Στην εποχή της, η εξέγερση στο Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του 1973, για την άρχουσα τάξη και τους συμμάχους της δεν ήταν και δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα περισσότερο από μια αντικρατική ανταρσία αναρχοκομμουνιστικών στοιχείων που έπρεπε να κατασταλεί με κάθε μέσον και που η μνήμη της μετά την παράδοση της εξουσίας από τους στρατιωτικούς στους πολιτικούς έπρεπε με κάθε τρόπο να σβηστεί. Να θυμίσουμε ότι οι πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές ορίστηκαν να γίνουν επιτούτου ανήμερα της πρώτης επετείου της εξέγερσης, στις 17 Νοέμβρη 1974, αγνοώντας την προκλητικά.

Αργότερα όμως, με τη μέθοδο της ενσωμάτωσης, αποσιωπώντας τα πραγματικά γεγονότα και διαστρεβλώνοντας τα περιεχόμενα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, επιχείρησαν να την παρουσιάσουν σαν ένα δημοκρατικό φοιτητικό ξεσηκωμό που κατεστάλη από τη στρατιωτική δικτατορία και να τη μετατρέψουν σε επίσημη σχολική γιορτή. Με την άνοδό του στην εξουσία το 1981, το ΠΑΣΟΚ υπήρξε ο πρωταγωνιστής αυτής της επιχείρησης η οποία με τη συνδρομή των δυο ΚΚΕ σημείωσε αρκετή επιτυχία. Αυτή βέβαια η επιχείρηση διαστρέβλωσης της εξέγερσης και ενσωμάτωσής της στο κρατικό (και στο κομματικό) εορτολόγιο ως “γιορτή της δημοκρατίας” δεν ήταν απλώς ιδεολογική αλλά και αστυνομική-κατασταλτική, καθώς το πνεύμα της νοεμβριανής εξέγερσης ήταν πάντα ζωντανό κι ανανεωνόταν διαρκώς, εμπνέοντας νέες εκρήξεις ανταρσίας, ενώ ο χώρος και η μνήμη της εξέγερσης έγιναν σταθερό σημείο αναφοράς ανατρεπτικών εκδηλώσεων.

Παρόλα τα φληναφήματα περί προβοκατόρικων στοιχείων που παρεισφρύουν στις εκδηλώσεις γιορτασμού στην επέτειο του Πολυτεχνείου για να την “αμαυρώσουν”, εκείνα τα γεγονότα, όπως και πλήθος από τέτοια που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια, δεν ήταν παρά μέρος μιας σύγκρουσης που είχε ξεσπάσει ήδη μέσα στο Πολυτεχνείο στα Νοεμβριανά του 1973. Μιας σκληρής σύγκρουσης που έμελλε με τα χρόνια να γίνει ανελέητη και βίαιη ανάμεσα στους εξεγερμένους της μεταπολίτευσης και τα αριστερά πολιτικά στηρίγματα του αστικοδημοκρατικού καθεστώτος.

Ξαναγυρίζοντας στη νοεμβριανή εξέγερση του 1973, ας θυμηθούμε το κατάπτυστο κείμενο της ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗΣ Νο 8 (όργανο της Αντί-ΕΦΕΕ, οργάνωσης του ΚΚΕ στο φοιτητικό χώρο) που κυκλοφόρησε το Γενάρη-Φλεβάρη του 1974 και το οποίο κατήγγειλε τότε σαν προβοκάτορες τους 350 νέους (κυρίως αριστεριστές, αναρχικούς και αντιεξουσιαστές) που κατέλαβαν το πολυτεχνείο στις 14/11/73, τα σύνθηματά τους -όπως Γενική Απεργία, Κάτω Το Κεφάλαιο, Κάτω η Μισθωτή Εργασία, Κάτω η Εξουσία- ως προβοκατόρικα και την ίδια την εξέγερση σαν έργο του Ρουφογάλη.

Ας θυμηθούμε ότι όταν ξέσπασε η εξέγερση ο Παπαδόπουλος επιχειρούσε με την κατάργηση της μοναρχίας, την αμνηστία των πολιτικών κρατούμενων και των εξόριστων, και το διορισμό μιας πολιτικής κυβέρνησης υπό τον Μαρκεζίνη να νομιμοποιήσει το καθεστώς και να προχωρήσει σε συνδιαλλαγή με τους αστούς πολιτικούς. Και τότε ήρθε η έκρηξη της εξέγερσης στο κέντρο της Αθήνας, ξεκινώντας με την κατάληψη του πολυτεχνείου στις 14 Νοέμβρη από 350 νέους, κυρίως φοιτητές αλλά και μαθητές, ενώ το ίδιο βράδυ αρκετοί εργάτες, κυρίως οικοδόμοι, συγκροτούν την εργατική συνέλευση στο κτίριο Γκίνη.

Από την άλλη πάλι, ένας από τους εκπροσώπους του ανανεωτικού ΚΚΕ και συμμετέχων στα γεγονότα, ο Δημ. Χατζησωκράτης του Ρήγα Φεραίου και του KKE εσ., αποκαλύπτει τη σύγκρουση με το δικό του αντεπαναστατικό πνεύμα: "το Πολυτεχνείο δεν θα είχε την ξεχωριστή θέση που έχει σήμερα στην ιστορική διαδρομή της μεταπολεμικής Ελλάδας, αν τη δεύτερη μέρα της κατάληψης οι φοιτητές που ανήκαν στις αντιστασιακές οργανώσεις της Αριστεράς δεν κατάφερναν να αντιστρέψουν τον χαρακτήρα που έπαιρνε με τα αιτήματα και τα συνθήματα που προωθούσαν οι υπεραριστεροί και οι αναρχικοί". Πίσω από αυτή την αντεπαναστατική γραμμή των δυο ΚΚΕ βρισκόταν η στρατηγική αντίληψη ότι πρώτα πρέπει να γίνει ο αγώνας για αποκατάσταση της αστικής δημοκρατίας και αργότερα η πάλη για το σοσιαλισμό.

