"Ο λαβύρυνθος των κληροδοτημάτων" στο ΒΗΜΑ, και μία απάντηση από το κατειλημμένο κληροδότημα της οδού Λέλας Καραγιάννη 37, Οκτώβρης 1996

Προς τον Κ. Τσαούση, δημοσιογράφο της εφημερίδας το Βήμα

 

Κύριε,

Διαβάζοντας το άρθρο σας με τίτλο “Ο λαβύρινθος των κληροδοτημάτων” (Το Βήμα, 27-10-96), διαπιστώσαμε με μεγάλη μας έκπληξη ότι μεταξύ των “εγκαταλελειμμένων στην τύχη τους” και “υποτιμημένης αξίας” πανεπιστημιακών κτιρίων που παραθέτετε, συγκαταλέγεται και το κτίριο της οδού Λ. Καραγιάννη 37 (πρώην Λήμνου). Επειδή δείχνετε να έχετε κάποια γνώση του θέματος και μια διάθεση λεπτομερειακής αναφοράς στα επιμέρους στοιχεία του, υπαρκτά ή μη, θα θέλαμε, για την άρτια ενημέρωση τόσο τη δική σας όσο και των αναγνωστών σας, να σας πληροφορήσουμε τα εξής:

α) Το εν λόγω κτίριο κληροδοτήθηκε εξ αδιαιρέτου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών και το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο με αποκλειστικό σκοπό την αξιοποίησή του ως έχει σαν φοιτητική εστία. Συνεπώς, τουλάχιστον με βάση τους ισχύοντες όρους της διαθήκης, η αξία του δεν μετριέται σε χρήμα, αφού δεν μπορεί ούτε να πουληθεί ούτε να κατεδαφιστεί, αλλά στις στεγαστικές ανάγκες που αυτό πραγματικά καλύπτει και τέτοια αξία μπορεί να του αναγνωρισθεί πλήρως τα τελευταία χρόνια. Οποιαδήποτε άλλη αναφορά σε “αξιοποίηση του κτιρίου”, αν μη τι άλλο γίνεται εκ του πονηρού και λειτουργεί ως πρόσχημα για την εξυπηρέτηση άλλων σκοπιμοτήτων. Όσο δε για “την πρώτη απογραφή των ανεκτίμητης αξίας αντικειμένων του σπιτιού”... που έγινε προ δεκαετιών, διόλου τυχαία ήταν ...κι η τελευταία.

β) Εδώ και 9 χρόνια (από τις 15 Απριλίου 1988), το παραπάνω κτίριο, ύστερα από δεκαετίες εγκατάλειψης, έχει καταλειφθεί από φοιτητές και νεολαίους για την αντιμετώπιση των στεγαστικών τους αναγκών και επιπλέον λειτουργεί και ως χώρος κοινωνικοπολιτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων. Αν και η στάση των Πανεπιστημιακών αρχών -τουλάχιστον όταν έγινε η κατάληψη- ήταν θετική, το όλο εγχείρημα ακριβώς επειδή αντιπροσωπεύει μια ακόμα μορφή έμπρακτης αντίστασης σε ένα γενικευμένο καθεστώς εκμετάλλευσης και καταπίεσης, έγινε επανειλημμένα στόχος παρενοχλήσεων και επιθέσεων εκ μέρους των κατασταλτικών μηχανισμών. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις δύο συνεχόμενες εισβολές της αστυνομίας το Νοέμβρη του 1994 και την παραπομπή των καταληψιών σε δίκη με βάση προσχηματικές κατηγορίες, οι οποίες αποδείχτηκαν εν τέλει ανυπόστατες και κατέπεσαν. Όμως, οι αποτυχημένες αστυνομικές μέθοδοι καταστολής της κατάληψης εναλλάσσονται με άλλες μεθόδους, νέα προσχήματα, έντονες πιέσεις προς τους ιδιοκτήτες κλπ. για την επίτευξη του ίδιου σκοπού.

Ευελπιστώντας ότι το δημοσιογραφικό σας ενδιαφέρον αποκλίνει μιας τέτοιας προοπτικής, κρίναμε αναγκαία την παραπάνω σύντομη ενημέρωση σαν μια μικρή συνδρομή για τον επιτυχή προσανατολισμό σας στο “λαβύρινθο” που επιχειρείτε να ανιχνεύσετε.

 

Κατάληψη Λ. Καραγιάννη 37

 

1