοδιοίκηση, αντιπρόσωποι κοινωνικών χώρων κλπ). Κι ενώ η εμπιστοσύνη στους θεσμούς διαμεσολάβησης και χειραγώγησης φαίνεται να εξαντλείται από την πλευρά των καταπιεσμένων, η κατά μέτωπο επίθεση είναι η απάντηση της σαρωτικής διάθεσης των κυρίαρχων για τις αντιστάσεις που αναπτύσσονται.

Όταν η προπαγάνδα εξωραϊσμού των σχεδίων τους δεν πείθει, όταν οι απόπειρες συκοφάντησης δεν κάμπτουν τη διάθεση για αγώνα, όταν οι προσπάθειες ελέγχου και χειραγώγησης δεν αρκούν για να σκύψουν τα κεφάλια, τότε εξαπολύονται τα πυρά της δικαστικής και αστυνομικής καταστολής: η άσκηση φυσικής βίας, οι μαζικές διώξεις, οι συλλήψεις, οι δίκες και οι καταδίκες, γίνονται όλο και πιο συχνό φαινόμενο μπροστά σε κάθε έκφραση κοινωνικής αντίστασης (από τις κινητοποιήσεις των αγροτών και των κατοίκων του Στρυμονικού, ως αυτές των αδιόριστων εκπαιδευτικών και των μαθητών).

Ενεργοποιώντας τους μηχανισμούς καταστολής, οι κυρίαρχοι επιχειρούν να παραδειγματίσουν, να τρομοκρατήσουν, να θέσουν σε ομηρία ολόκληρα τμήματα της κοινωνίας. Κατασκευάζοντας και προωθώντας την ιδεολογία της υποταγής -μέσα από την προβολή της "διαπόμπευσης", της συκοφάντησης, ακόμα και της ενδεχόμενης φυλάκισης σαν αναπόφευκτη τιμωρία του κάθε έστω και εν δυνάμει αντιστεκόμενου που θα δοκιμάσει να υπερβεί τα όρια της νομιμότητάς τους- προσπαθούν να κατοχυρώσουν στη συνείδηση της κοινωνίας πως η επιλογή της αντίστασης ενάντια στα σχέδια του κράτους και του κεφάλαιου είναι αδιεξοδική, αυτοκτονική και παράλογη·ο στόχος τους δεν είναι άλλος από το να αποτρέψουν τη ζωντανή απειλή της κοινωνικής ανταρσίας.

Σε αυτές τις συνθήκες εντάσσεται η ομηρία του Νίκου Μαζιώτη και τα σενάρια περί τρομοκρατικής δράσης του. Στο πρόσωπό του επιχειρείται η ίδια πολιτική της απομόνωσης με αυτήν που υφίσταται κάθε τμήμα της κοινωνίας ή άτομο που εξεγείρεται ενάντια στα σχέδια των αφεντικών. Μέσα από την ομηρία του, το κράτος στέλνει ένα μήνυμα πως όποιος δεν συμμορφώνεται με τις επιταγές της κοινοβουλευτικής δικτατορίας του κεφάλαιου θα χαρακτηρίζεται ως τρομοκράτης, θα διώκεται και θα φυλακίζεται.

Μέσα σε αυτό το κλίμα όξυνσης της καταστολής, ο Ν. Μαζιώτης παίρνει μια θέση επίθεσης ενάντια σε αυτούς που τον υποβάλλουν σε καθεστώς ομηρίας.

Ένα μήνα μετά τη σύλληψη και την ανάκρισή του, και για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά ανάλογων υποθέσεων, δημοσιοποιεί αιφνιδιαστικά ένα κείμενο μέσα από τη φυλακή, με το οποίο αναλαμβάνει την ευθύνη για την τοποθέτηση της βόμβας στο υπουργείο Βιομηχανίας και ΑνάπτυξηςΧ όχι γιατί αναγνωρίζει κάποιο περιθώριο ειλικρινούς σχέσης με το κράτος, αλλά για να υποστηρίξει δημόσια την επιλογή του και να καταθέσει ανοιχτά τα πολιτικά κίνητρα που τον οδήγησαν σε αυτήν.

