Η φετινή Διάσκεψη του Μονάχου για την Πολιτική Ασφάλειας θα γίνει από την 1^η μέχρι τις 3 Φλεβάρη. Θα συμμετάσχουν τριάντα υπουργοί εξωτερικών και πολέμου κρατών του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., ανάμεσά τους μια αντιπροσωπεία γερουσιαστών και μελών του κογκρέσο των ΗΠΑ, όπως και ένας αριθμός στρατηγών και ειδικών στη στρατηγική και τον εξοπλισμό. Αναμένονται επίσης αντιπροσωπείες από τη Ρωσία και την Κίνα, αν κι αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως τα κράτη του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. είναι αυτά που θα καθορίσουν την ουσία και τις πολιτικές.

Επίσημος διοργανωτής της διάσκεψης ασφαλείας είναι το ίδρυμα Herbert Quandt της BMW. Η συμμαχία ανάμεσα στο κεφάλαιο και το στρατό δεν θα μπορούσε να καταδειχθεί με καλύτερο τρόπο. Για τους συμμετέχοντες στη Διάσκεψη για την Πολιτική Ασφαλείας, τα βασικά ζητήματα είναι ο σχεδιασμός των σημερινών και των μελλοντικών πολέμων, η εδραίωση ισχυρών κινητών δυνάμεων κρούσης και η ανάπτυξη νέων οπλικών συστημάτων αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Σε συνδυασμό με τις νέες στρατηγικές του ΝΑΤΟ υπάρχει η αντίληψη των ΗΠΑ για το "Κοινό Όραμα 2010". Μ' αυτή την έννοια, η εξασφαλισμένη στρατιωτική κυριαρχία των ΗΠΑ διατηρείται σε όλες τις εναέριες, εδαφικές και θαλάσσιες σφαίρες μάχης, όπως και στο διάστημα. Εχθροί είναι όσοι δρουν ενάντια στα συμφέροντα των ΗΠΑ ή ενάντια στα συμφέροντα των ευρωπαίων συμμάχων τους. Ενώ την περίοδο του Πολέμου στον Κόλπο πολλοί γελούσαν με την φράση του προέδρου των ΗΠΑ Τζορτζ Μπούς "Νέα Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων", σήμερα φαίνεται να έχει γίνει σαφής η πιο ορατή στρατηγική σημασία της. Κανείς δεν μπορεί να απομακρυνθεί από τη "Νέα Παγκόσμια Τάξη" ή να της ασκήσει κριτική. Όσοι παρόλ' αυτά τολμούν να της αντισταθούν, διακινδυνεύουν συνέπειες με στρατιωτικό περιεχόμενο ή κυρώσεις.

Το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ διακρίνεται για τα σενάρια εκφοβισμού που έχει επινοήσει και με τα οποία το ΝΑΤΟ νομιμοποιεί τις ίδιες του τις ενέργειες: διακοπή στην παροχή ζωτικών πόρων, απειλή της τρομοκρατίας και πράξεις σαμποτάζ, ακόμα και αποδυνάμωση της εσωτερικής ασφάλειας εξαιτίας του ρεύματος των προσφύγων.

Για περισσότερο από δέκα χρόνια, ο στρατός επεξεργαζόταν νέα στρατηγικά δόγματα, στα οποία η προτεινόμενη ανάπτυξη των Bundeswehr θα ήταν για διαφημιστικούς σκοπούς, και μέσα από τα οποία η αναγκαιότητά τους δικαιώνεται από συνεχώς αυξανόμενες στρατιωτικές αποστολές μακριά από την Ευρώπη. Προσαρμόζοντας τις Bundeswehr στο να διεξάγουν δύο μεγάλες πολεμικές αποστολές το χρόνο (όπως στο Κόσοβο) δεν έχουν άλλη πρόθεση από το να παρουσιάσουν την ένοπλη αντιπαράθεση σαν ένα φυσιολογικό συμβάν.

Η αναδιάρθρωση των Bundeswehr είναι συστατικό στοιχείο της αναδιάρθρωσης της Ευρώπης, ενός στόχου με τον οποίο η Ευρώπη επιτυγχάνει την διαπραγματευτική της δύναμη ως Παγκόσμιος παίκτης. Η Γερμανία βρίσκεται σε ηγετική θέση μέσα σ' αυτή τη διαδικασία της αναδιάρθρωσης. Ο δρόμος για την οικονομική, πολιτική και τελικά επίσης στρατιωτική ισχύ, συνδέεται ξεκάθαρα με μια Ευρωπαϊκή διαδικασία συγχώνευσης όπως και ανατολικής επέκτασης.

Η επίθεση στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου στις 11 Σεπτέμβρη ήταν μια αντιδραστική πράξη, που κανένα κίνημα χειραφέτησης στον κόσμο δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει ως σημείο αναφοράς. Ούτε η επιλογή (της μετατροπής) μη-συμμετέχοντων ανθρώπων σε όπλα ούτε ο στόχος των χιλιάδων νεκρών μπορούν να θεωρηθούν ως επιλογές ενός επαναστατικού κινήματος.

Αν παρόλ' αυτά ο υποτιθέμενος πολιτισμένος κόσμος δηλώνει σήμερα πως τίποτα δεν θα είναι το ίδιο μετά τις επιθέσεις, τότε αυτό αντιπροσωπεύει αρκετά ξεκάθαρα τις διαφορές που υπάρχουν στον κόσμο. Η αντίδραση των ανθρώπων στις φτωχότερες νότιες χώρες απέναντι στις επιθέσεις, ήταν πως βασικά τίποτα δεν άλλαξε στην καθημερινή τους πραγματικότητα. Οι σκηνές ενθουσιασμού από λαούς του αποκαλούμενου τρίτου κόσμου που είτε προσπεράστηκαν σε μια σιωπή θανάτου είτε καταδικάστηκαν από τα δυτικά ΜΜΕ, δεν ήταν απλά ένας χλευασμός των νεκρών. Τέτοιες αντιδράσεις δεν μπορούν να γίνουν κατανοητές χωρίς μια θεώρηση για την παγκόσμια ταξική ανισότητα. Αυτό που αντιπροσωπεύει ένα κοσμοϊστορικό γεγονός για τις ΗΠΑ, τη χώρα όπου θεωρείται παγκόσμια ως ηγέτιδα του καπιταλιστικού συστήματος, για εκατομμύρια άλλους ανθρώπους του νότου είναι απλά μια καθημερινή πραγματικότητα.

Η πραγματική αλλαγή στην κατάσταση των ανθρώπων σ' αυτές τις νότιες χώρες είναι ασήμαντη, και η αλλαγή στο ρόλο των δυτικών στρατιωτικών δυνάμεων είναι επίσης μικρή. Εδώ, όλα παραμένουν όπως είχαν: Οι ΗΠΑ με τους συμμάχους τους κάνουν πόλεμο στα αποκαλούμενα κακοποιά κράτη, τα οποία τώρα ονομάζονται "Κράτη που ανησυχούν". Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ παραχωρεί την έγκρισή του γι' αυτό τον πόλεμο "αυτοάμυνας" και για μια ακόμη φορά η Ευρώπη επιχειρεί να διακριθεί μέσω της συνεργασίας της.

Ο μόνος πραγματικός κίνδυνος σ' αυτή τη νέα κατάσταση, είναι η απειλή στην ανάπτυξη των απελευθερωτικών κινημάτων, κι αυτό πρέπει να είναι το βασικό μας μέλημα. Όχι μόνο επειδή ο όρος "τρομοκρατία" μπορεί εύκολα να διαστρεβλωθεί και να εφαρμοστεί πάνω σε οτιδήποτε αντιστέκεται στην παγκόσμια κυρίαρχη τάξη. Οι αντιδράσεις της κυρίαρχης ελίτ στοχεύουν ενάντια σε οτιδήποτε μπορεί να αμφισβητήσει την κυριαρχία τους, είτε είναι αντιδραστικά είτε απελευθερωτικά κινήματα. Σαφώς αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να υποστηρίξουμε αντιδραστικά κινήματα, αλλά σημαίνει όντως πως θα υποστούμε τέτοιες μεθόδους. Γι αυτό πρέπει να καταγγείλουμε αυτόν τον πόλεμο γι αυτό που είναι: ένας μηχανισμός για την περαιτέρω εξασφάλιση της κυρίαρχης παγκόσμιας τάξης πραγμάτων.

Οι εξωτερικοί και εσωτερικοί πόλεμοι του υποτιθέμενου "πολιτισμένου" κόσμου συνοδεύεται από έναν ιδεολογικό λόγο περί ζητημάτων ασφάλειας, μέσα από τον οποίο κάθε έγκλημα των κυρίαρχων δυνάμεων απεικονίζεται ως αμυντική πράξη απέναντι σε έναν τερατώδη αντίπαλο, που όντας απ' έξω απειλεί την ασφάλεια των κατοίκων της μητρόπολης.

Αν αναλογιστούμε τον όρο "ασφάλεια" από την οπτική γωνία των ειδικών στη στρατιωτική και αστυνομική στρατηγική, τότε μπορεί να αναρωτηθούμε: ποια "ασφάλεια" μέσα στις σημερινές επικρατούσες συνθήκες επεκτείνεται πραγματικά στις μάζες των ανθρώπων; Ποια ασφάλεια προσφέρει το σύστημα σε έναν Βολιβιανό μικρο-καλλιεργητή ο οποίος, εξαιτίας της αναδιάρθρωσης που επιβάλλει το Δ.Ν.Τ., δεν μπορεί πλέον να πληρώσει τις διογκωμένες τιμές στα καύσιμα και το ψωμί;

Ποιο είναι το νόημα της ασφάλειας για μια εργαζόμενη γυναίκα, της οποίας η ελάχιστη επιβίωση μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο από 16 ώρες δουλειάς σε ένα εργαστήριο υπερ-εκμετάλλευσης γνωστής φίρμας ρούχων στις Φιλιππίνες;

Ή για ένα άτομο στη Σιέρα Λεόνε, όπου η μόνη εμπορική δραστηριότητα που λειτουργεί ακόμη είναι η συμμετοχή στον εμφύλιο πόλεμο, για διαμάντια που προορίζονται για την Ευρωπαϊκή αγορά;

Τι είδους ασφάλεια υπάρχει για έναν Αφγανό πρόσφυγα που έχει να διαλέξει μόνο ανάμεσα στην περιορισμένη φιλανθρωπία του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού και τις ευσεβείς υποσχέσεις ενός ιεροκήρυκα του Ισλάμ; Πόσό ασφαλές είναι το μέλλον για την άνεργη νεολαία στα προάστια του Παρισιού;... ή για έναν πρόσφυγα σε ένα κρατητήριο απελάσεων στο Αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης;... ή για τους άστεγους στο Μόναχο; Ποια ασφάλεια προσφέρει η Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία στους άνεργους που έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε δουλειές με χαμηλό μισθό ή περικοπές στα κοινωνικά επιδόματα; Τι περιμένουμε να κερδίσουμε από την ασφάλεια αν πρέπει συνεχώς να δουλεύουμε περισσότερο, με περισσότερη "ελαστικότητα" και για λιγότερα χρήματα;

Ποια ασφάλεια υπάρχει για μια γυναίκα σ' αυτή την κοινωνία σε σχέση με την ενδο-οικογενειακή βία; Ποια ασφάλεια υπάρχει για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες απέναντι στο ανθρωποκυνήγι που συχνά διεξάγεται κατά μήκος των συνόρων της Ε.Ε., ή τους ρατσιστικούς νόμους που ισχύουν για τους ξένους, και τη δολοφονική ναζιστική τρομοκρατία; Οι απαντήσεις σ' αυτές τις ερωτήσεις είναι στην πραγματικότητα κάπως ταλαντευόμενες.

Τις τελευταίες δεκαετίες όλο και περισσότερο η οικονομική και πολιτική ισχύς ήταν συγκεντρωμένη στα χέρια των πλουσιότερων και ισχυρότερων χωρών και πολυεθνικών. Το "άνοιγμα" των παγκόσμιων αγορών, οι νέες Τεχνολογίες και η κατάρρευση του ανταγωνιζόμενου συστήματος του υπαρκτού σοσιαλισμού, επέφεραν μια παγκόσμια ταραχή για τους ανθρώπινους και τους υλικούς πόρους, τέτοια που δεν είχε υπάρξει ποτέ στο παρελθόν.

Μια τέτοια εξέλιξη δεν γίνεται ειρηνικά. Ο εξαναγκασμός όλο και περισσότερων χωρών να ενταχθούν στον καπιταλιστικό κόσμο σημαίνει πως όσοι αντιτίθενται σε μια τέτοια διαδικασία πρέπει να απομονωθούν με τη βία. Αυτό συμβαίνει π.χ. στην Κολομβία όπου μικρο-καλλιεργητές και ακτήμονες αγρότες διώχνονται ή δολοφονούνται από το στρατό ή από παραστρατιωτικούς, για να ανοίξει ο δρόμος στα πετρελαϊκά συμφέροντα και τις πολυεθνικές. Εκεί όπου κράτη και συνασπισμοί κρατών ανταγωνίζονται πάνω σε αγορές, πρώτες ύλες και γεωστρατηγικά οφέλη, θα κάνουν, όπου είναι αναγκαίο, και πόλεμο, είτε αυτός είναι στη Γιουγκοσλαβία και τον Καύκασο είτε οι βρώμικοι πόλεμοι με τη βοήθεια ταγμάτων θανάτου ή η υποστήριξη των δυνάμεων των Κόντρας.

Όταν κρατικά συστήματα καταρρέουν οικονομικά και πολιτικά, και η κοινωνική εναλλακτική προοπτική δεν φαίνεται να είναι διαθέσιμη, τότε θα παραγκωνιστούν από την οικονομική λεηλασία των πολεμοχαρών που παλεύουν μεταξύ τους.

Ο εξωτερικός πόλεμος βρίσκει την εσωτερική πολιτική του αναλογία στην κατασκευή του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού, ο οποίος έχει επισκιάσει κάθε άλλη εξέλιξη τα τελευταία χρόνια. Περιλαμβάνει βιομετρικά δελτία ταυτότητας, χρήση ολοκληρωτικών γενετικών πληροφοριών, ιδεολογικά τεστ για τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία και τα μέσα μεταφοράς, συνδυασμένες αρμοδιότητες της αστυνομίας και των μυστικών υπηρεσιών, εσωτερικές λειτουργίες και καθήκοντα για το στρατό, χωρίς να αναφέρουμε και την επιτήρηση ανοιχτών χώρων από κάμερες, την αυξανόμενη αστυνομική παρουσία και μπλόκα για ύποπτους.

Ιδεολογικά, δημιουργεί μια ταύτιση με το κράτος και τον μηχανισμό του, το οποίο παρουσιάζεται ως ο ισχυρός που προστατεύει τους αδύναμους απέναντι στη "διαφθορά". Η εντύπωση του απόλυτου ελέγχου αποτρέπει τους ανθρώπους ακόμα και από τη σκέψη του να υπερασπιστούν τον εαυτό τους αντιστεκόμενοι στους επιβεβλημένους κανόνες. Ρεύματα μεταναστών θα πρέπει να ελέγχονται σε σχέση με κάθε ξεχωριστή περιοχή. Το κράτος Τελειοποιεί τα μέσα για να μπορεί να αντιδράσει με όλη την απαραίτητη ισχύ ενάντια σε πιθανές μελλοντικές κοινωνικές ταραχές, μαζικές απεργίες και εξεγέρσεις.

Σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που η ένοπλη πτέρυγα των ιμπεριαλιστικών κρατών γίνεται αιτία αντίστασης και διαμαρτυρίας. Με βάση το διπλό ρόλο του ΝΑΤΟ (στάθμευση των αμερικάνικων Pershing), είχαν γίνει κινήσεις πολιτικής ανυπακοής, όπως ο αποκλεισμός των αμερικάνικης αεροπορικής βάσης του Mutlangen. Η διάλυση του ΝΑΤΟ ήταν ακόμα και μέρος του προγράμματος των Γερμανών Πράσινων πριν οι τελευταίοι συμμετάσχουν στο σημερινό συνασπισμό.

Η απάντηση στον καπιταλισμό και τον πόλεμο είναι η παγκόσμια κοινωνική επανάσταση!