Πριν καταφέρουν όμως, όπως πραγματικά θα ήθελαν, να την ελέγξουν και να την υποτάξουν οι ρεφορμιστές, η εξέγερση που εξελισσόταν στους δρόμους της Αθήνας με συμπλοκές και με επιθέσεις σε δημόσια κτίρια, κι επαπειλούσε να απλωθεί στα σχολεία και τα εργοστάσια σπέρνοντας τον φόβο στην εξουσία και τους διεκδικητές της, συντρίφτηκε από τα τανκς.

Η ιστορία όμως με την εξέγερση στο Πολυτεχνείο δεν είχε κλείσει το 1973, καθώς το περιεχόμενο και τα πρόταγματά της δεν ανήκαν στο παρελθόν όπως θα ήθελαν και προπαγάνδιζαν οι εμπνευστές του κομματικού συνθήματος: ΕΑΜ ΕΛΑΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ. Αντιθέτως, ανήκε στο μέλλον καθώς εγκαινίασε μια μακριά σειρά κινητοποιήσεων, ξεσηκωμών και συγκρούσεων των ριζοσπαστικότερων τμημάτων της νεολαίας. Το πνεύμα του Νοέμβρη θα αποδειχτεί ανεξάντλητο, παραμένοντας πάντα ζωντανό παρά την μακροχρόνια επιχείρηση διαστρέβλωσης και καπηλείας από αυτούς που αξιοποίησαν την εξέγερση για να οικοδομήσουν ένα μυθικό, αιματοβαμμένο βωμό της δημοκρατίας, ως ιδεολογικό θεμέλιο της μεταπολιτευτικής εξουσίας.

Tο Πολυτεχνείο δεν θα είναι ο αδιαμφισβήτητος καθαγιασμένος μύθος της εξουσίας και της δημοκρατίας όπως θα ήθελαν οι λακέδες της, αλλά σημείο αναφοράς μιας εξέγερσης που άλλοτε ξεσπά κι άλλοτε υποβόσκει και που ακόμα και σήμερα δεν έχει κατασταλεί…

Εκείνη τη χρονιά η κυβέρνηση απαγόρευσε την πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία. Η ΕΦΕΕ υποχωρεί στη θέση της κυβέρνησης. Την ημέρα της πορείας υπήρχε μπλοκ από εκατοντάδες αναρχικούς που φώναζαν και έγραφαν συνθήματα όπως: “ΚΑΤΩ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΔΕΣ”, “ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ AΝΑΡΧΙΑ”. Στις προκηρύξεις τους καταγγέλλεται η προβοκατορολογία και η καπηλεία της εξέγερσης του Νοέμβρη, και στην πορεία γίνονται επεισόδια με τις κομματικές περιφρουρήσεις.

Στις 17 Νοέμβρη 1978, τα ΜΑΤ χτυπούν τον κόσμο στη συγκέντρωση που διοργανώνεται στο πολυτεχνείο και η ΕΦΕΕ δηλώνει ότι, λόγω των μεγάλων αστυνομικών δυνάμεων, η πορεία ματαιώνεται. Ο κόσμος αποδοκιμάζει την ΕΦΕΕ κι η πορεία τελικά πραγματοποιείται. Κατά τη διάρκειά της γίνεται νέα επίθεση από τα ΜΑΤ, οι διαδηλωτές απαντούν και οι συγκρούσεις γενικεύονται. Η ΕΦΕΕ παραδίδει στην αστυνομία άτομα που προκαλούν φθορές, χιλιάδες κόσμου φωνάζουν “ΠΟΥΛΗΜΕΝΗ ΕΦΕΕ”. Την ίδια ημέρα της επετείου έγιναν επεισόδια στο πολυτεχνείο μεταξύ μελών της “Επιτροπής για την απελευθέρωση του Γ. Σερίφη” και μελών της ΚΝΕ. Είναι η πρόβα των ΚΝΑΤ για το ρόλο που θα παίξουν στις μετέπειτα επετείους του Πολυτεχνείου.

Το 1979 ήταν χρονιά σημαντικών φοιτητικών κινητοποιήσεων και σημειώνονται συγκρούσεις τόσο με την αστυνομία όσο και με τις κομματικές περιφρουρήσεις, αλλά στην επέτειο του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη επικρατεί τάξη στην Αθήνα. Είναι η τάξη που έχουν επιβάλει τα ΜΑΤ, τα ΚΝΑΤ, η ΕΣΑΚ. Τόσο κατά την έναρξη όσο και κατά τη διάρκεια της πορείας για την επέτειο του Πολυτεχνείου, τραμπούκοι της ΚΝΕ χτυπούν αναρχικούς, αντιεξουσιαστές και αυτόνομους.

Στην επέτειο του 1980, κι ενώ οι λακέδες του κράτους προσπαθούσαν για μια ακόμα φορά να ξεχαστεί τι είχε γίνει πριν από επτά χρόνια, ήρθαν τα γεγονότα στην πορεία του Πολυτεχνείου να καταστρέψουν την προσπάθειά τους κι η Αθήνα είδε μια νέα εξέγερση στους δρόμους της.

Oι εξεγερμένοι διαδηλωτές στήνουν οδοφράγματα για να αντισταθούν στις αύρες και τα ΜΑΤ, και χτυπούν τράπεζες, εμπορικά καταστήματα και δημόσια κτίρια. Αρκετοί καταφεύγουν μέσα στο πολυτεχνείο και το καταλαμβάνουν. Ασφαλίτες από τους γύρω δρόμους πυροβολούν αδιακρίτως μέσα στο πολυτεχνείο, τραυματίζοντας σοβαρά με σφαίρες δυο ακόμα διαδηλωτές.

Μέσα στο πολυτεχνείο γίνεται συνέλευση διαρκείας και καλείται συγκέντρωση, αλλά το πρωί, και ενώ αρκετός κόσμος είχε αποχωρήσει κουρασμένος, το ίδρυμα ανακαταλαμβάνεται από τα ΚΝΑΤ που το εκκενώνουν. Την επομένη μέρα γίνεται διαδήλωση 2.000 ατόμων με συνθήματα όπως "ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΤΥΠΟΣ ΤΟ ΒΟΥΛΩΝΕΙ". Στο κέντρο της Αθήνας δεν υπάρχουν καθόλου ΜΑΤ, παρά μόνο τα ΚΝΑΤ (ΚΝΕ και ΕΣΑΚ) -με τα οποία έγιναν κάποια επεισόδια- καθώς υπήρχε ο φόβος ότι αν ο κόσμος αντίκριζε τα ΜΑΤ θα ξεκινούσαν και θα επαναλαμβάνονταν συγκρούσεις όπως της προηγούμενης μέρας. Το γεγονός είναι ότι τον κατασταλτικό ρόλο που δεν μπορούσε να παίξει η αστυνομία τον έπαιζαν απροκάλυπτα οι ομάδες κρούσης του ΚΚΕ, ενώ οι δηλώσεις του Α. Παπανδρέου την ίδια μέρα αναφέρονταν μόνο στους βανδαλισμούς των διαδηλωτών ζητώντας την παραδειγματική τιμωρία όσων ευθύνονταν γι’ αυτούς.

Οι αριστεριστές τέλος, αδυνατώντας ουσιαστικά να δώσουν απαντήσεις στην καταστολή, προσπάθησαν να βρουν τις επόμενες μέρες εξιλαστήρια θύματα, εστιάζοντας κι αυτοί στους βανδαλισμούς της άγριας νεολαίας που για πρώτη φορά τότε έκανε αισθητή την παρουσία της.

Το 1981 γίνεται η εναλλαγή της διακυβέρνησης από τη ΝΔ στο ΠΑΣΟΚ και στα επόμενα χρόνια, παράλληλα με τον ευρύτερο εκσυγχρονισμό του κράτους, της οικονομίας, του ελέγχου και της καταστολής, θα ολοκληρωθεί με γοργούς ρυθμούς η μυθοποίηση και ιδεολογικοποίηση του “δημοκρατικού” ξεσηκωμού του ΄73 και θα γίνει η επίσημη αναγνώριση του εθνικού εορτασμού της επετείου του. Έτσι, με την πάροδο του χρόνου, στην επέτειο της εξέγερσης και της σφαγής του Πολυτεχνείου μαζί με την καθεστωτική αριστερά που χρησιμοποίησε την επέτειο σαν μια δεξαμενή άντλησης πολιτικής υπεραξίας, αποσιωπώντας φυσικά την αρνητική της στάση στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1973, θα συμμετέχουν επίσημοι απ΄όλο το φάσμα των πολιτικών φορέων και των κρατικών θεσμών, κι ανάμεσά τους οι μπάτσοι και οι στρατιωτικοί που έρχονται για να καταθέσουν στεφάνια στη μνήμη των θυμάτων τους! Στεφάνια σε αυτούς που οι ίδιοι ή οι συνάδελφοί τους δολοφόνησαν, ενώ στο μεταξύ συνέχιζαν τις επιθέσεις με ρόπαλα, αέρια και σφαίρες στις πορείες για το Πολυτεχνείο και πρόσθεταν νέα θύματα όπως ο Κουμής, η Κανελοπούλου και ο Καλτεζάς, στο μακρύ κατάλογο, που ποτέ δεν έγινε επακριβώς γνωστός, των νεκρών του Πολυτεχνείου το 1973.

Να προσθέσουμε εδώ ότι με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία άνοιξαν διάπλατα οι πόρτες του δημόσιου και με προκάλυμμα τις αντιστασιακές δάφνες τους στο Πολυτεχνείο πλήθος αριστεροί αριβίστες εφόρμησαν καταλαμβάνοντας θέσεις σε υπουργεία, υπηρεσίες και οργανισμούς.

Παρ΄ όλα αυτά, το Πολυτεχνείο θα εξακολουθήσει να αποτελεί σημείο αναφοράς των αναρχικών-αντιεξουσιαστών και της ριζοσπαστικής νεολαίας και, παρά την ύφεση των αγώνων τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το πνεύμα της εξέγερσης θα αποδειχτεί ακατάβλητο καθώς θα εμφανιστούν νέες γενιές αγωνιστών, εμπνεόμενες από τη φλόγα της νοεμβριανής εξέγερσης του 1973.

Το 1982, την ημέρα της επετείου του Πολυτεχνείου, μετά ο τέλος της πορείας της ΕΦΕΕ, αναρχικοί οργισμένοι από το κλίμα της σιγής, της ενσωμάτωσης και της συναίνεσης επιτίθενται στην κεντρική πύλη του ιδρύματος όπου βρίσκονται τα κατατεθειμένα στεφάνια και τα καίνε μαζί με ελληνικές σημαίες. Και το 1983 όμως ελάχιστα ήταν τα γεγονότα που διατάραξαν την “κοινωνική γαλήνη” κατά τη διάρκεια της επετείου του Πολυτεχνείου. Ανήμερα της επετείου σπάστηκαν τα γραφεία του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ με το σύνθημα “ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΩΝΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ”, ενώ μετά το τέλος της καθιερωμένης πορείας σπάστηκε και το Τεχνικό Επιμελητήριο. Το 1984, στις 17 Νοέμβρη, κι ενώ έχει προγραμματισθεί να γίνει στο χώρο του πολυτεχνείου συναυλία ενάντια στην κρατική καταστολή που εκείνη την εποχή είχε πάρει διαστάσεις με συνεχόμενες κατασταλτικές επιχειρήσεις των μπάτσων στα Εξάρχεια, την τελευταία στιγμή απαγορεύτηκε από τον τότε πρύτανη. Αυτή η απαγόρευση έδωσε την αφορμή για το ξεκίνημα συγκρούσεων μέσα κι έξω από το πολυτεχνείο.

Το 1986, μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας, ανταποκρινόμενοι σε αναρχικό κάλεσμα συγκεντρώνονται 300 σύντροφοι και ξεκινούν πορεία από το σημείο που δολοφονήθηκε ο Μιχάλης Καλτεζάς στην οδό Στουρνάρη. Κατά τη διάρκεια της πορείας, με το σπάσιμο του τρόμου μέσα στο δρόμο, στο αναρχικό μπλοκ προστίθενται και συμμετέχουν πάνω από 5 χιλιάδες άτομα. Τέσσερις μπάτσοι με πολιτικά που εντοπίζονται μέσα στην πορεία αφοπλίζονται και ξυλοκοπούνται άγρια.

Το 1987, και ενώ έχει προηγηθεί την 1η Οκτώβρη η δολοφονία του Μιχάλη Πρέκα και η σύλληψη των αναρχικών Κλ. Σμυρναίου και Χρ. Μαρίνου, στο τριήμερο του Πολυτεχνείου γίνονται επιθέσεις αναρχικών και συμπλοκές με πασόκους, νεοδημοκράτες και ασφαλίτες μέσα στο χώρο του πολυτεχνείου, με αφορμή την κατάθεση στεφανιών από τους ηγέτες της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης Α. Παπανδρέου και Κ. Μητσοτάκη. Το μεσημέρι της 17ης Νοέμβρη ομάδα συντρόφων μετονομάζει τη Στουρνάρη σε “οδό Μιχάλη Καλτεζά, δολοφονηθέντος από το κράτος την 17η Νοέμβρη 1985”. Στην πορεία του Πολυτεχνείου, στην κεφαλή του αναρχικού μπλοκ υπάρχει πανό αλληλεγγύης στους φυλακισμένους αναρχικούς. Στο μπλοκ συμμετέχουν πάνω από 8 χιλιάδες άνθρωποι, κυρίως νεολαίοι. Δύο ασφαλίτες που εντοπίζονται μέσα στην πορεία ξυλοκοπούνται και απομακρύνονται. Η πορεία φθάνει μπροστά από την αμερικάνικη πρεσβεία όπου ξεκινούν συμπλοκές με τα ΜΑΤ οι οποίες γρήγορα γενικεύονται και εξαπλώνονται σε μεγάλη έκταση, φθάνοντας μέχρι και τα Εξάρχεια.

Το 1988, η απόφαση για την ουσιαστική αθώωση του δολοφόνου μπάτσου Μελίστα στις 23 Σεπτέμβρη λειτούργησε εκρηκτικά, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν συγκρούσεις με την αστυνομία και διήμερη κατάληψη στο πολυτεχνείο. Η αστυνομία προχώρησε σε ολοκληρωτικό αποκλεισμό της περιοχής, όμως η μαχητική στάση των 50 περίπου αναρχικών - αντιεξουσιαστών που παρέμειναν οχυρωμένοι στο πολυτεχνείο δεν επέτρεψε περαιτέρω κινήσεις της αστυνομίας. Τελικά η αστυνομία υποχρεώθηκε να αποσυρθεί και οι καταληψίες εξήλθαν και ενώθηκαν με πορεία 1.000 περίπου αλληλέγγυων και ακολούθησαν συγκρούσεις με τα ΜΑΤ στη λεωφόρο Αλεξάνδρας.

Εκφράζουμε την ταξική μας αλληλεγγύη και το αμοιβαίο μίσος μας για τα αφεντικά στους εργάτες της ΝΕΖ Περάματος, τη συμπαράστασή μας στο λαό της Θεσπρωτίας και την αλληλεγγύη μας στους φυλακισμένους συντρόφους μας και σε κάθε εξεγερμένο μέσα στις φυλακές”.

Στην πορεία του Πολυτεχνείου στις 17/11/88, το μπλοκ των αναρχικών προσπάθησε να τοποθετηθεί στη μέση της πορείας για μεγαλύτερη ασφάλεια χωρίς όμως να το καταφέρει, με αποτέλεσμα να κινηθεί στο τέλος της μέσα σε συνεχείς, ταυτόχρονες συμπλοκές τόσο με την περιφρούρηση του ΚΚΕ όσο και με τις αστυνομικές δυνάμεις, μέχρι τη διάλυσή του. Διάσπαρτες ομάδες αναρχικών και νεολαίων κατά τη διάρκεια της πορείας στη Βασ. Σοφίας επιτίθενται σε στόχους όπως υπουργεία, τα γραφεία της ΕΟΚ, της ΝΔ και το ξενοδοχείο Χίλτον.

Στις 17 Νοέμβρη 1990, η “ουρά” της πορείας του Πολυτεχνείου, αποτελούμενη από αναρχικούς, αντιεξουσιαστές και ανυπότακτους νεολαίους, επιτέθηκε και χτύπησε για άλλη μια φορά τράπεζες, κομματικά γραφεία, δημόσια κτίρια...

Λίγους μήνες αργότερα, το Γενάρη του 1991, το κέντρο της Αθήνας θα συγκλονιστεί από τις συγκρούσεις χιλιάδων ανθρώπων με τις δυνάμεις καταστολής. Ήταν η εποχή που οι μαθητικές καταλήψεις απλώνονταν σε όλη τη χώρα και η δολοφονία του αριστερού καθηγητή Τεμπονέρα από τραμπούκους της ΝΔ που βρισκόταν στην κυβέρνηση έγινε αφορμή για το ξέσπασμα της οργής νεολαίων, άνεργων, εργαζόμενων. Στις 10 Γενάρη μετά από ένα γιγαντιαίο συλλαλητήριο κι ενώ χιλιάδες διαδηλωτές παραμένουν στους δρόμους, αναρχικοί μαζί με αντιεξουσιαστές μαθητές επιτίθενται με μολότοφ σε διμοιρία των ΜΑΤ που προστατεύει τα γραφεία της ΝΔ στην οδό Χαλκοκονδύλη. Ακολουθεί γενίκευση των συγκρούσεων που διαρκούν ώρες. Η ρίψη ασφυξιογόνων από την αστυνομία προκαλεί πυρκαγιά σε κεντρικό κατάστημα, με αποτέλεσμα το θάνατο τεσσάρων ανθρώπων. Με την προέλαση των αστυνομικών δυνάμεων οι εξεγερμένοι διαδηλωτές καταφεύγουν στο κατειλημμένο από φοιτητές πολυτεχνείο όπου οι επιθέσεις των ΜΑΤ γύρω από το χώρο και οι αντεπιθέσεις των διαδηλωτών συνεχίζονται μέχρι τις 3.30 το πρωί. Την επομένη, με την επίθεση αναρχικών και νεολαίων στα γραφεία της ΝΔ και τον εμπρησμό τους, ξεσπούν νέες πολύωρες συγκρούσεις με τα ΜΑΤ στην πλ. Κάνιγγος, την Πατησίων και τους δρόμους γύρω από το πολυτεχνείο που γίνεται καταφύγιο και ορμητήριο των εξεγερμένων.

Στις 24 Οκτώβρη 1991 κατά τη διάρκεια μαθητικής πορείας στο υπουργείο παιδείας ξεσπούν συγκρούσεις με την αστυνομία στην οδό Μητροπόλεως. Οι συγκρούσεις συνεχίζονται στην Πανεπιστημίου και στο Πολυτεχνείο. Εκεί εξακολούθησαν για πολλές ώρες οι συμπλοκές με μπάτσους και φασίστες. Αργά τη νύχτα, κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων, πυρπολήθηκε η Πρυτανεία η οποία τυλίχτηκε στις φλόγες και τα χαράματα η αστυνομία εισέβαλε στο πολυτεχνείο, σπάζοντας το άσυλο και συλλαμβάνοντας 27 καταληψίες. Δεκατρείς από αυτούς και πέντε ακόμα συλληφθέντες από τις συγκρούσεις στο Υπουργείο και την Πανεπιστημίου καταδικάστηκαν αρχικά σε βαριές ποινές φυλάκισης. Τις επόμενες ημέρες κατά τη διάρκεια αφισοκόλλησης θα συλληφθούν 33 αντιεξουσιαστές που θα κρατηθούν και θα βασανιστούν για μέρες στη Γενική ασφάλεια ξεσηκώνοντας κινητοποιήσεις αλληλεγγύης.

Ο τριήμερος εορτασμός του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1991 ήταν ιδιαίτερα φορτισμένος λόγω των γεγονότων που είχαν συμβεί ένα μήνα πριν και το κλίμα γινόταν βαρύτερο με τις δηλώσεις του πρύτανη του Ν. Μαρκάτου -ο οποίος είχε εγκρίνει την άρση του πανεπιστημιακού άσυλου- καθώς και με τις ανακοινώσεις όλων των κομμάτων, που μιλούσαν για “προβοκάτορες” και “γνωστούς-αγνώστους” οι οποίοι δρουν σε βάρος “της δημοκρατίας και της ελευθερίας”! Παρά την έντονη παρουσία χιλιάδων ασφαλιτών, ΜΑΤατζήδων, ΜΕΑτζήδων και ΖΗΤΑδων που συμπληρώνονταν από ΕΦΕΕδες και -σε μια όχι πρωτόγνωρη συνεργασία- από ΚΝίτες καιΟΝΝΕΔίτες, οι αναρχικοί και ανυπότακτοι νεολαίοι που συγκεντρώθηκαν αυθόρμητα στην “ουρά” της πορείας στις 17 Νοέμβρη έδωσαν για μια ακόμη φορά το δυναμικό παρών τους αψηφώντας την καταστολή.

Στις 18 Ιούλη 1992 κατά την επίσκεψη του προέδρου των ΗΠΑ Τζωρτζ Μπους, τα ΜΑΤ σταματούν διαδήλωση στη Σταδίου στο ύψος της Παλιάς Βουλής εμποδίζοντάς την να προχωρήσει προς την πλ. Συντάγματος. Ομάδες αναρχικών και νεολαίων επιτίθενται με πέτρες και μολότοφ και ξεσπούν συγκρούσεις. Ακολουθούμενοι από τα ΜΑΤ, οι σύντροφοι, αφού πυρπολούν αμερικάνικη τράπεζα στην Πανεπιστημίου, καταφεύγουν στο πολυτεχνείο που είχε καταληφθεί από άλλους αναρχικούς και αντιεξουσιαστές και οι συγκρούσεις γενικεύονται στην Πατησίων.

Το 1992, το πρωί της 16ης Νοέμβρη, γίνεται επίθεση με μολότοφ στο Υπουργείο Εμπορίου και στο σταθμαρχείο των αστικών συγκοινωνιών στην πλ. Κάνιγγος (είναι η εποχή του αγώνα με αφορμή την ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών της ΕΑΣ). Το απόγευμα πραγματοποιείται αναρχική πορεία από τα Προπύλαια προς το πολυτεχνείο, με τη συμμετοχή 150 ατόμων σε αλληλεγγύη με αναρχικούς φυλακισμένους. Μετά τη λήξη της πορείας στο πολυτεχνείο, όπου βρίσκονταν κι άλλοι αναρχικοί, γίνεται απόπειρα να στηθούν οδοφράγματα και εκτοξεύονται βόμβες μολότοφ εναντίον των αστυνομικών δυνάμεων στην οδό Σολωμού, ενώ ταυτόχρονα ξεσπούν συμπλοκές στην κεντρική πύλη του ιδρύματος μεταξύ αναρχικών και μελών της περιφρούρησης της ΕΦΕΕ. Την επομένη, στην πορεία του Πολυτεχνείου, ξεσπούν συγκρούσεις τόσο με τα ΜΑΤ όσο και με τα ΚΝΑΤ με αποτέλεσμα 26 συλλήψεις.

Το 1993, στο τριήμερο του Πολυτεχνείου υπήρχαν τραπεζάκια με αναρχικό έντυπο υλικό, αναρτημένα πανό, ενώ πετάχτηκαν φυλλάδια και γράφτηκαν συνθήματα στους γύρω δρόμους. Τη δεύτερη μέρα των εκδηλώσεων (16/11), ομάδα 30 περίπου ατόμων επιτίθεται με μολότοφ σε λεωφορείο της πρώην ΕΑΣ στην πλ. Κάνιγγος, καθώς και σε δύο μερσεντές του Γενικού Λογιστηρίου και του Ελεγκτικού Συνεδρίου του κράτους. Αργότερα, κι ενώ οι επίσημοι εκφωνούσαν λόγους, εκτοξεύονται μέσα από το πολυτεχνείο μολότοφ, πέτρες και φωτοβολίδες εναντίον των ΜΑΤ. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, ομάδα ατόμων καταστρέφει μονάδα εξωτερικών μεταδόσεων του σταθμού “ΣΚΑΙ”. Ανήμερα της επετείου, πραγματοποιείται η καθιερωμένη πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία χωρίς να σημειωθούν επεισόδια λόγω της έντονης παρουσίας κατασταλτικών δυνάμεων (μπάτσων και περιφρούρησης της πορείας) αλλά και λόγω της έλλειψης στοιχειώδους οργάνωσης.

Το 1994, η πρώτη μέρα του εορτασμού συνοδεύτηκε από εμπρησμούς αυτοκινήτων σε ολόκληρη την Αθήνα. Τη δεύτερη μέρα, μικρή ομάδα ατόμων καίει με μολότοφ εξωτερικό συνεργείο του σταθμού Flash στη διασταύρωση της Πατησίων με την Τοσίτσα. Το ίδιο βράδυ γίνονται συγκρούσεις στην Πατησίων, μπροστά από την πύλη του πολυτεχνείου, ανάμεσα σε αναρχικούς και δυνάμεις των ΜΑΤ που συνοδεύονται από φασίστες. Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων συλλαμβάνεται και ξυλοκοπείται από μπάτσους και φασίστες ένας από τους συντρόφους. Το πρωί της 17ης Νοέμβρη, σε μια καλοσχεδιασμένη επιχείρηση που δικαιολογήθηκε σαν αναγκαία ενέργεια για την αποτροπή επεισοδίων, οι μπάτσοι εισβάλλουν στις καταλήψεις Villa Amalias, Αλκαμένους, Λέλας Καραγιάννη και Κεραμεικού συλλαμβάνοντας 27 συνολικά καταληψίες, ενώ λίγο αργότερα μπάτσοι θα κάνουν προσαγωγές συντρόφων από το τραπεζάκι της Συνεργασίας Αναρχικών Ομάδων μπροστά στο πολυτεχνείο. Κατά τη διάρκεια των ομιλιών από τους επίσημους στο πολυτεχνείο, καταλαμβάνεται η μικροφωνική από συντρόφους κι αρχίζουν να μεταδίδονται μηνύματα αλληλεγγύης προς τους συλληφθέντες. Γίνεται γνωστό ότι η κατάληψη θα λήξει μόνο όταν αφεθούν ελεύθεροι όλοι οι συλληφθέντες. Στο πολυτεχνείο συγκεντρώνονται και παραμένουν πάνω από 2.000 άτομα χωρίς να ακολουθήσουν την καθιερωμένη πορεία η οποία παραλίγο να μη γίνει. Ανάμεσά τους ομάδες φοιτητών της Αρχιτεκτονικής, της Καλών Τεχνών, του Χημικού, που παρέμειναν στεκόμενοι αλληλέγγυοι στον αγώνα των καταληψιών, και πολλοί άλλοι που αρχικά βρέθηκαν στο πολυτεχνείο για να πάρουν μέρος στην πορεία, αποφάσισαν όμως να μείνουν στην κατάληψη.

Τελικά το κράτος, προκειμένου να εκτονώσει την κατάσταση, αρχίζει να απελευθερώνει τους συλληφθέντες και μέχρι αργά το βράδυ θα απελευθερωθούν όλοι. Αυτό όμως δεν έκανε όλους τους καταληψίες να αποχωρήσουν και σημειώθηκαν συγκρούσεις με μπάτσους και φασίστες.

Την επόμενη μέρα (15/11), κατά τη διάρκεια προγραμματισμένης αναρχικής εκδήλωσης στο κτίριο Γκίνη κι ενώ οι αστυνομικές δυνάμεις πολιορκούν τις εξεγερμένες φυλακές Κορυδαλλού, ένας αριθμός συντρόφων αποφασίζουν να επιτεθούν στα ΜΑΤ έξω από το πολυτεχνείο. Μέσα στο πολυτεχνείο τοποθετούνται δυο ομάδες περιφρούρησης της ΚΝΕ και της ΠΑΣΠ, οι οποίες αφού αρνούνται να αποχωρήσουν δέχονται την επίθεση των αναρχικών και διαλύονται υποχωρώντας προς την Τοσίτσα όπου ένα μέλος της περιφρούρησης τραυματίζεται από βόμβα μολότοφ. Αμέσως μετά γίνεται επίθεση στα ΜΑΤ, ξεσπούν συγκρούσεις και στήνονται οδοφράγματα στη Στουρνάρη και στη Τζωρτζ.

Έκπληκτοι πολλοί παρακολουθούν αντί των 50 “γνωστών-αγνώστων” που παρουσίαζαν τα ΜΜΕ εκατοντάδες καταληψίες. Μη έχοντας τι να πουν οι λακέδες του κράτους μιλούν για μια ακόμη φορά για “ανυπολόγιστες καταστροφές”, ψάχνουν για “πρωταίτιους” και ωρύονται για τις καμένες σημαίες. Οι συλληφθέντες χωρίζονται σε ομάδες ανάλογα με την ηλικία τους και το φάκελό τους στην ασφάλεια και οδηγούνται σε δίκες-παρωδία. Οι δίκες του εφετείου για τους 137 από αυτούς θα γίνουν στην ειδική αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού.

Παρόλη την αστυνομοκρατία και τις προκλήσεις των κομματικών, υπήρχε πολιτική παρουσία αναρχικών στη γωνία των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, με μοίρασμα προκηρύξεων και με γράψιμο συνθημάτων στους γύρω δρόμους. Στις 17/11 και αφού τα ΜΜΕ είχαν δημιουργήσει κλίμα πολέμου, άρχισαν οι ομιλίες των επισήμων μέσα στο πολυτεχνείο που ήταν ζωσμένο από μπάτσους και κατεχόμενο από τις ομάδες περιφρούρησης οι οποίες αποτελούνταν από μέλη της ΕΦΕΕ, από οικοδόμους (ΕΣΑΚ) και άλλα κομματόσκυλα. Όταν ξεκίνησε η πορεία, μέσα στο πολυτεχνείο παρέμειναν μέλη της περιφρούρησης καθώς και κάποιοι αναρχικοί οι οποίοι συγκρούστηκαν με τους οικοδόμους, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό συντρόφων. Ορισμένοι σύντροφοι προσπάθησαν να στήσουν οδόφραγμα στην Πατησίων στο ύψος της πλ. Κάνιγγος, αλλά αμέσως κινητοποιήθηκε μεγάλη αστυνομική δύναμη και διέλυσε τους συγκεντρωμένους. Σε διάφορα σημεία της Αθήνας τοποθετήθηκαν γκαζάκια και προξενήθηκαν ζημιές σε αυτοκίνητα και κτίρια. Η πορεία έγινε χωρίς να σημειωθούν επεισόδια. Μετά το τέλος της, μεγάλη ομάδα συμμετεχόντων σ’αυτή συνέχισε στη Λ. Αλεξάνδρας με σκοπό να φτάσει στο πολυτεχνείο. Στη διασταύρωση όμως με την Πατησίων τους περίμεναν ισχυρότατες αστυνομικές δυνάμεις οι οποίες τους εμπόδισαν να προχωρήσουν.

Την επόμενη μέρα, τα ΜΜΕ μιλούσαν για μεγάλη νίκη της δημοκρατίας και έδιναν συγχαρητήρια στην κυβέρνηση για την επιτυχία της να αποτρέψει τα επεισόδια. Τα συγχαρητήρια για την επιτυχία της επιχείρησης μοιράστηκαν επίσης οι κατασταλτικές δυνάμεις (αστυνομία, ΚΚΕ, οικοδόμοι, ΕΦΕΕ). Τις επόμενες μέρες πολλά γραφεία του ΚΚΕ χτυπήθηκαν και μια βόμβα εξερράγη στα γραφεία του Συνδικάτου Οικοδόμων στην πλ. Κάνιγγος.

To 1997, μετά την “επιτυχία” της περιφρούρησης την προηγούμενη χρονιά κι έχοντας πολυάριθμα κοινωνικά μέτωπα ανοιχτά, το κράτος άφησε στο ΚΚΕ τον πρώτο λόγο στην επιβολή της τάξης στο Πολυτεχνείο. Όταν η τάξη τελικά διαταράχτηκε από την επίθεση νεολαίων σε πυροσβεστικά οχήματα στην Πατησίων, τα ΚΝΑΤ επιτέθηκαν και συγκρούστηκαν μαζί τους, ενώ στην συνέχεια ανέλαβαν τα ΜΑΤ. Αργότερα, ομάδες αναρχικών αντεπιτέθηκαν και συγκρούστηκαν με τα ΚΝΑΤ στην κεντρική πύλη του πολυτεχνείου.

2001. Από το πρωί της 15ης Νοέμβρη και σε όλο το τριήμερο υπήρχε πολιτική παρουσία αναρχικών στη συμβολή της Στουρνάρη με την Πατησίων, με έντυπα, αφίσες, ταμπλώ με φωτογραφίες (κυρίως για τον πόλεμο και τις διεθνείς αντικαπιταλιστικές διαδηλώσεις) και πανό, όπως “Εξεγερτική δράση ενάντια στην παγκοσμιοποίηση της κυριαρχίας και τη ρεφορμιστική διεθνή”, “Καμιά ‘Ειρήνη’ χωρίς Ελευθερία” κ.ά. Το βράδυ της 15ης Νοέμβρη έγινε επίθεση στις ομάδες των τραμπούκων του ΚΚΕ, που κατείχαν το πολυτεχνείο σε συνεργασία με τους μπάτσους οι οποίοι έλεγχαν τους γύρω δρόμους, στα πλαίσια του κατασταλτικού σχεδίου που εφαρμόζουν κάθε χρόνο μετά την εξέγερση του ’95. Η επίθεση στα ΚΝΑΤ έγινε μετά από εκδήλωση που είχαν οργανώσει σύντροφοι στο πολυτεχνείο κι ενώ 400 τραμπούκοι των ΚΝΑΤ επιτηρούσαν την έξοδο 150 αναρχικών. Κατά την αντεπίθεση των τραμπούκων, ακολούθησαν συμπλοκές στην κεντρική πύλη και αρκετοί από αυτούς τραυματίστηκαν. Η αποχώρηση των συντρόφων ήταν επιβεβλημένη αφού έσπευσαν οι διμοιρίες των ΜΑΤ και άρχισαν να τους καταδιώκουν...

Στις 17 Νοέμβρη, υπήρξε μετά από αρκετά χρόνια επιλογή πολλών συντρόφων να κατέβουν στην πορεία του Πολυτεχνείου. Ο σχηματισμός του μπλοκ έγινε στην πλ. Κλαυθμώνος με τη συμμετοχή περίπου 700 αναρχικών, αντιεξουσιαστών και νεολαίων. Στην πορεία φωνάζονταν συνθήματα με αιχμή κυρίως τον πόλεμο και την κρατική τρομοκρατία. Στο τέλος της πορείας, και παρά την ασφυκτική παρουσία των μπάτσων, όταν το μπλοκ έφτασε έξω από την πρεσβεία των ΗΠΑ, επιτέθηκε με έναν καταιγισμό από πέτρες στις διμοιρίες των ΜΑΤ που απάντησαν με ασφυξιογόνα.

Δεδομένης της ραγδαίας όξυνσης της κρατικής τρομοκρατίας, η πορεία της 17ης Νοέμβρη είχε γίνει προκαταβολικά στόχος των κατασταλτικών μηχανισμών και τις προηγούμενες μέρες ανακοινώνονταν μέσω των ΜΜΕ η στενή παρακολούθηση αναρχικών συλλογικοτήτων και χώρων, προγράφονταν συλλήψεις μετά την πορεία και διατυμπανιζόταν το δόγμα της "μηδενικής ανοχής" σε περίπτωση που επιχειρούσε κανείς να χαλάσει τη φιέστα. Η πορεία ξεκίνησε με συμμετοχή περίπου 15.000 ατόμων κι ανάμεσα στις κομματικές οργανώσεις, τα συνδικάτα, την περιφρούρηση και τους λοιπούς νεκροθάφτες του πνεύματος της εξέγερσης, συγκροτήθηκε στο μέσο της πορείας ένα μπλοκ αναρχικών και νεολαίων. Περισσότερα από 1.000 άτομα ξεκίνησαν από την πλατεία Κλαυθμώνος, με πανό "Λευτεριά σ' όσους είναι στα λευκά κελιά για συμμετοχή στη 17Ν και σε όλους τους ομήρους του κράτους" και με συνθήματα ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά, ενάντια στις φυλακές και τις ειδικές συνθήκες κράτησης. Στο ύψος του Πολεμικού Μουσείου άρχισαν συγκρούσεις με τους μπάτσους και σε όλη την άνοδο της πορείας μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία ο δρόμος μετατράπηκε σε πεδίο μάχης μεταξύ αναρχικών και της αστυνομίας που έκανε χρήση δακρυγόνων. Έγιναν επιθέσεις με μολότοφ προς τις διμοιρίες που ακολουθούσαν το μπλοκ και σε εκείνες που είχαν παραταχθεί μπροστά σε τράπεζες, πρεσβείες, αλλά και στο μέγαρο μουσικής, το μετρό και εταιρείες. Μετά από αντιπαραθέσεις με το μπλοκ της ΠΑΣΠ στο ύψος της πρεσβείας, επιχειρήθηκε να στηθούν πρόχειρα οδοφράγματα στην πλ. Μαβίλη και να συνεχιστεί ο πετροπόλεμος. Οι αστυνομικές δυνάμεις καταδίωξαν τον κόσμο κοντά στον Πύργο των Αθηνών. Το κυνηγητό συνεχίστηκε και στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, ενώ έπεσαν πέτρες έξω από το κτίριο της ΓΑΔΑ. Απαγγέλθηκαν κατηγορίες για πλημμελήματα σε 8 συλληφθέντες, ενώ σε δύο συντρόφους που δεν συνελήφθησαν στην πορεία ασκήθηκε εκ των υστέρων δίωξη για κακουργήματα.

Στις 15 Οκτώβρη 2004, ομάδες αναρχικών καταλαμβάνουν το πολυτεχνείο σε μια πράξη αλληλεγγύης στους καταδικασμένους για συμμετοχή στην ΕΟ17Ν που πραγματοποιούσαν απεργία πείνας ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησής τους, αλλά και στους ποινικούς κρατούμενους, τους κολασμένους 7 φυλακών που απείχαν από το συσσίτιο με αιτήματα βελτίωσης των συνθηκών κράτησής τους. Στην προκήρυξη της κατάληψης αναφέρεται: “... Με τα "λευκά" κελιά η δημοκρατία επιχειρεί τη φυσική εξόντωση και την αποδόμηση της προσωπικότητας των αιχμάλωτων αγωνιστών. Επιδιώκει να τρομοκρατήσει τους αντιστεκόμενους και να αποτρέψει την επιθυμία για εξέγερση. Το κράτος εξοντώνει συστηματικά τόσο στα "λευκά" και "κανονικά" κελιά όσο και στα εργοτάξια, στα σύνορα, στα μπλόκα των μπάτσων, στα ψυχιατρεία, τα σχολεία... Ο αγώνας ενάντια στα "λευκά" κελιά της δημοκρατίας είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για την καταστροφή του κράτους και κάθε μορφής εξουσίας. Είναι αγώνας για την ελευθερία...

Το κατειλημμένο Πολυτεχνείο λειτουργεί ως ένας αυτοοργανωμένος χώρος, ως εστία αντιπληροφόρησης και αδιαμεσολάβητης αντίστασης στους σχεδιασμούς των κυρίαρχων”.

Ένα μήνα αργότερα ο εορτασμός της επετείου του Πολυτεχνείου του 2004 -ο πρώτος μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από τη ΝΔ- συνοδεύτηκε από έντονη αστυνομοκρατία, μέσα στον απόηχο της απεργίας πείνας που πραγματοποίησαν οι πολιτικοί κρατούμενοι στα “λευκά κελιά” και την οποία συνέχιζε ο Α. Γιωτόπουλος. Σε όλο το τριήμερο, τα ΜΜΕ ωρύονταν κατά των αναρχικών που είχαν αναρτήσει πανό αλληλεγγύης στον απεργό πείνας και τους πολιτικούς κρατούμενους για την υπόθεση της 17Ν. Στην πορεία της 17ης Νοέμβρη συμμετείχε αναρχικό μπλοκ κυκλωμένο από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις.

Ως μια τελευταία εκδήλωση του εξεγερτικού πνεύματος που εξακολουθεί να είναι ζωντανό και να ανανεώνεται διαρκώς μέσα στις νέες συνθήκες του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού, να αναφέρουμε την αντιεξουσιαστική/αντιφασιστική συγκέντρωση το βράδυ της 17ης Σεπτέμβρη 2005 στη διασταύρωση της Πατησίων με τη Στουρνάρη, όταν αναρχικοί έκοψαν τα λουκέτα στις πόρτες του πολυτεχνείου και χρησιμοποίησαν το χώρο ως ορμητήριο στην επίθεσή τους με μολότοφ, πέτρες και καδρόνια εναντίον των αστυνομικών δυνάμεων που είχαν αναπτυχθεί προστατεύοντας τη συγκέντρωση 150 νεοναζιστών στην οδό Σολωμού. Τα ΜΑΤ απάντησαν με ασφυξιογόνα και οι σύντροφοι οπισθοχώρησαν στα Εξάρχεια εκτοξεύοντας μολότοφ στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην Χαρ. Τρικούπη και στο αστυνομικό τμήμα της οδού Καλλιδρομίου.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ - ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ...

ΚτΚ