Στο κείμενό του αναφέρει: "Με την απόπειρα στο υπουργείο Βιομηχανίας και Ανάπτυξης στις 6-12-97, σκοπό είχα την αποστολή μηνύματος στους πολιτικούς, επιχειρηματικούς και αστυνομικούς κύκλους αυτής της χώρας, ότι τα σχέδιά τους, επενδυτικά ή κατασταλτικά, δεν πρόκειται να περάσουν χωρίς αντίσταση. Σκοπό είχα επίσης την αποστολή μηνύματος αλληλεγγύης στο δίκαιο και δυναμικό αγώνα που με κάθε μέσο διεξάγουν οι κάτοικοι των χωριών του Στρυμονικού κόλπου ενάντια στην εγκατάσταση βιομηχανίας χρυσού από την καναδική πολυεθνική TVX Gold στη ΒΑ Χαλκιδική".

Η απόπειρα αυτή του Ν. Μαζιώτη ενάντια στο κτίριο του συγκεκριμένου κρατικού μηχανισμού, που χειρίζεται και επιβάλλει την καταστροφική επένδυση της TVX, πραγματοποιείται την ίδια περίοδο που τα αντιστεκόμενα χωριά της Χαλκιδικής βρίσκονται κάτω από καθεστώς στρατιωτικού νόμου και κατοχής από τις ειδικές κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους που, με τη βία, την τρομοκρατία καθώς και τις δημόσιες ευχαριστίες και παροτρύνσεις της TVX, επιχειρούν να κάμψουν την αντίσταση των κατοίκων.

H ανάληψη ευθύνης για την επιλογή του να δράσει αλληλέγγυος, με όλα τα μέσα που διαθέτει, στους αγωνιζόμενους του Στρυμονικού, μετατρέπει το γεγονός της δίωξής του σε ένα νέο έδαφος παρέμβασης στην αντίσταση που διεξάγεται στη Β.Α. Χαλκιδική και επίθεσης ενάντια στα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά.

Η επιλογή αγώνα του Μαζιώτη είναι μέρος του ευρύτερου αγώνα ενάντια στην εγκληματική δράση της TVX και του κράτους στην περιοχή της Χαλκιδικής, και με τη στάση του γίνεται ο ίδιος αναπόσπαστο μέρος αυτού του μετώπου που παραμένει ανοιχτό, έχοντας μπλοκάρει για μεγάλο χρονικό διάστημα την πραγμάτωση της μεγαλύτερης ιδιωτικής επένδυσης που επιχειρείται μέχρι στιγμής στον ελλαδικό χώρο.

Η βούλησή του να αγωνιστεί με τα μέσα που ο ίδιος επιλέγει ενάντια στην εγκατάσταση της μεταλλουργίας χρυσού και να σταθεί με αυτό τον τρόπο απέναντι στο κράτος που τον φυλακίζει, ενισχύεται από τη δυναμική του ίδιου του αγώνα στο Στρυμονικό.

Η απόπειρα επικοινωνίας με τους αντιστεκόμενους κατοίκους της Χαλκιδικής -επικοινωνίας που έχει πραγματικό νόημα μόνο όταν δημιουργεί όρους για την προώθηση της σύγκρουσης με την κυρίαρχη πραγματικότητα-, μέσώ αυτής του της επιλογής, πηγάζει από την αλληλεγγύη που αναπτύσσεται ανάμεσα στους αντιστεκόμενους, ακόμα κι όταν αυτοί βρίσκονται και δρουν σε διαφορετικά σημεία του κοινωνικού πεδίου.

Διαρρηγνύοντας τα όρια της απομόνωσης που επιβάλλει η συνθήκη του εγκλεισμού, εξακολουθεί να παρεμβαίνει δυναμικά στο ζωντανό πεδίο της κοινωνικής σύγκρουσης. Μέσα από τα μηνύματα και τα κείμενά του αναφέρεται σε πραγματικά υποκείμενα αγώνα, στην αντίσταση των κατοίκων του Στρυμονικού, στον αγώνα και την ιστορία των αναρχικών, στις κοινωνικές αντιστάσεις και εξεγέρσεις ενάντια στην εγκληματική δράση του κράτους και του κεφάλαιου· στους παράγοντες δηλαδή αυτούς που εμπλούτισαν με εμπειρίες τη δράση του και που μέσα στη φυλακή τροφοδοτούν τη δυναμική της στάσης του απέναντι στους κρατικούς μηχανισμούς.

Η χρησιμοποίηση όλων των διαθέσιμων μέσων στον αγώνα ενάντια στην κυριαρχία είναι η έμπρακτη αμφισβήτηση των επίπλαστων ορίων της νομιμότητας, που το κράτος επιβάλλει στην κοινωνία, καθώς και στο εσωτερικό των αγώνων και των αντιστάσεων. Η αποδοχή των ορίων της "νομιμότητας" και της "παρανομίας" -όρια που στην ουσία καθορίζονται από το συσχετισμό δυνάμεων στο εσωτερικό της κοινωνικής σύγκρουσης- εισάγει τους κυρίαρχους διαχωρισμούς μέσα στον αγώνα, οδηγεί στον αυτοπεριορισμό των αγωνιστών, στη συρρίκνωση της δράσης τους και στο συνεχή μαρασμό της θέλησης να συνεχίσουν να μάχονται σε κατευθύνσεις που μπορούν να διαρρήξουν τον ασφυκτικό κλοιό της κρατικής νομιμότητας και να ρευστοποιήσουν τα σύνορά της. Η πολύμορφη δράση αποτελεί προϋπόθεση για περισσότερες πρωτοβουλίες και δυνατότητες επιλογής στον αγώνα ενάντια στο κράτος, τους θεσμούς και τους νόμους του. Αποτελεί την έμπρακτη επιδίωξη της όλο και ευρύτερης νομιμοποίησης στις συνειδήσεις των ανθρώπων ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους να αγωνίζονται με κάθε διαθέσιμο μέσο για τον αυτοκαθορισμό τους, για την επανοικειοποίηση της κλεμμένης ζωής τους, για την κατάκτηση της ελευθερίας τους.

Στην περίπτωση του Νίκου Μαζιώτη, η προσπάθεια του κράτους να εγκλωβίσει τους αγωνιστές μέσα σε εικόνες και ρόλους της κυρίαρχης ιδεολογίας και του θεάματος, με στόχο να τους αποκόψει από την κοινωνική δυναμική της δράσης τους, συναντά σοβαρά εμπόδια. Η ξεκάθαρη κατάδειξη των κοινωνικών και πολιτικών του χαρακτηριστικών μετατρέπει το γεγονός της αιχμαλωσίας του σε συνθήκη ευνοϊκή για τη συνέχιση του αγώνα, αφήνοντας μετέωρη τη συνηθισμένη τακτική συκοφάντησης των αγωνιστών.

Με την ανάληψη της ευθύνης για την απόπειρα βομβισμού στο υπουργείο Βιομηχανίας και Ανάπτυξης, διαλύει τα ασφαλίτικα σενάρια περί "πρακτόρων" και "προβοκατόρων" που βρίσκονται δήθεν πίσω από τις πράξεις αντίστασης, ενώ ο χαρακτήρας της μακροχρόνιας και πολύμορφης συμμετοχής του σε πολλά σημεία του ευρύτερου κοινωνικού αγώνα κονιορτοποιεί την καθεστωτική προπαγάνδα που προβάλλει την αναρχική δράση διαχωρισμένη σε ανώτερες και κατώτερες μορφές, ιεραρχώντας τις πρακτικές του αγώνα και κατ' επέκταση τις ίδιες τις σχέσεις μεταξύ των αγωνιστών.

Η δήλωσή του αποκαλύπτει την ιστορικότητα του ίδιου του προσώπου, αλλά και τα σαφή κίνητρα της δυναμικής ενέργειας ενάντια στο υπουργείο, καταφέρνοντας ένα πλήγμα στην καθεστωτική προπαγάνδα. Διαλύει τα κατασκευασμένα σχήματα του κράτους, που θέλει να παρουσιάζει την επαναστατική δράση και τους φορείς της ως αντανάκλαση του ίδιου του κράτους, των σκοπών και των μεθόδων του, για να προωθεί μια εικόνα πλήρους ελέγχου σε κάθε πτυχή της ζωής· μια εικόνα όπου η εξουσία έχει διαβρώσει τα πάντα και που τίποτα δεν της διαφεύγει· που ακόμη κι όσοι αγωνίζονται είναι είτε ελεγχόμενοι είτε προϊόντα των αξιών της.

Τα εργαλεία όμως της σκέψης και της ανάλυσης που προσφέρει η κυρίαρχη ιδεολογία για την ερμηνεία του κόσμου δεν βοηθούν στην περίπτωση αυτής της υπόθεσης.

Ο ίδιος ο Ν. Μαζιώτης δεν αφήνει κανένα περιθώριο ένταξής του στον καθεστωτικό λόγο ή προσδιορισμού του μέσα από τους ρόλους της κυρίαρχης πραγματικότητας, αρνούμενος κάθε σημείο σύνδεσης με αυτήν και τις αξίες της. Κρατώντας μία αγωνιστική στάση απέναντι στους μηχανισμούς, αποκλείει κάθε δυνατότητα απόπειρας ορισμού του ως θύμα· ορισμού που, όταν χρησιμοποιείται για όσους έρχονται αντιμέτωποι με την κρατική καταστολή, αλλοτριώνει τον πολιτικό χαρακτήρα της κάθε δίωξης και υπονομεύει την κοινωνική δυναμική της.

Μέσα από την επιλογή του να μάχεται τους εχθρούς της ελευθερίας, βρέθηκε πολλές φορές -άλλοτε μόνος του και άλλοτε εν μέσω μαζικών διώξεων- αντιμέτωπος με τους μηχανισμούς καταστολής. Η διαρκής παρέμβασή του στον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο και η ενεργή συμμετοχή του στον αναρχικό αγώνα, που για τους κυρίαρχους συνιστούν κεντρικό επιχείρημα για τη συνθήκη ομηρίας του, για μας είναι αιτία να τον θεωρούμε αναπόσπαστο μέρος της δράσης και της ιστορίας μας.

Το 1990, με δήλωση που στέλνει στο στρατό, αρνείται να υπηρετήσει τη στρατιωτική και κάθε είδους εναλλακτική θητεία. Το Μάη του '91 φυλακίζεται για τέσσερις μήνες και δικάζεται από το στρατοδικείο ως ανυπότακτος. Συλλαμβάνεται για δεύτερη φορά με την κατηγορία της λιποταξίας και της προσβολής στρατεύματος το Νοέμβριο του '92 και ύστερα από 51 ημέρες απεργία πείνας αποφυλακίζεται.

Συμμετέχει στον αγώνα αλληλεγγύης στους φυλακισμένους αγωνιστές Οδ. Καμπούρη και Γ. Μπαλάφα, που κάνουν απεργία πείνας διεκδικώντας την απελευθέρωσή τους. Σε μια από τις πράξεις αλληλεγγύης αυτής της περιόδου, την κατάληψη της ΑΣΟΕΕ τον Αύγουστο του '94, που καταστέλλεται με την εισβολή ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων, ο Μαζιώτης είναι ένας από τους 52 αναρχικούς που συλλαμβάνονται.

Στη συνέχεια ο Μαζιώτης συμμετέχει σε πρωτοβουλίες αυτοοργάνωσης και αντίστασης σε εργασιακούς χώρους ενάντια στην εκμετάλλευση των αφεντικών, αμφισβητώντας έμπρακτα το διαμεσολαβητικό και καθεστωτικό ρόλο των συνδικάτων.

Στις 17 Νοέμβρη του '95, το Πολυτεχνείο καταλαμβάνεται από δύο χιλιάδες άτομα που αρνούνται να ακολουθήσουν τη μουσειακή πορεία και εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στην εξέγερση των φυλακών Κορυδαλλού και τους φυλακισμένους αναρχικούς απεργούς πείνας Κ. Καλαρέμα και Χρ. Μαρίνο. Μετά από ολονύχτια επίθεση της αστυνομίας με ασφυξιογόνα προκειμένου να εκκενωθεί ο χώρος, το πρωί της επόμενης μέρας η κατάληψη καταστέλλεται με την εισβολή των ΜΑΤ και τη σύλληψη 504 αναρχικών και νεολαίων. Ανάμεσά τους ο Ν. Μαζιώτης, που υποστηρίζει στο δικαστήριο μαζί με άλλους συντρόφους τη συνειδητή επιλογή του να συμμετάσχει στο εξεγερσιακό γεγονός και καταδικάζεται σε ένα χρόνο φυλακής με αναστολή.

Το Δεκέμβρη του '97 συμμετέχει στη δημιουργία μιας ανοιχτής αντιεξουσιαστικής συνέλευσης συλλογικοτήτων και ατόμων. Λίγες μέρες πριν τη σύλληψή του για την απόπειρα στο υπουργείο Ανάπτυξης, προσάγεται μαζί με άλλους συντρόφους στην ασφάλεια, κατά τη διάρκεια αφισοκόλλησης με περιεχόμενο την αλληλεγγύη στον αγώνα των κατοίκων του Στρυμονικού κόλπου.

Κατά τη διάρκεια της προφυλάκισής του, δικάστηκε και καταδικάστηκε για μια ακόμη φορά από το στρατοδικείο, για την ολική άρνησή του να υπηρετήσει στο στρατό.

Η συγκεκριμένη πράξη αντίστασης και αλληλεγγύης για την οποία διώκεται ο Νίκος Μαζιώτης πηγάζει από τη συνολική επιλογή των αναρχικών να παρεμβαίνουν με ριζοσπαστικό τρόπο στο πεδίο του κοινωνικού ανταγωνισμού και να εμπλουτίζουν το μήνυμα της αντίστασης, μέσα από τη συνάντηση με όσους κάθε φορά αναγνωρίζουν τον αγώνα ενάντια στα σχέδια των κυρίαρχων σαν αναγκαιότητα και ουσιαστική επιλογή. Η αλληλεγγύη μαζί του είναι η διαρκής αναζήτηση της ζωτικής σύνδεσης των αντιστεκόμενων σε καταστάσεις αγώνα, μέσα από τη διάρρηξη των επιβαλλόμενων συνόρων της κοινωνικής απομόνωσης· είναι μια αιχμή του αυτοοργανωμένου ανατρεπτικού αγώνα που ούτε στιγμή δεν χάνει το στόχο του, δηλαδή το κράτος, και δεν αποπροσανατολίζεται από τα διλήμματα που θέτει συνεχώς η καταστολή στον καθένα από εμάς. Τα διλήμματα, που όσες μορφές κι αν παίρνουν, όσες ερμηνείες κι αν μπορούμε να τους δώσουμε, ποτέ οι συνισταμένες τους δεν δείχνουν περισσότερες από δύο κατευθύνσεις. Την κατεύθυνση προς τα εμπρός ή την κατεύθυνση προς τα πίσω.

Η αλληλεγγύη μας δεν κρίνεται με βάση τον ποινικό κώδικα, το είδος και το βάρος των κατηγοριών που αποδίδονται στους συντρόφους όταν αυτοί πέφτουν στα χέρια του κράτους. Ακόμα και όταν αρνούνται τις κατηγορίες, αυτό δεν νομιμοποιεί καμία απολογητική στάση δική μας απέναντι στο κράτος, στην κοινωνία, στον οποιονδήποτε.

