Ένα καθαρό βλέμμα στις ασύμμετρες μάχες της Παλαιστίνης αναγνωρίζει ένα από τα μέτωπα του διαρκούς πολέμου της Δύσης ενάντια σε κάθε συνθήκη που απειλεί ή αντιμάχεται την προοπτική επιβολής μιας Νέας Τάξης με απώτατη αξίωση τη διαχείριση της παγκόσμιας οικονομίας και ασφάλειας. Πρόκειται για τον πόλεμο που μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη μετονομάστηκε σε "πόλεμο κατά της τρομοκρατίας", ονομασία που επισημοποίησε την ένταση και επέκτασή του και αποτέλεσε το σύνθημα για την επέλαση στο Αφγανιστάν.

Οι "δημοκρατίες" της Δύσης, με διακρατικές συμφωνίες και διατάγματα, θωρακίζουν τα σύνορά τους, εντείνουν τον κοινωνικό έλεγχο στο εσωτερικό και επελαύνουν στρατιωτικά στην περιφέρεια, εξαπολύοντας ταυτόχρονα μια ιδεολογική προπαγάνδα που συνοδεύει την εγκληματική τους δραστηριότητα με στόχο τη νομιμοποίηση και κατοχύρωση των στρατηγικών τους. Έτσι, παράλληλα με την αντιμετώπιση των προσφύγων ως "ασύμμετρη απειλή" και τη στόχευση στον "εσωτερικό" ενεργό ή εν δυνάμει εχθρό που αποτελούν οι αντιστεκόμενοι, οι καταπιεσμένοι και οι αποκλεισμένοι από τα προνόμια μιας ερμητικά φρουρούμενης ευημερίας, τα όπλα και η προπαγάνδα του "πολέμου κατά της τρομοκρατίας" στράφηκαν και ενάντια στην ένοπλη αντίσταση της Ιντιφάντα.

Για τη δυτική κυριαρχία, η σημασία της ανεμπόδιστης λειτουργίας του κράτους του Ισραήλ και της επιβολής του ελέγχου στην επικράτειά του έγκειται στον ιδιαίτερο ρόλο του ως προγεφυρώματος στη Μέση Ανατολή, περιοχή άντλησης ενεργειακών πόρων από τη μια και μέγιστης στρατηγικής σημασίας από την άλλη. Ωστόσο, οι στρατιωτικές πρωτοβουλίες ολοκληρωτικού χαρακτήρα, καθώς και η πλήρης απονομιμοποίηση της Παλαιστινιακής Αρχής ως υπεύθυνης για τη δράση των "τρομοκρατών" από την πλευρά του Ισραήλ, έφεραν σε αμηχανία τη Δύση και πρώτες τις ΗΠΑ, που μπροστά στα σχέδια επίθεσης στο Ιράκ και έχοντας ακόμα ανοιχτό το μέτωπο του Αφγανιστάν αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη κάθε παράγοντα που μπορεί να λειτουργήσει αποσταθεροποιητικά στις κοινωνικές και πολιτικές ισορροπίες της ευρύτερης περιοχής. Οι μαζικές διαδηλώσεις και συγκρούσεις στις γειτονικές αραβικές χώρες αποτελούν άλλωστε μια ένδειξη των αλυσιδωτών αντιδράσεων που προκάλεσε και διακινδύνευσε να εντείνει η προσπάθεια στρατιωτικής καταστολής της παλαιστινιακής εξέγερσης.

Η "εκεχειρία ανάμεσα στα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα", η αναγνώριση και δικαίωση των “νόμιμων” υποτίθεται πολιτικών κινήτρων του Ισραήλ ως αυτοάμυνα για "την πάταξη της τρομοκρατίας", η παροχή πλήρους οικονομικής και στρατιωτικής κάλυψης των δραστηριοτήτων του, και κυρίως η εξουδετέρωση της αντίστασης του παλαιστινιακού προλεταριάτου παράλληλα με την προώθηση ίδρυσης ενός παλαιστινιακού κράτους που θα συμβάλλει σε αυτή την κατεύθυνση, αποτελούν τις στοιχειακές εκφράσεις ενός σχεδίου των ιεραρχημένων δυνάμεων της Δύσης που θέτει ως προτεραιότητα τόσο τον έλεγχο της Παλαιστίνης όσο και της ευρύτερης περιοχής. Η στρατιωτική επέλαση στα κατεχόμενα συναντιέται με τη θέση της "εκεχειρίας" και της "ειρήνης" πάνω σε μια ενιαία πρόθεση: την καταστολή της Ιντιφάντα.

Το κράτος του Ισραήλ, προϊόν εποικισμού το ίδιο, ασκεί για δεκαετίες μια επιθετική πολιτική επέκτασης της κυριαρχίας του μέσα από μια σειρά πολέμων (΄48, ΄67, ΄73, ΄78, ΄80) και μια ασταμάτητη διαδικασία εποίκισης σε όλη την έκταση της Παλαιστίνης. Η υιοθέτηση της σύγχρονης στρατηγικής μαζικών επιθέσεων με τη μορφή εθνοκάθαρσης στα κατεχόμενα αποτελεί συνέχεια αυτής της πολιτικής που προκάλεσε μαζικούς διωγμούς και εκτοπισμούς των παλαιστινίων από τη γη τους, καταδίκασε χιλιάδες στην εξαθλίωση και το θάνατο, αλλά και στάθηκε αιτία εκδήλωσης σφοδρών συγκρούσεων και διαδραμάτισης σημαντικών εξεγερσιακών γεγονότων. Ακόμα περισσότερο, η στρατηγική αυτή βασίζεται στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν με το αδιέξοδο των διαδικασιών εξεύρεσης μιας υποτιθέμενης πολιτικής λύσης για το παλαιστινιακό, στα πραγματικά πλήγματα που δέχεται το Ισραήλ με τους θανάτους και τους τραυματισμούς εκατοντάδων ισραηλινών πολιτών και στρατιωτών και κυρίως στη διαμόρφωση του παγκόσμιου κλίματος "αντί"τρομοκρατίας.

Παράλληλα με την άρση του αποκλεισμού της Παλαιστινιακής Αρχής που ακολούθησε την παράδοση των 6 φερόμενων ως υπεύθυνων για την εκτέλεση του Ρ. Ζεεβί ή για άλλες "τρομοκρατικές πράξεις", σε αμερικάνους και βρετανούς στρατιωτικούς που ανέλαβαν τη φύλαξή τους στην Ιεριχώ, και μέσα στο κλίμα που διαμόρφωσε η επανεξέταση και ματαίωση, στις 10 Μάη, της επανάληψης μιας επιχείρησης στη Λωρίδα της Γάζας αντίστοιχης με εκείνη της Δυτικής Όχθης, εντείνονται οι διπλωματικές πρωτοβουλίες των ΗΠΑ σε συντονισμό με συνεργάσιμα αραβικά καθεστώτα (Αίγυπτος, Συρία, Σαουδ. Αραβία), με στόχο τη λεγόμενη "εκεχειρία".

Παρά τη δυσχερή στρατιωτική θέση της, η Ιντιφάντα έχει καταφέρει να απονομιμοποιήσει σ' ένα μεγάλο βαθμό κάθε επιχείρημα που δοκιμάζει να δικαιολογήσει την καταστολή της. Η μαχητική έως και απελπισμένη αντίσταση κατέστησε αναξιόπιστη, προσχηματική και γελοία την κυρίαρχη προπαγάνδα περί τρομοκρατίας, αναδεικνύοντας μέσα από κάθε της ξέσπασμα τις αιτίες γέννησής της: την αφόρητη ταξική, φυλετική και πολιτισμική καταπίεση που εδώ και μισό αιώνα ασκεί επάνω στην παλαιστινιακή κοινότητα το κράτος του Ισραήλ, και κυρίως επάνω στους προλετάριους και τους πρόσφυγες.

Πέρα από την οργή του αραβικού προλεταριάτου, για το οποίο οι αντιστάσεις των παλαιστινίων είναι σημείο αναφοράς, πηγή έμπνευσης και ενδυνάμωσης και των δικών του αγώνων ενάντια στις ιδιαίτερες συνθήκες καταπίεσης και εκμετάλλευσης που επικρατούν στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, οι κτηνωδίες του ισραηλινού στρατού που έρχονταν στο φως μέσα από τη σθεναρή αντίσταση των εξεγερμένων παλαιστινίων ξεσήκωσαν κύματα αντιδράσεων σε ολόκληρο τον κόσμο. Από την Ευρώπη, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Λατινική Αμερική μέχρι την Ινδία, την Ινδονησία και αλλού, χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους και σε πολλές περιπτώσεις συγκρούστηκαν με την αστυνομία.

Στο ίδιο το Ισραήλ, χιλιάδες είναι οι ακροδεξιοί ισραηλινοί που επικροτούν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις απαιτώντας την έντασή τους. Από την άλλη, η πολιτική της λιτότητας και η κοινωνική ανασφάλεια που έχουν επιβληθεί σαν όροι "ζωής" μέσα στη συνθήκη του πολέμου, σπρώχνουν ολοένα και περισσότερους ισραηλινούς στη διεκδίκηση του τερματισμού της ολοκληρωτικής επίθεσης εναντίον των παλαιστινίων. Μέσα από μαζικές διαδηλώσεις γίνεται διακριτή μια συσπείρωση γύρω από την αντίθεση στην πολιτική της κατοχής, του εποικισμού και του πολέμου. Παράλληλα αισθητή, σε ο,τι αφορά τη διατάραξη της εσωτερικής συνοχής του ισραηλινού κράτους, είναι η άρνηση 1500 περίπου ισραηλινών να λάβουν μέρος στις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Επίσης, άραβες με ισραηλινή υπηκοότητα, η πλειονότητα των οποίων βιώνει μια πολύμορφη καταπίεση μέσα από το ρατσισμό και την εκμετάλλευση που τους επιφυλάσσεται από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και τα αφεντικά της ισραηλινής επικράτειας, έχουν πραγματοποιήσει μαζικές απεργίες και κινητοποιήσεις σε ένδειξη συμπαράστασης στους παλαιστίνιους της Δυτ. Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας.

Χαρακτηριστικές, για την έκφραση ενός ρεύματος ανταγωνιστικού ή και ανθρωπιστικού χαρακτήρα απέναντι στην αμείλικτη καταστολή της εξέγερσης, ήταν οι προσπάθειες αποστολής προμηθειών στους αποκλεισμένους παλαιστίνιους της Δυτ. Όχθης την περίοδο των σφοδρών επιθέσεων στην περιοχή και οι διαδηλώσεις στα στρατιωτικά μπλόκα, από άραβες και ισραηλινούς, καθώς και διεθνείς ακτιβιστές.

Η δυναμική της παλαιστινιακής εξέγερσης ανάγκασε πλήθος ρεφορμιστικών πολιτικών προγραμμάτων να τη συμπεριλάβουν στην ατζέντα των αιχμών τους. Πολλοί ήταν εκείνοι που σε κομβικές στιγμές της εκδήλωσής της πρότασσαν τη "λύση" της ίδρυσης ενός παλαιστινιακού κράτους. Και αυτό όχι γιατί υποτάσσονταν σε κάποιο αίτημα της Ιντιφάντα -που σαν τέτοιο προβάλλεται μέσα από την αξιοποίηση και το χειρισμό και όχι την αυθόρμητη κατεύθυνσή της- αλλά για να τοποθετηθούν απέναντι στο ορμητικό φαινόμενο της εξέγερσης με έναν τρόπο που να μην ξεπερνά τη μετριοπαθή και διαλλακτική στάση τους απέναντι στο κράτος και τα αφεντικά.

Σε ο,τι αφορά την αναζωπύρωση του απεχθούς αντισημιτισμού που διαπερνά τις κοινωνίες στην Ευρώπη, ας σημειώσουμε ότι εκτός του ότι αποτελεί ένα ακόμη εγκληματικό ρατσιστικό φαινόμενο με εκατομμύρια θύματα, ιστορικά έχει λειτουργήσει τροφοδοτικά στα ερείσματα του επίσης εγκληματικού σιωνισμού που θεμελίωσε το κράτος του Ισραήλ.

Η επανάπαυση στις γεωγραφικές αποστάσεις, οι ψευδαισθήσεις για τα προνόμια μιας προσχηματικής ελευθερίας που βασίζεται στη συναίνεση στα εγκλήματα της κυριαρχίας, οι ταυτίσεις με τις δακρύβρεχτες υποκριτικές δηλώσεις συμπαράστασης των αφεντικών και τις "ειρηνευτικές" πρωτοβουλίες τους, ταιριάζουν σε όσους αισθάνονται ότι έχουν περιθώρια αμφιταλάντευσης απέναντι στην επιλογή στρατοπέδου στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο που διεξάγεται καθημερινά. Γιατί ο πόλεμος δεν συμβαίνει μόνο κάπου μακριά, στις οροσειρές του Αφγανιστάν ή τα κατεχόμενα της Παλαιστίνης αλλά παντού όπου επιβάλλεται η κυριαρχία περιφρουρώντας την ασφάλεια και την ευημερία της.

Με τη γνώση ότι κάθε επιμέρους επίθεση των αφεντικών για την επέκταση και εδραίωση της κυριαρχίας τους στρέφεται και ενάντια στους καταπιεσμένους όλης της γης, με την πεποίθηση ότι κανείς δεν θα υπάρξει πραγματικά ελεύθερος αν δεν υπάρξουμε όλοι, μην αναγνωρίζοντας άλλα σύνορα εκτός από εκείνα που χωρίζουν τους κυρίαρχους και τους υπηρέτες τους από τους κυριαρχούμενους, και κυρίως από μία θέση μάχης ενάντια στην παγκόσμια δικτατορία του κράτους και του κεφάλαιου... δεν μπορούμε παρά να βλέπουμε σε κάθε αντίσταση που συνταράζει τη θεμελίωση των εγκληματικών μεθοδεύσεων αυτής κυριαρχίας, μια αιτία για να εντείνουμε την προώθηση της μοναδικής υπόθεσης για την οποία αξίζει να οραματιζόμαστε και να πολεμάμε. αυτή της παγκόσμιας κοινωνικής απελευθέρωσης.

Μια υπόθεση που παραμένει ανοιχτή όσο ο πόλεμος των κυρίαρχων συνεχίζεται, όσο η φλόγα της επιθυμίας για ελευθερία καίει στις καρδιές των εξεγερμένων από το Σηάτλ, την Πράγα, τη Γένοβα και τη Βαρκελώνη μέχρι το Μπουένος Άιρες, αλλά και τη Τζενίν...