ΔΕΚΑΟΚΤΩ ΜΗΝΕΣ συμπληρώθηκαν από την έκρηξη της δεύτερης παλαιστινιακής εξέγερσης στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2000.

Το γεγονός που κορύφωσε μια σειρά προκλήσεις οδηγώντας στην έκρηξη της ένοπλης εξέγερσης, ήταν η επίσκεψη του Άριελ Σαρόν στο τέμενος του Αλ Ακσά στην ανατολική Ιερουσαλήμ, ως συμβολικό μήνυμα για την “αιώνια κυριαρχία” της πόλης και των παλαιστίνιων από το Ισραήλ.

Η πραγματική αιτία των προκλήσεων από την μεριά του Ισραήλ, όπως αυτή η “επίσκεψη”, και της συνακόλουθης έκρηξης των παλαιστινίων ήταν το ναυάγιο των μακροχρόνιων διαπραγματεύσεων κορυφής ανάμεσα στις ιθύνουσες πολιτικές τάξεις του Ισραήλ και των παλαιστινίων, με την μεσολάβηση των ΗΠΑ (που ήθελαν να κλείσουν το παλαιστινιακό μέτωπο και να εδραιωθεί το Ισραήλ στην περιοχή με κάποιες παραχωρήσεις από μέρους του).

Λίγους μήνες πριν, τον Ιούλιο του 2000 στο Κάμπ Ντέηβιντ, ο Αραφάτ, Παρά την συμβιβαστική του διάθεση (προκειμένου να φτιάξει ένα κράτος της PLO στη Δυτ. Όχθη και τη Γάζα), και παρά την παρότρυνση των ΗΠΑ αρνήθηκε τελικά να δεχτεί την πρόταση του ισραηλινού πρωθυπουργού Ε. Μπάρακ, θεωρώντας ότι αν την υπέγραφε θα ήταν το τέλος του. Σύμφωνα με αυτή την πρόταση ολόκληρη η Ιερουσαλήμ και σημαντικά εδάφη από την κατεχόμενη Δυτική Όχθη (τα οποία έχουν αποικισθεί με την βία από 400 ισραηλινούς οικισμούς εποίκων), θα ενσωματώνονταν στο Ισραήλ, οι παλαιστίνιοι θα απαρνούνταν το δικαίωμα επιστροφής στα σπίτια τους 3.500.000 προσφύγων και θα περιορίζονταν σε τρία καντόνια στην Δυτ. Όχθη συν το παραλιακό καντόνι της Γάζας -όπως περίπου συνέβαινε με τα “Μπαντουστάν” στο νοτιοαφρικανικό καθεστώς του Απαρτχάιντ...

Κι ενώ μετά από συνεχείς προκλήσεις οι παλαιστίνιοι ξεσηκώνονταν απελπισμένοι μετά από 50 χρόνια και πλέον πολέμου, εθνοκάθαρσης, κατοχής και διεθνών πολιτικών σχεδιασμών πάνω στα κεφάλια τους, η διαλλακτική πλευρά της άρχουσας τάξης του Ισραήλ έκανε μια τελευταία χειρονομία στον Αραφάτ με νέες βελτιωμένες προτάσεις που παρουσίασε στην Τάμπα της Aιγύπτου τον Ιανουάριο του 2001. Η τελική συζήτηση μετατέθηκε μετά τις εκλογές στο Ισραήλ, όμως ο χρόνος της ισραηλινής πολιτικής με βάση το σύνθημα “Ειρήνη αντί Γης” είχε ήδη τελειώσει και τις εκλογές τις κέρδισε η πλέον αδιάλλακτη πλευρά με επικεφαλής τον Σαρόν που αρνούνταν οποιαδήποτε παραχώρηση γης ή δικαιωμάτων στους παλαιστίνιους και ζητούσε την υποταγή τους.

Σε όλο το μεσοδιάστημα άλλωστε (από το καλοκαίρι του 2000 μέχρι τις εκλογές) η αδιάλλακτη σιωνιστική ελίτ με επικεφαλής τον Σαρόν δεν έπαψε να ενθαρρύνει τις προκλήσεις των δυνάμεων ασφαλείας και των εποίκων σε βάρος των παλαιστινίων έτσι ώστε να εκμεταλλεύεται τις αντιδράσεις τους, συσπειρώνοντας την ισραηλινή κοινωνία κι αποσπώντας την συναίνεσή της σε μια στρατηγική έντασης της στρατιωτικής καταστολής και της εθνοκάθαρσης στα κατεχόμενα.

Έτσι, ο Σαρόν κέρδισε τις εκλογές με το σύνθημα “Ειρήνη με Ασφάλεια”, το οποίο μεταφράζεται σε επίλυση του παλαιστινιακού ζητήματος με την ολοκληρωτική στρατιωτική ήττα, την καταστροφή, τη γενοκτονία και τον εκτοπισμό των παλαιστινίων πέραν του Ιορδάνη, όπως το ήθελαν οι πατέρες του Σιωνισμού σαν το Ζέεφ Γιαμποτίνσκι τη δεκαετία του 1920.

Να υπογραμμίσουμε βέβαια ότι μεσολάβησε και η 11η Σεπτέμβρη που μετέβαλε ριζικά τη διεθνή συγκυρία έτσι ώστε με την κήρυξη του παγκόσμιου “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” το Ισραήλ βρέθηκε στη “σωστή” πλευρά και οι παλαιστίνιοι -για μια ακόμα φορά, όπως το 1990-91- στη “λάθος”... Το ανοιχτό παλαιστινιακό ζήτημα παρουσιάζεται ως ένα από τα βασικότερα μέτωπα του πολέμου για την πάταξη της “τρομοκρατίας” και οι οργανώσεις που αντιμάχονται το Ισραήλ φιγουράρουν από τις πρώτες στις βορειοαμερικάνικες λίστες των “τρομοκρατικών οργανώσεων” είτε αυτές είναι ισλαμικές είτε όχι. Ας δούμε όμως μερικά στοιχεία και επεισόδια που σηματοδοτούν και απολογίζουν την Ιντιφάντα, ένα χρόνο και πλέον μετά την άνοδο στην εξουσία του Σαρόν, με το σύνθημα “Ειρήνη με Ασφάλεια”, και έξι μήνες μετά την κήρυξη του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” στις 11η Σεπτέμβρη.

-Στους 18 μήνες της Ιντιφάντα έχασαν τη ζωή τους 344 ισραηλινοί (μεταξύ των οποίων 50 παιδιά) και 1.199 παλαιστίνιοι (μεταξύ των οποίων 200 παιδιά), ενώ οι τραυματίες φθάνουν τις 19.000 ανθρώπους. Το Ισραήλ δέχτηκε τις αιματηρές επιθέσεις περισσότερων από 50 καμικάζι (μεταξύ των οποίων και δύο γυναίκες) και οι περισσότερες από αυτές έγιναν στην πόλη της Ιερουσαλήμ. Περισσότεροι από 2.500 είναι οι παλαιστίνιοι που συνελήφθησαν από Ισραηλινούς ως “τρομοκράτες” και δεκάδες είναι αυτοί που εξοντώθηκαν σε δολοφονικές επιχειρήσεις των ειδικών δυνάμεων, ενώ σε επιχειρήσεις αντιποίνων ο ισραηλινός στρατός κατεδάφισε περισσότερα από 600 σπίτια παλαιστινίων. Μόνο το τελευταίο δωδεκάμηνο το Ισραήλ δημιούργησε 34 νέους οικισμούς εποίκων στη Δυτ. Όχθη...

-Στις 17 Οκτώβρη 2001 μια ομάδα του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (FPLP) δολοφόνησε τον υπουργό Τουρισμού του Ισραήλ Ρεχαβάμ Ζεεβί ως αντίποινα για την δολοφονία του γραμματέα του Μετώπου, Αμπού Αλί Μουσταφά, τον Αύγουστο. Η εκτέλεση του επιφανούς ακροδεξιού υπουργού θεωρήθηκε διεθνώς ως “τρομοκρατική”, προκάλεσε κλιμάκωση των ισραηλινών επιθέσεων και ρήξη στο εσωτερικό της PLO καθώς κάτω από τις επίμονες απαιτήσεις του Ισραήλ, οι αρχές ασφαλείας του Αραφάτ συνέλαβαν τελικά τον Γενάρη τον γραμματέα του FPLP Αχμάντι Σααντάτ.

