Με την απόπειρα στο υπουργείο Βιομηχανίας και Ανάπτυξης στις 6/12/97 σκοπό είχα την αποστολή μηνύματος στους πολιτικούς, επιχειρηματικούς και αστυνομικούς κύκλους αυτής της χώρας ότι τα σχέδιά τους, επενδυτικά ή κατασταλτικά, δεν πρόκειται να περάσουν χωρίς αντίσταση.

Σκοπό είχα, επίσης, την αποστολή μηνύματος αλληλεγγύης στο δίκαιο και δυναμικό αγώνα που με κάθε μέσο διεξάγουν οι κάτοικοι των χωριών του Στρυμονικού κόλπου ενάντια στην εγκατάσταση βιομηχανίας χρυσού από την καναδική πολυεθνική TVX GOLD, στη βορειοανατολική Χαλκιδική.

Αναλαμβάνω, λοιπόν, πλήρως τις πολιτικές ευθύνες των πράξεών μου.

Οι "Αναρχικοί Αντάρτες Πόλεως" είμαι εγώ.

Μόνος μου κατασκεύασα και τοποθέτησα τον αυτοσχέδιο μηχανισμό στο υπουργείο Βιομηχανίας και Ανάπτυξης στις 6/12/97.

Ό,τι βρέθηκε στο σπίτι της οδού Σπάρτης 13 είναι αποκλειστικά δικό μου.

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ένοπλο αντάρτη, αλλά έναν κοινωνικό αντάρτη.

Αγωνίζομαι στο μέτρο των ατομικών μου δυνάμεων για την ανατροπή του Κράτους και του υπάρχοντος κοινωνικού καθεστώτος, χωρίς να απορρίπτω καμία μορφή δράσης ή να ιεραρχώ κάποια ως ανώτερη από κάποια άλλη.

Κατά τη διάρκεια της πολιτικής μου δράσης, έχω γράψει και έχω μοιράσει προκηρύξεις, έχω βγάλει και έχω κολλήσει αφίσες, έχω συμμετάσχει σε μαζικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, έχω συμμετάσχει σε καταλήψεις και συγκρούσεις με τις κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους. Σε μια συγκεκριμένη στιγμή του αγώνα μου, επέλεξα αυτόν τον τρόπο για να στείλω το πολιτικό μου μήνυμα της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Το παρελθόν μου πιστοποιεί την πολυμορφία της επαναστατικής μου δράσης.

Έχω καταδικαστεί το 1991 για την άρνησή μου να υπηρετήσω τη στρατιωτική θητεία, έχοντας κρατηθεί οχτώ μήνες στις στρατιωτικές φυλακές, ενώ εκκρεμούν ακόμα κατηγορίες για λιποταξία και προσβολή στρατεύματος.

Έχω καταδικαστεί τον Αύγουστο του 1994 μαζί με 51 άλλους συντρόφους μου για την κατάληψη του πανεπιστημίου της ΑΣΟΕΕ, που έγινε ως έκφραση αλληλεγγύης στους τότε αναρχικούς κρατούμενους και απεργούς πείνας, Οδυσσέα Καμπούρη και Γιώργο Μπαλάφα.

Είμαι αναρχικός και επιδιώκω την ολοκληρωτική καταστροφή του Κράτους και του καπιταλιστικού καθεστώτος και την αντικατάστασή του από τις αντιεξουσιαστικές Κομμούνες. Τη μόνη κατηγορία που μπορώ να δεχθώ και είναι προς τιμή μου είναι αυτή της ανατρεπτικής δράσης. Αν η ελευθερία είναι ένα έγκλημα για τους εχθρούς μου, τότε ναι, παραδέχομαι ότι είμαι εγκληματίας.

Αναγνωρίζω λοιπόν ως ταξικούς μου εχθρούς εκείνους οι οποίοι ανήκουν σε συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις ή κατηγορίες και που ευθύνονται για τα δεινά αυτού του κόσμου, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση, την καταπίεση, τα ναρκωτικά, τις φυλακές, τους πολέμους, την περιβαλλοντική καταστροφή. Και αυτές οι κοινωνικές κατηγορίες δεν είναι άλλες από αυτές των κρατικών αξιωματούχων, των πολιτικών, των τεχνοκρατών, των μανδαρίνων του κεφαλαίου, των γραφειοκρατών, των ένστολων φονιάδων των Σωμάτων Ασφαλείας και των στρατοκρατών.

Αυτές οι κοινωνικές κάστες ποτέ δεν θα εξαφανιστούν από το προσκήνιο της ιστορίας και δεν θα παραιτηθούν ποτέ από την εξουσία και τα προνόμιά τους με τη θέλησή τους ή με την πειθώ.

Γι' αυτό είναι αναπόφευκτος ο κοινωνικός και ταξικός πόλεμος.

Κι εγώ δεν είμαι παρά ένας πολιτικός κρατούμενος, ένας αιχμάλωτος του κοινωνικού και ταξικού πολέμου που σιγοκαίει και πολλές φορές φουντώνει στην κοινωνία.

Έγινε πολύς λόγος στα Μέσα Μετάδοσης Οργανωμένου Ψεύδους, ότι ανήκω στη "δεύτερη γενιά τρομοκρατών". Αυτές τις ερμηνείες ή καλύτερα τις παρερμηνείες, τις θεωρώ το λιγότερο γελοίες.

Έχω να πω τα εξής σε σχέση με τέτοιου είδους συγκρίσεις. Υπάρχουν τρία είδη Πολιτικής Βίας.

Η Τρομο-Κρατία, που είναι η πιο συνηθισμένη και πιο οργανωμένη, καθώς το Κράτος κατέχει το μονοπώλιο της Βίας, η "επαναστατική τρομοκρατία" οργανώσεων μαρξιστολενινιστικής ιδεολογίας, που με την ιεραρχική τους δομή αναπαράγουν τις δομές του Κράτους και οι οποίες είναι κράτος σε μικρογραφία, και η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΗ ΒΙΑ.

Οι κοινωνικές επαναστάσεις και εξεγέρσεις προωθούνται περισσότερο από αγωνιστές που δρουν στα πλαίσια ενός ανοιχτού μαζικού κινήματος, παρά από "γιακωβίνικες" λέσχες και απομονωμένες στρατιωτικές οργανώσεις μαρξιστολενινιστικής ιδεολογίας.

Τον χαρακτηρισμό λοιπόν του τρομοκράτη τον γυρίζω πίσω στους κατηγόρους μου. Είκοσι και πλέον χρόνια αστικής κοινοβουλευτικής ψευτο-δημοκρατίας το αποδεικνύουν. Τον Ιούλη του 1976 στη διάρκεια συγκρούσεων στο κέντρο της Αθήνας μεταξύ οικοδόμων και εργαζομένων με την αστυνομία, αύρα της αστυνομίας δολοφονεί την 66χρονη Αναστασία Τσιβίκα.

Το 1978 άνδρες των ΜΕΑ δολοφονούν τον γιατρό Τσιρώνη μέσα στο σπίτι του στη Ν. Σμύρνη, όταν αυτός ανακήρυξε το σπίτι του αυτόνομη επικράτεια από το ελληνικό κράτος.

Στις 16 Νοεμβρίου 1980, στη διάρκεια της πορείας από το Πολυτεχνείο προς την αμερικάνικη πρεσβεία ξυλοκοπούνται μέχρι θανάτου από τα ΜΑΤ ο Ιάκωβος Κουμής και η Σταματίνα Κανελλοπούλου.

Στις 17 Νοεμβρίου 1985, στη διάρκεια συμπλοκών γύρω από το Πολυτεχνείο δολοφονείται ο 15χρονος Μιχάλης Καλτεζάς από τον Μελίστα.

Το 1986 στην Καισαριανή, σε αψιμαχία μεταξύ απεργών της ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ και ΜΑΤ, σκοτώνεται ο εργάτης Άγγελος Μαυροειδής.

Στις 9 Γενάρη 1991 ο καθηγητής Ν. Τεμπονέρας δολοφονείται από δεξιούς παρακρατικούς, που ήθελαν να σπάσουν τις μαθητικές καταλήψεις στην Πάτρα.

Στις 10 Γενάρη 1991, κατά τη διάρκεια των ταραχών που ακολούθησαν τη μαθητική πορεία που έγινε ως απάντηση στη δολοφονία του Τεμπονέρα, δακρυγόνα των ΜΑΤ πυρπολούν το πολυκατάστημα Κ. Μαρούση, όπου κάηκαν 4 ανύποπτοι πολίτες.

Στις 27 του ίδιου μήνα γνωστοποιείται ο θάνατος από βασανιστήρια του κρατούμενου στη Γενική Ασφάλεια Τούρκου πολιτικού πρόσφυγα Σουλεϊμάν Ακνάρ.

Στις 10 Γενάρη 1994 ο αστυνομικός Λαγογιάννης του Α.Τ. Μοσχάτου εκτελεί με 5 σφαίρες τον Θ. Γιάκα σε απλή εξακρίβωση στοιχείων.

Τον Δεκέμβρη του 1995 ένας Αλβανός κρατούμενος δολοφονείται κατά την απόπειρα απόδρασης από τις φυλακές Σταυρακίου Ιωαννίνων.

Τον Ιούλη του 1996 εκτελείται στην καμπίνα 52 του πλοίου ΠΗΓΑΣΟΣ στον Πειραιά ο αναρχικός Χριστόφορος Μαρίνος.

Τον ίδιο χρόνο, σε μπλόκο έξω από τη Λιβαδειά, δολοφονείται από άνδρα της Τροχαίας ο Τσιγγάνος Τάσος Μουράτης.

Τον Δεκέμβρη του 1997 ένας Αλβανός κρατούμενος δολοφονείται από τα πυρά των αστυνομικών, στην απόπειρα απόδρασης από τις φυλακές Διαβατών Θεσ/νίκης.

Ο κατάλογος των δολοφονιών του "δημοκρατικού" κράτους και της "δημοκρατικής" αστυνομίας δεν έχει τέλος.

Κανένας από τους δολοφόνους ποτέ δεν πλήρωσε. Πάντα έφταιγε το θύμα γιατί είτε "αυτοκτόνησε", είτε "εξοστρακιζόταν" από λάθος η σφαίρα ή ο αστυνομικός βρισκόταν σε "νόμιμη άμυνα". Η "Δικαιοσύνη" αθώωσε ή απάλλαξε τους δολοφόνους.

Ποιοι είναι λοιπόν οι τρομοκράτες και ποιοι οι επικίνδυνοι για την κοινωνία και τους πολίτες;

Ανήκω σε έναν πολιτικό και κοινωνικό χώρο, ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις έχει αποδείξει την επικινδυνότητα της δράσης του για την κρατική και καθεστωτική ασφάλεια, καθώς έχει επανειλημμένα λειτουργήσει παραδειγματικά στα καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα για τις μορφές πάλης και αντίστασης ενάντια στη γενικευμένη επίθεση του κράτους.

Δεν έχουμε παρά να ρίξουμε μια ματιά στα κοινωνικά γεγονότα της τελευταίας εικοσαετίας για να αποδειχθεί του λόγου το αληθές.

Στη διάρκεια του '80 , όπου επικρατούσε η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση του καπιταλισμού, το κρατικοδίαιτο μοντέλο ανάπτυξης και οι εοκικές παροχές, οι μοναδικές κοινωνικές συγκρούσεις ενάντια στο κλίμα της κοινωνικής ειρήνης και της υποταγής ήταν αυτές που προκάλεσαν οι αναρχικοί με τις καταλήψεις της περιόδου '84-'85, την πορεία ενάντια στον Λεπέν το '84, την κατάληψη του Χημείου το Μάη του '85 και τις καταλήψεις του Χημείου και του Πολυτεχνείου που έγιναν όταν δολοφονήθηκε ο Καλτεζάς.

Μετά από λίγα χρόνια, στη δεκαετία του '90, η κατάληψη ως δυναμική μορφή πάλης, αντίστασης και αυτοοργάνωσης που είχε εμπνευστές τους αναρχικούς, οικειοποιήθηκε από άλλα καταπιεζόμενα κοινωνικά κομμάτια, τους εργάτες, τους φοιτητές, τους μαθητές, τους αγρότες.

Το 1989-90, όταν κατέρρευσε η σοσιαλδημοκρατία και άρχισε η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία κατέλαβαν πολλά εργοστάσια στην Πάτρα, στον Πειραιά, στο Λαύριο, στο Μαντούδι (Πειραϊκή Πατραϊκή, Αιγαίου, Σκαλιστήρη), σε μια προσπάθεια να σταματήσουν οι χρεοκοπίες των "προβληματικών" επιχειρήσεων, οι ιδιωτικοποιήσεις που ως αποτέλεσμα είχαν να πεταχτούν χιλιάδες εργαζόμενοι στο δρόμο και στην ανεργία.

Το 1990-91 ξεσπά το μεγαλειώδες κίνημα των φοιτητικών και κυρίως των μαθητικών καταλήψεων με τις συγκρούσεις και την κατάληψη του Πολυτεχνείου στις 10-11 Γενάρη 1991. Στην ουσία, το μαθητικό κίνημα έριξε την κυβέρνηση της Δεξιάς στις επόμενες εκλογές, καθώς την ανάγκασε να δείξει το απάνθρωπο και αντικοινωνικό της πρόσωπο, με τη δολοφονία του καθηγητή Ν. Τεμπονέρα και των 4 πολιτών που κάηκαν όταν δακρυγόνα των ΜΑΤ πυρπόλησαν το Κ. Μαρούση.

Τον Αύγουστο του 1992 ξεκινά η άγρια απεργία των εργαζομένων της ΕΑΣ με τις συγκρούσεις στα αμαξοστάσια του Βοτανικού.

Οι αναρχικοί, λοιπόν, που ποτέ δεν επιδίωξαν πολιτική υπεραξία και πόστα εξουσίας, δίκαια μπορούν να αισθάνονται περήφανοι που έχουν βάλει το δικό τους αποτύπωμα σε όλη αυτή την περίοδο των κοινωνικών και ταξικών αγώνων.

Στέλνω χαιρετισμούς σε όλους τους συντρόφους μου.

Αλληλεγγύη στους Κ. Καλαρέμα, Σ. Δαπέργολα και Γ. Βλασσόπουλο.

Αλληλεγγύη στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες.

Αλληλεγγύη σε όλους τους εξεγερμένους.