Πρόκειται για έναν αυτοδιαχειριζόμενο χώρο συνάντησης, επικοινωνίας και έκφρασης όπου στεγάζονται μια σειρά από δραστηριότητες όπως συζητήσεις, προβολές, εκδηλώσεις, εκδόσεις, καθώς και ο θεατρικός κύκλος Ανάπλους.

Τόσο η γέννηση του εγχειρήματος της κατάληψης στα πλαίσια αναζήτησης κινηματικών απαντήσεων στο επιβαλλόμενο καπιταλιστικό μοντέλο ζωής, όσο και η διαδρομή του μέσα από τις επιλογές των ανθρώπων που λειτουργούν σε αυτό, το καθιστούν άρρηκτα συνδεδεμένο με την πορεία των κοινωνικών και ταξικών αγώνων.

Κάθε περίοδος αυτών των 19 χρόνων είναι γεμάτη από στιγμές αντίστασης μέσα από τις οποίες συναντηθήκαμε. Αγώνες μαθητών και νεολαίων, αγώνες σε κατειλημμένα εργοστάσια και εξεγέρσεις σε φυλακές, αγώνες αλληλεγγύης σε συντρόφους που βρέθηκαν στα χέρια του κράτους, κινητοποιήσεις ενάντια στην παγκοσμιοποίηση της κυριαρχίας και τις πολεμικές της επιδρομές, αγώνες για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια σε κάθε γωνιά της γης, από τους εξεγερμένους ινδιάνους του νότου ως τις μητροπόλεις του βορρά… Στιγμές από δραστηριότητες μέσα στην κατάληψη και στιγμές όπου ο λόγος και η πράξη αναζητούν την ευρύτερη κοινωνική τους διάχυση μέσα από συγκεντρώσεις, παρεμβάσεις και διαδηλώσεις.

Γιατί οι αυτοοργανωμένοι χώροι αποτελούν μέσα στην απρόσωπη πόλη σημεία αναφοράς για τη συνάντηση των αντιστεκόμενων και για την εξάπλωση των απελευθερωτικών προταγμάτων: Του προτάγματος της ανατροπής κόντρα στους συμβιβασμούς και τις παραχωρήσεις στο κυρίαρχο, της αλληλεγγύης κόντρα στη μιζέρια της εξατομίκευσης, της αυτοοργάνωσης, κόντρα στην παραίτηση και τη διαμεσολάβηση.

Γιατί τα ερωτήματα και οι προκλήσεις που γεννιούνται μέσα από μια ζωντανή και καθημερινή διαδικασία αντίστασης, ριζοσπαστικοποιούν την κριτική, οπλίζουν τη συνείδηση και σφυρηλατούν τη συντροφικότητα. Γιατί τα εγχειρήματά μας εμπνέονται από την ουτοπία που αντιπαραθέτουμε στην κοινωνία-φυλακή που χτίζουν τα αφεντικά: το βασίλειο της αλλοτρίωσης και των κοινωνικών αποκλεισμών, της ρουφιανιάς και του life-style, του εθισμού σε κάθε είδους πρέζα, της διάλυσης κάθε έννοιας πραγματικής κοινότητας των ανθρώπων, με βάση πλαστούς διαχωρισμούς που γεννούν τον εθνικισμό, το ρατσισμό και το σεξισμό.

Και τέλος, γιατί ο αγώνας για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, φυλακές, σύνορα και κράτη, δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα ή μια εφήμερη περιπέτεια, αλλά μια καθημερινή σύγκρουση που εξαρτάται από τη δημιουργικότητα, τη δέσμευση, τη συνέπεια, τη συνεισφορά μας.

Μέσα στις συνθήκες επίτασης της καπιταλιστικής αγριότητας και της κρατικής καταστολής, οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένοι χώροι γενικότερα, ως ορατές εστίες αντίστασης βρίσκονται συχνά στο στόχαστρο των μηχανισμών. Συγκεκριμένα, η κατάληψη της ΛΚ 37 αντιμετώπισε τρεις αστυνομικές εισβολές και υπήρξαν συλλήψεις των καταληψιών τη δεκαετία του '90, ενώ από το 2002 το ΕΚΠΑ (Πανεπιστήμιο Αθηνών) -συνιδιοκτήτης του κτιρίου μαζί με το ΕΜΠ και την ΑΣΚΤ- προχωρά, μέχρι και σήμερα, σε μεθοδεύσεις για την εκκένωσή του, ώστε να παραδοθεί ξανά είτε στην εγκατάλειψη που του επιφύλαξαν για περισσότερο από 25 χρόνια είτε στην κερδοσκοπική χρήση του όπως και τόσα άλλα κτίρια που νοικιάζει το πανεπιστήμιο σε εμπορικές εταιρίες και τράπεζες.

Δεν ήταν όμως μόνο οι κατασταλτικές μεθοδεύσεις του κράτους που έπληξαν κατά καιρούς την κατάληψη αλλά και οι επιθέσεις των παρακρατικών. Όπως το Γενάρη του 1992, όταν μετά το εθνικιστικό συλλαλητήριο για το “μακεδονικό” μια ορδή από φασιστοειδή επιτέθηκε στην κατάληψη προκαλώντας ζημιές, αλλά και πιο πρόσφατα, στις 19 Απρίλη 2005 όταν η κατάληψη δέχτηκε τη δολοφονική επίθεση μιας παρακρατικής συμμορίας φασιστών καθώς και τις 7 Οκτώβρη 2005 όταν αποπειράθηκαν να πυρπολήσουν το κτίριο.

Το ότι η κατάληψη κλείνει 19 χρόνια, αυτό δεν οφείλεται μόνο στην αποφασιστικότητα των ανθρώπων που λειτουργούν σταθερά σε αυτήν, αλλά και στην έμπρακτη αλληλεγγύη συντρόφων και φίλων που γνωρίζουν πως η κατάληψη ΛΚ37 στάθηκε πάντοτε αλληλέγγυα στους αγωνιζόμενους και διωκόμενους ανθρώπους κι αναγνωρίζουν ότι "κάθε χτύπημα σε έναν από εμάς, είναι ένα χτύπημα απέναντι σε όλους".

Κι επειδή είναι αλήθεια πως “όταν φαίνονται στον ορίζοντα οι εχθροί τότε κάνουν την εμφάνισή τους και οι φίλοι”, οι τόσες επιθέσεις που δέχτηκε η κατάληψη μας βοήθησαν να ξεχωρίζουμε τους πραγματικούς φίλους από εκείνους που προσπάθησαν να την προβοκάρουν, να τη διαβάλουν και να τη σπιλώσουν. Μάταια όμως, γιατί κανένας δεν μπορεί να σπιλώσει την πολύμορφη κι αδιάλειπτη για δυο δεκαετίες συνεισφορά της στον αντιεξουσιαστικό κοινωνικό αγώνα.

Σήμερα, σε μια περίοδο όπου η κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη 37 όπως και οι υπόλοιπες καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι στοχοποιούνται άμεσα, με βάση τα κατευθυνόμενα, ασφαλίτικα δημοσιεύματα των ΜΜΕ, τα οποία εμφανίζονται προλειαίνοντας το δρόμο της καταστολής, στέλνουμε για μια ακόμη φορά ένα μήνυμα αλληλεγγύης σε όλους όσοι αγωνίζονται με αξιοπρέπεια ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, το κράτος και τα αφεντικά.