Στις 21 Φεβρουαρίου κι ενώ η αναμέτρηση της Ιντιφάντα με το Ισραήλ έχει εξελιχθεί σε ένα μακελειό εκτός ελέγχου στις πόλεις, τα χωριά και τους προσφυγικούς καταυλισμούς, οι παλαιστινιακές αρχές συλλαμβάνουν 3 μέλη του FPLP ως ύποπτα για τη δολοφονία του ισραηλινού υπουργού. (Ας σημειωθεί ότι η κράτηση στις παλαιστινιακές φυλακές ισοδυναμεί πολλές φορές με θάνατο γιατί οι ισραηλινοί συνηθίζουν να τις βομβαρδίζουν για να εξοντώσουν τους αδιάλλακτους παλαιστίνιους. Και δεν είναι λίγες οι φορές που ομάδες αντιφρονούντων παλαιστινίων [κυρίως ισλαμιστών] επιτέθηκαν σε αστυνομικά τμήματα και φυλακές για να απελευθερώσουν κρατούμενους).

Ταυτόχρονα με τη σύλληψη των μελών του FPLP ο Αραφάτ, κυκλωμένος και ο ίδιος από τα ισραηλινά τανκς στη Ραμάλα, έκανε για μια ακόμα φορά έκκληση στους παλαιστίνιους για κατάπαυση του πυρός και παύση της αιματοχυσίας, χωρίς όμως και να εισακουστεί...

Στις 4/3 ο Σαρόν μπροστά στην ακατάβλητη, παρά τους ποταμούς αίματος, Ιντιφάντα δήλωσε στη Βουλή ότι “το Ισραήλ βρίσκεται σε πόλεμο” και προανήγγειλε “ακόμα περισσότερες απώλειες για τους παλαιστίνιους”...

-Την 1η Φεβρουαρίου 2002 η Υπηρεσία του ΟΗΕ για την Αρωγή των Παλαιστινίων Προσφύγων ανέφερε από το Αμάν, ότι οι εξονυχιστικοί έλεγχοι στα 81 ισραηλινά στρατιωτικά μπλόκα πέριξ των αυτόνομων περιοχών, οι παρατεταμένες απαγορεύσεις της νυχτερινής κυκλοφορίας, οι στρατιωτικές διεισδύσεις στα αυτόνομα εδάφη, οι κατεδαφίσεις των σπιτιών και η καταστροφή των σοδειών έχουν οδηγήσει σε απελπιστική κατάσταση τους παλαιστίνιους, από τότε που ξεκίνησε η Ιντιφάντα.

Πέρα όμως από την πείνα που τους μαστίζει, οι παλαιστίνιοι έχουν να αντιμετωπίσουν και τη δίψα! Χαρακτηριστικό είναι ότι οι ισραηλινοί, από τους υδάτινους πόρους που διαχειρίζονται σχεδόν κατ΄ αποκλειστικότητα κατακρατούν το 80%, το οποίο πληρώνουν πάμφθηνα, αφήνοντας το υπόλοιπο και σε υπέρογκες τιμές στους παλαιστίνιους, τα περισσότερα χωριά των οποίων, σε αντίθεση με τους οχυρωμένους οικισμούς των εποίκων, δεν έχουν καν δίκτυο υδροδότησης.

- Στις 6 Φεβρουαρίου η Διεθνής Αμνηστία προσέθεσε και αυτή την καταγγελία της για τις διαρκείς και κατάφωρες παραβιάσεις της Συνθήκης της Γενεύης στις οποίες προβαίνουν συστηματικά οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής σε βάρος της ζωής, των δικαιωμάτων και των περιουσιών των παλαιστινίων.

-Αλλά ο πόλεμος έχει τις συνέπειές του και στο Ισραήλ, οι οποίες φυσικά μεταφέρονται σε βάρος των κατώτερων στρωμάτων της ισραηλινής κοινωνίας. Πέραν λοιπόν από τα θύματα από την εξέγερση και τις φονικές αντεπιθέσεις των παλαιστινίων, η χώρα αντιμετωπίζει το φάσμα της οικονομικής κρίσης και την αναγκαιότητα έκτακτης οικονομικής στήριξης από το εξωτερικό, κυρίως τις ΗΠΑ (από τις οποίες λαμβάνει ετησίως 3 δις δολάρια). Σύμφωνα με στοιχεία ο τουριστικός τομέας έχει σχεδόν καταστραφεί, η οικονομική ανάπτυξη έχει πέσει στο ναδίρ και η ανεργία έχει φθάσει στο 10% του εργατικού δυναμικού, αν και σημαντικό μέρος του βρίσκεται υπό τα όπλα.

-Στις 28 Γενάρη με δημόσια δήλωσή τους, 60 έφεδροι στρατιωτικοί του Ισραήλ, κυρίως αξιωματικοί, αρνήθηκαν να υπηρετήσουν στη Δυτ. Όχθη και τη Γάζα: “Δεν Θα πολεμήσουμε άλλο πέρα από την Πράσινη Γραμμή (εν. τα σύνορα πριν το 1967) υπέρ της κατοχής, της απέλασης, της καταστροφής, του αποκλεισμού, της δολοφονίας, της πείνας και του εξευτελισμού ενός ολόκληρου λαού”. Πολύ σύντομα οι υπογράφοντες τη δήλωση έφθασαν τους 300 προκαλώντας σκάνδαλο στην πολιτική τάξη, το στρατό και την κοινωνία του Ισραήλ.

-Στις 9 Φεβρουαρίου 2002 περισσότεροι από 8.000 ισραηλινοί και άραβες με ισραηλινή υπηκοότητα διαδήλωσαν στο Τελ Αβίβ με συνθήματα υπέρ της ειρήνης, μετά από κάλεσμα της ισραηλινής ειρηνευτικής οργάνωσης “Γκους Σαλόμ”.

-Στις 10 Μάρτη οι Άραβες Ισραηλινοί που φθάνουν το 1,1 εκατομμύριο άτομα σε συνολικό ισραηλινό πληθυσμό 6,4 εκ. πραγματοποίησαν γενική απεργία συμπαράστασης στους παλαιστίνιους της Δυτ. Όχθης και της Γάζας και κάθε δραστηριότητα στις περιοχές της αραβικής μειονότητας, όπως η Ναζαρέτ, παρέλυσε.

Την επομένη 11 Μάρτη, 25.000 ακροδεξιοί ισραηλινοί πραγματοποίησαν διαδήλωση με το σύνθημα “Ένα ισχυρό έθνος νικά τον τρόμο”, ζητώντας ακόμα περισσότερη αύξηση των στρατιωτικών μέτρων εναντίον των παλαιστινίων και κάλεσαν τον Σαρόν να μιμηθεί την επίθεση των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και να βομβαρδίσει τα αυτόνομα εδάφη.

-Στο μεταξύ και από τις 28 Φεβρουαρίου ο ισραηλινός στρατός έχει εξαπολύσει κύμα φονικών και καταστροφικών μαζικών επιθέσεων από ξηρά, αέρα και θάλασσα κατά των παλαιστινίων που απαντούν με απελπισμένες επιθέσεις αυτοκτονίας όπως αυτή της 10ης Μάρτη στη γειτονιά Ρεφάγια της Ιερουσαλήμ, 100 μόλις μέτρα από το σπίτι του Σαρόν που στοίχισε δεκάδες νεκρούς και τραυματίες. (Μόνο στο πρώτο δεκαήμερο του Μάρτη οι νεκροί έφθασαν τους 177, από τους οποίους οι 125 ήταν παλαιστίνιοι και οι 52 ισραηλινοί).

Μετά και τις τελευταίες επιθέσεις των παλαιστινίων ο υπουργός Εσωτερικών του Ισραήλ Ελί Γισάι δήλωσε: “Πρέπει να συνεχίσουμε να τους αποκλείουμε στα χωριά και στις πόλεις τους, πρέπει να συνεχίσουμε την πολιορκία”, αλλά ήταν φανερό πως η κατάσταση ήταν ανεξέλεγκτη πλέον καθώς η στρατηγική του Σαρόν για τη βίαιη υποταγή των παλαιστινίων όχι μόνο δεν απέδωσε τα αναμενόμενα αλλά απέφερε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα, ενώ και η στρατηγική του Αραφάτ για συνθηκολόγηση περιέπεσε σε πλήρη ανυποληψία.

Για αυτό άλλωστε και για να ελεγχθεί η εκρηκτική κατάσταση που προοιωνίζεται τα χειρότερα για όλη την περιοχή από τις αρχές Μάρτη έσπευσαν να παρέμβουν οι ίδιες οι ΗΠΑ, αφενός με διπλωματικές αποστολές και νουθεσίες στο Ισραήλ και αφετέρου με την προώθηση απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που θέτει σαν “όραμα” τη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Είναι προφανές ότι οι ΗΠΑ βιάζονται να κλείσουν ή να “παγώσουν” τουλάχιστον το παλαιστινιακό μέτωπο για να ξανανοίξουν το μέτωπο του Ιράκ...