ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ

* Στις 12 Σεπτέμβρη πραγματοποιήθηκε εκδήλωση με θέμα: “Μπροστά στις κινητοποιήσεις για τη συνάντηση του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας στις 26 Σεπτέμβρη στην Πράγα... Η παγκοσμιοποίηση της Εξέγερσης ενάντια στην παγκοσμιοποίηση της Κυριαρχίας και του Κεφάλαιου” με προβολή βίντεο από γεγονότα του τελευταίου χρόνου στην Αθήνα, το Σηάτλ, την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο κ.α.
Είναι γνωστό ότι το έντονο ενδιαφέρον ορισμένων συντρόφων για την Πράγα δεν ήταν βέβαια όψιμο προϊόν του κλίματος των ημερών αλλά ένας ακόμα κρίκος σε μια μακρόχρονη αλυσίδα προσπαθειών στην κατεύθυνση της διεθνοποίησης του αγώνα. Αυτές οι προσπάθειες φυσικά και κρίνονται, όπως και όλα άλλωστε, και για τούτο δεν έλειψε από μέρους μας ούτε ο χώρος ούτε και η διάθεση. Δεν φαίνεται όμως να υπήρχε η δυνατότητα κάποιας σοβαρής κριτικής από ορισμένους που για δικούς τους λόγους προφανώς ενοχλήθηκαν. Έτσι λοιπόν, σε άσχετο χώρο και με άλλο θέμα συζήτησης, έγινε μια επιπόλαιη και άστοχη αντιπαραβολή της κινητοποίησης για την αλληλεγγύη στους φυλακισμένους συντρόφους με την κινητοποίηση της Πράγας, και η τελευταία παρουσιάστηκε ως εμπόδιο και άχρηστη πολυτέλεια. Η ατάκα ότι “μερικοί θα πάνε για διακοπές στην Πράγα” είναι ενδεικτική αυτού του τρόπου προσέγγισης, στο όνομα δήθεν της αλληλεγγύης στους φυλακισμένους συντρόφους.
Όμως, αυτού του τύπου οι ατάκες δεν προκάλεσαν απλώς την αντίδραση των συντρόφων που συμμετείχαν στην κινητοποίηση για την Πράγα, αλλά ενεργοποίησαν επίσης εναντίον τους, και μια αλυσιδωτή έκρηξη θρασύτητας και απωθημένων κάποιων άλλων που φαίνεται να περίμεναν σαν έτοιμοι από καιρό. Έτσι, χάρη και στην ανοχή ή τη συγκαταβατικότητα αρκετών μπροστά σε φαινόμενα με χαρακτηριστικά κοινής αλητείας, ορισμένοι σύντροφοι βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν ύβρεις και απειλές και, εξαντλώντας κάθε περιθώριο αυτοσυγκράτησης, να αποτρέπουν μέχρι και απόπειρες χειροδικίας, είτε δήθεν είτε πραγματικές.
Εδώ δεν αρκούν μόνο τα αισθήματα δικαίου εκείνων των συντρόφων που όντως δεν προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Εκείνο που έχει σημασία είναι να αναδειχθεί η βούληση της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης που διέπει και συνέχει τον αγώνα μας, απέναντι σε τέτοιες συμπεριφορές που τον οδηγούν σε αλληλοσπαραγμό, καθώς και μια ξεκάθαρη αποδοκιμασία όχι απλώς των συμπεριφορών αλλά και των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων που τις θρέφουν. “Στον δρόμο της ζημιάς όποτε και να σταματήσει κανείς κέρδος είναι”! Για όλους μας.
Και σε όποιον τυχόν αμετανόητο θέλει να ξαναεπιχειρήσει τα ίδια το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι: “Μην πετροβολάς το σπίτι του γείτονα όταν το δικό σου είναι γυάλινο”.-