Η αναρχική Βαγγελιώ Τζιούτζια συνελήφθη στις 8/1/2003 στην Κόνιτσα όπου ζει και εργάζεται τα τελευταία χρόνια, με βάση ένα παλιό ένταλμα. Οι κατηγορίες που της αποδίδονται (κατοχή και προμήθεια όπλων, πράξη που υποτίθεται πως τελέστηκε στην Ιταλία το 1991) είναι αποσπασμένες από ένα ευρύτερο κατηγορητήριο που απέδωσαν οι ιταλικές διωκτικές αρχές σε 50 και πλέον αναρχικούς για συμμετοχή σε μια ανύπαρκτη οργάνωση, τη λεγόμενη ORAI -Επαναστατική Αναρχική Εξεγερτική Οργάνωση. Για τα αδικήματα αυτά, η Β. Τζιούτζια δικάστηκε και αθωώθηκε οριστικά στην Ιταλία στα πλαίσια μιας πολύχρονης δίκης, γνωστής ως δίκη Marini (από το όνομα του εισαγγελέα Antonio Marini).

Η δίκη αυτή ξεκίνησε το 1996 με στόχο την εγκληματοποίηση και εξουδετέρωση του πιο δραστήριου τμήματος των αναρχικών στην Ιταλία. Μέσω κατασκευασμένων κατηγοριών, ψευδομαρτύρων και αστήριχτων υποθέσεων, επιδιώχθηκε η εμφάνιση μιας ολόκληρης τάσης, των εξεγερσιακών αναρχικών, ως δήθεν ένοπλης οργάνωσης, της ORAI (ένα όνομα που δεν έχει ακουστεί πουθενά αλλού παρά μόνο μέσα στο κατηγορητήριο). Έτσι αποδίδεται συλλογικά η “ψυχική συνέργεια” για κάθε αδίκημα που πιθανώς διέπραξε κάποιος από τους κατηγορούμενους ατομικά. Με βάση λοιπόν ένα τέτοιο θεώρημα, όλοι κατηγορούνται ως συνένοχοι, π.χ. οι καταλήψεις και τα στέκια όπου διακινείται έντυπο υλικό θεωρούνται ο “προθάλαμος της τρομοκρατίας”. Η δίκη κράτησε 4 χρόνια (το εφετείο έληξε το Γενάρη του 2003) με απαλλακτικές αποφάσεις για τους περισσότερους απ’ τους κατηγορούμενους αναρχικούς.

Μεταξύ αυτών που απαλλάχτηκαν απ’ τις κατηγορίες στη δίκη Marini ήταν και η Βαγγελιώ, γνωστή και δραστήρια συντρόφισσα στην Ελλάδα αλλά και στην Ιταλία. Στο παρελθόν είχε ξαναβρεθεί στο στόχαστρο των ιταλικών διωκτικών αρχών, κατηγορούμενη για ένοπλη απαλλοτρίωση τράπεζας -κατηγορία για την οποία αθωώθηκε πρωτόδικα αλλά καταδικάστηκε ερήμην στο εφετείο σε 3,5 χρόνια φυλάκισης. Στην Ελλάδα, παρούσα σε μια σειρά ταξικούς αγώνες και κινητοποιήσεις (π.χ. κατά των ιδιωτικοποιήσεων μεγάλων επιχειρήσεων και των απολύσεων εργατών), αλλά και αλληλέγγυα σε διωκόμενους αγωνιστές και εξεγερμένους κρατούμενους, ήταν το 1995 μεταξύ των 504 συλληφθέντων στο Πολυτεχνείο.

Η νέα δίωξή της αποτελεί τυπική περίπτωση πολιτικής δίωξης με συγκεκριμένη σκοπιμότητα. Όχι μόνο επειδή για τα αδικήματα για τα οποία κρατείται έχει ήδη οριστικά αθωωθεί στην Ιταλία. Ούτε για το γεγονός ότι η δικαστική γραφειοκρατία φρόντισε ώστε η αθωωτική απόφαση του ιταλικού δικαστηρίου να παραμείνει αμετάφραστη. Ούτε ακόμη και για την παράταση της προφυλάκισής της μέχρι τη δίκη, παρά την αντίθετη άποψη του εισαγγελέα περί αποφυλάκισης με όρους. Αλλα κυρίως γιατί η χρονική συγκυρία που επιλέχθηκε να ενεργοποιηθεί ένα “ξεχασμένο” ένταλμα δεν είναι καθόλου τυχαία.

Είναι στα πλαίσια της “αντι”τρομοκρατικής εκστρατείας και του “κυνηγιού μαγισσών” που έχει εξαπολύσει το ελληνικό κράτος από πέρυσι το καλοκαίρι, καθώς οι αναρχικοί, σαν μέρος του επαναστατικού κινήματος, αλληλέγγυοι με κάθε διωκόμενο αγωνιστή, βρίσκονται ρητά ή υπόρρητα στο στόχαστρο της καταστολής. Δεδομένης δε της όλο και πιο στενής και αναβαθμισμένης συνεργασίας των ευρωπαϊκών διωκτικών αρχών (Europol, Eurojust), η συγκεκριμένη δίωξη αποτελεί επιπλέον μια δοκιμασία των αναρχικών και των ευρύτερων κοινωνικών αντανακλαστικών σε ζητήματα όπως αυτό της επανάληψης δικών από διαφορετικά εθνικά δικαστήρια στα πλαίσια του διαμορφούμενου “ενιαίου ευρωπαϊκού δικαστικού χώρου” καθώς και της έκδοσης αγωνιστών (παρόλο που για την ώρα δεν έχει αποτολμηθεί να υποβληθεί επίσημα τέτοιο αίτημα σε σχέση με τη συντρόφισσα). Σε κάθε περίπτωση πάντως, η σύλληψη, η φυλάκιση και η δίκη της Β. Τζιούτζια αποτελεί μια ακόμα αιχμή της κρατικής τρομοκρατίας απέναντι στους κοινωνικούς αγωνιστές, και σαν τέτοια δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη.