Στις 16 Γενάρη γίνεται η δίκη των άστεγων φοιτητών και άνεργων νέων που το 1987 είχαν καταλάβει το εγκαταλελειμμένο κτίριο της Αρμενοπούλου 10 στη Θεσσαλονίκη, θέλοντας όχι μόνο να επιλύσουν άμεσα το στεγαστικό τους πρόβλημα, αλλά και να προβάλουν το δικαίωμα στην κατοικία σαν ένα αναφαίρετο κοινωνικό δικαίωμα. Η δίκη γίνεται, αφού προηγήθηκε η έξωσή τους που βασίστηκε στη δικαστική απόφαση των ασφαλιστικών μέτρων ύστερα από προσφυγή του ιδιοκτήτη στη δικαιοσύνη.

Το κτίριο της Αρμενοπούλου είναι ένα από τα χιλιάδες σπίτια που για διάφορους λόγους (κληρονομικές διαφορές, προσμονή ευνοϊκότερων συνθηκών εκμετάλλευσης κλπ) παραμένουν επί χρόνια κλειστά οξύνοντας το ήδη έντονο στεγαστικό πρόβλημα, δημιουργώντας μια τεχνητή έλλειψη στέγης και διευκολύνοντας έτσι την κατακόρυφη άνοδο των ενοικίων. Τη στιγμή που χιλιάδες εργαζόμενοι και συνταξιούχοι ξοδεύουν το μεγαλύτερο μέρος του μισθού ή της σύνταξης για να μένουν σε διαμερίσματα-κλουβιά, τη στιγμή που τα υπέρογκα νοίκια διαιωνίζουν την αναγκαστική ολόπλευρη εξάρτηση των νέων από την οικογένεια και αναγκάζουν πολλούς φοιτητές να στρατωνίζονται σε άθλιες φοιτητικές εστίες, η ύπαρξη αυτών των χιλιάδων άδειων σπιτιών (που τουλάχιστον στην Αθήνα ανέρχονται σε 200.000) αγγίζει τα όρια του σκανδάλου.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η δίωξη των καταληψιών της Αρμενοπούλου είναι ένα μόνο παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο οι ιδιοκτήτες και το κράτος αντιλαμβάνονται την επίλυση του στεγαστικού προβλήματος. Το κράτος, στη συγκεκριμένη περίπτωση, αναλαμβάνει να προστατεύσει το “ιερό και απαραβίαστο” δικαίωμα της ιδιοκτησίας, ενώ με τη στεγαστική του πολιτική, γενικότερα, ενθαρρύνει την ιδιωτική κερδοσκοπία στον τομέα της στέγης, μετατρέποντάς την σε πανάκριβο και δυσεύρετο εμπόρευμα. Οι λόγοι είναι ευνόητοι: καμία κυβέρνηση ούτε μπορεί, ούτε θέλει να έρθει σε σύγκρουση με την πολυπληθή μάζα των μικροϊδιοκτητών των ενοικιαζόμενων σπιτιών, ενώ επιπλέον οι φόροι στα έσοδα από τα νοίκια (που στην πραγματικότητα γίνονται έμμεσοι φόροι πάνω στους ενοικιαστές) είναι ένα καλό έσοδο για τα κρατικά ταμεία. Είναι φανερό λοιπόν ότι οποιαδήποτε ουσιαστική λύση του στεγαστικού δεν μπορεί να προέλθει ούτε από τους ιδιοκτήτες (που στη δίνη της οικονομικής κρίσης απαιτούν το μέγιστο και εύκολο κέρδος από τις ιδιοκτησίες-σπίτια τους) ούτε από το κράτος, αλλά μόνο από όσους θίγονται άμεσα από την κρίση της στέγης (εργαζόμενους, νεολαίους, άνεργους κλπ) μέσα από την αυτοοργάνωση και την άμεση δράση.

Μια από τις μορφές αυτοοργάνωσης για την επίλυση του στεγαστικού είναι και οι καταλήψεις σπιτιών, πρακτική που υιοθετήθηκε τόσο από άστεγους φοιτητές και άνεργους νέους σε Αθήνα (κατάληψη της Χαρ. Τρικούπη 91 και της Λ. Καραγιάννη 37) και Θεσ/νίκη (κατάληψη της Λ. Νίκης 39 και της Αρμενοπούλου 10) όσο και από δεκάδες άστεγες οικογένειες σε Ξάνθη, Ρόδο και Καλαμαριά.

Καταγγέλλουμε τη δίωξη των καταληψιών της Αρμενοπούλου σαν μια απόπειρα χτυπήματος αυτής ακριβώς της πρακτικής που δεν χωρά στα πλαίσια ούτε της ιδιωτικής ούτε της κρατικής διαμεσολάβησης.

- Η ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΟΚΕΙΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ

- ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ

- ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ ΤΗΣ ΑΡΜΕΝΟΠΟΥΛΟΥ 10 ΣΤΗ ΘΕΣ/ΝΙΚΗ

Αυτοστεγασμένοι νέοι - νέες στην κατάληψη της Λ. Καραγιάννη 37 στην Κυψέλη