Από τα τέλη Ιούλη, η κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη βρίσκεται αντιμέτωπη με μία νέα κατασταλτική μεθόδευση η οποία, διόλου τυχαία, εκδηλώνεται μέσα στο καλοκαίρι και σε ένα κλίμα έντασης της κρατικής τρομοκρατίας και της κατευθυνόμενης "αντι"τρομοκρατικής υστερίας που καλλιεργείται από τα ΜΜΕ.

Συγκεκριμένα, οι πρυτανικές αρχές του πανεπιστημίου, εντεταλμένοι φορείς της κρατικής πολιτικής, προχώρησαν στη διακοπή παροχής νερού στο κατειλημμένο κτήριο ενώ παράλληλα υπάρχει ανάλογη απόφαση και για τη διακοπή παροχής ρεύματος, χωρίς να προηγηθεί οποιαδήποτε προσπάθεια ενημέρωσης των κατοίκων του σπιτιού, παρόλο που είναι γνωστή από χρόνια η διαμονή μας στο χώρο. Στόχος αυτής της ευτελούς ενέργειας είναι να καταστεί αδύνατη η διαβίωση στην κατάληψη, ώστε να την εγκαταλείψουμε πολιορκημένοι από την έλλειψη νερού, ενώ στην αντίθετη περίπτωση επαπειλείται μια επιχείρηση βίαιης εκκένωσης. Κι αυτό στο όνομα εκμετάλλευσης του κτηρίου στα πλαίσια της χρυσοφόρας επιχείρησης που ονομάζεται "Ολυμπιάδα 2004".

Το κτήριο της Λ. Καραγιάννη 37 κληροδοτήθηκε στο Πανεπιστήμιο, το Πολυτεχνείο και τη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με τον απαράβατο όρο να γίνει εστία άπορων και άστεγων φοιτητών. Παρόλα αυτά παρέμενε εγκαταλελειμμένο από το 1960 έως το 1988, οπότε και καταλήφθηκε από ομάδα νέων φοιτητών, άνεργων και εργαζόμενων, για να μετατραπεί σε χώρο αυτοστέγασης και αυτοοργάνωσης μέσα σε μια πόλη ασφυκτική από τον εκβιασμό της επιβίωσης και τις σχέσεις της αποξένωσης.

Από τότε και μέχρι σήμερα, περισσότερο και από μια απάντηση στο αβάσταχτο οικονομικό και κοινωνικό καθεστώς που μετατρέπει τη στέγη σε εμπόρευμα, η κατάληψη αποτέλεσε και αποτελεί ένα συλλογικό αυτοδιαχειριζόμενο χώρο, που λειτουργεί με βάση τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη, ενάντια στο κυρίαρχο μοντέλο της εξατομίκευσης, της ιδιώτευσης στα διαμερίσματα-κλουβιά, το πρόταγμα της εξουσίας "ο καθένας μόνος του". Εκτός από την οργάνωση της ζωής στο εσωτερικό του σπιτιού, η Λ.Καραγιάννη, μέσα από εκδηλώσεις, εκδόσεις και κοινωνικές παρεμβάσεις έγινε ένα ορμητήριο ριζοσπαστικής κριτικής τόσο σε σχέση με το στεγαστικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν χιλιάδες άνθρωποι, όσο και με τις υπόλοιπες πτυχές της κοινωνικής καταπίεσης και της ταξικής εκμετάλλευσης. Για αυτό το λόγο, ως αντιεξουσιαστικό και αντιθεσμικό εγχείρημα, βρέθηκε στο παρελθόν, το 1994 και το 1995, στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής, με αποτέλεσμα επανειλημμένες εισβολές της αστυνομίας και συλλήψεις.

Η κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη είναι ο πιο πρόσφατος, αλλά όχι ο μόνος κοινωνικός χώρος που απειλείται από τη λαίλαπα της Ολυμπιάδας του 2004˙ αυτή την επιχείρηση αναβάθμισης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και του κρατικού ελέγχου, και παράλληλα οικοδόμησης ενός ασφυκτικού χωροταξικού και κοινωνικού περιβάλλοντος που αγγίζει κάθε πτυχή της ζωής μας. Ας μιλήσουμε λοιπόν για τους Ολυμπιακούς και την αναγόρευση τους σε “εθνική ιδέα”...

- Για την έντεχνη προπαγάνδα που θέλει να τους παρουσιάζει ως κοινωνικό κτήμα, ώστε να αποσπάται η συναίνεση όλων εκείνων που στην πραγματικότητα θα τους πληρώσουν και θα τους υποστούν, ενώ ταυτόχρονα οι μόνοι που θα κερδίζουν θα είναι οι διάφορες πολυεθνικές, οι εργολάβοι, οι κατασκευαστικές και διαφημιστικές εταιρείες, οι κρατικοί αξιωματούχοι που θα διαχειριστούν τις επιδοτήσεις, οι έμποροι κάθε άχρηστου είδους κατανάλωσης και φυσικά οι προμηθευτές εξοπλισμών ασφαλείας...

- Για την τσιμεντοποίηση και τα “μεγάλα έργα” που φτιάχνονται για να εξυπηρετήσουν τα εμπορεύματα και όχι τους ανθρώπους. Για τους εργάτες που σκοτώνονται στα αποκαλούμενα "εργατικά ατυχήματα" όταν καταρρέουν οι γέφυρες ή εξαιτίας των ελλιπών προστατευτικών μέτρων στα εργοτάξια του ολυμπιακού χωριού, αναλώσιμοι στο βωμό της ταχύτητας και των θαυμαστών επιτευγμάτων του καπιταλισμού. Για τους συναδέλφους τους που μετά από κάθε "ατύχημα" απεργούν και ύστερα ξαναπιάνουν δουλειά, κάτω από τις ίδιες άθλιες συνθήκες, γιατί κανείς δεν επιτρέπεται να διεκδικεί, να απεργεί και να εξεγείρεται, αλλιώς θα καταρρεύσει ο "εθνικός στόχος".

- Για τη μετατροπή της πόλης σε ένα χώρο αποστειρωμένο και νεκρό. Για τις επιχειρήσεις "σκούπα" ενάντια στους μετανάστες και την απομάκρυνση κάθε αυθόρμητου στοιχείου ζωής που θα διατάραζε την εικόνα μιας επιτηρούμενης ζώνης. Για τη διαρκή παρουσία αστυνομικού στρατού και τις κάμερες παρακολούθησης, στο όνομα της τάξης και της ασφάλειας.

- Για το τεράστιο κερδοσκοπικό παζάρι των κονδυλίων που θα απορροφηθούν μέσα από τα προγράμματα ανακαίνισης δημοσίων κτηρίων, στο όνομα της εξυπηρέτησης των αναγκών του 2004. Για την περίπτωση των φοιτητικών εστιών του πανεπιστημίου στα Ιλίσια, όπου οι πρυτανικές αρχές απαιτούν να φύγουν οι φοιτητές για να φιλοξενηθούν οι δημοσιογράφοι το 2004, αλλά και για τον αγώνα που έχουν ξεκινήσει οι ίδιοι οι φοιτητές, καταλαμβάνοντας τις εστίες.

- Για την "αντι"τρομοκρατική εκστρατεία και τους νόμους έκτακτης ανάγκης, την ποινικοποίηση κάθε κοινωνικού και ταξικού αγώνα, τη σχεδιαζόμενη εκκαθάριση της πόλης από κάθε εστία αντίστασης, στο όνομα της υλοποίησης της "μεγάλης ιδέας".

Εμείς, οι καταληψίες της Λ. Καραγιάννη, έχοντας δημιουργήσει από χρόνια μια εστία αντίστασης ενάντια στην εκμετάλλευση των στεγαστικών και των ευρύτερων κοινωνικών μας αναγκών, έχουμε κάθε λόγο να την υπερασπιστούμε, απορρίπτοντας κατηγορηματικά τους φτηνούς εκβιασμούς και τις κερδοσκοπικές επιδιώξεις των πρυτανικών αρχών που καλύπτονται πίσω από την επίκληση της δήθεν "αξιοποίησης" ενός κτηρίου που έχει ήδη αξιοποιηθεί στην πράξη από τους ανθρώπους που κατοικούν σ' αυτό. Πόσο μάλλον όταν αυτή η υποτιθέμενη "αξιοποίηση" σχετίζεται με την Ολυμπιάδα που συμπυκνώνει αυτή τη στιγμή όλες εκείνες τις μορφές ανισότητας, καταπίεσης και εκμετάλλευσης ενάντια στις οποίες αγωνιζόμαστε τόσα χρόνια και δεν θα πάψουμε σε κάθε περίπτωση να αγωνιζόμαστε.