|
10, 100, ΧΙΛΙΑΔΕΣ
ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΚΑΤΑΛΗΨΗ, ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ, ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
"Υπάρχει ανομία. Πόσες βίλες είναι κατειλημμένες τα τελευταία 20 χρόνια
και δεν γίνεται τίποτα;" (Γ. Πανούσης στη Βουλή, μετά την αστυνομική εισβολή
στην κατειλημμένη Πρυτανεία).
"Η διαρκώς κλιμακούμενη επίθεση των κυρίαρχων πάνω στα στοιχειώδη δικαιώματα
και τους όρους ζωής των από κάτω της κοινωνίας συνοδεύεται από την
αντίστοιχη όξυνση και κλιμάκωση της κρατικής και παρακρατικής καταστολής των
αντιστάσεων. Και ιδιαίτερα εκείνων των αντιστάσεων που δεν ελέγχονται και
δεν περιορίζονται από τους θεσμούς, τους φορείς και τους παράγοντες του
συστήματος, αλλά εκδηλώνονται ακηδεμόνευτα, επιχειρώντας το πέρασμα από την
αυθόρμητη διαμαρτυρία και αγανάκτηση των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων
ανθρώπων στη συνειδητή εξέγερση και την κοινωνική επανάσταση ως μοναδική
διεξοδική απάντηση στην κρίση του συστήματος και την επίθεση της άρχουσας
τάξης. Οι καταλήψεις και γενικότερα οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι είναι
συγκεκριμένο κομμάτι αυτής της συνειδητής και αυτοοργανωμένης αντίστασης,
και έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη και την εξέλιξη των
ευρύτερων κοινωνικών αγώνων τις τελευταίες δεκαετίες. Για αυτό και
βρίσκονταν πάντα στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής και των παρακρατικών
συμμοριών". ΛΚ 37, Γενάρης 2012
Tα τελευταία χρόνια, και συγκεκριμένα μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του
2008, η καταστολή των καταλήψεων υπήρξε μέρος ενός κεντρικού πολιτικού
σχεδιασμού του κράτους απέναντι στις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, με
αποτέλεσμα αστυνομικές εισβολές και εκκενώσεις καταλήψεων σε όλη τη χώρα.
Στις αρχές του 2013, εν μέσω μαζικών κινητοποιήσεων που πυροδότησε η επίθεση
στις καταλήψεις, πρώην κυβερνητικό στέλεχος δήλωνε απερίφραστα ότι "αυτή η
καταστολή είναι απαραίτητη για να αποδείξει ότι η κυβέρνηση έχει τη βούληση
να προχωρήσει με αποφασιστικότητα ενάντια και σε άλλες ομάδες [...] που
στέκονται εμπόδιο στις προσπάθειες του κ. Σαμαρά να πραγματοποιήσει επώδυνες
οικονομικές μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις προκειμένου να ανταποκριθεί
στις απαιτήσεις των δανειστών της Ελλάδας".
Η σημερινή διαχείριση της εξουσίας, που ανέλαβε να αποκαταστήσει την
κοινωνική νομιμοποίηση του καθεστώτος μέσα σε συνθήκες κρίσης, υποσχόμενη
έναν καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, εξακολουθεί να θέτει στο στόχαστρο
της καταστολής όσους δεν πειθαρχούν στα κελεύσματα για κοινωνική ειρήνευση
και ταξική συνεργασία. Οι πάγιες στοχεύσεις του κράτους και των αφεντικών
απέναντι στους αγωνιζόμενους συναντιούνται με τις επιλογές μιας κυβέρνησης
που παρουσιάζεται ως "δικαίωση" αγώνων που προηγήθηκαν, επιχειρώντας την
εξουδετέρωση των αντιστάσεων μέσα από την καπήλευση, την αφομοίωση και την
ενσωμάτωσή τους, καθώς και με την εχθρότητά της απέναντι σε όσους
εξακολουθούν να αγωνίζονται αυτοοργανωμένα και από τα κάτω ενάντια στη
λεηλασία της ζωής τους.
Από την επικύρωση των πολιτικών εξαθλίωσης και βίαιης φτωχοποίησης σε
συνεργασία με τους υπερεθνικούς θεσμούς ως τους νεκρούς εργάτες στα Ελληνικά
Πετρέλαια, από τη συνέχιση της καταστροφικής επένδυσης εξόρυξης χρυσού στη
Χαλκιδική ως τη λειτουργία των στρατοπέδων συγκέντρωσης για πρόσφυγες και
μετανάστες, από την καταπάτηση του ασύλου και την εισβολή στην κατειλημμένη
Πρυτανεία κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας των πολιτικών κρατούμενων ως
τις φασιστικές-ρατσιστικές επιθέσεις και τη στοχοποίηση των καταλήψεων, η
επίθεση του κράτους, των αφεντικών και των λακέδων τους συνεχίζεται με νέους
διαχειριστές. Και επιχειρεί νέες συναινέσεις στο όνομα της ανάθεσης και του
εμπορίου ελπίδας, ενώ ενδύεται με μια ρητορεία που αποσκοπεί στη
συκοφάντηση, την αποπολιτικοποίηση και την περιθωριοποίηση των "ακατανόητων"
(για την «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση) αντιστάσεων που επιμένουν και δεν
εκχωρούνται στους θεσμούς.
Σε αυτή τη νέα περίοδο της εντεινόμενης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και
εμπέδωσης του Καθεστώτος Έκτακτης Ανάγκης υπό την πολιτική διαχείριση της
συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και υπό συνθήκες κάμψης των μαζικών
κοινωνικών-ταξικών αγώνων λόγω των φρούδων ελπίδων και της συνακόλουθης
ηττοπάθειας που έσπειρε η αυταπάτη της ανάθεσης σε κοινοβουλευτικούς
σωτήρες, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις των κρατικών αλλά και παρακρατικών
απειλών και επιθέσεων εναντίον κατειλημμένων και αυτοδιαχειριζόμενων χώρων
της κοινωνικής αντίστασης.
Ο υπουργός τότε Δημόσιας Τάξης Πανούσης με δηλώσεις του αμέσως μετά την
αστυνομική εισβολή στην κατειλημμένη πρυτανεία μέμφεται το κράτος για την
«ολιγωρία» του απέναντι σε μακροχρόνιες καταλήψεις φωτογραφίζοντας την
κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, ενώ τα ΜΜΕ σκιαγραφούν με τη σειρά τους βάσει
πληροφοριών της αστυνομίας τα πρόσωπα συγκεκριμένων καταληψιών.
Την ίδια εποχή τον Απρίλη του 2015, δρομολογείται από τη δημοτική αρχή που
πρόσκειται στο ΣΥΡΙΖΑ η καταστολή της Βίλας Ζωγράφου η οποία εδώ και 4
χρόνια λειτουργεί ανοιχτά και αυτοοργανωμένα, στεγάζοντας πλήθος κοινωνικών,
εργατικών και πολιτικών πρωτοβουλιών και εκδηλώσεων. Με χυδαίο τρόπο, η
σχεδιαζόμενη καταστολή του εγχειρήματος βαφτίζεται "απόδοση της βίλας στους
κατοίκους της περιοχής" με στόχο να αποσπάσει νομιμοποίηση και να
δημιουργήσει αντιδραστικά αντανακλαστικά στην τοπική κοινωνία. Προφανώς
αποτελεί κάποιο εκσυγχρονισμένο είδους γκαιμπελισμού, τη στιγμή που το
σύνολο σχεδόν των δημόσιων χώρων παραδίδονται στην εμπορευματοποίηση και οι
κοινωνικές ανάγκες ή/και επιθυμίες αποτελούν αντικείμενα άγριας
εκμετάλλευσης, η εξουσία να επιτίθεται σε απελευθερωμένους από το εμπόρευμα
χώρους και σε εστίες ακηδεμόνευτου αγώνα, ισχυριζόμενη πως πράττει με
γνώμονα την ικανοποίηση κοινωνικών αναγκών. Και ενώ το πρόσχημα περί
"αξιοποίησης" έχει χρησιμοποιηθεί και στο παρελθόν για την επίθεση σε
καταλήψεις (όπως στην περίπτωση της Villa Amalias), εδώ είναι φανερή η
προσπάθεια να εμπεδωθεί το μήνυμα πως ό,τι δεν είναι αφομοιώσιμο από τους
θεσμούς θα καταστέλλεται. Ιδίως για μια εξουσία που θέλει να πλασάρεται σαν
εκφραστής και εγγυητής των κοινωνικών δικαιωμάτων, δεν είναι ανεκτό ό,τι
οικοδομείται αυτοοργανωμένα και ελεύθερα από τα κάτω, από ανθρώπους που
παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους και αρνούνται να παραδώσουν την τύχη τους σε
επίδοξους σωτήρες.
Στις 6 Απρίλη εκκενώθηκε στα Γιάννενα από την αστυνομία η νέα στεγαστική
κατάληψη Acta et Verba σε ένα κτίριο κλειστό περισσότερο από 15 χρόνια, το
οποίο και ανακαταλήφθηκε στις 11 Απρίλη. Στις 10 Μάη εκκενώθηκε η κατάληψη
Ντουγρού στη Λάρισα, που είχε ξεκινήσει μία μέρα πριν σε κτίριο
εγκαταλελειμμένο επί 30 χρόνια. Στις 16 Απρίλη έγινε διακοπή της
ηλεκτροδότησης του Ελεύθερου Κοινωνικού Χώρου Σχολείο στη Θεσσαλονίκη με
παρουσία των ΜΑΤ κατόπιν εντολής από το δήμο. Το κτίριο που στεγάζεται το
Σχολείο ανήκει στην εκκλησία και παρέμενε κλειστό, μέχρι που καταλήφθηκε το
2010, φιλοξενώντας έκτοτε ελεύθερα μαθήματα, δανειστική βιβλιοθήκη, πλήθος
δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων. Τον Μάρτη, η ΔΕΗ αφαίρεσε τα κουτιά παροχής
ρεύματος σε δύο κτίρια των κατειλημμένων προσφυγικών της Λ. Αλεξάνδρας, ενώ
στις 19 Μάη συνεργείο επιχείρησε να κάνει το ίδιο και σε ένα ακόμα κτίριο,
ενέργεια που αποτράπηκε από τους καταληψίες. Στις 18 Απρίλη, κατόπιν εντολής
του δημάρχου, ο οποίος έχει εκλεγεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, τα ΜΑΤ περικύκλωσαν το
νέο κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο Κένταυρος στη Ν. Φιλαδέλφεια το οποίο και
κατεδαφίστηκε από το Δήμο τα ξημερώματα της 5ης Αυγούστου.
Τη νύχτα της 25ης Οκτώβρη έγινε εισβολή φασιστών στην κατάληψη Ελαία στην
Κέρκυρα που έκλεψαν μεταξύ άλλων τρόφιμα που είχαν συγκεντρωθεί για
αλληλεγγύη σε πρόσφυγες. Το ξημέρωμα της 1ης Νοέμβρη έγινε εμπρηστική
επίθεση φασιστών στον κατειλημμένο Αγρό στο Πάρκο Τρίτση και το ξημέρωμα της
9ης Νοέμβρη έγινε από φασίστες δολοφονική επίθεση με την τοποθέτηση
εκρηκτικού μηχανισμού στην είσοδο της κατάληψης Κούβελου στο Μαρούσι. Από
την ισχυρή έκρηξη προκλήθηκαν μεγάλες υλικές ζημιές στα γύρω σπίτια και
καταστήματα, ενώ από τύχη αποφεύχθηκαν ενδεχόμενοι τραυματισμοί ανθρώπων.
Στις 24 Φλεβάρη έγινε εμπρηστική επίθεση από φασίστες στον
αυτοδιαχειριζόμενο χώρο Pasamontana στον Κορυδαλλό. Το ξημέρωμα της 7ης
Απρίλη έγινε από φασίστες εμπρηστική επίθεση στον αυτοδιαχειριζόμενο
κοινωνικό χώρο Μπερντές στα Άνω Ιλίσια. Ξημερώματα της 9ης Ιούνη φασίστες
τοποθέτησαν εμπρηστικό μηχανισμό στην είσοδο του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού
Αντίπνοια στα Πετράλωνα. Η επίθεση έγινε ενώ διεξάγεται η δίκη για τη
δολοφονική δράση της χρυσής αυγής, τραμπούκοι της οποίας είχαν εισβάλει στο
στέκι τον Ιούνη του 2008, προκαλώντας με μαχαιριές τον σοβαρό τραυματισμό
δύο συντρόφων. Στις 11 Ιούνη, νεοναζί της χρυσής αυγής στο Αγρίνιο,
επιχειρώντας να βγουν από τις τρύπες τους, προκαλούν -ασήμαντες- φθορές στην
κατάληψη Apertus.
Ωστόσο η βούληση στέγασης κοινωνικών-ταξικών, πολιτικών και πολιτιστικών
αναγκών δεν κάμπτεται από την κρατική καταστολή, τις απειλές και τις
παρακρατικές επιθέσεις και διαρκώς ανανεώνεται με νέα καταληψιακά
εγχειρήματα.
Στις 18 Γενάρη 2015 έγινε ανακατάληψη της Αντιβίωσης στα Γιάννενα που είχε
εκκενωθεί από την αστυνομία στις 29 Αυγούστου 2013. Στις 31 Μάρτη η Ανοιχτή
Συνέλευση Αναρχικών Γαλατσίου προχώρησε στην κατάληψη κτηρίου στην οδό
Περεσιάδου 8 στο Γαλάτσι. Στις 22 Σεπτέμβρη η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας
κατέλαβε παλιά φοιτητική λέσχη στη οδό Αραχώβης 44 στα Εξάρχεια για να
χρησιμοποιηθεί ως χώρος στέγασης προσφύγων και μεταναστών. Στις 25 Σεπτέμβρη
έγινε μετεγκατάσταση της κατάληψης στέγης προσφύγων στην Αραχώβης σε νέα
κατάληψη στην οδό Νοταρά 26. Στις 23 Νοέμβρη μια νέα κατάληψη προστίθεται
στις ήδη υπάρχουσες στη Θεσσαλονίκη:
«Σήμερα 23/11 το πρωί, αναρχικοί και αναρχικές έπειτα από πρωτοβουλία
μελών της συλλογικότητας για τον Κοινωνικό Αναρχισμό «Μαύρο & Κόκκινο»
καταλάβαμε το κτήριο στη γωνία των οδών Φιλίππου και Σιατίστης στο κέντρο
της Θεσσαλονίκης.
Η επιλογή του κτηρίου δεν είναι τυχαία, αφού η τελευταία χρήση του ήταν ως
ξενώνα προσφύγων, λειτουργία η οποία έπαυσε λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων.
Έτσι το κτήριο τα τελευταία χρόνια είχε περιέλθει σε αχρηστία, μια κατάσταση
που έρχεται σε ευθεία αντιπαραβολή με τις ολοένα και διευρυνόμενες
κοινωνικές αλλά και κινηματικές ανάγκες για στέγαση ανθρώπων, διαδικασιών
αγώνα και ιδεών.
Προβαίνουμε, λοιπόν, σε αυτήν την κίνηση θέλοντας να προσδώσουμε κοινωνικό
χαρακτήρα στο κτήριο, να το επαναποδώσουμε στη δημόσιο σφαίρα, επιχειρώντας
να καλύψουμε με λειτουργικό τρόπο τις κοινωνικές ανάγκες που στη σημερινή
κατάσταση διευρυμένης εξαίρεσης αυξάνονται διαρκώς εξαιτίας της εντεινόμενης
ανέχειας που διαμορφώνεται λόγω της επίθεσης των κυρίαρχων στους όρους ζωής
των πληβειακών στρωμάτων.
Ταυτόχρονα, στοχεύουμε στον επαναπροσδιορισμό του αναρχικού προσήμου μέσα
στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και ευελπιστούμε οι δομές που
επιδιώκουμε να στεγάσουμε στον κατειλημμένο χώρο να συνδράμουν σε αυτήν την
κατεύθυνση. Αποσκοπούμε ουσιαστικά στην διαμόρφωση ενός νέου τόπου όπου θα
συναντηθούν οι δυνάμεις του αναρχισμού που προσβλέπουν στην κοινωνική
απελευθέρωση με τα ζωντανά κύτταρα των ακηδεμόνευτων αντιστάσεων που
στρέφονται ενάντια στη βαρβαρότητα, τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Φανταζόμαστε
ένα σπίτι των οργανωμένων αναρχικών πολιτικών διεργασιών όσο και μια ανοιχτή
εστία των κοινωνικών κινημάτων, των ελευθεριακών σχημάτων, της κριτικής
σκέψης, της αισθητικής που αντιπαλεύει το υπάρχον.
Για να πετύχουμε αυτούς τους πρώτους στόχους που έχουμε συλλογικά ορίσει,
κατανοούμε ότι πρέπει να μοιραστούμε ένα σημαντικό βάρος ευθύνης, το οποίο
εμπεριέχει την συνέπεια ως προαπαιτούμενο για το οποιοδήποτε παραπάνω βήμα.
Συνέπεια η οποία θα βρίσκει εκφορά τόσο στην άρτια συντήρηση του κτηρίου
στην ανώτερη δυνατή μορφή, όσο και στην εξάντληση των δυνατοτήτων να στηθούν
κοινωνικές σχέσεις μέσα στο περιβάλλον του μητροπολιτικού κέντρου.
Ταυτόχρονα, δηλώνουμε απερίφραστα ότι, όσο αυτή η διαδικασία θα στέκεται
θετικά απέναντι σε όσους την χρειάζονται και κάνουν κτήμα τους, άλλο τόσο θα
σταθεί ένα αγκάθι απέναντι σε όσους προσπαθήσουν να την ξεριζώσουνε,
απέναντι στους θεσμικούς φορείς που θα επιχειρήσουν να την πλήξουν, απέναντι
στο φασισμό, στο καπιταλιστικό φαντασιακό στην «αναπόδραστη» μορφή του,
ενάντια στο κράτος που άσχετα με την επιμέρους πολιτική διαχείρισή του
παραμένει ο βασικός φορέας καταπίεσης της κοινωνίας, ενάντια στην προσταγή
του ολοκληρωτισμού και της συνεπαγόμενης θανατοπολιτικής του.
Προτάσσουμε ξανά και ξανά και τώρα και για πάντα
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ
για την κοινωνική επανάσταση, για την Αναρχία!»
Από το κατειλημμένο για περισσότερο από 27 χρόνια κτήριο της Λέλας
Καραγιάννη 37, απέναντι στους κατασταλτικούς σχεδιασμούς του κράτους και τις
φασιστικές επιθέσεις, εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στη νέα
κατάληψη. Θα υπερασπιστούμε με κάθε πρόσφορο μέσο τους κατειλημμένους και
αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αγώνα, μαζί με όλους όσοι αγωνίζονται από τα
κάτω στην κατεύθυνση της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης, για μια νέα
κοινωνία ισότητας και ελευθερίας.
Η Διαχειριστική συνέλευση της κατάληψης Λέλας Καραγιάννη 37
Αθήνα 24 Νοέμβρη 2015
|
