Αναρχικό Δελτίο, EΙΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ, Νοέμβρης 2005

Στις 19 Οκτώβρη στο Μοναστηράκι, δυο νεολαίοι (ένας 23χρονος φοιτητής και ο 18χρονος αδερφός του) δέχτηκαν επίθεση από φασιστοειδή καθάρματα, λόγω του αντιναζιστικού συμβόλου που έφερε ο ένας από τους δύο, με αποτέλεσμα το βαρύ τραυματισμό τους. Ο 18χρονος, έχοντας δεχτεί 13 μαχαιριές στο κεφάλι και το σώμα, παραμένει μέχρι σήμερα στην εντατική.

Οι επιθέσεις φασιστοειδών σε κοινωνικο-πολιτικούς χώρους αντίστασης και σε κοινωνικές ομάδες - όπως οι ανυπότακτοι νεολαίοι, οι μετανάστες και οι πολιτικοί πρόσφυγες - που βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά ούτε συνιστούν κάποιο κοινωνικό φαινόμενο "ναζιστικής έξαρσης" - όπως διατείνονται τα ΜΜΕ-φορείς της καθεστωτικής προπαγάνδας. Αποτελούν όψη του κρατικού ολοκληρωτισμού, σε μια εποχή άγριας επίθεσης των οικονομικών και πολιτικών αφεντικών, μιας επίθεσης που συνοδεύεται από την προώθηση του εθνικισμού και του ρατσισμού - ως μέσων για την επιβολή της ταξικής ειρήνης - και από την προσπάθεια εξουδετέρωσης όσων αγωνίζονται ενάντια στη βαρβαρότητα της εξουσίας. Σε ό,τι αφορά ειδικότερα τους αναρχικούς -αντιεξουσιαστές, εκείνο που επιχειρείται να χτυπηθεί, είτε μέσα από τις φυλακίσεις και τις διώξεις αγωνιστών είτε μέσα από τη δράση των παρακρατικών, είναι ο αγώνας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Ένας αγώνας που προτάσσει την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων και δημιουργεί συνθήκες ρήξης με το καθεστώς και συνάντησης με την οργή ευρύτερων κοινωνικών κομματιών.

Είναι το ίδιο το κράτος που ανασύρει από τις τρύπες τους τους φασίστες, αυτές τις άθλιες φιγούρες απαξιωμένων βρικολάκων, μέσα από το εθνικιστικό κλίμα που δημιουργεί και την αντι-μεταναστευτική πολιτική που προωθεί, στα πλαίσια ενός ευρύτερου κατασταλτικού σχεδιασμού, παρέχοντάς τους το ρόλο των εφεδρικών συμμοριών της δημοκρατίας που δρουν παράλληλα με τις νόμιμες συμμορίες της. Αυτός ο ρόλος ήρθε στο φως της δημοσιότητας το Σεπτέμβρη του 2004, την ημέρα του ποδοσφαιρικού αγώνα Αλβανίας-Ελλάδας, όταν μέσα στο κλίμα εθνικιστικής υστερίας που είχε καλλιεργηθεί από τα ΜΜΕ, εξαπολύθηκε, σε συνεργασία με την αστυνομία, πογκρόμ εναντίον των αλβανών μεταναστών με αποτέλεσμα έναν νεκρό και τριακόσιους τραυματίες. Ακολούθησαν νέες επιθέσεις φασιστοειδών σε μετανάστες και πολιτικούς πρόσφυγες, σε αντιεξουσιαστές και αυτοοργανωμένους χώρους (στέκια και καταλήψεις) όπως συνέβη τον Απρίλη του 2005 με τη δολοφονική επίθεση ομάδας φασιστών οπλισμένων με μαχαίρια και μολότωφ στην κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη. Πρόκειται για γεγονότα που βρήκαν μπροστά τους τόσο τη δυναμική αντιφασιστική δράση των αναρχικών (με κορυφαία στιγμή την αντικρατική-αντιφασιστική πορεία στις 19 Μάη όπου συμμετείχαν περισσότεροι από 2.500 χιλιάδες άνθρωποι), όσο και τον ευρύτερο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό αγώνα που ανάγκασε το κράτος να αναδιπλωθεί, αλλάζοντας πρόσκαιρα την τακτική του, όχι όμως το στόχο του.

Αυτοί οι κατασταλτικοί σχεδιασμοί με τη χρήση παρακρατικών ομάδων έχουν δοκιμαστεί και παλιότερα, όπως για παράδειγμα την εποχή του εθνικιστικού παραληρήματος και των συλλαλητηρίων για τη Μακεδονία στις αρχές της δεκαετίας του 90, αλλά και αργότερα (1998) σε μια περίοδο έντονων κοινωνικών συγκρούσεων εξαιτίας της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, με τη δολοφονική επίθεση χρυσαυγιτών σε φοιτητή. Τότε όπως και σήμερα, το κράτος πρόβαλλε το μύθο περί "ακροκινούμενων ομάδων" προκειμένου να εξομοιώσει τις επιθέσεις παρακρατικών με τις κοινωνικές αντιστάσεις ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, ενάντια στον εθνικισμό και το ρατσισμό, και να εμφανιστεί ως εγγυητής της τάξης και της ασφάλειας.

Η εγκληματική δράση των φασιστικών συμμοριών είναι σύμφυτη με το καθεστώς της σύγχρονης δημοκρατίας, ένα τυραννικό καθεστώς που στηρίζει την ύπαρξή του στη διαρκή επίταση της ιδεολογικής, οικονομικής και υλικής βίας σε βάρος των καταπιεσμένων. Μιας βίας που εκφράζεται με πολλές μορφές, όπως είναι η αστυνομοκρατία και ο έλεγχος, οι καθημερινοί θάνατοι μεταναστών στο Αιγαίο και στα ναρκοπέδια του Έβρου, τα εργατικά "ατυχήματα"-δολοφονίες των αφεντικών, οι βασανισμοί στα αστυνομικά τμήματα και τις φυλακές. Και τέλος, η επιβολή στην κοινωνία ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, με τα ειδικά δικαστήρια, τους τρομονόμους, τις φυλακίσεις και τις διώξεις αγωνιστών.

2 Νοέμβρη 2005