H κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη 37 κλείνει φέτος 17 χρόνια ζωής ως χώρος αυτοστέγασης, συλλογικής ζωής και δράσης. Δεκαεφτά χρόνια άρνησης απέναντι στους νόμους της ιδιοκτησίας που καθιστούν χιλιάδες προλετάριους όμηρους στο καθεστώς της μισθωτής σκλαβιάς, εξαρτημένους από τα αφεντικά και τις εκμεταλλευτικές πολιτικές του κράτους.

H κατάληψη αντανακλά την επιλογή της συλλογικής και αυτοοργανωμένης αντίστασης ενάντια στους εξοντωτικούς όρους ζωής που επιβάλλει το κράτος και το κεφάλαιο, ενάντια στην εξατομίκευση, την ιεραρχία, την υποταγή. Είναι μια πράξη άρνησης των θεσμών που βασίζονται στην ταξική ανισότητα και την αναπαραγωγή της, θεσμών που συντηρούνται από την απάτη της "επίλυσης" των κοινωνικών αναγκών από τα πάνω μετατρέποντας σε αντικείμενο κερδοσκοπίας και μέσον κοινωνικής πειθάρχησης τις στοιχειώδεις υλικές προϋποθέσεις της επιβίωσης, όπως είναι η διατροφή, η υγεία, η στέγη.

Πρόκειται για έναν αυτοδιαχειριζόμενο χώρο συνάντησης, επικοινωνίας και έκφρασης όπου στεγάζονται μια σειρά από δραστηριότητες όπως συζητήσεις, προβολές, εκδηλώσεις, εκδόσεις, καθώς και ο θεατρικός κύκλος Ανάπλους.

Τόσο η γέννηση του εγχειρήματος της κατάληψης -όπως και άλλων ανάλογων εγχειρημάτων- στα πλαίσια αναζήτησης κινηματικών απαντήσεων στο επιβαλλόμενο καπιταλιστικό μοντέλο ζωής, όσο και η διαδρομή του μέσα από τις επιλογές των ανθρώπων που λειτουργούν σε αυτό, το καθιστούν άρρηκτα συνδεδεμένο με την πορεία των κοινωνικών και ταξικών αγώνων.

Με λίγα λόγια, η κατάληψη αποτελεί ένα έδαφος συνάντησης ανθρώπων προερχόμενων από τους δρόμους και ταυτόχρονα ένα έδαφος το οποίο ανανεώνει διαρκώς τη δυνατότητα να αγωνιζόμαστε σε αυτούς.

Mέσα στις σημερινές συνθήκες του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού, η ύπαρξη αυτοοργανωμένων αντιεξουσιαστικών χώρων έχει ζωτική σημασία, στο βαθμό που λειτουργούν ως ορμητήρια για την απαλλοτρίωση του κοινωνικού χώρου που λεηλατείται από το εμπόρευμα, που επιτηρείται από τεχνολογικά συστήματα ελέγχου, και γίνεται πεδίο για ρατσιστικά πογκρόμ και αστυνομικές επιχειρήσεις "μηδενικής ανοχής" για τη διαφύλαξη της "τάξης και της ασφάλειας" των αφεντικών.

Γιατί οι αυτοοργανωμένοι χώροι αποτελούν μέσα στην απρόσωπη πόλη σημεία αναφοράς για τη συνάντηση των αντιστεκόμενων και για την εξάπλωση των απελευθερωτικών προταγμάτων: Του προτάγματος της ανατροπής κόντρα στους συμβιβασμούς και τις παραχωρήσεις στο κυρίαρχο, της αλληλεγγύης κόντρα στη μιζέρια της εξατομίκευσης, της αυτοοργάνωσης, κόντρα στην παραίτηση και τη διαμεσολάβηση.

Γιατί τα ερωτήματα και οι προκλήσεις που γεννιούνται μέσα από μια ζωντανή και καθημερινή διαδικασία αντίστασης, ριζοσπαστικοποιούν την κριτική, οπλίζουν τη συνείδηση και σφυρηλατούν τη συντροφικότητα. Γιατί τα εγχειρήματά μας εμπνέονται από την ουτοπία που αντιπαραθέτουμε στην κοινωνία-φυλακή που χτίζουν τα αφεντικά: το βασίλειο της αλλοτρίωσης και των κοινωνικών αποκλεισμών, της ρουφιανιάς και του life-style, του εθισμού σε κάθε είδους πρέζα, της διάλυσης κάθε έννοιας πραγματικής κοινότητας των ανθρώπων, με βάση πλαστούς διαχωρισμούς που γεννούν τον εθνικισμό, το ρατσισμό και το σεξισμό.

Και τέλος, γιατί ο αγώνας για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, φυλακές, σύνορα και κράτη, δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα ή μια εφήμερη περιπέτεια, αλλά μια καθημερινή σύγκρουση που εξαρτάται από τη δημιουργικότητα, τη δέσμευση, τη συνέπεια, τη συνεισφορά μας.

Από το κατειλημμένο έδαφος της ΛΚ 37 στέλνουμε ένα μήνυμα αλληλεγγύης στις καταλήψεις που πρόσφατα αντιμετώπισαν κατασταλτικές μεθοδεύσεις, όπως η Terra Incognita στη Θεσσαλονίκη, η κατάληψη Ματσάγγου στο Βόλο και η κατάληψη Βύρωνος 3 στην Καβάλα. Σε όλες τις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, σε όλους τους ανθρώπους που αγωνίζονται από οποιοδήποτε σημείο ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.

ΔIHMEΡΟ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