Στις 9 Οκτωβρίου* θα διεξαχθεί η δευτεροβάθμια δίκη για την απόπειρα έκρηξης στο υπουργείο Βιομηχανίας και Ανάπτυξης το Δεκέμβρη του ’97 -μια πράξη αλληλεγγύης στους αντιστεκόμενους κατοίκους του Στρυμονικού- και για κατοχή εκρηκτικών και όπλων.

Η δίκη του Ιούλη ’99 έγινε μέσα σε ένα κλίμα που στιγματιζόταν από τις πιέσεις των ΗΠΑ προς την ελληνική κυβέρνηση για την πάταξη της “τρομοκρατίας”. Η καταδικαστική απόφαση των 15 χρόνων ήταν η ανάλογη συνέπεια αυτών των πιέσεων. Το δικαστήριο εκτέλεσε μια υπαγορευμένη πολιτική απόφαση, πράγμα που αμερικανός αξιωματούχος δεν παρέλειψε να επιβραβεύσει, χαρακτηρίζοντάς την ως “καλά νέα”.

Η παραδοχή από το δικαστήριο των πολιτικών κινήτρων των πράξεών μου με το ελαφρυντικό των “μη ταπεινών ελατηρίων”, σήμανε ουσιαστικά τη δημόσια ομολογία, του ότι είμαι πολιτικός κρατούμενος και αιχμάλωτος του καθεστώτος.

Ενάμιση σχεδόν χρόνο μετά και παρά τις κατά καιρούς διαψεύσεις των κυβερνητικών αξιωματούχων, ο “αντιτρομοκρατικός” νόμος είναι προ των πυλών.

Ο νέος νόμος είναι το συμπλήρωμα, στον τομέα της καταστολής, στην “εκσυγχρονιστική” πολιτική που επιβάλλεται στη χώρα μας την τελευταία δεκαετία.

Τώρα πια μπορούν να διαβεβαιώσουν τους αμερικανούς και ευρωπαίους συμμάχους τους ότι έχουν συμμορφωθεί πλήρως με τις επιταγές της Νέας Τάξης, από τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση (ιδιωτικοποιήσεις, εργασιακές σχέσεις, εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, κοινή αγροτική πολιτική), τις “ανθρωπιστικές” αποστολές (Περσικός, Σομαλία, Βοσνία, Αλβανία, Κοσσυφοπέδιο) ως τη Συνθήκη Σένγκεν και την “αντιτρομοκρατική” πολιτική.

Η παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού ισοδυναμεί με την παγκοσμιοποίηση της καταστολής.

Τα τελευταία χρόνια στην Ιταλία κατηγορήθηκαν δεκάδες αναρχικοί για συμμετοχή σε μια φανταστική ένοπλη οργάνωση, την ORAI (Επαναστατική Αναρχική Εξεγερσιακή Οργάνωση), η οποία φέρεται να διέπραξε σωρεία ενεργειών (απαγωγές, ληστείες τραπεζών, βομβιστικές επιθέσεις).

Οι εισαγγελείς Βίνια και Μαρίνι έκαναν μια συρραφή μεμονωμένων και άσχετων μεταξύ τους ένοπλων ενεργειών από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και τις απέδωσαν σε αυτή την υποτιθέμενη οργάνωση και σε συγκεκριμένους συντρόφους που κατηγορήθηκαν ως μέλη της, με μοναδικό στοιχείο την κατάθεση μιας “μετανιωμένης”.

Μετά από μια δικαστική οδύσσεια που κράτησε από το Σεπτέμβρη του ’96 μέχρι το Μάιο του 2000, απαλλάχτηκαν όλοι από την κατηγορία της “συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση” -κατηγορία η οποία θα περιλαμβάνεται στον “αντιτρομοκρατικό” που ετοιμάζεται εδώ-, όμως 11 αγωνιστές καταδικάστηκαν για κάποιες ενέργειες και κάποια “κοινά εγκλήματα” σε ποινές που κυμαίνονταν από ένα χρόνο μέχρι και ισόβια κάθειρξη.

Το τουρκικό κράτος κατασκεύασε ειδικές φυλακές απομόνωσης για τους χιλιάδες αριστερούς πολιτικούς κρατούμενους, γεγονός που ήδη προκαλεί αντιδράσεις και εξεγέρσεις.

Σκοπός αυτών των φυλακών είναι να κάμψουν το μαχητικό φρόνημα των επαναστατών και να προκαλέσουν την εξόντωσή τους.

Στην Ισπανία ισχύει από το 1991 το ειδικό καθεστώς κράτησης FIES (Αρχείο Κρατουμένων σε Ειδική Παρακολούθηση), που υπάρχει σε πολλές ισπανικές φυλακές και για το οποίο προορίζονται οι ατίθασοι κρατούμενοι και οι δραπέτες.

Από την άνοιξη του 2000, πολλοί κοινωνικοί και πολιτικοί κρατούμενοι, συμπεριλαμβανομένων κάποιων αναρχικών, έχουν ξεκινήσει αγώνα με επαναλαμβανόμενες απεργίες πείνας διεκδικώντας την κατάργηση αυτού του καθεστώτος κράτησης, την παύση των μεταγωγών σε φυλακές που βρίσκονται μακριά από τους τόπους κατοικίας των κρατουμένων και την αποφυλάκιση των αρρώστων.

Στην Αυστραλία, ενόψει της Ολυμπιάδας του Σίδνεϋ, ψηφίστηκαν “αντιτρομοκρατικές” διατάξεις που δίνουν το δικαίωμα στην αστυνομία και το στρατό να σκοτώνουν κατά βούληση πολίτες και διαδηλωτές.

Πολλές από τις κατασταλτικές διατάξεις που ισχύουν σε χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής θα προσπαθήσουν οι κρατούντες να τις εφαρμόσουν και εδώ.

Μετά από δύο δεκαετίες, οι αύρες βγαίνουν ξανά στους δρόμους για την καταστολή των διαδηλώσεων.

Η μόνη απάντηση στην παγκοσμιοποίηση της καταστολής είναι η παγκοσμιοποίηση της Εξέγερσης, της Αλληλεγγύης, ο Αγώνας με όλα τα μέσα.

Τα τελευταία χρόνια έχει εμφανιστεί μια νέα άτυπη Αντικαπιταλιστική Διεθνής.

Τα τελευταία γεγονότα στην Πράγα που σημάδεψαν τη διάσκεψη του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, προστίθενται στην παγκοσμιοποίηση της εξέγερσης.

Αλληλεγγύη στους κοινωνικούς αγώνες και στα αντικαπιταλιστικά αντάρτικα σε κάθε γωνιά της γης, από τις άγριες απεργίες στη Σεούλ, το Κίνημα των Χωρίς Γη στη Βραζιλία, τον αγώνα ενάντια στις πολυεθνικές πετρελαίου στη Νιγηρία ως τα αντάρτικα των Ζαπατίστας και της Κολομβίας.

Αλληλεγγύη σ’ όλους τους αιχμαλώτους του Κράτους και του Κεφάλαιου, στον Μουμία Αμπού Τζαμάλ, στον Λεονάρντ Πελτιέρ, στον Θιοντόρ Καζίνσκι, στους Τουπάκ Αμάρου, στους Ιταλούς αναρχικούς, στους αντιστεκόμενους των ισπανικών FIES, στους Τούρκους κομμουνιστές, στους συντρόφους Αβραάμ Λεσπέρογλου, Κώστα Καλαρέμα, Σίμο Σεϊσίδη.

Αλληλεγγύη στους αγωνιστές που συνελήφθησαν για τα γεγονότα στην Πράγα.

Φυλακές Κορυδαλλού, Νίκος Μαζιώτης