Σήμερα 11/11/2002 μια συλλογικότητα ανθρώπων (φοιτητών, μαθητών, νέων, εργαζομένων) πραγματοποίησε κατάληψη ενός πανεπιστημιακού χώρου, στο κέντρο της πόλης, που ενώ έχει περάσει πριν από πολλά χρόνια στην ιδιοκτησία του Πολυτεχνείου Ξάνθης, αυτό όχι μόνο δεν έκανε καμία ενέργεια αξιοποίησης του αλλά ο χώρος έχει κυριολεκτικά εγκαταλειφθεί.
Με την κατάληψη αυτή επιδιώκουμε να τον μετατρέψουμε σε ένα χώρο επικοινωνίας, ψυχαγωγίας, κοινωνικής συνειδητοποίησης και αντίστασης.

Στη χώρα μας και πιο συγκεκριμένα στην Ξάνθη υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός ανεκμετάλλευτων κτιρίων. Παράλληλα, εν ονόματι του κέρδους, υπάρχουν άνθρωποι που αντιμετωπίζουν προβλήματα στέγασης ή έλλειψης χώρου πολιτικής ή πολιτισμικής έκφρασης και καλούνται να πληρώσουν υπέρογκα ενοίκια προκειμένου να καλύψουν αυτή την ανάγκη τους.
Σε όλη την Δυτική Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα, το πρόβλημα αυτό αντιμετωπίστηκε με καταλήψεις άδειων χώρων, που έδωσαν στέγη σε πολλούς ανθρώπους. Σε χώρες όπως την Γερμανία, η Δανία, το Βέλγιο και η Ολλανδία υπάρχουν χιλιάδες καταλήψεις στέγης, ενώ η πολιτική έκφραση στην Ιταλία γίνεται κυρίως μέσα από κατειλημμένα κοινωνικά στέκια. Αλλά και στην Ελλάδα υπάρχουν παρόμοιες καταλήψεις άδειων χώρων για στέγη ή πολιτική έκφραση παρόλο που το κίνημα αυτό δεν είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένο.

Η βιομηχανία εκμετάλλευσης ελεύθερου χρόνου, εκμεταλλευόμενη την ανάγκη επικοινωνίας και επαφής μεταξύ των ανθρώπων, έχει δημιουργήσει αφενός ένα σύνολο πλαστών αναγκών και αφετέρου προσοδοφόρους, απρόσωπους χώρους συνεύρεσης ανθρώπων (μπαράκια, γυμναστήρια, αλυσίδες πλαστικών κινηματογράφων, καφετέριες, εμπορευματικός αθλητισμός κλπ). Επιπλέον μέσα στην ζούγκλα του σύγχρονου πολιτισμού οι άνθρωποι απομονώνονται και επιδιώκουν την εξεύρεση ατομικών λύσεων παρά το ότι τα προβλήματα παραμένουν κοινά. Η αίσθηση της κοινότητας έχει χαθεί. Οι χώροι συνεύρεσης ανθρώπων, όπως το σχολείο, η γειτονιά, οι εργατικοί χώροι, το πανεπιστήμιο, που αποτελούν και χώρους επιβολής της κυρίαρχης ιδεολογίας και της εκμετάλλευσης δεν δίνουν πλέον την ευκαιρία για πολιτική ζύμωση και από κοινού αντίσταση.
Η κατάληψη αποτελεί μια προσπάθεια αναβίωσης της κοινότητας ενάντια στην ατομική απομόνωση της καθημερινής ζωής, έναν προσωρινά απελευθερωμένο χώρο από την καπιταλιστική μονολιθικότητα και την εμπορευματοποίηση.

Η ύπαρξη όμως ενός ολικά απελευθερωμένου χώρου, μέσα σε μια σκλαβωμένη κοινωνία, αποτελεί αυταπάτη. Ο χώρος αυτός εκτός από χώρος αλλαγής της καθημερινότητας μας είναι απολύτως αναγκαίο να λειτουργήσει και ως ορμητήριο για την αλλαγή της κοινωνίας, να συνδεθεί με τα προβλήματα της τοπικής κοινωνίας και του πανεπιστημίου καθώς και τα γενικότερα κοινωνικά προβλήματα.
Στόχος είναι να αποτελέσει ένα χώρο πολιτικής έκφρασης, που όμως να μην έχει ουδεμία σχέση με την παραδοσιακή έννοια του όρου όπως την έχουμε συνηθίσει (επαγγελματική ενασχόληση, κομματική ταύτιση) αντίθετα να στηρίζεται στην αμεσοδημοκρατία και στην άρνηση της αντιπροσώπευσης που θέτει στο περιθώριο την βάση των ανθρώπων και μετατρέπει τους κοινωνικούς αγώνες σε μια υπόθεση επαγγελματιών πολιτικών.

Αντιτιθέμαστε επίσης στο διαχωρισμό της κοινωνίας σε επιμέρους αποδυναμωμένες ομάδες (εργάτες, φοιτητές, μαθητές, νεολαίοι, άνεργοι, μετανάστες, μειονότητες, πλειονότητες κλπ.) που διασπούν τις κοινωνικές αντιστάσεις, απομονώνουν τους καταπιεσμένους μεταξύ τους.

Ο χαρακτήρας της παρέμβασης αφορά την ολότητα της καταπίεσης, προσπαθεί να φέρει μια κοινωνική ριζοσπαστική δράση κι όχι μια απομονωτική συντεχνιακή.

Αμεσοδημοκρατικός οριζόντιος τρόπος λειτουργίας δηλαδή οι αποφάσεις είτε για την διαχείριση είτε για κοινωνικές παρεμβάσεις θα παίρνονται από την συνέλευση του στεκιού με συνδιαμόρφωση. Σκοπός δεν είναι να υλοποιείται η απόφαση μιας πλειοψηφίας αλλά να καταλήγουμε σε μια από κοινού άποψη όλοι οι συμμετέχοντες. Όταν αυτό δεν είναι δυνατό οι διαφορετικές απόψεις μπορεί να εκφράζονται με οποιοδήποτε τρόπο εφόσον δεν σαμποτάρουν τη θέληση της πλειοψηφίας. Οι αποφάσεις θα υλοποιούνται από το σύνολο των συμμετεχόντων στη συνέλευση ή τουλάχιστον αυτούς που θέλουν να τρέξουν ένα θέμα.

Διοικητικά ή εκτελεστικά συμβούλια ή οποιοδήποτε άλλο μέσο μιας ιεραρχικής οργάνωσης δεν θα υπάρχουν γιατί θα οδηγήσουν την προσπάθεια μας μαθηματικά αυτό ακριβώς που θέλουμε να πολεμήσουμε (την ιεραρχική κάθετη οργάνωση της κοινωνίας και της πολιτικής).

Αντίθετα θα είναι ελεύθερη η λειτουργία ομάδων εργασίας (πρωτοβουλίες συνδικαλιστικές, οικολογικές, πολιτικές, πολιτιστικές κτλ. ομάδες και συνελεύσεις) εφόσον όμως σέβονται μέσα στους κόλπους τους την αρχή της άμεσης δημοκρατίας (δηλαδή δεν έχουν Δ.Σ. ή ιεραρχική κάθετη οργάνωση).

Άμεσος στόχος είναι η μετατροπή του σε ένα χώρο ελεύθερης πολιτικής έκφρασης, όπου θα πραγματοποιούνται εκδηλώσεις και συζητήσεις. Επίσης θα υπάρχει βιβλιοθήκη και θα λειτουργεί καφενείο για την συνεύρεση ανθρώπων από διαφορετικά κοινωνικά περιβάλλοντα.

Ο τελικός στόχος του στεκιού είναι να συμβάλει στο βαθμό που μπορεί στην απελευθέρωση από τον καπιταλισμό, τη χειραφέτηση των καταπιεσμένων και τη δημιουργία μιας ολικά αυτό-διαχειριζόμενης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που οι άνθρωποι θα μπορούν να ορίζουν την τύχη τους πραγματικά, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά.

ΚΑΤΑΛΗΨΗ/ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΥΚΝΟΣ