Aρχική σελίδα

Αναρχική σελίδα αντιπληροφόρησης και δράσης

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ
ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ

 Ο πόλεμος "χαμηλής έντασης" που διεξάγεται σήμερα στα προάστια-γκέτο των δυτικών μητροπόλεων, κι αύριο μέσα στην καρδιά τους, είναι μέρος του παγκόσμιου πολέμου που διεξάγουν τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά του κόσμου για τη λεηλασία και την καθυπόταξη της ανθρωπότητας. Από τη Βαγδάτη και τους προσφυγικούς καταυλισμούς στην Παλαιστίνη ως τα ναρκοθετημένα σύνορα της Ευρώπης-φρούριο, κι από τα κολαστήρια του Γκουαντανάμο και του Αμπού Γκράιμπ ως το καθεστώς έκτακτης ανάγκης για την αντιμετώπιση του "εσωτερικού εχθρού" στις δυτικές μητροπόλεις.

Αυτό που πυροδότησε την εξέγερση είναι ένα από τα αναρίθμητα περιστατικά αστυνομικής τρομοκρατίας που διαδραματίζονται στα φτωχά προάστια των γαλλικών πόλεων, εκεί που ζουν οικογένειες μεταναστών - αλλά και αυτόχθονων - προλετάριων : σε ένα προάστιο του Παρισιού, δυο νέοι, παιδιά μεταναστών, τρέχοντας να γλιτώσουν από μπλόκο της αστυνομίας, σκοτώνονται από ηλεκτροπληξία σε έναν υποσταθμό ηλεκτρικού ρεύματος. Όλη τη νύχτα, η γύρω περιοχή μετατρέπεται σε πεδίο μάχης με τις δυνάμεις καταστολής. Τις επόμενες μέρες, οι ταραχές εξαπλώνονται και στα υπόλοιπα προάστια του Παρισιού και στη συνέχεια πολλών πόλεων της Γαλλίας. Οι ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις που αναπτύσσονται στους δρόμους δέχονται καθημερινά επιθέσεις. Κρατικά και ιδιωτικά κτίρια (αστυνομικά τμήματα, δικαστήρια, εμπορικά κέντρα, αντιπροσωπείες εταιρειών) γίνονται στόχος των εξεγερμένων. Αμέτρητα αυτοκίνητα παραδίδονται στις φλόγες. Το κράτος αδυνατώντας να ελέγξει την κατάσταση, επιβάλλει ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης που επιτρέπει στις τοπικές αρχές να εφαρμόζουν μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας και των συγκεντρώσεων, καθώς και αστυνομικές έρευνες χωρίς δικαστικό ένταλμα. Παρόλα αυτά, οι επιθέσεις συνεχίζονται. Και οι διεργασίες που γέννησε αυτή η εξέγερση σε επίπεδο συνείδησης των καταπιεσμένων παραμένουν υπόγειες και απειλητικές για το καθεστώς.

Αυτό που ενοποιεί τους εξεγερμένους της Γαλλίας δεν είναι αυτή καθαυτή η καταγωγή τους, το γεγονός ότι είναι στην πλειοψηφία τους παιδιά μεταναστών, αλλά η ταξική συνθήκη που βιώνουν ως τέτοιοι, μια συνθήκη στην οποία αρνούνται να υποταχθούν. Αυτό που τους ενοποιεί είναι το ζοφερό παρόν και το ακόμα ζοφερότερο μέλλον που τους επιφυλάσσει το ανθρωποβόρο σύστημα του καπιταλισμού. Είναι το μίσος για τα προάστια-φυλακές όπου ζουν. Το μίσος για τα αφεντικά που έχουν υψώσει αυτές τις φυλακές και για τις στρατιές των μισθοφόρων που έχουν αναλάβει τη φρούρησή τους. Γι αυτό και η εξέγερσή τους παίρνει τη μορφή ενός άγριου αναρτοπολέμου με τους μπάτσους και εκφράζεται όχι μόνο με επιθέσεις ενάντια σε εταιρείες, εμπορικά κέντρα και κρατικά κτίρια - σε ο,τι ενσαρκώνει τον πλούτο, το νόμο και την τάξη στο χώρο των προαστίων - αλλά και με αναρίθμητους εμπρησμούς αυτοκινήτων και επιθέσεις σε μέσα μαζικής μεταφοράς, σε ο,τι ενσαρκώνει τις ψευδαισθήσεις μιας στην πραγματικότητα αδύνατης απόδρασης από το γκέτο-φυλακή. Η καταστροφή της χαράς βρίσκει την απάντησή της στη χαρά της καταστροφής.