Οι απόψεις μας για την στάση των Ευρωπαίων ηγετών και κινητοποιήσεις ενάντια στον πόλεμο

Πριν δυο αιώνες ο γνωστός αμερικανός στρατηγός Σέρμαν έλεγε:

Το Πεντάγωνο, σε μια ανάλυση της παγκόσμιας στρατηγικής του δήλωνε ότι μια ευημερούσα δημοκρατική και προσανατολισμένη στην αγορά “ζώνη ειρήνης” που θα περιλαμβάνει περισσότερο από τα δυο τρίτα της παγκόσμιας οικονομίας, απαιτεί τη σταθερότητα που μόνο η αμερικανική ηγεμονία μπορεί να παρέχει.

Σήμερα οι οικονομίες της Αμερικής και της Ευρώπης συγκλονίζονται από την ανεργία και τους χαμηλούς ρυθμούς. Ας θυμίσουμε ότι από την εποχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ο πόλεμος υπήρξε διέξοδος σε περιόδους κρίσης.

Συγκεκριμένα, η κλιμάκωση του πολέμου ενάντια στο Ιράκ από τον Βρετανο-Αμερικανικό Άξονα έχει δυο στόχους: από τη μια τον έλεγχο των πετρελαϊκών κοιτασμάτων της περιοχής και των δρόμων μεταφοράς, και από την άλλη την εμπέδωση της κυριαρχίας στο παγκοσμιοποιημένο σύστημα. “Τα κράτη δεν έχουν φίλους, μόνο συμφέροντα”, έλεγε ο στρατηγός Ντε Γκολ. Η Γαλλία και η Γερμανία, δεν αντιδρούν στις επιχειρήσεις από όψιμο φιλειρηνισμό αλλά επειδή αμφισβητούν τον ηγεμονικό ρόλο των ΗΠΑ.

Είναι γνωστό άλλωστε, ότι γαλλικές εταιρείες έχουν σχέση με τα πετρέλαια στο Ιράκ, ενώ και οι δυο χώρες δεν είχαν αντίρρηση να συμμετάσχουν σε προηγούμενες σταυροφορίες στο Αφγανιστάν, στη Γιουγκοσλαβία ή στην Καταιγίδα της Ερήμου το ‘91. Η Γαλλία, μάλιστα, πρόσφατα έστειλε εκστρατευτικά σώματα στη Σιέρα Λεόνε για να προστατεύσει τα γαλλικά συμφέροντα στις κακαοφυτείες από τις ομάδες ανταρτών.

Η περίφημη φράση “όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εχθρός μας” δίνει το στίγμα της περιόδου που διανύουμε. Η θέσπιση τρομοκρατικών νόμων σε Ευρώπη και Αμερική που περιορίζουν ασφυκτικά τα δικαιώματα και τις κοινωνικές κατακτήσεις δείχνει τον πανικό των κρατούντων. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε ότι πολύ πριν τα γεγονότα στις 11 του Σεπτέμβρη και αμέσως μετά τις κινητοποιήσεις στο Σηάτλ, η αμερικανική κυβέρνηση πέρασε νόμο που δίνει τη δυνατότητα χρησιμοποίησης του στρατού για την καταστολή διαδηλώσεων.

Είναι αφελές να πιστεύει κανείς ότι η ποινικοποίηση των αντιστάσεων αφορά μόνο ακραίες εκφράσεις πολιτικών μειοψηφιών. Όμως τα όρια της νομιμότητας δεν μπορεί να καθορίζονται από την εκάστοτε εξουσία, αλλά από τις ανάγκες του ίδιου του αγώνα. Για παράδειγμα, η αμερικανική κυβέρνηση θεωρεί τρομοκρατία τις διάφορες εκδηλώσεις και διαδηλώσεις μπροστά από την πρεσβεία της στην Αθήνα….Φαίνεται ότι έτσι αντιλαμβάνεται την δίκαιη οργή και αγανάκτηση απέναντι στην εξαθλίωση και εξανδραποδισμό που επιβάλλει η κυριαρχία τους στον πλανήτη.

Πάντως, η πορεία της παγκοσμιοποίησης δεν είναι τόσο απρόσκοπτη όσο θα επιθυμούσε το πολυεθνικό κεφάλαιο. Οι ανταγωνισμοί μεταξύ των κυρίαρχων κρατών της Δύσης, αλλά κυρίως οι εξεγέρσεις και οι αντιστάσεις των λαών σε Αργεντινή, Βενεζουέλα, Παλαιστίνη, Βραζιλία, Ινδονησία, Μεξικό, τα κινήματα σε Ευρώπη και Αμερική και αλλού, δημιουργούν εμπόδια.

Ακόμα και στα θέατρα των πρόσφατων επιχειρήσεων η επιβολή της Δύσης δεν είναι δεδομένη. Στο Αφγανιστάν η εγκάθετη κυβέρνηση ελέγχει ουσιαστικά μονάχα την Καμπούλ, στην Τσετσενία παρά την ανηλεή Ρωσική επιθετικότητα η κατάσταση παραμένει ασταθής, ενώ στην Γιουγκοσλαβία η πίστη του λαού στους εκπροσώπους και στο όραμά τους για ανοικοδόμηση έχει κλονιστεί συθέμελα.

Βέβαια, τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής είναι τραγικά: Περισσότερο από ενάμισι εκατομμύριο νεκροί στο Ιράκ, και μερικές δεκάδες χιλιάδες σε Αφγανιστάν και Γιουγκοσλαβία. Ταυτόχρονα, διογκώνονται οι στρατιές των εξαθλιωμένων προσφύγων που δεν είναι παρά οι παράπλευρες συνέπειες αυτού του ανελέητου πολέμου, και απέναντί τους η Δύση θωρακίζεται φράζοντας τα σύνορα.

Η Συνθήκη Σέγκεν εφαρμόζεται με τα ναρκοπέδια στον Έβρο και τις συμπλοκές με τα δουλεμπορικά στο Αιγαίο και στην Αδριατική που έχουν ως αποτέλεσμα πολύνεκρα ναυάγια όπως αυτό που είχαμε τον Απρίλιο στη Νάξο με 35 νεκρούς. Η Ευρώπη κρατάει έξω από κάθε δυνατότητα επιβίωσης εκείνους που αφού πρώτα καταλήστευσε και λεηλάτησε τον τόπο τους, εντέλει τους κατέστησε απελπισμένα θύματα πολέμου.

Στην Ελλάδα σήμερα, όπου το ένα τρίτο του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και μαστίζεται από την ανεργία και την ξενοφοβία, το κράτος προτάσσει “την ασφάλεια παντού” και συντάσσεται πλήρως με τους ευρωτρομονόμους, ενώ ετοιμάζεται να περιορίσει έως και να καταργήσει το δικαίωμα του να διαδηλώνει κανείς ελεύθερα. Παράλληλα, προπαγανδίζει τη φενάκη του 2004 σαν τη νέα Μεγάλη Ιδέα τη στιγμή που δεκάδες εργάτες θάβονται στα εργοτάξια της Ολυμπιάδας. Σαν φόρο τιμής, μάλιστα, στην διαχρονική υποτέλεια στους Αμερικανούς, η Βουλή ψηφίζει την εφαρμογή της ετεροδικίας με τις ΗΠΑ,.

Έτσι λοιπόν βλέπουμε ελληνικές ναυτικές δυνάμεις να περιπολούν στον Περσικό, και εκστρατευτικά ελληνικά σώματα έχουν σταλεί στο Αφγανιστάν, στην Γιουγκοσλαβία και αλλού.

Η Ελλάδα αναπνέει με έναν αμερικανικό και μ’ έναν αγγλικό πνεύμονα, έλεγε παλαιότερα ο Γεώργιος Παπανδρέου, ενώ σήμερα διάφοροι κρατικοί παράγοντες εξαγνίζουν τα όποια συνειδησιακά τους υπολείμματα δηλώνοντας ειρηνιστές για να εξορκίσουν το επικείμενο κακό και να διατηρήσουν τα κοινωνικά τους ερείσματα.

Η αντίθεσή μας στον πόλεμο είναι δεδομένη. Αυτό που επιβάλλεται σήμερα είναι η αντίστασή μας στους όρους που μας επιβάλλονται κατά τη διάρκεια της ειρήνης, εξάλλου είναι γνωστό ότι ο πόλεμος δεν είναι παρά η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Οι αποφάσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου σε περίοδο ειρήνης οδήγησαν στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και στον συνακόλουθο πόλεμο. Στην περίπτωση του Ιράκ το εμπάργκο αποδείχτηκε εξίσου καταστροφικό με την Καταιγίδα της Ερήμου.