Η εκπαίδευση είναι για το κράτος ένας πολύ σημαντικός τομέας. Αν και ντυμένη με το μανδύα της παιδείας και της μόρφωσης, δεν είναι παρά η εκπαίδευση στην υποταγή και στην υπακοή. Θα μπορούσε κάλλιστα να παρομοιαστεί με ένα ηλεκτροσόκ στη συνείδηση των νέων ανθρώπων που φοιτούν στα σχολεία. Λειτουργεί σαν μια παγίδα που στόχο έχει να εξουδετερώσει, όσο το δυνατό νωρίτερα, περισσότερους ανθρώπους, καθιστώντας τους αδρανείς, φοβισμένους και υποταγμένους, αδύναμους να σκεφθούν κριτικά, ακίνδυνους για την εξουσία και βυθισμένους στη μιζέρια. Μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας το κράτος επιχειρεί να περάσει στα νέα παιδιά το γνωστό μύθευμα πως “καμία κοινωνία δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς κράτος” (φράση που συχνά επαναλαμβάνεται απ’ τα στόματα των καθηγητών), να κατασκευάσει γρανάζια για τη μηχανή του συστήματός του, να πείσει τους νέους για το τετελεσμένο της παγκόσμιας κοινωνικής κατάστασης και να αφαιρέσει απ’ αυτούς τα νεανικά, αυθόρμητα κι εξεγερτικά στοιχεία του χαρακτήρα τους που μπορούν να οδηγήσουν στην αμφισβήτηση του σάπιου κι ανελεύθερου αυτού κόσμου, αυτής της κοινωνίας όπου “θριαμβεύουν οι ασημαντότητες”.

To κράτος προκειμένου να επιτύχει τους σκοπούς του χρησιμοποιεί διάφορους τρόπους: Εκθειάζει ως υπέρτατο αγαθό και μοναδικό ορθό πολιτικό σύστημα την κοινοβουλευτική δημοκρατία κι ορίζει, εμμέσως πλην σαφώς, ως ελευθερία τη ζωή εκτός φυλακής, περνώντας ταυτόχρονα την εικόνα της “πανίσχυρης εξουσίας” του. Το κράτος παρουσιάζεται έτσι ως ο ακρογωνιαίος λίθος στην οικοδόμηση της κοινωνίας, ο προστάτης της “ελευθερίας” των ανθρώπων, ο παράγοντας που διατηρεί τις ισορροπίες στην κοινωνία, τις ισορροπίες του τρόμου. Και ακόμα διαστρεβλώνει χαρακτηριστικά την ιστορία στα σχολικά βιβλία μ’ ένα μείγμα δεξιών κι αριστερών εκδοχών για να μη δυσαρεστηθεί κανείς απ’ τους εξουσιαστές.

Επιχειρεί να καλλιεργήσει στις συνειδήσεις των παιδιών από μια τρυφερή ηλικία το θρησκευτικό αίσθημα, την πίστη στον ένα κι “αγαθό Θεό” των χριστιανών, ναρκώνοντάς τα με “το όπιο του λαού”. Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσονται κι οι υποχρεωτικές επισκέψεις στις εκκλησίες, οι εικόνες του Ναζωραίου πάνω από τις έδρες των καθηγητών(!), η προσευχή πριν την έναρξη του μαθήματος, κι οι τιμωρίες των μαθητών που αρνούνται συνειδητά ή όχι να συμμετέχουν σ’ αυτά. Γεγονότα που καταδεικνύουν τη στενή σχέση εκκλησίας-κράτους ειδικά στον τομέα της εκπαίδευσης εξυπηρετώντας τους σκοπούς αμφότερων των εξουσιαστικών μηχανισμών.

Φυσικά δε θα έλειπε απ’ την εκπαιδευτική διαδικασία ο πατριωτικός βομβαρδισμός μέσα απ’ τα βιβλία και τις “εθνικές εορτές”, στις οποίες ακούγονται κάθε είδους ιστορικά ψεύδη κι ανακρίβειες, εθνικιστικά παραμύθια και τραγούδια. Ανάλογος είναι κι ο εορτασμός της επετείου του Πολυτεχνείου σε μια προσπάθεια να απονευρωθεί το συγκεκριμένο γεγονός απ’ τα εξεγερσιακά του χαρακτηριστικά και να οικειοποιηθεί απ’ τους εχθρούς της ελευθερίας, απ’ τους εχθρούς των ιδανικών για τα οποία αγωνίστηκαν κι έδωσαν τη ζωή τους οι άνθρωποι στο Πολυτεχνείο. Το Πολυτεχνείο δεν είναι η γιορτή της δημοκρατίας, το Πολυτεχνείο ήταν ΕΞΕΓΕΡΣΗ και η προσπάθεια για τη συνέχιση του νοήματος του στη “δημοκρατική” Ελλάδα δε θα καμφθεί ούτε απ’ τα στεφάνια των εξουσιαστών (λες και πάνε σε κηδεία) ούτε απ’ τους τραμπούκους του ΚΚΕ.

Η εκπαιδευτική διαδικασία είναι μια διαρκής, προληπτική στην ουσία, πνευματική καταστολή, ένας ψυχολογικός πόλεμος, μια προσπάθεια υποταγής της συνείδησης και της ζωής στην εξουσία. Όσοι βέβαια καταφέρουν να βγουν αλώβητοι απ΄ αυτόν το βούρκο, όσοι παραμείνουν ανυπότακτοι, όσοι συνεχίσουν να πολεμούν ενάντια σε οτιδήποτε καταπατά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, όσοι αρνούνται να υποταχθούν στις εντολές οποιασδήποτε εξουσίας, με την ένταξή τους στην κοινωνία των “μεγάλων” τούς περιμένει η βίαιη καταστολή, ως συνέχεια της πνευματικής.

Το σχολείο ως μέρος κι αυτό μιας κοινωνικής πραγματικότητας δε θα μπορούσε να δομηθεί διαφορετικά απ’ τη στιγμή που όλα στην κοινωνία οργανώνονται έτσι ώστε να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κράτους και του κεφάλαιου. Και φυσικά ένας χώρος όπου συγκεντρώνονται παιδιά, αδιαμόρφωτα ακόμα ως προσωπικότητες, είναι το ιδανικό πεδίο δράσης για να μπορέσει το κράτος να επιβληθεί και να εδραιωθεί στις συνειδήσεις τους.

Ένας ακόμα σημαντικός παράγοντας που δίνει στο κράτος μια αυξημένη ελευθερία δράσης είναι η εξιδανίκευση του θεσμού της εκπαίδευσης απ’ την κοινωνία, απ’ τους γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους στα σχολεία. Έχοντας οι ίδιοι ήδη αλλοτριωθεί, είναι ελάχιστοι -αν όχι κανένας- αυτοί που αντιλαμβάνονται το έγκλημα που συντελείται σε αυτά. Νομίζει κανείς πως στέλνουν τα παιδιά τους σχολείο επειδή διακατέχονται από κάποια τάση εκδίκησης, όχι μόνο γιατί απλώς τα στέλνουν στο σχολείο αλλά και γιατί τα στέλνουν απροετοίμαστα χωρίς να τους καλλιεργούν την κριτική σκέψη και το ανυπότακτο πνεύμα, τα αποτελεσματικότερα ίσως όπλα άμυνας μπροστά στην επίθεση που εξαπολύεται καθημερινά ενάντια στα μυαλά των νέων παιδιών. Πώς όμως να το κάνουν αυτό αφού οι μόνες αλήθειες που γνωρίζουν είναι αυτές που διδάχθηκαν και οι ίδιοι στα σχολεία που αργότερα θα φοιτήσουν τα παιδιά τους, αφού όλη η ζωή τους αναλώνεται στην απόκτηση όλο και περισσότερων υλικών αγαθών, αφού δεν προσπαθούν να αλλάξουν αυτόν τον κωλόκοσμο που θα ζήσουν αργότερα τα παιδιά τους.

Κάποιοι γονείς βέβαια που έχουν μεγάλες φιλοδοξίες για τα παιδιά τους -και ανάλογα μεγάλες οικονομικές δυνατότητες-, χωρίς ποτέ να τα ρωτήσουν για τα δικά τους σχέδια, τα στέλνουν σε ιδιωτικά σχολεία “ακουμπώντας” κάθε χρόνο μεγάλα χρηματικά ποσά θαρρώντας πως το προσφερόμενο επίπεδο γνώσεων είναι ανώτερο από εκείνο των δημόσιων (τα ίδια σκατά είναι τα σχολεία είτε κρατικά είτε ιδιωτικά όπως οι τράπεζες ας πούμε!). Ενώ δεν παραλείπουν σ’ ενδεχόμενες διαψεύσεις των προσδοκιών τους να “χτυπούν” σε κάθε ευκαιρία στα παιδιά τους τα σκατολεφτά που ξόδεψαν για τη δήθεν μόρφωσή τους. Με την εξιδανίκευση λοιπόν του σχολείου οι γονείς παρέχουν στο κράτος την απαιτούμενη συναίνεση για να βιάσει τις συνειδήσεις των παιδιών τους, για να τα κάνει σαν κι αυτούς και να συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος της υποταγής και της αλλοτρίωσης. Εναποθέτουν λοιπόν τις ελπίδες τους στην ψευτομόρφωση του σχολείου, ενός σχολείου που σκίζει τις μπάλες των παιδιών και τιμωρεί τον έρωτα με ...αποβολή.

Συμπερασματικά, το σχολείο έτσι όπως αυτή τη στιγμή λειτουργεί δεν είναι παρά ένα ακόμα όπλο στα χέρια του κράτους, ένα όπλο στον πόλεμο ενάντια στην ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ. Αντιθέτως, “η αληθινή εκπαίδευση, άξια του ονόματος της, θα κατορθώσει τα πάντα μόνο με τον αυθορμητισμό”. (Φ. Φερρέρ)

Οι προσβολές της προσωπικότητας των μαθητών βρίσκονται σε ημερήσια διάταξη, ο σαρκασμός κι η ειρωνεία των απόψεών τους επίσης. Ενέργειες που καταρρακώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ισχυροποιούν τη θέση των εκπαιδευτικών. Η σχέση εξάρτησης απ’ τους καθηγητές εντείνεται μ’ έναν πραγματικά απεχθή θεσμό, το θεσμό της βαθμολογίας. Και δεν είναι λίγες οι φορές που κι οι προσβολές καταπίνονται αλλά και η άδικη αντιμετώπιση μαθητών περνάει αδιαμαρτύρητη στο βωμό της βαθμολογίας.

Λυπηρό φαινόμενο είναι κι η δουλοπρέπεια, η οποία χαρακτηρίζει ορισμένους μαθητές που προκειμένου να ανέβουν στην εκτίμηση του εκάστοτε καθηγητή-δάσκαλου, του αυτόκλητου δηλαδή κριτή του κάθε μαθητή ως οντότητας(!), δε διστάζουν να ρουφιανέψουν συμμαθητές τους. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις η αξιοπρέπεια έχει πάρει ...ρεπό. Αυτοί όμως οι μαθητές είναι οι ίδιοι που αργότερα θα προσκυνούν το αφεντικό ή αν γίνουν οι ίδιοι αφεντικά θα λιώνουν τους εργάτες.

Ένας ανελεύθερος θεσμός είναι αυτός των απουσιών. Η υποχρεωτική δηλαδή παρακολούθηση του ανιαρού μαθήματος ανεξάρτητα απ’ τη διάθεση και την όρεξη που μπορεί να έχει ένας μαθητής, γιατί, για όσους πιθανώς να μην το γνωρίζουν, το σχολείο δεν είναι το παν στη ζωή ενός μαθητή ούτε το μόνο που μπορεί να επηρεάζει τη ζωή του. Ο θεσμός όμως των απουσιών φανερώνει κάτι ακόμη για το χαρακτήρα του σχολείου, δείχνει πόσο ανεπιθύμητο και μισητό είναι για πολλούς μαθητές αφού οι απουσίες είναι που τους κρατούν μέσα στις αίθουσες να υπομένουν το βασανιστικό πολλές φορές μάθημα, όταν η ζωή έξω απ’ την τάξη ακόμα και σ’ αυτή την τσιμεντούπολη είναι περισσότερο ελκυστική.

Ένας ακόμη βάρβαρος θεσμός είναι κι αυτός της αποβολής, θεσπισμένος μάλλον για τους πιο ζωηρούς κι ανυπότακτους μαθητές και εύκολα εκστομίζεται απ’ τους καθηγητές. Αποτελεί, βλέπετε, την εύκολη λύση για να απαλλαγούν προσωρινά ή μόνιμα από κάποιους μαθητές που αρνούνται το ρόλο που θέλουν να τους επιβάλλουν, που αμφισβητούν τον επιμορφωτικό ρόλο των εκπαιδευτικών, που αμφισβητούν συνολικά αυτή τη διαδικασία, που ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ!!

Η χρησιμοποίηση σωματικής βίας απ’ τους εκπαιδευτικούς τείνει να εκλείψει, αν και στους μαθητές μικρής ηλικίας εφαρμόζεται ακόμα μερικές φορές. Αποτέλεσε όμως το προσφιλέστερο μέσο επιβολής και “συνέτησης” τα παλιότερα χρόνια. Η βέργα, ο χάρακας και το ξύλο είναι χαραγμένα στις μνήμες πολλών ανθρώπων που σήμερα όμως αδυνατούν να καταλάβουν πως ο χαρακτήρας του σχολείου δεν έχει αλλάξει στην ουσία του, εξακολουθεί να είναι αυταρχικός, το σχολείο εξακολουθεί να βιάζει συνειδήσεις, κι αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που συντελείται μες τα σχολικά κελιά.

Αυτό που τελικά διακυβεύεται μέσα στα σχολεία είναι η ελευθερία των μαθητών ως ανθρώπων, πέρα απ’ την περιστασιακή ιδιότητα του μαθητή. Κι αν δε διεκδικήσεις την ελευθερία σου κανείς δεν πρόκειται να στην παραχωρήσει. Ο Στίρνερ ξανά αναφέρει: “Αλλά κι αν δεχτούμε πως σας δίνουν ελευθερία, τότε έχετε να κάνετε με απατεώνες που δίνουν παραπάνω απ’ όσα έχουν. Γιατί δε σας δίνουν τίποτα δικό τους, αλλά κλεμμένη πραμάτεια, τη δική σας ελευθερία σας δίνουν, αυτήν που θα έπρεπε να πάρετε μόνοι σας. Και σας τη δίνουν ακριβώς για να μην την πάρετε μόνοι σας και θελήσετε μάλιστα να τους ζητήσετε και το λόγο για την κλοπή και την απάτη. Είναι αρκετά πανούργοι για να ξέρουν πως η ελευθερία παραχωρημένη δεν είναι ελευθερία (...)”.

Θα χρειαστεί, κυρίως αν βρίσκεσαι στα εφηβικά σου χρόνια, να συγκρουστείς σχεδόν ταυτόχρονα με δύο απ’ τους πλέον ανελεύθερους θεσμούς στους οποίους βρίσκεται να συμμετέχει σχεδόν κάθε άνθρωπος απ’ τη γέννησή του κι απ’ τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής του: την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ και το ΣΧΟΛΕΙΟ. Η αποδέσμευση απ’ την οικογένεια κι η ανεξαρτητοποίησή σου ως άτομο αλλά κι ο αγώνας για την υπεράσπιση της ελευθερίας μέσα στο σχολείο μπορεί να επιτευχθεί μόνο με έναν τρόπο: τη ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ. Σύγκρουση με τους γονείς και τις παράλογες απαιτήσεις και απαγορεύσεις τους, σύγκρουση με τους καθηγητές-δασκάλους και την τάση επιβολής τους επάνω σου.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΙΜΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΡΙΣΤΕΙ ΣΧΕΤΙΚΑ Ή ΜΕΡΙΚΑ, ΜΟΝΟΝ ΑΠΟΛΥΤΑ. Μην επιδεικνύεις λοιπόν καμιά ανοχή σε οποιαδήποτε μορφή αντιπροσώπευσης και χειραγώγησης. Η κοινωνία και οι θεσμοί της είναι μια απέραντη φυλακή και μόνο μέσα απ’ την καταστροφή τους οι άνθρωποι θα απελευθερωθούν πραγματικά, και τα σχολικά κελιά δεν αποτελούν εξαίρεση. Ο χαρακτήρας του σχολείου θα αλλάξει μόνο με τη συνολική ανατροπή του κράτους, μόνο με την εξαφάνιση οποιασδήποτε μορφής εξουσίας ανθρώπου σε άνθρωπο. Τα σχολεία δεν μπορούν να οικειοποιηθούν ειρηνικά απ’ τους μαθητές, γιατί το κράτος δε θα άφηνε ποτέ να χάσει αμαχητί ένα έδαφος. Τα σχολεία καταλαμβάνονται (ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να σταματήσει η εκπαιδευτική διαδικασία), τα σχολεία καταστρέφονται. ΓΙΑΤΙ είναι αποστειρωμένα από κάθε ίχνος ζωής και δημιουργικότητας, με ένα σύνολο κανόνων που διαδοχικά απαγορεύουν, θεσπισμένοι χωρίς την συγκατάθεση των μαθητών αλλά για τους μαθητές. ΓΙΑΤΙ οι σχέσεις μαθητών-καθηγητών δεν είναι ανθρώπινες. ΓΙΑΤΙ το σημαντικότερο μέσα σ’ αυτά δεν είναι η γνώση αλλά η υπακοή (πώς άλλωστε θα μπορούσε να είναι η γνώση, αφού η τελευταία είναι δύναμη και το κράτος μόνο δυνατούς ανθρώπους δε θέλει). Οι τρόποι για να σαμποταριστεί η εκπαιδευτική διαδικασία είναι πολλοί και εναπόκεινται στη φαντασία των ίδιων των μαθητών.

Οι μαθητές πρέπει να διατηρήσουν καθαρό το μυαλό τους απ’ το κρατιστικό δηλητήριο που το σχολείο εξαπολύει, απ’ τη μυρωδιά φορμόλης που αναβλύζει, απ’ τα “μεγαλεία” που εκθειάζει και που αργότερα θα τους καλέσει να υπηρετήσουν, απ’ τις απαξίες της εξουσίας που προωθεί. Στήριγμα είναι η αυτογνωσία, η αυτοπεποίθηση, η αλληλεγγύη των εξεγερμένων μαθητών και όλων των εξεγερμένων ανθρώπων που πολεμούν ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.

Με τη μεταρρύθμιση αυτή αφαιρούνται και τα τελευταία προσχήματα γύρω απ’ την εκπαίδευση και τους στόχους των εξουσιαστών μέσα απ’ αυτή. Υποστηρίχθηκε δημόσια απ’ τον υπουργό και τους λακέδες του πως η μεταρρύθμιση ήταν απαραίτητη γιατί το προηγούμενο σύστημα δεν προσέφερε το απαιτούμενο επίπεδο γνώσεων ώστε να μπορούν όσοι αποφοιτούν απ’ τα σχολεία να ανταγωνιστούν τους υπόλοιπους ευρωπαίους αποφοίτους. Να τους ανταγωνιστούν όμως πού; Προφανώς στην αρένα της καπιταλιστικής αγοράς και του εμπορίου.

Υιοθετείται λοιπόν ένα εκπαιδευτικό σύστημα βασισμένο στα δυτικά πρότυπα, που προωθεί την ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΣΗ (ο καθένας για την πάρτη του), τον ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ (ο δυνατότερος συντρίβει τον ασθενέστερο), την ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑ και τον ΑΜΟΡΑΛΙΣΜΟ (η επιβίωση, η καριέρα και η ανέλιξη περνούν και επί πτωμάτων), που προπαγανδίζει τη χιλιοειπωμένη θεωρία του θανάτου των ιδεολογιών για να παρουσιάσει τον κυρίαρχο κόσμο ως μονόδρομο και να αποσπάσει την ΥΠΟΤΑΓΗ σε αυτόν. Όχι όμως! Όσο υπάρχει εξουσία κι έλεγχος στη ζωή μας θα υπάρχει μία και μοναδική αληθινή στάση ζωής, αυτή που πηγάζει απ’ το ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Θα μας προσφέρει λοιπόν το σχολείο ανώτερο επίπεδο γνώσεων από πριν, και γιατί τόσο καιρό δεν προσφερόταν αυτή η γνώση; Γιατί αυτό το σχολείο, το τόσο σημαντικό για τις ζωές μας, στο οποίο πάμε για να μάθουμε, δε μας προσέφερε αυτές τις γνώσεις; Διότι πολύ απλά δεν είναι ένα σχολείο που ο καθένας μπορεί να επιλέγει ελεύθερα τι θέλει να μάθει και τι όχι (γιατί στο Λύκειο τουλάχιστον οι μαθητές είναι σε μια ηλικία που μπορούν να κάνουν μια τέτοια επιλογή). Οι γνώσεις δεν προσφέρονται για την αφύπνιση των συνειδήσεων, για την καλλιέργεια του ατόμου, της προσωπικότητας του. Οι γνώσεις προσφέρονται για την επίτευξη της απαιτούμενης κατάρτισης, για την κατασκευή υπηκόων, γραναζιών στη μηχανή του παγκόσμιου συστήματος εκμετάλλευσης ανθρώπων. Ο Στίρνερ ξανά, αναφέρει: “Αν ξυπνήσουν στους ανθρώπους την ιδέα της ελευθερίας, οι ελεύθεροι άνθρωποι θα αγωνίζονται κάθε στιγμή να κερδίζουν τη δική τους ελευθερία. Ας συνεχίσουν να τους κάνουν απλώς μορφωμένους, και θα μπορούν ανά πάσα στιγμή να υποτάσσονται στις περιστάσεις, με τον πιο λεπτό και καλλιεργημένο τρόπο και θα υπηρετούν πιστά το πνεύμα υποταγής. Τι είναι στην πλειοψηφία τους τα λεπτά και καλλιεργημένα μας πνεύματα; Σαρκαστές, ιδιοκτήτες σκλάβων, σκλάβοι κι οι ίδιοι”.

Η γνώση δεν μπορεί να είναι υποχρεωτική ούτε εξετάσιμη, δεν μπορεί να είναι κριτήριο απόρριψης ενός ανθρώπου στα 17 του χρόνια. Το σχολείο διώχνει κάθε χρόνο χιλιάδες μαθητές, στερώντας τους ακόμη κι αυτή την όποια γνώση προσφέρει, πετώντας τους στα νύχια των αφεντικών από 16 και 17 χρονών. Παιδιά ακόμη τα στέλνει στην αρένα που λέγεται κοινωνία και την κατάρα που λέγεται εργασία συνοδευόμενα απ΄ το χαρακτηρισμό του “ανίκανου”, του “αγράμματου”, του “απροσάρμοστου”. Κι ύστερα βγαίνουν όλοι αυτοί που νοιάζονται για το “καλό” μας και την ευημερία της σάπιας κοινωνίας και αναρωτιούνται γιατί όλο και περισσότεροι νέοι καταφεύγουν στα ναρκωτικά, και γιατί η πρέζα θερίζει τη νεολαία. Άι σιχτίρ ρε! Να πως διαμορφώνεται το σχολείο που ευαγγελίζεται τη γνώση, σε σφαγείο που στερεί τη γνώση που λέει πως προσφέρει και στο οποίο όσοι καταφέρνουν να συνεχίσουν να φοιτούν, παίρνουν γνώσεις για να ανταγωνίζονται μεταξύ τους.

Σκοπός του σχολείου πρέπει να είναι -τουλάχιστον σε μια διαφορετική κοινωνία- η παροχή γνώσεων για την πνευματική ανύψωση του ατόμου, για τη δημιουργία ελεύθερων ανθρώπων κι όχι για ένα στυγνό ανταγωνισμό. Ο Στίρνερ γράφει χαρακτηριστικά: “Όλες οι μορφές της αυτάρεσκης ματαιοδοξίας και απληστίας, γραφειοκρατικής φιλοδοξίας, μηχανικής και δουλικής υπερπροθυμίας, υποκρισίας κλπ. συνδυάζονται λαμπρά και με την πλατειά γνώση και με τη λεπτή κλασσική μόρφωση, και καθώς όλες αυτές οι γνώσεις δεν ασκούν καμιά επίδραση στην ηθική μας συμπεριφορά, η τύχη που τους επιφυλάσσεται συνήθως είναι η απόλυτη αχρηστία, απ’ τη στιγμή που πάψουν να έχουν εφαρμογή, τινάζει κανείς από πάνω του τη σκόνη του σχολείου. Και όλα αυτά, επειδή η διάπλαση του ατόμου αναζητείται στο τυπικό ή στο υλικό -στην καλύτερη περίπτωση και στα δύο- και όχι στην αλήθεια, στην καλλιέργεια του αληθινού ανθρώπου”.

Δε θα θέλαμε να αναφερθούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες για τους συγκεκριμένους νόμους, οι οποίοι σημειωτέον καταργούν όλα τα είδη λυκείων (πολυκλαδικά, τεχνικά κτλ.) εκτός από τα εκκλησιαστικά, φτιάχνοντας το Ενιαίο Λύκειο και τα ΤΕΕ σε αντικατάσταση των τεχνικών Λυκείων, που υπολειτουργούν λόγω των ελλείψεων, κάνοντας έτσι ακόμα πιο δύσκολη τη φοίτηση για ορισμένους μαθητές.

Την επόμενη χρονιά σημειώνονται ξανά καταλήψεις σε σχολεία όχι όμως στον ίδιο βαθμό με την προηγούμενη αφού κυρίαρχο ρόλο πια στις κινητοποιήσεις των μαθητών παίζει το “συντονιστικό” της ΚΝΕ που δεν αφήνει τον αυθορμητισμό των μαθητών να οδηγήσει τον αγώνα και οικειοποιείται αυτόν οδηγώντας τελικά τις μαθητικές κινητοποιήσεις 2 χρόνων σε ένα άδοξο τέλος προσπαθώντας μέσα απ’ αυτές να αποκομίσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κομματικά οφέλη. Το κράτος στην προσπάθειά του να κλείσει το μέτωπο “εκπαίδευση”, φοβούμενο και το πολιτικό κόστος εν όψει εκλογών, εντείνει την τρομοκρατία με έντονη αστυνομική παρουσία στις πορείες, συλλήψεις και προσαγωγές συνοδευόμενες με την “απαραίτητη” μεταχείρηση, με προπαγάνδα συκοφάντησης μέσω των ΜΜΕ και σε μια ύστατη προσπάθεια λήξης των καταλήψεων στέλνει με πράξη νομοθετικού περιεχομένου εισαγγελείς στις πόρτες των κατειλημμένων σχολείων, απειλώντας τους καταληψίες μαθητές με διώξεις.

Στον πόλεμο όμως για την απαλλαγή απ’ όσους μας εξουσιάζουν θα χρειαστεί να δώσουμε πολλές μάχες σήμερα, αύριο, πάντα και παντού. Ας καταλάβουμε τα σχολεία και ας τα μετατρέψουμε σε εστίες εξέγερσης, σε εστίες κοινωνικής αντίστασης ενάντια σ’ ό,τι καταπατά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αντίσταση με οποιοδήποτε μέσο μέσα στα σχολεία, γενικευμένη ανυπακοή κι απειθαρχία, άντληση γνώσεων τόσο απ’ τα σχολικά όσο κι από εξωσχολικά βιβλία, πορείες, καταλήψεις, συγκρούσεις. Η ικανοποίηση κάποιων θεσμικών αιτημάτων μπορεί απλά να βελτιώσει τις συνθήκες μέσα στα σχολεία, για να αλλάξει όμως ο χαρακτήρας της εκπαίδευσης θέλει αγώνες διαρκείς και δυναμικούς, θέλει αγώνες ριζοσπαστικούς και ως αναρχικοί θα συμβάλλουμε σε αυτή την κατεύθυνση. Δεν πρέπει να σταθούμε μόνο σε αυτούς τους αντιεκπαιδευτικούς νόμους αλλά πρέπει να πολεμήσουμε το όλο αντιεκπαιδευτικό σύστημα στο οποίο αναγκαζόμαστε να υποτασσόμαστε. Πρέπει επιτέλους να φωνάξουμε ότι αυτό που ζητάμε είναι να ζήσουμε και το σχολείο να είναι κομμάτι της ζωής μας και όχι οι ζωές μας κομμάτια του σχολείου. Δε θέλουμε σχολεία με μπάτσους-καθηγητές, με αίθουσες-κελιά, με νόμους και κανόνες που ορίζουν άλλοι εκτός από εμάς. Δε θέλουμε να μας βάζουν σίδερα στις ψυχές μας, δε δεχόμαστε τον κόσμο έτσι όπως είναι γιατί δε μας αρέσει. Το μόνο που αρκεί είναι να αγωνιστούμε για αυτό που πραγματικά θέλουμε.

Οι μαθητές τόσα χρόνια δε μάσησαν και δε θα μασήσουν ούτε τώρα. Η χρονιά άρχισε και πρέπει να βρεθούμε έτοιμοι και σε θέσεις μάχης για να αγωνιστούμε ενάντια σ’ όσους θέλουν να σφετεριστούν την ελευθερία μας. Να αγωνιστούμε για μια ελευθεριακή παιδεία γιατί “Αυτό που λοιπόν χρειάζεται δεν είναι “να εναρμονισθεί το σχολείο με τη ζωή”, αλλά το σχολείο να είναι ζωή, και μέσα σ’ αυτό, όπως και παντού αλλού, η αυτοαποκάλυψη του ατόμου να ορίζεται σκοπός. Η καθολική σχολική εκπαίδευση να είναι εκπαίδευση για ελευθερία, όχι για υποταγή. Να είναι κανείς ελεύθερος -αυτό είναι ζωή.(...) Δεν κατακτήσαμε το παν αν γίνουμε χρήσιμα μέλη της κοινωνίας. Θα κατακτήσουμε το παν, μόνο αν γίνουμε άνθρωποι ελεύθεροι, άνθρωποι που αναδύονται μέσα από τον ίδιο τον εαυτό τους (...)” (Μ. Στίρνερ). Να αγωνιστούμε για μια ελεύθερη κοινωνία γιατί “δεν πρόκειται να φθάσουμε στην ΑΝΑΡΧΙΑ ούτε σήμερα, ούτε αύριο, ούτε σε δέκα αιώνες, θα πορευόμαστε προς την ΑΝΑΡΧΙΑ σήμερα, αύριο και πάντα...” (Ε. Μαλατέστα).

“Άντε και καλή τύχη μάγκες...”