Aρχική σελίδα

1 2 3 4

Το τελευταίο διάστημα ήρθε στο φως με αποκαλυπτικό τρόπο η διαδικασία καταστολής της κατάληψης Λέλας Καραγιάννη 37, η οποία έχει εκδηλωθεί από τον Ιούλη του 2002. Τότε, με απόφαση των πρυτανικών αρχών του Πανεπιστημίου Αθηνών -στο οποίο ανήκει το κτίριο από κοινού με το ΕΜΠ και την Σχολή Καλών Τεχνών- είχε διακοπεί απροειδοποίητα η παροχή νερού και είχε δοθεί ανάλογη εντολή για το ρεύμα. Η συγκεκριμένη μεθόδευση στόχευε στην εγκατάλειψη του κτιρίου προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για την οικονομική του εκμετάλλευση με την απόσπαση χρημάτων από τα ευρωπαϊκά κονδύλια, ενώ ταυτόχρονα προβαλλόταν ως επιχείρημα η δήθεν αξιοποίησή του. Απέτυχε όμως χάρη στην κινητοποίηση των καταληψιών και πολλών αλληλέγγυων συντρόφων και φίλων και έτσι, ενάμιση μήνα αργότερα, το Πανεπιστήμιο επανασυνέδεσε το νερό. Δεν επρόκειτο παρά για μια προσωρινή υπαναχώρηση, με τις διεργασίες καταστολής να περνούν στην αφάνεια.

Πέρα από το γεγονός ότι οποιοσδήποτε ισχυρισμός αξιοποίησης ενός κατειλημμένου χώρου που χρησιμοποιείται ήδη για στέγαση και για την ανάπτυξη πρωτοβουλιών κοινωνικής αντίστασης είναι εκ των πραγμάτων ανυπόστατος, στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι και απροκάλυπτα προσχηματικός. Φτάνει να θυμίσουμε πως το κτίριο της Λ.Κ.37 πέρασε στην κοινή ιδιοκτησία των τριών ιδρυμάτων ως κληροδότημα, με τον δεσμευτικό όρο να διατεθεί για τη στέγαση φοιτητών. Από τότε (1960) δεν έγινε τίποτα σ' αυτή την κατεύθυνση, αντίθετα επιχειρήθηκε από τους ιδιοκτήτες α) η ανατροπή των όρων της διαθήκης ώστε το κτίριο να χρησιμοποιηθεί για άλλους, προφανώς πιο επικερδείς, σκοπούς, πράγμα που απορρίφθηκε δικαστικά και β) να δοθεί αντιπαροχή, που αποφεύχθηκε με την κήρυξή του ως διατηρητέο. Έτσι, παρέμενε εγκαταλειμμένο μέχρι το 1988 που καταλήφθηκε από φοιτητές, εργαζόμενους και άνεργους, οπότε και άρχισε να λειτουργεί ως ένας συλλογικός αυτοοργανωμένος χώρος στέγασης, με ανταγωνιστική προς την εξουσία και το κεφάλαιο κοινωνική και πολιτική δραστηριότητα. Όταν το καλοκαίρι του 2002 οι πρυτανικές αρχές απαίτησαν την εκκένωση του χώρου, λέγοντας πως θα εξασφαλίσουν χρήματα από οικονομικά πακέτα της Ε.Ε. για την “αξιοποίησή” του, πουθενά σ’αυτά τα προγράμματα δεν προβλεπόταν η χρηματοδότηση για στέγαση φοιτητών. Σε συνδυασμό με την αδιαφορία του Πανεπιστημίου για το θέμα, η οποία αποκαλύφθηκε με την εκδίωξη των φοιτητών από τις εστίες του Ζωγράφου ώστε να διατεθούν για τις απαιτήσεις της Ολυμπιάδας, γίνεται φανερό πως η άντληση χρημάτων αποτελούσε εξαρχής αυτοσκοπό. Ενώ ακόμα και στην περίπτωση που αίρονταν τελικά οι όροι της διαθήκης, η τύχη του κτιρίου θα ήταν αυτή πολλών άλλων πανεπιστημιακής ιδιοκτησίας: μίσθωση σε ιδιώτες ή επιχειρήσεις για την αποκομιδή κέρδους.

Από τις 27 Απρίλη, ξεκινά στην εφημερίδα Βήμα της Κυριακής μια σειρά δημοσιευμάτων που αφορούν τη διαχείριση της πανεπιστημιακής περιουσίας. Το θέμα ανοίγει ο επίσης βουλευτής της Ν.Δ. Ι.Βαρβιτσιώτης, στην αρχή διατυπώνοντας γενικά ερωτήματα. Στις 4 Μάη επανέρχεται με άρθρο που φέρει τον εύγλωττο τίτλο “Ανεκμετάλλευτα ‘φιλέτα’ δισεκατομμυρίων” και με το οποίο κατηγορεί το Πανεπιστήμιο για αδιαφορία, μη επικερδή εκμετάλλευση των κληροδοτημάτων και για αδιαφανείς συμβάσεις με την εταιρία Ελληνική Τεχνοδομική. Επίσης τονίζει πως χρειάζεται αλλαγή της νομοθεσίας για τα κληροδοτήματα (η οποία προβλέπει την αυστηρή τήρηση των όρων που θέτει ο δωρητής). Στο άρθρο αυτό το κτίριο της Λ.Κ.37 αναφέρεται ως "χαρακτηριστικό παράδειγμα αδιαφορίας" του Πανεπιστημίου. Συγκεκριμένα γράφει πως "έχει καταληφθεί εδώ και δέκα περίπου χρόνια από διάφορα υπόπτου προελεύσεως άτομα" ενώ "το Πανεπιστήμιο δεν έχει προβεί εναντίον τους σε καμία ενέργεια αποβολής τους". Στη συνέχεια, ο πρύτανης του πανεπιστημίου Ι. Μπαμπινιώτης σπεύδει να απαντήσει στο Βήμα της Κυριακής της 11/5, υπεραμυνόμενος των συμβάσεων και της γενικής πολιτικής που ακολουθείται στο θέμα των κληροδοτημάτων, η οποία κατ'ομολογίαν του είναι αυτή της ενοικίασης για την είσπραξη μισθωμάτων. Όσον αφορά το κτίριο της Λ.Καραγιάννη γράφει: "...επανειλημμένως κατά το παρελθόν οι Πρυτανικές Aρχές προσπάθησαν με νομικές διαδικασίες (αιτήσεις προς το Eφετείο Aθηνών κατά τα έτη 1978 και 1998) να τροποποιήσουν τον σκοπό τής διαθέτιδος που θα διευκόλυνε την αξιοποίηση τού ακινήτου. Οι προσπάθειες αυτές δεν τελεσφόρησαν όπως θα επιθυμούσε το Πανεπιστήμιο, νεώτερες δε δυναμικές προσπάθειες τής παρούσας Πρυτανείας (διακοπή υδρεύσεως κ.λπ.) οδήγησαν σε διαμαρτυρίες και καταλήψεις χώρων τού κεντρικού Πανεπιστημίου. Hδη η Πρυτανεία τού Πανεπιστημίου Aθηνών έχει ζητήσει με έγγραφό της προς τις Πρυτανείες τού Eθνικού Mετσόβιου Πολυτεχνείου και τής Aνωτάτης Σχολής Kαλών Tεχνών, που είναι συνιδιοκτήτες, να αναλάβουν από κοινού νέες προσπάθειες αντιμετώπισης τού προβλήματος..”

Ακολουθεί νέο δημοσίευμα του Βαρβιτσιώτη στις 18/5, με το οποίο περνά και σε συγκεκριμένες προτάσεις, κατηγορώντας τον πρύτανη πως "καταναλώνει πολύ μελάνι για να μνημονεύσει τις ενέργειες που έχουν γίνει για την αποβολή των καταληψιών αλλά παραλείπει να αναφέρει αν έγινε αγωγή εξώσεως που είναι η πιο αποτελεσματική ενέργεια". Ενώ σχετικά με τις διαμαρτυρίες που προκάλεσε η διακοπή του νερού ρωτά: “Παραδέχεται ο κ. Πρύτανης ότι η οποιαδήποτε έκνομη ενέργεια, συνοδευόμενη μάλιστα από άλλη δεύτερη έκνομη πράξη, αρκεί για να αδρανοποιήσει τις πρυτανικές αρχές;”

Πίσω από τα σχέδια καταστολής της Λ. Καραγιάννη βρίσκεται η αντίληψη των πολιτικών και εν γένει των φορέων της εξουσίας πως οι άνθρωποι, οι ανάγκες και οι επιθυμίες τους, αποτελούν "φιλέτα" προς κατασπάραξη στο όνομα του κέρδους. Βρίσκεται επίσης η αλληλένδετη σχέση του λεηλατικού καπιταλιστικού οράματος με την καταστολή, η οποία ως μορφή οργανωμένης αντίδρασης του κράτους απέναντι σε ανθρώπους και εγχειρήματα που ανταγωνίζονται την υποταγή στην ολοένα εντεινόμενη εκμετάλλευση και την καταπίεση, δεν σταμάτησε ποτέ να στοχεύει τις εστίες κοινωνικής αντίστασης, και ανάμεσα σ' αυτές και την κατάληψη της Λ. Καραγιάννη: Ένα εγχείρημα αυτοοργάνωσης ενάντια στην εκμετάλλευση των κοινωνικών αναγκών, μια προταγματική απάντηση στην εμπορευματοποίηση της στέγης, που γεννά εκατοντάδες άστεγους και καθιστά χιλιάδες νέους, μετανάστες, εργάτες και άνεργους, όμηρους του απάνθρωπου εργασιακού καθεστώτος για την εξοικονόμηση ενοικίων για άθλιους χώρους "ζωής". Ένα χώρο συνάντησης, ζύμωσης και επικοινωνίας, αντιεξουσιαστικών εκδηλώσεων αντίστασης και αλληλεγγύης, όπου φιλοξενούνται συζητήσεις, προβολές, συναυλίες, εκδόσεις, βιβλιοπωλείο κλπ. Γι' αυτή την πολιτική φυσιογνωμία της κατάληψης υπήρξαν και στο παρελθόν τρεις εισβολές της αστυνομίας, το 1994 και 1995, που συνοδεύονταν από την καταστροφή χώρων του σπιτιού, τη σύλληψη και κακοποίηση καταληψιών, και σε μία περίπτωση την ποινική δίωξή τους, με γελοίες προσχηματικές κατηγορίες, οι οποίες κατέπεσαν στο δικαστήριο.

σύντροφοι από την κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37,
Ιούνης 2003