ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΚΟΥ ΣΤΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΟΔΩΝ ΠΑΤΗΣΙΩΝ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΥ
Tα τελευταία χρόνια, γίνεται φανερό σε όλο και περισσότερους ανθρώπους ότι τόσο οι εναπομείνασες απρόσβλητες περιοχές του φυσικού κόσμου όσο και οι τελευταίες αδόμητες πράσινες γωνιές στο εσωτερικό των πόλεων υφίστανται μια απαξιωτική και καταστροφική επίθεση από τις δυνάμεις του κράτους και του κεφάλαιου, με σκοπό τον έλεγχο και την εμπορευματοποίησή τους. Πολύ πρόσφατες άλλωστε είναι οι πυρκαγιές που κατέκαψαν απέραντα δάση, όπως στο γειτονικό στην Αθήνα βουνό της Πάρνηθας το οποίο, παρά την υποτιθέμενη προστασία του ως ''εθνικός δρυμός'', έχει παραδοθεί ουσιαστικά στα επιχειρηματικά-κατασκευαστικά σχέδια του Καζίνου, ενώ παράλληλα δεκάδες αδόμητοι χώροι από τους μεγαλύτερους, όπως το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού και τα Λιπάσματα στη Δραπετσώνα, έως και τους μικρότερους παραχωρούνται σε ιδιώτες για την εκμετάλλευσή τους και την κατασκευή εμπορικών κέντρων, πάρκινγκ, πολυκατοικιών κ.ά.
Μιλώντας ειδικότερα για τους ελεύθερους χώρους, υφίστανται διαρκή επίθεση σε όλη την έκταση της πόλης με σκοπό τον έλεγχο και την επιτήρησή τους καθώς επίσης την εκμετάλλευση και την εμπορευματοποίησή τους. Ούτε ένα μέτρο δημόσιου χώρου, ούτε ένα παλιό εγκαταλελειμμένο κτίριο δεν μένει έξω από τους σχεδιασμούς για τον ασφυκτικό έλεγχο της πόλης και την κερδοσκοπία πάνω στη γη. Από τα πάρκα και τις πλατείες μέχρι τους λόφους, τα ρέματα, τα εγκαταλελειμμένα εργοστάσια και τις παλιές αγορές, τα πάντα βρίσκονται στο στόχαστρο καταστροφικών σχεδιασμών στο όνομα της ανάπλασης, της ανάπτυξης, της αξιοποίησής τους. Δεν είναι τυχαίο ότι, εξαιτίας αυτής της απροκάλυπτης επίθεσης των εξουσιαστών και των κερδοσκόπων σε βάρος κάθε ανοιχτού, πράσινου, κοινόχρηστου χώρου, αναδύονται τοπικές και υπερτοπικές αντιστάσεις καθώς αγωνιζόμενοι άνθρωποι διεκδικούν, προασπίζονται, καταλαμβάνουν τους επαπειλούμενους χώρους.
Είναι γνωστό ότι μέσα στα όρια του Δήμου της Αθήνας υπάρχει ελάχιστο πράσινο, το μικρότερο ποσοστό ανά κάτοικο στην Ευρώπη, και η Κυψέλη είναι η πιο πυκνοδομημένη περιοχή της πόλης. Σε αυτή την περιοχή, στη συμβολή της Πατησίων με την οδό Κύπρου, υπάρχει ένας μικρής έκτασης αλλά μεγάλης αξίας για τους περίοικους αδόμητος χώρος. Στα "Οδωνυμικά" του Δήμου Αθηναίων ο χώρος αυτός αναφέρεται ως "πάρκο Λέλας Καραγιάννη". Σε μια περιοχή που άλλοτε υπήρχαν ωραίες μονοκατοικίες με αυλές, κήπους και δέντρα αυτό το μικρό πάρκο αποτελεί σήμερα έναν από τους τελευταίους πράσινους ελεύθερους χώρους μέσα στο τσιμεντένιο δάσος των πολυκατοικιών, σε ένα σημείο ανυπόφορα ήδη επιβαρυμένο από την κυκλοφορία των αυτοκινήτων και τους ρύπους τους.
Πρόκειται για μια έκταση μόλις 2.400 τ.μ. η οποία το 1989 με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου χαρακτηρίστηκε χώρος κοινόχρηστου πρασίνου. Ένα μέρος του, που παλιά φιλοξενούσε ένα μικρό λούνα παρκ, χρησιμοποιείται σήμερα ως ανοιχτό πάρκινγκ. Το υπόλοιπο του χώρου περιλαμβάνει μια μικρή παιδική χαρά και παρτέρια όπου εκτός από χαμηλή βλάστηση υπάρχουν περίπου 45 δέντρα και ανάμεσά τους πανύψηλα πεύκα, φοίνικες κ.ά.
Ακολουθώντας την πάγια τακτική του ο Δήμος και παρά τις διακηρύξεις του για την προστασία των πράσινων χώρων προγραμμάτιζε τη παραχώρηση του χώρου σε ιδιώτες προς εκμετάλλευσή του. Οπως έγινε με τα 8 στρέμματα του κτήματος "ΘΩΝ" στη συμβολή των λεωφόρων Αλεξάνδρας και Κηφισίας, το οποίο είχε χαρακτηριστεί χώρος πρασίνου αλλά ο δήμος δεν προχώρησε στην απαλλοτρίωση του, με αποτέλεσμα ο μεγαλοεργολάβος Μπάμπης Βωβός να οικοδομήσει εκεί ένα ακόμη γιγαντιαίο κτιριακό συγκρότημα. Οπως έγινε επίσης με τα 2,5 στρέμματα του οικοπέδου "Κατράντζου" στην συμβολή Πανεπιστημίου και Αιόλου, το οποίο είχε απαλλοτριωθεί το 1989 προκειμένου να γίνει χώρος πράσινου αλλά ο Δήμος αποφάσισε τον αποχαρακτηρισμό του, δίνοντας στους ιδιοκτήτες του άδεια για την ανέγερση κτιρίου.
Έτσι, το Δεκέμβρη του 2006, ο Δήμος ανακοίνωσε την απόφαση παραχώρησής του πάρκου σε ιδιώτη, προκειμένου να κατασκευαστεί τριώροφο υπόγειο πάρκινγκ. Γι αυτό και υπέγραψε σχετική σύμβαση με την Κοινοπραξία "Δομοτεχνική Τεχνική Τουριστική ΑΕ" παραχωρώντας της την κατασκευή και την εκμετάλλευση του πάρκινγκ για 30 χρόνια. Και μπορεί βέβαια στις μακέτες του έργου να παρουσιάζεται ότι πάνω από το υπόγειο πάρκινγκ θα υπάρξει υψηλό πράσινο, όμως οι σχετικές μελέτες και η εμπειρία από ανάλογες περιπτώσεις στις πλατείες Πρωτομαγιάς, Κοτζιά, Κάνιγγος και Κλαυθμώνος δείχνουν ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Επιπλέον, η σύμβαση παραχώρησης προβλέπει στον υπέργειο χώρο του πάρκινγκ ράμπες, αεραγωγούς, ασανσέρ κλπ., οπότε δεν θα απομείνει παρά ελάχιστος χώρος.
Πρόσφατα μάλιστα, ο δήμαρχος Ν. Κακλαμάνης -αντί να προχωρήσει στην κατεδάφιση των κτισμάτων που ανέγειρε ο Μ. Κυριακού καταπατώντας 5,6 στρέμματα του Πεδίου του Άρεως- ανακοίνωσε ότι τα έργα καταστροφής του πάρκου στην οδό Κύπρου και η εκσκαφή για την κατασκευή του γκαράζ θα ξεκινήσουν στις αρχές Μαρτίου, παρότι, σύμφωνα με έγγραφο της Δασικής Υπηρεσίας προς τη Διεύθυνση Κατασκευών του Δήμου το Μάη του 2007, δεν επιτρέπεται σε καμία περίπτωση η κοπή δένδρων στο συγκεκριμένο χώρο.
Όσο κι αν φαίνεται αναπότρεπτη η καταστροφή του πάρκου, ο αγώνας για τη διάσωσή του μπορεί να είναι επιτυχής αν πλαισιωθεί απ΄όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, όπως έγινε και προ 20ετίας όταν, χάρη στην πλατιά κινητοποίηση του κόσμου, αποτράπηκαν οι σχεδιασμοί του τότε δημάρχου Μ. Εβερτ για την κοπή των δέντρων της πλατείας Κυψέλης και την μετατροπή της σε υπόγειο γκαράζ, ενώ πιο πρόσφατα αποτράπηκαν μέσα από τον αγώνα των κατοίκων της Κυψέλης τα καταστροφικά σχέδια του Δήμου για την παλιά δημοτική αγορά της Κυψέλης.
Υποστηρίζουμε τον αγώνα των κατοίκων της περιοχής για τη διάσωση του πάρκου από τις μπουλντόζες, όχι μόνο γιατί κάθε δέντρο και κάθε γωνιά ελεύθερης γης αξίζουν την προάσπισή τους, αλλά και γιατί κάθε τοπική αντίσταση μέσα στον ευρύτερο αγώνα που αναπτύσσεται στην πόλη για την προάσπιση των ελεύθερων χώρων, μπορεί να αποτελέσει ένα ακόμη βήμα για την ανάπτυξη μιας βαθύτερης και συνολικότερης κοινωνικής κριτικής στο καταστροφικό πολιτικοοικονομικό σύστημα που έκανε τις ζωές μας αβίωτες.
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΓΩΝΑ
ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37
Αθήνα, 8 Φεβρουαρίου 2008