|
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΤΟΥΣ
ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ -ΤΑΞΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ 37
Η επίθεση στις καταλήψεις ήταν μία από τις πολιτικές αποφάσεις του κράτους
αμέσως μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, όπως διατυπώθηκε από τον
τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδά με την παραγγελία να εκκενωθούν
οι καταλήψεις σε όλη τη χώρα, πράγμα που δεν στάθηκε δυνατόν να υλοποιηθεί
εξαιτίας των έντονων αγώνων εκείνη την περίοδο και των διαρκών κυβερνητικών
αλλαγών, μέχρι το σχηματισμό της τρικομματικής κυβέρνησης το 2012.
Ήδη στις προεκλογικές του διακηρύξεις ο Σαμαράς είχε προσδιορίσει τρεις
κατηγορίες που θα βρίσκονταν στο στόχαστρο της νέας κυβέρνησης: τους
«συνδικαλιστές», εννοώντας το οργανωμένο εργατικό κίνημα, την εργατική τάξη
και τα πληβειακά στρώματα της κοινωνίας συνολικότερα, τα οποία χτυπήθηκαν
ανελέητα στη συνέχεια (επιστρατεύσεις απεργών και καταστολή κινητοποιήσεων,
μαζικές απολύσεις και διαθεσιμότητες, απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων)∙
τους «γνωστούς-άγνωστους», εννοώντας αναρχικούς, αντιεξουσιαστές και όλους
τους αγωνιζόμενους από τα κάτω, οι οποίοι επίσης χτυπήθηκαν με κάθε τρόπο∙
και τους μετανάστες, ενάντια στους οποίους εξαπολύθηκε γενικευμένη επίθεση,
ιδίως στους χωρίς χαρτιά, με αστυνομικά πογκρόμ που κατ’ ευφημισμό
βαφτίστηκαν «επιχείρηση Ξένιος Δίας», στρατόπεδα συγκέντρωσης και βίαιες
απελάσεις.
Μία από τις πρώτες ενέργειες της κυβέρνησης ήταν να στείλει τα ΜΑΤ στο
εργοστάσιο της Χαλυβουργίας για να καταλάβουν το χώρο, να σπάσουν την
πολύμηνη απεργία και να επιτρέψουν την είσοδο απεργοσπαστών. Μετά από αυτή
την κίνηση, η οποία εντασσόταν στην πρώτη από τις στοχεύσεις του Σαμαρά, ο
ίδιος δήλωσε πως ό,τι συνέβη στην αυλή της Χαλυβουργίας θα συμβεί σε
ολόκληρη τη χώρα, σε κάθε χώρο ανομίας, φωτογραφίζοντας έτσι γενικά κάθε
σημείο κοινωνικού-ταξικού αγώνα και ειδικότερα τις καταλήψεις.
Η συνεχής αναφορά στις καταλήψεις ως «εστίες ανομίας» στον κυρίαρχο λόγο
γίνεται αφενός για να κρύψει το γεγονός ότι αποτελούν εστίες αντίστασης,
αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης, και αφετέρου για να κρύψει ότι οι πραγματικές
εστίες ανομίας είναι η κυβέρνηση, τα υπουργεία και το πολιτικό σύστημα στο
σύνολό του, οι τράπεζες, οι ενώσεις εργοδοτών, οι ντόπιοι και ξένοι
ολιγάρχες, που έχουν ρημάξει τη χώρα, οδηγώντας το μεγαλύτερο μέρος του
πληθυσμού σε συνθήκες εξαθλίωσης, διαλύοντας κάθε δομή κοινωνικών υπηρεσιών,
ξεπουλώντας τον δημόσιο κοινωνικό πλούτο, λεηλατώντας και καταστρέφοντας το
φυσικό περιβάλλον.
Τον Γενάρη του 2012 ήδη γράφαμε: «Η διαρκώς κλιμακούμενη επίθεση των
κυρίαρχων πάνω στα στοιχειώδη δικαιώματα και τους όρους ζωής των από κάτω
της κοινωνίας συνοδεύεται από την αντίστοιχη όξυνση και κλιμάκωση της
κρατικής και παρακρατικής καταστολής των αντιστάσεων. Και ιδιαίτερα εκείνων
των αντιστάσεων που δεν ελέγχονται και δεν περιορίζονται από τους θεσμούς,
τους φορείς και τους παράγοντες του συστήματος, αλλά εκδηλώνονται
ακηδεμόνευτα, επιχειρώντας το πέρασμα από την αυθόρμητη διαμαρτυρία και
αγανάκτηση των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων ανθρώπων στη συνειδητή
εξέγερση και την κοινωνική επανάσταση ως μοναδική διεξοδική απάντηση στην
κρίση του συστήματος και την επίθεση της άρχουσας τάξης. Οι καταλήψεις και
γενικότερα οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι είναι συγκεκριμένο κομμάτι αυτής της
συνειδητής και αυτοοργανωμένης αντίστασης, και έχουν διαδραματίσει σημαντικό
ρόλο στην ανάπτυξη και την εξέλιξη των ευρύτερων κοινωνικών αγώνων τις
τελευταίες δεκαετίες. Για αυτό και βρίσκονταν πάντα στο στόχαστρο της
κρατικής καταστολής και των παρακρατικών συμμοριών, και ειδικά σήμερα
κατέχουν μια από τις πρώτες θέσεις στους κατασταλτικούς σχεδιασμούς του
κράτους για το χτύπημα και την εξουδετέρωση των αντιστάσεων που ξεπηδούν από
τα κάτω».
Στα πλαίσια του χτυπήματος των καταλήψεων, το οποίο αποτελεί μέρος της
επίθεσης σε όλους τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες, πραγματοποιήθηκαν από το
καλοκαίρι του 2012 αστυνομικές εισβολές σε ένα πλήθος από αυτές, ανάμεσά
τους και στην κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη 37.
Η κατάληψη της Λ. Καραγιάννη 37 ξεκίνησε τον Απρίλη του 1988. Πρόκειται για
ένα κτήριο που είχε κληροδοτηθεί το 1960 σε τρία ΑΕΙ με τον όρο να γίνει
φοιτητική εστία και γι’ αυτό το λόγο εγκαταλείφθηκε και λεηλατήθηκε,
παραμένοντας ρημαγμένο επί 28 χρόνια, μέχρι την ημέρα που καταλήφθηκε. Από
τότε αποτελεί μια εστία συνειδητής και αυτοοργανωμένης αντίστασης, με
οριζόντιο, αντιεραρχικό και αντιθεσμικό χαρακτήρα. Μία κατάληψη που εκτός
από τον στεγαστικό της ρόλο φιλοξενεί ένα πλήθος από πολιτικές, κοινωνικές
και πολιτιστικές δραστηριότητες (συνελεύσεις, εκδηλώσεις, θεατρικές
παραστάσεις, προβολές, συναυλίες, κουζίνες), και είναι άρρηκτα συνδεδεμένη
με τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό αγώνα και τις ευρύτερες κοινωνικές και
ταξικές αντιστάσεις. Γι’ αυτό το λόγο έχει δεχτεί μία σειρά από επιθέσεις
τόσο από το κράτος (όπως δύο εισβολές της αστυνομίας το 1994 και μία το
1995) όσο και από παρακρατικές φασιστικές συμμορίες (με πρώτη αυτήν που
έγινε από χρυσαυγίτες κατά τη διάρκεια του «μακεδονικού συλλαλητηρίου» στην
Αθήνα το 1992, και χειρότερη την εμπρηστική και δολοφονική επίθεση από ομάδα
κρούσης της χρυσής αυγής στις 19 Απρίλη 2005, κατά την απόκρουση της οποίας
τραυματίστηκαν δύο σύντροφοι από μαχαίρια των φασιστών. Μια επίθεση για την
οποία δεν σχηματίστηκε καν δικογραφία, παρότι κινδύνεψαν άμεσα ζωές).
Ως γνωστόν, η πιο πρόσφατη εισβολή της αστυνομίας στην κατάληψη Λ.
Καραγιάννη, στο πλαίσιο της γενικότερης επίθεσης για την εκκένωση όλων των
καταλήψεων, έγινε στις 15 Ιανουαρίου 2013. Η συγκεκριμένη κατασταλτική
επιχείρηση έγινε μετά από το χτύπημα των καταλήψεων της Δημοτικής Αγοράς,
της Δέλτα στη Θεσσαλονίκη, της Βίλα Αμαλίας και της Σκαραμαγκά, και ενώ ήδη
είχε κινητοποιηθεί στους δρόμους ένα πλατύ κοινωνικό και ταξικό μέτωπο
αλληλεγγύης ενάντια στην καταστολή, με κορυφαίες στιγμές την ανακατάληψη της
Βίλα Αμαλίας, τη κατάληψη στα κεντρικά γραφεία της ΔΗΜΑΡ - η οποία
συμμετείχε στην τότε τρικομματική κυβέρνηση - και τη μεγαλειώδη πορεία
περισσότερων από 10.000 αλληλέγγυων στην Αθήνα.
Κατά τη διάρκεια της εισβολής των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας στο
κατειλημμένο κτήριο της ΛΚ37, ενώ συλλαμβάνονταν στην ταράτσα 14 καταληψίες
και αλληλέγγυοι-ες, και κάτω από την καταλυτική επίδραση του κινήματος
αλληλεγγύης, η πρυτανική αρχή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενός εκ των θεσμικών
ιδιοκτητών του κτηρίου, δήλωσε δημόσια ότι δεν εγκρίνει τη βίαιη εκκένωση,
πράγμα που πρακτικά σήμαινε ότι δεν θα παραλάμβανε το εκκενωμένο κτήριο κάτω
από αυτές τις συνθήκες, με αποτέλεσμα η αστυνομική επιχείρηση να οδηγηθεί σε
φιάσκο και να γίνει άμεσα ανακατάληψη του κτηρίου από καταληψίες και
αλληλέγγυους.
Η αποτυχία εκείνη της καταστολής στη Λ. Καραγιάννη σηματοδότησε της αναστολή
της επίθεσης, έστω και πρόσκαιρα, όχι μόνο στη συγκεκριμένη κατάληψη αλλά
στις καταλήψεις ευρύτερα. Ωστόσο συνεχίστηκε κάτω από άλλες συνθήκες -
δηλαδή σε μία περίοδο κάμψης των αντιστάσεων και της αλληλεγγύης - μερικούς
μήνες αργότερα, τον Αύγουστο του 2013, χτυπώντας όλες τις καταλήψεις της
Πάτρας, για να συνεχιστεί αργότερα και σε άλλες πόλεις όπως τα Γιάννενα, το
Μεσολόγγι και η Θεσσαλονίκη.
Άλλωστε πέντε μέρες μετά την επιχείρηση στην ΛΚ37 και λίγες μέρες πριν την
εισβολή των ΕΚΑΜ στο αμαξοστάσιο του μετρό κατόπιν της επιστράτευσης των
απεργών στις συγκοινωνίες, στέλεχος της κυβέρνησης είχε δηλώσει στους New
York Times ότι «αναγνωρίζει πως η εισβολή στη Βίλα Αμαλίας και στην κατάληψη
Λέλας Καραγιάννη την προηγούμενη εβδομάδα προκάλεσε βίαιες αντιδράσεις από
ριζοσπαστικές ομάδες και ότι τα σχέδια για περαιτέρω εισβολές μπορεί να
αναζωπυρώσουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Ωστόσο, αυτή η καταστολή
είναι απαραίτητη για να αποδείξει ότι η κυβέρνηση έχει τη βούληση να
προχωρήσει με αποφασιστικότητα ενάντια και σε άλλες ομάδες –
συμπεριλαμβανομένων των μαχητικών συνδικάτων – που στέκονται εμπόδιο στις
προσπάθειες του κ. Σαμαρά να πραγματοποιήσει επώδυνες οικονομικές
μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις προκειμένου να ανταποκριθεί στις
απαιτήσεις των δανειστών της Ελλάδας». (ΝΥΤ, 20/1/2013).
Ερχόμενοι στο παρόν, και πριν ακόμα εκδηλωθούν νέες επιθέσεις στους
κατειλημμένους και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αγώνα, θα πρέπει να
γνωρίζουμε ότι η επίθεση στις καταλήψεις δεν αφορά ορισμένες από αυτές ή
μόνο εκείνες που χτυπήθηκαν ήδη, αλλά το σύνολό τους. Και η καταστολή τους
αποτελεί μέρος της γενικευμένης επίθεσης στην κοινωνία, στα πληβειακά
στρώματά της και τις αντιστάσεις της. Μια επίθεση η οποία συνεχίζεται στις
μέρες μας αμείωτη και έχει πάντοτε στον ορίζοντα και το στόχαστρό της τις
καταλήψεις που επιβίωσαν του προηγούμενου κατασταλτικού κύματος.
Σε ό,τι αφορά ειδικότερα τη Λέλας Καραγιάννη, η καταστολή της οποίας
αποτελεί μια εκκρεμότητα από την προηγούμενη περίοδο, θα πρέπει να ειπωθεί
ότι οι μεθοδεύσεις εναντίον της δεν σταμάτησαν ποτέ. Χαρακτηριστική είναι
άλλωστε η κλήση των πρυτάνεων για να δώσουν εξηγήσεις σχετικά με το ακίνητο
στο τοπικό αστυνομικό τμήμα, το Μάρτη του 2014.
Η πρόσφατη αλλαγή των πρυτανικών αρχών σηματοδοτεί μία νέα κατασταλτική
περίοδο, καθώς οι νέες αρχές που αντικατέστησαν τις παλιές είναι διορισμένες
στην ουσία από την κυβέρνηση, επιλεγμένες από τα συμβούλια διοίκησης που
έχουν διοριστεί απευθείας από το υπουργείο. Και κατά συνέπεια είναι κάτι
περισσότερο από πρόθυμες να συμβάλλουν στους ευρύτερους αναδιαρθρωτικούς και
κατασταλτικούς σχεδιασμούς, όπως δήλωσε ο νέος πρύτανης του ΕΚΠΑ Θ.
Φορτσάκης πριν ακόμα αναλάβει τα καθήκοντά του, στο όνομα της «επανόδου σε
τροχιά κανονικότητας και νομιμότητας». Ο ίδιος, μετά την ορκωμοσία του, είπε
μεταξύ άλλων ότι το πανεπιστήμιο που παραλαμβάνει «είναι βορά στην αναρχία».
Αμέσως έδωσε δείγματα γραφής του τι ακριβώς εννοεί, κάνοντας λοκ άουτ στο
κτήριο της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου για να εμποδίσει την πρόσβαση
διαμαρτυρόμενων φοιτητών. Η φύλαξη ανατέθηκε σε εταιρεία security, οι
διοικητικοί υπάλληλοι υποχρεώθηκαν να εργάζονται κλειδωμένοι μέσα και το
κτήριο περικυκλώθηκε από διμοιρίες ΜΑΤ, τα οποία ευχαρίστησε ο πρύτανης όταν
επιτέθηκαν και χτύπησαν πορεία φοιτητών μπροστά στην κλειδωμένη είσοδο της
Πρυτανείας, με αποτέλεσμα τελικά στις 20 Οκτωβρίου το κτήριο της Πρυτανείας
να καταληφθεί από εργαζόμενους, φοιτητές και αλληλέγγυους.
Τώρα που σχεδιάζονται και πριν ακόμα εκδηλωθούν οι νέες επιθέσεις στις
καταλήψεις ως μέρος της γενικότερης επίθεσης στις κοινωνικές και ταξικές
αντιστάσεις, να κινητοποιηθούμε συλλογικά και αλληλέγγυα τόσο για να τις
αποτρέψουμε όσο και για να τις αντιμετωπίσουμε όταν συμβούν.
Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΛΙΚΟΤΕΡΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΤΟΥ
ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
στις διαδηλώσεις, τις απεργίες και τους εργατικούς αγώνες, στις
κινητοποιήσεις στις γειτονιές, στις τοπικές αντιστάσεις ενάντια στη λεηλασία
της φύσης, στις αντιφασιστικές δράσεις, στις κινήσεις αλληλεγγύης σε
διωκόμενους αγωνιστές, μετανάστες κ.α.
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΝΑ ΑΝΤΙΤΑΞΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΛΑΤΥ, ΜΑΖΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ
ΜΕΤΩΠΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ
Διαχειριστική συνέλευση της Κατάληψης Λέλας Καραγιάννη 37
25 Οκτωβρίου 2014
|
