Η παρακάτω προκήρυξη κυκλοφόρησε την πρώτη μέρα της κατάληψης στις 15 Απρίλη '88.


 

Tα τελευταία χρόνια η κατακόρυφη άνοδος των ενοικίων, ανέδειξε την κρίση της στέγης σαν οξύτατο κοινωνικό πρόβλημα.
Χιλιάδες πολίτες στην Αθήνα αλλά και στις περισσότερες επαρχιακές πόλεις ζουν καθημερινά εδώ και 30 τουλάχιστον χρόνια με το άγχος του ενοικίου. Υπέρογκα πόσα για κακές ως άθλιες κατοικίες συνιστούν αυτό που λέγεται "πρόβλημα στέγης", πρόβλημα στο οποίο καμιά κυβερνητική ρύθμιση δεν θέλει και δεν μπορεί να δώσει λύσεις. Αντίθετα το κράτος και οι νόμοι των μικρομεσαίων ιδιοκτητών της γης και της στέγης, εξακολουθούν να ρυθμίζουν την κερδοσκοπία σε βάρος διάφορων κοινωνικών ομάδων (νέων, άνεργων, φοιτητών, χαμηλόμισθων, συνταξιούχων).
Αυτή η κατάσταση αγγίζει τα όρια του σκανδάλου: Την ίδια στιγμή που χιλιάδες άνθρωποι δαπανούν μόνο για το νοίκι το μισό του μισθού τους (αν έχουν βέβαια κάποιο μισθό), 200.000 διαμερίσματα μόνο στην Αθήνα (σύμφωνα με δηλώσεις του Τρίτση σαν υπουργού του ΥΠΕΧΩΔΕ) μένουν κλειστά και ακατοίκητα. Πολλά απ' αυτά (τα μισά) είναι περιουσία τραπεζών, δημοσίων οργανισμών ή της εκκλησίας.
Δημιουργείται μ' αυτό τον τρόπο μια τεχνητή έλλειψη στέγης που συντελεί στην όξυνση των ανταγωνιστικών σχέσεων μεταξύ ιδιοκτητών-ενοικιαστών, με αποτέλεσμα την αύξηση των ενοικίων και τελικά την ενίσχυση της κερδοσκοπίας πάνω στην κατοικία. Γιατί ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του καπιταλιστικού συστήματος είναι η οικονομική εκμετάλλευση όλων των αναγκών αλλά και των απολαύσεων της ανθρώπινης ζωής. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αλλοτριώνονται τόσο οι χώροι στους οποίους ζούμε αλλά και οι ίδιες οι συνειδήσεις και οι ανθρώπινες σχέσεις. Τα σπίτια, οι πόλεις, η διασκέδαση, το φυσικό περιβάλλον γίνονται εμπόρευμα κι εμείς καταναλωτές που μας επιβάλλεται να αγοράζουμε αυτά που στην ουσία είναι δικαιώματά μας.
Έτσι, εμείς, μια ομάδα άστεγων φοιτητών αποφασίσαμε να καταλάβουμε και να ζήσουμε μαζί στο κτήριο της οδού Δροσοπούλου και Λ. Καραγιάννη, ιδιοκτησίας του πανεπιστημίου Αθηνών και του Υπουργείου Παιδείας, δείχνοντας έτσι έμπρακτα τις αρνήσεις μας:

άρνηση στην πλασματική έλλειψη στέγης, και στην εμπορευματοποίηση των βασικών δικαιωμάτων όπως είναι το δικαίωμα της κατοικίας.

άρνηση στα γκέτο των φοιτητικών εστιών, μια από τις μορφές χωροταξικού περιορισμού και διαχωρισμού των κοινωνικών ομάδων (όπως ανάλογα συμβαίνει και με τις εργατικές πολυκατοικίες), άρνηση σε "ρυθμίσεις" που ακυρώνουν το δικαίωμα όλων στην πόλη και επιβάλλουν μοντέλα συμπεριφορών σύμφωνα με προκαθορισμένους ρόλους.

άρνηση στην αλλοτρίωση που επιβάλλει ο καπιταλισμός στις καθημερινές ανθρώπινες σχέσεις, αλλοτρίωση που πραγματοποιείται στα σπίτια-κλουβιά, στην εξατομίκευση των αναγκών και των επιθυμιών μας.

άρνηση στην πειθαρχημένη σιωπή της κατανάλωσης, στην "έγκριση" και διαχείριση των αναγκών μας από γραφειοκράτες πολιτικούς, που μπορούν μόνο να μας ξεγελούν και να υποθάλπουν την εκμετάλλευση με κάθε τρόπο.

Αυτή η συλλογική μας ενέργεια, δεν είναι απλά μια μορφή διαμαρτυρίας. Είναι επίσης μια πρόταση-πρό(σ)κληση, τόσο για εμάς τους ίδιους, όσο και για όσους φοιτητές, άνεργους ή εργαζόμενους, άστεγους και μη, έχουν τέτοιες παρόμοιες ανάγκες. Είναι ακόμα απόδειξη της πεποίθησής μας ότι τα προβλήματα που το σύστημα δημιουργεί σε βάρος μας, μπορούμε να τα λύσουμε και να τα υπερβούμε με συνειδητές συλλογικές και ισότιμες πράξεις αυτοοργάνωσης.
Θεωρούμε ότι η ενέργειά μας αυτή είναι συνέχεια των λειτουργικών καταλήψεων σε σπίτια που έγιναν και υπάρχουν από το '85 στη Λεωφόρο Νίκης 45 στη Θεσσαλονίκη, και Χαρ. Τρικούπη 91 στην Αθήνα από άστεγους φοιτητές και άνεργους νέους. Είναι ακόμη ποιοτικό προχώρημα των φοιτητικών-σπουδαστικών αγώνων και των διεκδικητικών καταλήψεων στα πανεπιστήμια που έγιναν τον περασμένο χειμώνα.
Απαιτούμε να γίνει σεβαστό το δικαίωμά μας στην κατοικία και η πρακτική μας γύρω από αυτό και δηλώνουμε την αλληλεγγύη και συμπαράστασή μας σε όλους όσους θέλουν να υπερασπιστούν με ανάλογους τρόπους τα δικαιώματά τους.

ΟΜΑΔΑ ΑΣΤΕΓΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