|
|
||
|
Φωτογραφία από τις 25/1/02 ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ Αποσπάσματα μιας επιστολής Η εξέγερση της 20ής Δεκέμβρη αποτελεί σταθμό στην ιστορία των λαϊκών αγώνων της Αργεντινής. Μετά από μια επίδειξη δύναμης, αυθόρμητης, ισχυρής και χωρίς οίκτο, από ένα λαό κουρασμένο από τους εξευτελισμούς και την κοροϊδία, την επόμενη μέρα δεν της ταιριάζει να μείνει στη λίστα των μικροσυγκρούσεων. Η κυβέρνηση του Fernando De La Rua, βυθισμένη στην ανυποληψία της, απομονωμένη, στηριγμένη από κάποιους παράγοντες του οικονομικού κεφαλαίου, των ιδιωτικοποιημένων εταιρειών, αλλά εγκαταλελειμμένη μέχρι και από το Λευκό Οίκο, αντιμέτωπη με τον βιομηχανικό τομέα, τα μέσα, τα κεντρικά συνδικάτα, το Κόμμα της Δικαιοσύνης (Partido Justicialista) και μισητή από το σύνολο του πληθυσμού που είναι καταδικασμένος στο ατελείωτο σφίξιμο του ζωναριού, δεν άργησε να βρεθεί μπροστά σε μια εκρηκτική κατάσταση που μάτωσε τους δρόμους της Αργεντινής μέσα σε λίγες ώρες. Στους δρόμους αυτοοργανώθηκαν και κατέβηκαν γείτονες, υπάλληλοι, γυναίκες, άντρες, παιδιά, ηλικιωμένοι, με τα πόδια, με αμάξια, με ξύλα, με βεγγαλικά. Η Πλατεία Μαΐου γεμάτη. Κατά τη διάρκεια της νύχτας της 19ης και 20ής Δεκέμβρη, σε κάθε γειτονιά της πόλης του Μπουένος Άιρες καταλήφθηκαν οι γωνίες και οι δρόμοι, αγνοήθηκε η απαγόρευση της κυκλοφορίας... έπρεπε να εκδιωχθεί αυτή η κυβέρνηση, ήταν η φωνή του λαού στο δρόμο. Η κυβέρνηση δεν φόβισε κανέναν. Επανακατακτήθηκε ο δρόμος, ο δημόσιος χώρος που γίνεται η πολιτική. Η εξέγερση μπορεί να ερμηνευτεί σαν ανάδυση μιας διαδικασίας "μπουχτίσματος" του λαού στο σύνολό του. Η κατάληψη της Πλατείας Μαΐου ήταν η οικειοποίηση του χώρου που ιστορικά αντιπροσωπεύει τον χώρο λήψης αποφάσεων της χώρας. Γι' αυτό άλλωστε, τόσο οι δυνάμεις της κυβέρνησης (συνειδητά) όσο και οι λαϊκές δυνάμεις (αυθόρμητα) έδωσαν τόσο μεγάλη σημασία στον κατάκτησή της. Ο αγώνας λοιπόν αναπτύχθηκε στο πεδίο του συμβολικού, αλλά η δύναμή του ήταν υλική, σώμα με σώμα. Μέτρο - μέτρο υπερασπιστήκαμε την πλατεία. Καθώς περνούσε η ώρα και η καταστολή οδηγούσε στη ριζοσπαστικοποίηση των τρόπων και των μέσων της αντίστασης, πολλοί μετριοπαθείς εγκατέλειψαν το πεδίο της μάχης. Με αυτή την έννοια, τονίζουμε χωρίς αμφιβολίες και δισταγμούς ότι τον De La Rua τον έδιωξε η νεολαία. Τα μεσάνυχτα της 20ης Δεκέμβρη ένα μαύρο πέπλο σκέπασε το όνειρο των γειτονιών της περιφέρειας. Ηχούσαν πυροβολισμοί στα περίχωρα των κέντρων αποθήκευσης των μεγάλων σούπερ-μάρκετ (που τελικά υπέστησαν τις μικρότερες ζημιές, καθότι τα προστάτευσε πολύ καλά η αστυνομία και οι ιδιωτικές αστυνομίες τους). Άρχισε επίσης μια φήμη σχετικά με ανεξέλεγκτους γείτονες που μετά από αποτυχημένα γιουρούσια για απαλλοτριώσεις κατευθύνονταν προς εργατικές γειτονιές για να σαρώσουν σπίτια εργατών. Το σκηνικό της παράνοιας ολοκληρώθηκε με επαναλαμβανόμενα μηνύματα από το ράδιο και την τηλεόραση που παρουσίαζαν γείτονες να απαλλοτριώνουν σπίτια άλλων γειτόνων τους. Σε ολόκληρη την πόλη και για τέσσερις νύχτες υπήρχαν αψιμαχίες γειτόνων οπλισμένων που παραφυλούσαν για την εισβολή απαλλοτριωτών που ποτέ δεν έφτασαν. Η σκέψη ήταν ένα με την ψύχωση, η οποία οφειλόταν στις αστυνομικές επιχειρήσεις, τις υπηρεσίες ασφαλείας του κράτους και τους υποστηρικτές του Partido Justicialista, που έσπερναν τον πανικό και την αντιπαλότητα ανάμεσα σε διαφορετικές γειτονιές. Στον αγώνα του καλού ενάντια στο κακό μόνο οι φτωχοί, ο λαός, είναι αυτοί που μετρούν πτώματα. Το θλιβερό γεγονός του θανάτου γίνεται αντιληπτό τη στιγμή που αναγνωρίζουμε το πρόσωπο εκείνου που δεν θα μπορέσει να μας συντροφεύσει πια. Ταξικό μίσος με όνομα και επώνυμο. Η δικαιοσύνη του φτωχού, η δικαιοσύνη των από κάτω, αυτή για την οποία αγωνίστηκαν ο Carlos "Pepete" Almiron και τόσοι άλλοι ανώνυμοι νεκροί της εξέγερσης στην Αργεντινή. Ο λαός ένιωσε να οικειοποιείται τη νίκη του ένα τσούρμο κλεφτών. Οι περονιστές μοιράζουν την εξουσία πάνω στους νεκρούς του λαού. Ο Pepete τους μισούσε και θα συνέχιζε να τους αποκηρύσσει αν του είχε απομείνει μια ανάσα δύναμης για να μπορέσει να επιστρέψει και να τους πετάει πέτρες, αν όχι κάτι περισσότερο. Ήταν μια χώρα, εικονικά, χωρίς κυβέρνηση. Οποιοσδήποτε θιασώτης του χάους ή μιας αναρχίας κακώς εννοούμενης θα γιόρταζε ένα ανδραγάθημα, η αλήθεια όμως είναι ότι καμία οργανωμένη λαϊκή δύναμη, ούτε καν ο "λαός" ο ίδιος έδειξαν ικανοί να συνθέσουν μια κατεύθυνση, συνεπή προς την κοινωνική ζωή της χώρας την επόμενη μέρα του ξεσηκωμού. Οι αναρχικοί βρισκόμαστε σε μια φάση απόλυτου διασκορπισμού. Στις μάχες των δρόμων υπήρχαν ατομικότητες που έριχναν πέτρες και οι αγωνιστές μας συμμετείχαν στην οργάνωση των οδοφραγμάτων μαζί με άλλες δυνάμεις, αλλά θεωρούμε ότι αυτές ήταν ελάχιστες εκφράσεις ενός κινήματος που στην Αργεντινή έχει ανοιχτό ιστορικό χρέος απέναντι στο λαό. Η εξέγερση στην Αργεντινή μας δίδαξε ένα μεγάλο μάθημα -ότι πρέπει να γίνουμε πιο συστηματικοί- αλλά πάνω απ' όλα θα πρέπει να σκεφτούμε σχετικά με τα ίδια μας τα όρια. Δεν είχαμε ένα σχέδιο δράσης ή ρήξης για την περίπτωση μιας αυθόρμητης εξέγερσης. Επίσης έγινε αρκετά ξεκάθαρο ότι η αριστερά δεν θεωρήθηκε αξιόπιστος συνομιλητής από τον ξεσηκωμένο λαό. Καθώς επίσης και ότι στους αναρχικούς, ως τέτοιους, δεν μπορεί να αποδοθεί καμία ευθύνη σχετικά με το χορό των γεγονότων, απλά διότι η συμμετοχή μας ήταν ανώνυμη και ποσοτικά ασήμαντη. Κι αν ακόμα ο λαϊκός ξεσηκωμός δεν αποτελεί μέρος καμίας συγκεκριμένης πολιτικής στρατηγικής, σ' αυτόν επέδρασαν οι εμπειρίες δέκα χρόνων συγκρούσεων της εργατικής τάξης ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, καθώς και νέοι παράγοντες, νέοι τρόποι και νέες αξίες αντίληψης της πολιτικής. Γι' αυτό δεν είναι δυνατό να αναλύσουμε τα πάντα από μια σκοπιά, είτε συγκεντρωτική είτε τελείως αποκεντρωμένη. Οι διαδηλωτές και οι διαδηλώτριες κατάργησαν το λόγο αντικαθιστώντας τον με τον εκκωφαντικό θόρυβο της κατσαρόλας. Υπήρχε απουσία χώρων κοινωνικής ανάλυσης και στοχασμού. (...) Οφείλουμε να μεταδώσουμε μια ιδεολογική νύξη στις ίδιες τις γειτονιές που ζούμε, μέσα από τις λαϊκές οργανώσεις που συμμετέχουμε. Να καλέσουμε και άλλες ομάδες - οργανώσεις των περιοχών μας, και να αξιολογηθούν τα γεγονότα... Να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για την αντιμετώπιση της κρατικής τρομοκρατίας και την οικοδόμηση μιας λαϊκής οργάνωσης, ή έστω σπέρματά της. O.S.L.
|
