|
Η ΛΚ37 μπροστά στην αναμενόμενη επανάληψη
της κατασταλτικής επίθεσης εναντίον της…
[αναδημοσίευση από
patisionstreet ]
Μετά την παταγώδη αποτυχία της κατασταλτικής επίθεσης στην Κατάληψη της
Λέλας Καραγιάννη 37 η οποία πραγματοποιήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 2013 από τις
ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας στα πλαίσια της συνολικότερης επίθεσης που
έχει εξαπολύσει το κράτος για την εξαφάνιση των αυτοδιαχειριζόμενων
κατειλημμένων χώρων αγώνα, η Κατάληψη ΛΚ37 δεν έπαψε βέβαια να βρίσκεται στο
στόχαστρο της καταστολής. Ούτε και σταμάτησαν ποτέ οι κρατικές μεθοδεύσεις
(όπως ήταν για παράδειγμα οι κλήσεις των πρυτάνεων στα αστυνομικά τμήματα)
για την επανάληψη της επίθεσης στην ΛΚ37 με τη διαμόρφωση αλλά και την
αξιοποίηση ευνοϊκότερων συνθηκών από εκείνες που υπήρξαν στην προηγούμενη
επίθεση εναντίον της η οποία κατέληξε σε φιάσκο, την άμεση ανακατάληψή της
από καταληψίες και αλληλέγγυους και την αναστολή για μερικούς μήνες των
επιθέσεων στις καταλήψεις.
Ήδη, με την αντικατάσταση των πρυτανικών αρχών από νέες που αναδείχθηκαν με
την έγκριση πλέον των διορισμένων Συμβούλιων Διοίκησης στα ΑΕΙ, με «όραμά»
τους «την επιστροφή στην κανονικότητα και την νομιμότητα» όπως παραστατικά
δήλωσε από μέρους του ο νέος πρύτανης του ΕΚΠΑ, η κατάληψη της ΛΚ37
διανύοντας τον 27ο χρόνο της βρίσκεται ξανά μπροστά σε μια νέα κατασταλτική
επίθεση εναντίον της.
Η α λ λ η λ ε γ γ ύ η ε ί ν α ι τ ο ό π λ ο μ α ς !
«Ένα δώρο
Γιατί κρατήσαμε μαζί τόσο καιρό
Αναμμένη τη φωτιά που εμπνευστήκαμε
Όλοι ρίχνοντας από ένα ξύλο
Φυσώντας
Μένοντας ξάγρυπνοι και σχεδιάζοντας ταξίδια
Σε μέρη που θα ευνοούσαν τη συντήρηση της φλόγας
Και ναι
Είπαμε πως τα χαμόγελά μας δεν έχουν τελειωμό
Κι ας μην χαμογελάμε συνέχεια
Γιατί κοπιάζουμε δίχως να ξεχνάμε τη χαρά μας
Κρύβοντας την σε μια θυσία σοβαρότητας
Κενής
Δεν μας ταιριάζει η θλίψη
Δεν μας ταιριάζουν οι εγωισμοί
Το πάθος μας είναι ορμητικό ποτάμι
Και σε καιρούς ξηρασίας η δέσμευσή μας παλεύει με την έρημο
Κι ως τώρα νικά κάθε φορά
Στο μαγικό δάσος της κίνησης όπου καμιά φορά οι φίλοι γίνονται στοιχειά
Θυμόμαστε πως φίλους μας κάνουν τα όνειρά μας που συναντιούνται
Κι όχι η θαλπωρή των γνώριμων προσώπων μας
Εκεί μας συνοδεύει το παράδοξο
Ο δρόμος μας γίνεται πιο διακριτός
Όταν περνάμε μέσα από την καταχνιά
Που την ταΐζει το σβησμένο φανάρι του συντρόφου που αποχαιρετά
Γεια
Βαδίζουμε για λίγο στο σκοτάδι
Κι αν πρώτα πονούν
Τα μάτια συνηθίζουν
Γίνονται πιο δυνατά
Καμιά φορά για να νικάμε
Αρκεί να μην σταματάμε
Και δεν λέμε εγώ που
Κι εγώ τι
Γιατί δεν είμαστε πρόσωπα
Αλλά δρόμοι
Που δοκιμάζονται
Και κρίνονται
Ερημώνουν
Ή ξανοίγονται
Συνομιλούν
Κοιτάμε καχύποπτα τις πατέντες
Που καδράρονται
Κοιτάμε να μην ξεχνάμε από πού ήρθαμε
Και για πού είπαμε να πάμε
Κι αυτό μας φτιάχνει
Μας ορίζει
Μας ξεχωρίζει
Όπως τον καθένα και την καθεμία που είναι κάτι
Κι όχι ένα ρούχο που του φόρεσαν
Που της φόρεσαν…»*
* Στίχοι από το θεατρικό δρώμενο «Το Δώρο» του Θεατρικού Κύκλου Ανάπλους
Στιγμές από
τον εορτασμό των 26 χρόνων της κατάληψης …
 |
