αρχική σελίδα

ΤΟ ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΣΤΗ ΝΑΞΟ

ΤΟ ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΣΤΗ ΝΑΞΟ δημοσιεύτηκε στην περιοδική έκδοση ΑΝΤΙ-ΡΗΣΗ νο1 (Ιούνης 2004) της Αυτόνομης Πρωτοβουλίας Νάξου.

Κινητοποιήσεις στη Νάξο

Το ελληνικό αγροτικό κίνημα έχει την πρώτη πεντηκονταετία του 19ου αιώνα πλούσια παράδοση εξεγέρσεων που είχαν επαναστατικό χαρακτήρα. Εκτελέσεις αρχόντων, τσιφλικάδων και τοκογλύφων, κάψιμο αρχείων χρεών και συμβολαίων1….

Η επί αιώνες φράγκικη κυριαρχία στο νησί είχε επιβάλλει ένα σκληρό φεουδαλικό καθεστώς δουλείας και ανέχειας για τον αγροτικό πληθυσμό του νησιού. Η έλευση του Χαϊρεντίν πασά το 1537 και η κατάληψη της Νάξου από τους Τούρκους δεν βοήθησε τους φτωχούς εργάτες γης, εν τούτοις το ανείπωτο μίσος ενάντια στους Λατίνους έκανε πολλούς Νάξιους να συμπαραταχτούν με τους Τούρκους. Οι πολλές κι αιματηρές, συνήθως, εξεγέρσεις που έλαβαν χώρα τούτη την περίοδο, βελτίωσαν λίγο λίγο την κατάσταση για τους αξώτες ξωμάχους.
Μέσα σ' αυτά τα ιστορικά πλαίσια και με δεδομένη την τυπική παρουσία των Τούρκων στο νησί, η επανάσταση του '21 στη Νάξο πήρε το χαρακτήρα κοινωνικής ανατροπής με επιθέσεις ενάντια στους πλούσιους τσιφλικάδες και απαλλοτριώσεις. Για την αντιμετώπιση των επαναστατών συντάχθηκαν σύσσωμοι ο ορθόδοξος επίσκοπος που μάλιστα έφτασε στο σημείο ν' αφορίσει τους εξεγερμένους, ο καθολικός επίσκοπος, οι Φράγκοι και οι πρόξενοι των ξένων δυνάμεων, όπως ο βαρόνος ντε Βιγκουρού, καθώς και οι πλουσιότεροι και συντηρητικότεροι των Ναξίων.
Λίγο μετά το δεύτερο πόλεμο, πολλοί ήταν οι ακτήμονες αγρότες, ιδίως στην ορεινή Νάξο, που δούλευαν σε κτήματα τα οποία ανήκαν σε νομικά πρόσωπα της καθολικής μητρόπολης, κι ελάμβαναν σαν πληρωμή το 27% των εσόδων. Την ίδια εποχή, η ορθόδοξη μονή της Φανερωμένης κατείχε γύρω στα χίλια στρέμματα καλλιεργήσιμης γης και τουλάχιστον πέντε χιλιάδες στρέμματα βοσκοτόπων. Τα δεινά του πολέμου, τα τραγικά βιώματα των ορεινών χωριών, ανέδειξαν το αγροτικό σε μείζονος σημασίας ζήτημα. Χαρακτηριστικά, αναφερόμενος στο θέμα σε κείμενο της εποχής, ο δικηγόρος Ν.Ι.Πρωτονοτάριος καλούσε "σε εξέγερση ενάντια στα λείψανα της φεουδαρχίας,…η γη κατ' αναπότρεπτον ανάγκη δέον να επανέλθη εις τους εργαζομένους αυτήν, δέον να επανέλθη εις εκείνους από τους οποίους αφηρέθη".2

Αν η ορεινή Νάξος μετά τον πόλεμο αιμορραγούσε από την μετανάστευση και τη συνακόλουθη ερήμωση των χωριών, η ίδρυση στο νησί του Κέντρου Σποροπαραγωγής Γεωμήλων στα μέσα της δεκαετίας του '50, άλλαξε οριστικά τη φυσιογνωμία της αγροτικής οικονομίας, ιδίως της πεδινής Νάξου. Η παραγωγή του πατατόσπορου, από τη στιγμή που η εκμετάλλευσή του απέβη προσοδοφόρα για το κράτος, εξελίχθηκε σε εντατική μονοκαλλιέργεια στα χωριά του λιβαδιού. Το νέο χρυσοφόρο προϊόν επηρέασε τόσο πολύ τις σχέσεις ακόμη και μέσα στις ίδιες τις οικογένειες, ώστε οι ακαμάτηδες γιοι κληρονομούσαν συνήθως τα άγονα παραθαλάσσια χωράφια (τι ειρωνεία), ενώ οι προκομμένοι έπαιρναν τα πιο εύφορα καλλιεργήσιμα κτήματα. Η εξέλιξη της παραγωγής είναι ενδεικτική: στο χωριό Γλινάδο, για παράδειγμα, ενώ "το 1911 καλλιεργούνταν 30 στρέμματα πατάτες και 100 στρέμματα ντομάτες, το 1943 παράγει 15.000 οκάδες, ενώ το 1968 παραδίδονται στην κρατική σποροπαραγωγή 4.5 χιλιάδες τόνοι και το 1981 5.5 χιλιάδες τόνοι"3.
Η εντατικοποίηση της παραγωγής πατάτας εξοβέλισε κάθε άλλη καλλιέργεια και καταδίκασε σε αφανισμό δεκάδες τοπικές ποικιλίες. Από εκεί που ο κάθε παραγωγός μέσα από την πολυκαλλιέργεια απολάμβανε έστω και την αυτάρκεια της φτώχειας, τώρα ήταν αναγκασμένος να ξοδεύει μέρος του εισοδήματός του για την εκπλήρωση των καθημερινών διατροφικών του αναγκών.
Η πλήρης μηχανοποίηση της παραγωγής από τις αρχές της δεκαετίας του '70 οδήγησε στην εκχέρσωση και της τελευταίας σπιθαμής γης, εξωθώντας έτσι στην αναζήτηση και ταυτόχρονη εξάντληση νέων υδάτινων πόρων (αφού η πατάτα είναι υδροχαρής), αλλά και την αλόγιστη χρήση των προϊόντων της "πράσινης επανάστασης", των λιπασμάτων, δηλαδή, και των φυτοφαρμάκων. Τα οφέλη από την ανάθεση του πατατόσπορου στη Νάξο εκθειάστηκαν δεόντως από τους πολιτευτές της εποχής για ευνόητους ψηφοθηρικούς λόγους. Παρ' όλ' αυτά, η έμφαση στην πατάτα υποβάθμισε τις ξερικές παραδοσιακές καλλιέργειες της ελιάς και του αμπελιού και άλλων εξαιρετικών οπωροκηπευτικών προϊόντων του νησιού.
Η διαφαινόμενη οικονομική ευμάρεια από το '70 και μετά επηρέασε τις κοινωνικές και πολιτισμικές σχέσεις των αγροτικών κοινοτήτων όπως αναφέρει ο Μ.Σέργης "…η καλή οικονομική επιφάνεια δημιούργησε ανθρώπους φυγόπονους, μαλθακούς, άβουλους, αλλά και υπερόπτες, δοκησίσοφους, φανατικούς….χάθηκε η κανονικότητα και η ρυθμικότητα της ζωής που επέβαλλε η επαναληπτικότητα των εκδηλώσεων, ο σύνδεσμος που κρατούσε τον κοινωνικό ιστό άρχισε να παραλύει",4 το κοινοτικό πνεύμα εν ολίγοις υποχώρησε…
Πάντως, η καλυτέρευση του βιοτικού επιπέδου ήταν αναντίστοιχη του κάματου των αγροτών και έγιναν έρμαια των πολλαπλών εξαρτήσεων της εργασίας τους. Η βιομηχανοποίηση της παραγωγής απαιτεί συνεχή βελτίωση του εξοπλισμού, που σημαίνει δανειοδοτήσεις και εξάρτηση από τις τράπεζες, αυξημένο κόστος λόγω της εκτεταμένης χρήσης αγροχημικών προϊόντων, και κύρια την παντελή έλλειψη ελέγχου στη διαμορφούμενη τιμή που εξαρτάται από τα κέφια των μεσαζόντων της καπιταλιστικής αγοράς. Χαρακτηριστικό, μάλιστα, και το στιχούργημα της εποχής:

ΣΤΗΝ ΑΠΑΝΕΜΙΑ ΤΟΥ ΖΑ7

Αλλά και στον άλλο μεγάλο τομέα της γεωργικής οικονομίας, αυτόν της κτηνοτροφίας του νησιού, τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα. Τα αιγοπρόβατα στη Νάξο ξεπερνούν, σύμφωνα με στοιχεία του 1992 τα 130.000, ενώ οι αγελάδες και τα μοσχάρια τα 6.000 ζώα. Οι κοινοτικές επιδοτήσεις που βασίζονταν στην ποσότητα των ζώων του κάθε παραγωγού, ενίσχυσαν την τάση υπερπληθυσμού με όλες τις αρνητικές συνέπειες για το περιβάλλον (υπερβόσκηση), αλλά και την ποιότητα του παραγόμενου κρέατος ή γάλατος. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Στα χωριά της Δρυμαλίας8, η πολυδραστηριότητα ήταν, και παραμένει ως ένα βαθμό και σήμερα, η απάντηση στις ανάγκες καθημερινής επιβίωσης, που ταυτόχρονα εξασφάλιζε μια σχετική αυτονομία και τη δυνατότητα διατήρησης διατροφικών συνηθειών, αλλά και των εθίμων του τόπου. "Η κάθε φαμελιά" αναφέρει ο Μανώλης Ι. Ψαρράς σε λαογραφικό του σημείωμα για το Φιλώτι9 "για να τα βγάλει πέρα, πρέπει να παίζει με πολλές αμάδες, που άμα αστοχούσε η μία, μπορεί να έχουν επιτυχίες οι άλλες. Αυτό ήταν η αιτία που αποφεύγανε την ασχόλια μ' ένα μοναχά πράμα, ήταν έτσι γεωργοποιμένες, σπέρνανε σμιγάδι (σιταροκρίθι) και βόσκανε κατσίκες και πρόβατα ανάκατα".
Στην Κόρωνο και στ' Απεράθου, εκτός από την κτηνοτροφία και τα λιγοστά αμπέλια και τις ελιές, οι μισοί σχεδόν κάτοικοι ήταν εργάτες στα ορυχεία της σμύριδας. Με την υποβάθμιση, όμως, της παραγωγής και την πτώση της τιμής, η εξαναγκαστική μετανάστευση φάνταζε σαν τη μοναδική διέξοδο από τα δεσμά της ανέχειας. Στ' Απεράθου από 2.438 κατοίκους το 1940, το 1971 ο πληθυσμός φτάνει μόλις τους 977…
Ο ξεριζωμός δεν ήταν κάτι καινούργιο, βέβαια, αφού από τα χρόνια της τουρκικής κυριαρχίας στο νησί, οπότε και επιτράπηκε η ελεύθερη διακίνηση, η Ναξιώτες ταξίδευαν στη Σμύρνη, τα Βουρλά, την Κωνσταντινούπολη σαν εργάτες γης, ξακουστοί μάλιστα αμπελουργοί, και οι γυναίκες σαν μαγείρισσες, υπηρέτριες και παραμάνες. Τα χρόνια εκείνα, τα χρήματα που εξοικονομούνταν γίνονταν χωράφια, και οι παλαιότεροι, μπαϊλντισμένοι από αιώνες δουλείας και ξενικής εργασίας, έλεγαν: "Κάνε σπίτι όσο χωρείς και χωράφι όσο μπορείς".
Στην μεταπολεμική περίοδο, η κτηνοτροφία και τα εμβάσματα των ξενιτεμένων ήταν που στήριξαν την οικονομία των πάνω χωριών. Η οργάνωση της κτηνοτροφικής παραγωγής στο νησί, ακόμη και για αρκετό καιρό μετά την είσοδο της χώρας στην Ε.Ε. παρέμεινε παραδοσιακή. Οι παραγωγοί διαφέντευαν το βιός τους μέσα από ένα κλειστό κύκλωμα συγγενών και φίλων, με άτυπες οικονομικές συναλλαγές και πεσκέσια. Ο μικρός κλήρος και τα άγονα ξερικά εδάφη των ορεινών νησιωτικών περιοχών δημιούργησαν κλειστές αγροτικές κοινωνίες που βασίστηκαν για την επιβίωσή τους στη συνεργατικότητα και στο ευρύ δίκτυο της εκτεταμένης οικογένειας.
Πολλά έχουν αλλάξει από την εποχή που στις λότζες των χωριών στήνονταν γλέντια και κουβέντες…"τώρα πια ο γείτονας δεν μπαίνει θαρρετά στο σπίτι του γειτόνου, ούτε ξαναβάνει το χορό στο σπίτι του, ούτε μεζέ με κρασί ξαναδοκιμάζει ο ένας γείτονας τ' αλλονού…"10
Η υποχώρηση των παραδοσιακών κοινοτικών δεσμών ήταν σταδιακή και απόλυτα συνυφασμένη με την αύξηση της οργάνωσης και τον βαθμό της κρατικής παρέμβασης. Η εντατικοποίηση της κτηνοτροφικής παραγωγής μέσω των κοινοτικών ενισχύσεων, εκτός από το ότι είναι ουσιαστικά η πρώτη απόπειρα καταγραφής και ελέγχου των βοσκών, εισάγει ένα καινούργιο στοιχείο, αυτό της κερδοφορίας, όχι με τους όρους που ίσχυαν έως τώρα, αυτούς δηλαδή της επιβίωσης και της αυτάρκειας, αλλά της παραγωγικότητας και της αποδοτικότητας.
Η υπερβόσκηση, πρόβλημα πολλών νησιωτικών περιοχών, είναι το άμεσο αποτέλεσμα της παραπάνω λογικής και συνεπικουρείται από την εγκατάλειψη των παραδοσιακών καλλιεργειών της ορεινής Νάξου (αχτιά). Η καλυτέρευση των υποδομών (αγροτικοί δρόμοι), έδωσε τη δυνατότητα στους βοσκούς να εκμεταλλευτούν τα πιο απομακρυσμένα βοσκοτόπια, να προσπελάσουν τα απόκρημνα λαγκάδια και ρεματιές.
Παράλληλα, η καταπονημένη από την υπερβόσκηση και λιγοστή βλάστηση υποκαταστάθηκε πολύ πρόθυμα από τις ζωοτροφές που εμπορεύονταν οι διάφορες εταιρείες. Ας σημειωθεί, εδώ, ότι οι περισσότερες τροφές, πολλές από τις οποίες κυκλοφορούν και στη Νάξο, περιέχουν σόγια ή παράγωγά της, που είναι σχεδόν βέβαιο ότι προέρχονται από γενετικά τροποποιημένα (μεταλλαγμένα) φυτά, ενώ για το καλαμπόκι οι πιθανότητες είναι λιγότερες αλλά όχι αμελητέες. Τέλος, στην περιβόητη βαμβακόπιτα υπολείμματα επικίνδυνων φυτοφαρμάκων έχουν επανειλημμένως βρεθεί σε όλη την τροφική αλυσίδα, μέχρι και στο μητρικό γάλα…Σήμερα, πλέον, όλοι οι φιλωτίτες βοσκοί (που μαζί με τον Δαμαριώνα και τον Δανακό είναι τα κατ' εξοχήν κτηνοτροφικά χωριά), εξ' αιτίας των ζωοτροφών είναι καταχρεωμένοι στο συνεταιρισμό.
Ενώ, λοιπόν, παλιότερα, η Ένωση11 συμβίβαζε τα χρέη καθ' ότι διαχειριζόταν τις επιδοτήσεις, (τώρα αυτές δίνονται μέσω της Αγροτικής Τράπεζας), σήμερα διεκδικεί τις οφειλές αυτές απειλώντας μάλιστα και με τοκισμό! Αν αναλογιστεί κανείς ότι οι συνεταιρισμοί είναι πλέον επιχειρήσεις που λειτουργούν με καθαρά ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα διεκδικήσει τα χρέη αυτά και με το παραπάνω, εκτός βέβαια αν υπάρξει κάποια ρύθμιση της τελευταίας στιγμής, ώστε να αποσοβηθεί η όποια δυσαρέσκεια και να χριστούν κάποιοι πολιτικοί και οι παρατρεχάμενοί τους σωτήρες, με τα απαραίτητα ανταλλάγματα βέβαια.

Σήμερα είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας που οι ζωτικές λειτουργίες της παραγωγής της διατροφής μετατρέπονται σε αποκλειστικό προνόμιο κερδοφορίας των πολυεθνικών κολοσσών.
Η αγροτική πολιτική καθορίζεται με γνώμονα εμπορευματικά κριτήρια και πολιτικές ελέγχου των αγροτών και της παραγωγής, είτε μέσα από την πολιτική για τις επιδοτήσεις, είτε με την εξάρτηση για την αγορά σπόρων, λιπασμάτων, φυτοφαρμάκων από τις πολυεθνικές. Αγροχημικές βιομηχανίες όπως η Novartis, η Zeneca και η Monsanto συναγωνίζονται σε κέρδη τις βιομηχανίες όπλων.
Η Ελλάδα παρά τον μικρό κλήρο δεν αποτελεί εξαίρεση. Εξ' άλλου, όπως προαναφέραμε, υπάρχει και στατιστικά καταγεγραμμένη τάση συγκεντροποίησης της μικρής ιδιοκτησίας16 στα χέρια λίγων μεγαλοαγροτών, κάτι που ευνοεί και την προώθηση των νέων μεταλλαγμένων καλλιεργειών.
Στη Νάξο, η κρίση στον πρωτογενή τομέα δεν μπορεί να συνεχίζει να εκτονώνεται με τις περιόδους χάριτος και την ανοχή των αρχών (παρά την απαγόρευση των τυριών), ή άλλα ημίμετρα που ακούστηκαν τώρα τελευταία από γωπόνους του υπουργείου για διατήρηση των τυροκομιών υπό προϋποθέσεις,17 ούτε βέβαια με τις πασχαλινές επιδρομές για την πώληση αμνοεριφίων στου Ψυρρή.18
Είναι ευνόητο ότι αν δεν υπάρξουν δυναμικές αντιδράσεις, η αγροτιά της Νάξου σύντομα θα αποτελεί αντικείμενο ιστορικής μελέτης. το νέο είδος αγρότη που οραματίζονται για τα νησιά (και όχι μόνο), είναι αυτότου ανώνυμου καλλιεργητή που ξεπουλάει την παραγωγή και την εργασία του σε επώνυμους πιατσαλήδες μεταπράτες, ή σ΄ένα καινούργιο είδος οικολογικά ευαίσθητων αστών που καρπώνονται, όχι μόνο την υπεραξία αλλά και τα κοινωνικά εύσημα για την παραγωγή ποιοτικών προϊόντων!!!
Η απομόνωση και η περιθωριοποίηση του Ναξιώτη αγρότη συνεπικουρείται και από μια εικόνα γραφικότητας που του προσδίδουν οι διάφοροι επιτήδειοι του τουριστικού μάρκετινγκ.
Στις παρούσες συνθήκες, κάποιες άμεσες ενέργειες (χωρίς να σημαίνει ότι είναι και εύκολες) οι οποίες θα διασφάλιζαν κάποιους στοιχειώδεις όρους επιβίωσης και θα αποκαθιστούσαν το κοινοτικό πνεύμα και την αλληλεγγύη, θα ήταν ίσως η ένωση των κοπαδιών και των βοσκοτόπων, ''κουντουβερνιές'' που λέγανε και οι παλιοί.
Γιατί ο κατακερματισμός και η εξατομίκευση είναι ανασταλτικοί παράγοντες στη συσπείρωση και την ανάπτυξη μιας δυναμικής ικανής, όχι μονάχα να αμφισβητήσει την υπάρχουσα κατάσταση αλλά και να την ανατρέψει. Η επίλυση των διαφορών, τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις αποτελούσαν επί πολλά χρόνια στον τόπο αυτόν υπόθεση των κομματαρχών και των διαφόρων προέδρων και δημάρχων, που πάνω στις ανάγκες και τη φιλοτιμία του λαού ύφαναν την πατρωνία τους διαμέσου της υποχρέωσης του απλού χωρικού απέναντι στην εκδούλευση που τους πρόσφεραν. Όσο όμως επιλύθηκαν τα προβλήματα τότε, έτσι και σήμερα κανείς δεν μπορεί να προσδοκά την επιφοίτηση ή την φιλευσπλαχνία των αρχών, γιατί τίποτε δεν χαρίζεται και κανένα δικαίωμα δεν είναι αναφαίρετο.
Ο αγώνας για τη διατήρηση των τυροκομιών, ο αγώνας εν ολίγοις για την διασφάλιση της αυτονομίας και της αυτοδιαχείρισης του μόχθου του κάθε παραγωγού, ο αγώνας για τη διαφύλαξη της ποιότητας και της αμεσότητας στις σχέσεις του κάθε παραγωγού είναι αγώνας που δεν παίρνει ούτε συμβιβασμούς ούτε διαπραγματεύσεις.

Επίσης θερμές ευχαριστίες στον Κώστα Κατσουρό, αλλά και πολλούς βοσκούς και παραγωγούς, που από τις συζητήσεις μαζί τους αποκόμισα χρήσιμα στοιχεία αλλά και γλαφυρές περιγραφές των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν.