Μπροστά στην περιφρόνηση ή έστω τη δυσπιστία που εισέπραξε το κράτος ως προς την παρουσιάση παραγωγής "αντι"τρομοκρατικού έργου, κι ενώ το σενάριο της "τρομοκρατικής οργάνωσης" κατέρρευσε άμεσα, σπεύδει τώρα να συμμαζέψει τις "αποκαλύψεις" και τις "διασυνδέσεις", επικεντρώνοντας στο πρόσωπο του Ν. Μαζιώτη σαν στόχο του κατασταλτικού χτυπήματος. Ο ίδιος αρνείται όλες τις κατηγορίες που του αποδίδουν, δηλώνει ότι τον χαρακτηρισμό του τρομοκράτη τους τον αντιγυρίζει πίσω και ότι δεν αισθάνεται ούτε αθώος ούτε ένοχος γιατί οι κοινωνικοί αγώνες δεν είναι αθώοι ή ένοχοι, είναι δίκαιοι.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ν. Μαζιώτης μέσα από τη συμμετοχή του στους κοινωνικούς αγώνες βρίσκεται στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών. Κατά τη διάρκεια της δίωξής του ως ολικού αρνητή στράτευσης το Μάη του ΄91 και το Δεκέμβρη του ΄92, η αδιάλλακτη στάση του ενέπνευσε τη βούληση για αγώνα. Ένα ισχυρό κίνημα αλληλεγγύης αναπτύχθηκε και δόθηκε η ευκαιρία να κατατεθεί κοινωνικά ένας συγκρουσιακός λόγος απέναντι στο θεσμό του στρατού. Το καλοκαίρι του ΄94 μετά την άμεση καταστολή της κατάληψης στην ΑΣΟΕΕ σε ένδειξη αλληλεγγύης στους αναρχικούς απεργούς πείνας Ο. Καμπούρη και Γ. Μπαλάφα, μαζί με άλλους 51 συντρόφους πέφτει ξανά όμηρος στα χέρια του κράτους. Στις 17 Νοέμβρη του ΄94 συλλαμβάνεται με άλλα 25 άτομα στα πλαίσια ενός πογκρόμ προληπτικών συλλήψεων μετά από έφοδο των μπάτσων στα κατειλημμένα σπίτια της Αθήνας με σκοπό την αποφυγή επεισοδίων στο Πολυτεχνείο. Το Νοέμβρη του ΄95, εκφράζοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη του στους αναρχικούς απεργούς πείνας Κ. Καλαρέμα και Χ. Μαρίνο και στην εξέγερση των φυλακών Κορυδαλλού, συμμετείχε σε ένα κορυφαίο κοινωνικό γεγονός, την εξέγερση του Πολυτεχνείου ΄95, μετατρέποντας μαζί με εκατοντάδες άλλους εξεγερμένους τον επιθυμούμενο αυτό χώρο ως μουσειακό έκθεμα σε ζώνη αντίστασης. Το πρωί της 18ης Νοέμβρη βρίσκεται ανάμεσα στους 504 συλληφθέντες του Πολυτεχνείου, όπου μαζί με άλλους συντρόφους στηρίζει δυναμικά και αγωνιστικά τη συμμετοχή του στο εγχείρημα μπροστά στους δικαστές της κοινωνικής αυτοδικίας.

Στα πλαίσια του αδιάλλακτου αγώνα ενάντια στο κράτος, συμμετείχε ενεργά σε κινήσεις αντίστασης ενάντια στα σχέδια των αφεντικών, αμφισβητώντας έμπρακτα τον διαμεσολαβητικό ρόλο των συνδικάτων, με πρόταγμα την αυτοοργάνωση στους χώρους εργασίας. Μέχρι και τη στιγμή της σύλληψής του ο Ν. Μαζιώτης συμμετείχε σε κίνηση αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης, αναρχικών και αντιεξουσιαστών, στον αγώνα των κατοίκων του Στρυμονικού κόλπου ενάντια στην εγκατάσταση εργοστασίου χρυσού στην περιοχή τους από την καναδική πολυεθνική εταιρία TVX GOLD.

Σε μια εποχή που το κράτος επιτίθεται σε ευρέα κοινωνικά κομμάτια και σε όλα τα επίπεδα της ζωής, για να κατασκευάσει ένα πιο ισοπεδωτικό, απάνθρωπο και καταπιεστικό μοντέλο, όλο και περισσότεροι οδηγούνται στην εξαθλίωση, χωρίς ταυτότητα, χωρίς ψευδαισθήσεις υπομονής για ένα καλύτερο μέλλον. Ολοένα και περισσότερες κοινωνικές αντιστάσεις (αγρότες, νεολαία, τοπικές κοινωνίες) αναπτύσσονται μέσα από το δίλημμα είτε της εξέγερσης είτε της σιωπής, της αλλοτρίωσης και της περιθωριοποίησης.

Αντιμέτωπο με μια τέτοια πραγματικότητα και έχοντας από καιρό εξαντλήσει τα περιθώρια διαπραγμάτευσης και αφομοίωσης, το κράτος αποκαλύπτει την ουσία του επιστρατεύοντας κάθε μέσο που θα ενισχύσει και θα προωθήσει την άμεση καταστολή της όποιας αντίστασης στα σχέδιά του: ξεκινώντας από τη σφοδρή ιδεολογική επίθεση (συκοφάντηση, διαστρέβλωση και απαξίωση των αγώνων) δικαιολογεί την ωμή βία (αστυνομοκρατία, συλλήψεις, δίκες, φυλακίσεις αγωνιστών). Όσο η τρομοκρατική και η εγκληματική του φύση γίνεται αντιληπτή στον κάθε έστω και εν δυνάμει αντιστεκόμενο, τόσο αυτό βαφτιζει τρομοκράτη κάθε υποκείμενο που έμπρακτα αμφισβητεί την εξουσία του και την αποκλειστικότητά του στην επίθεση.

Σε μια τέτοια εποχή όξυνσης ενισχύεται η διεισδυτικότητα του λόγου των αναρχικών και οι πρακτικές τους γίνονται όλο και περισσότερο οικειοποιήσιμες, πρεσβεύοντας για την εξουσία τον κίνδυνο τόσο της ριζοσπαστικοποίησης όσο και μιας συνολικότερης ανατρεπτικής κριτικής που οδηγεί στη συνείδηση και τη σύνδεση αυτών των αγώνων μεταξύ τους. Γι αυτό αποκτά μέγιστη σημασία για τους κυρίαρχους η απομόνωση, ο παροπλισμός και η ομηρία τους. Στόχος της επίθεσης εναντίον τους είναι και ο παραδειγματισμός του καθένα που θα βρεθεί αντιμέτωπος με το προσχεδιασμένο του μέλλον.