Κάθε σύλληψη και φυλάκιση ενός από εμάς είναι μια ευκαιρία για αγώνα, που η συγκρουσιακότητά του θα στρέφεται τόσο ενάντια στην καταστολή και το κυρίαρχο καθεστώς, όσο και ενάντια σε κάθε έκφραση έκδηλης ή εκκολαπτόμενης ιδεολογίας της ήττας όσων εξαρτούν την "αλληλεγγύη" τους από αποδείξεις ότι ο διωκόμενος λέει την "αλήθεια" ή όσων καταλήγουν να βλέπουν την εμπλοκή σε καταστάσεις αγώνα -καταστάσεις που έτσι κι αλλιώς "προκαλούν" το κράτος να κινηθεί εναντίον τους και που μπορούν να έχουν σαν αποτέλεσμα συλλήψεις ανθρώπων- ως λάθος επιλογή.

Η αιχμαλωσία των κοινωνικών αγωνιστών είναι ένα σημείο αυτής της πολιτικής. Η προώθηση της αλληλεγγύης μαζί τους, ως προϋπόθεση για τη συνέχιση της αντίστασης, στοχεύει στην εμβάθυνση της κοινωνικής συνείδησης απέναντι στην ενιαία επίθεση του κράτους, καθώς και απέναντι στην αναγκαιότητα της συνολικής αντιμετώπισής της.

Η αλληλεγγύη δεν μπορεί να βρει τρόπο για την υλική έκφρασή της που να ξεπερνά το επίπεδο της ανακλαστικότητας και της αποσπασματικότητας, αν δεν υπάρχει μια καθολική αντίληψη για την έννοια αυτή ως αξία που βρίσκει το έδαφος να καλλιεργηθεί και να αναπτυχθεί στη δύναμη των ανθρώπων να αγωνίζονται. Ως αξία με βασικό χαρακτηριστικό την αμοιβαιότητα, ως επιλογή που έχει τη δύναμη να συνδέει με οριζόντιο τρόπο και να κινητοποιεί ανθρώπους σε κατευθύνσεις που οδηγούν στην όξυνση της σύγκρουσης με το κυρίαρχο καθεστώς, στη συνολική προώθηση του αυτοοργανωμένου ανατρεπτικού αγώνα.

Κάθε δογματισμός και κάθε ιδεολογικό στερεότυπο για την κοινωνία, για τους ανθρώπους που αντιστέκονται, για τον ίδιο τον αγώνα, διαλύεται μέσα στη δίνη που γεννά η ασταμάτητη κίνηση του κοινωνικού πολέμου, του μόνου πεδίου της πραγματικής ζωής. Μέσα στους κόλπους του δοκιμάζονται οι αξίες του καθένα για τη ζωή και για τον αγώνα, ενώ η δράση, η πραγμάτωση ενός σχεδίου που θα μπορέσει να παρέμβει καταλυτικά και να διαρρήξει την αέναη επαναληπτικότητα της κίνησης αυτού του πολέμου, ανοίγοντας το δρόμο για την κοινωνική ανατροπή, αποτελεί πάντα το στοίχημα για τον αγώνα των αναρχικών μέσα σε κάθε εποχή.

Η διαρκής κίνηση στην κατεύθυνση της αναζήτησης της ελευθερίας, μέσα από πράξεις αντίστασης και αλληλεγγύης, καλύπτει τις φωνές αυτών που, αποδεχόμενοι ως παντοδύναμη την νεοφιλελεύθερη παγκόσμια κυριαρχία, διακηρύσσουν το τέλος της ιστορίας· εμπνέει και ανανεώνει το πάντα ζωντανό όραμα για μια ελεύθερη κοινωνία, την πάντα ζωντανή πίστη για τη δύναμη των ανθρώπων να καθορίζουν οι ίδιοι τις ζωές τους.