33 άτομα συνελήφθησαν. 12 αστυνομικοί τραυματίστηκαν, απ’ τους οποίους έξι σοβαρά.

Νωρίς το πρωί, την ώρα των διαδηλώσεων υπέβαλε την παραίτηση του o σύμβουλος του Saa, Carlos Grosso, και μέχρι το βράδυ είχε κάνει το ίδιο και η υπόλοιπη κυβέρνηση.

-Τι ώρα είναι;

- 2.15 π.μ.

Ναι, κοιτάμε ο ένας τον άλλον και καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να θυμόμαστε αυτή την ώρα για την υπόλοιπη ζωή μας. Στεκόμασταν στις πόρτες του Προεδρικού Μεγάρου, του φανταχτερού ροζ παλατιού, που είναι επίσης γνωστό ως Casa Rosada, σύμβολο της αργεντινής εξουσίας. Ποτέ στο παρελθόν μια κινητοποίηση δεν έφτασε μέχρι εδώ. Και με τέτοιο τρόπο.

Από που να ξεκινήσεις αν όχι από εκεί; Πώς να ξεδιαλύνεις όλα τα ανάμεικτα συναισθήματα, τις τόσες εικόνες, τα τόσα γεγονότα; Ζητάμε συγγνώμη γι’ αυτή την αναφορά που γράφεται μέσα στην όξινη γεύση των χημικών. Ελπίζουμε να μπορέσουμε να ξεδιαλύνουμε όλα αυτά που ζήσαμε σήμερα.

Ενώ ήταν ακόμα έντεκα το βράδυ, περπατούσαμε στη λεωφόρο San Juan και τη Boede και ακούγαμε κάποιες κατσαρόλες να χτυπούν στα μπαλκόνια. Πίσω μας αφήσαμε ένα κτίριο, απ’ όπου οι άνθρωποι κοίταζαν κάτω και έκαναν θόρυβο. Τα αυτοκίνητα περνούσαν κορνάροντας και δύο τετράγωνα πιο μπροστά είδαμε οικογένειες να έχουν αποκλείσει ένα μέρος της λεωφόρου.

Συνεχίσαμε να περπατάμε ως τη στιγμή που ένα αμάξι φίλων μάς πήρε προς το κογκρέσο, εκεί που αυθόρμητα συνέκλινε ο κόσμος (autoconvocando).

Autoconvocando, ας το πούμε ξεκάθαρα, σημαίνει ότι κανένας δεν κάλεσε αυτή τη διαδήλωση. Κάποιες γειτονιές είχαν οργανώσει μια “cacerolazo” (θόρυβος με κατσαρόλες που χτυπούν) στο Almagro και ίσως και σε κάποιες άλλες γειτονιές, αλλά κανένας δεν κάλεσε πορεία προς το κογκρέσο.

Τώρα ήμασταν εκεί, και ήμασταν χιλιάδες. Και πάλι οι κατσαρόλες, τα σκαλιά γεμάτα κόσμο, ολόκληρες οικογένειες διαμαρτύρονταν και έκαναν θόρυβο.

Τι ήθελαν; Να φύγει ο Grosso από την κυβέρνηση, να παραιτηθεί το ανώτατο δικαστήριο, να πάρουν πίσω τις καταθέσεις τους. Αλλά και ακόμα πιο πολλά. Το σύνθημα “να φύγουν όλοι, να μη μείνει κανείς” εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο όλων. Ήταν αυτό που φωνάχτηκε περισσότερο και σήμερα, με τη νέα κυβέρνηση. Δεν πρόκειται για τη μία ή την άλλη σκοτεινή φιγούρα στην εξουσία. Είναι αυτό το “κλικ” από κάτι που έσπασε πολύ βαθιά και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει με μία ή δύο παραιτήσεις ή με νέες εκλογές.

Η φήμες άρχισαν να εξαπλώνονται και αργότερα έγιναν κραυγή. “ο κόσμος πάει στην Plaza de Mayo και κανείς δεν πρόκειται να μας διώξει”. Μια αυθόρμητη φάλαγγα χιλιάδων που χάνονται στην Λεωφόρο de Mayo προχωρά αποφασιστικά. Μπροστά είναι μια σημαία της Αργεντινής και σε κάθε βήμα φαίνεται ότι γινόμαστε περισσότεροι.

Τρέχουμε μπροστά για να δούμε την πορεία την ώρα που θα φτάνει, και ξανά αποδεικνύεται ότι είμαστε περισσότεροι, χιλιάδες μπαίνουν στην Plaza de Mayo.

Και κόσμος εξακολουθεί να έρχεται, και έρχονται και οι μητέρες (της Πλατείας του Μάη) και έρχονται και οι “motoqueros” που επευφημούνται από το πλήθος, περιτριγυρισμένοι απ’ όλο τον κόσμο, φόρος τιμής για τους νεκρούς, ο καλύτερος που θα μπορούσαν να έχουν.

Πρώτος πηδάει ένας φωτογράφος. Ύστερα ένας παππούς λέει πως θέλει να μπει μέσα με τη βία και να μιλήσει στον πρόεδρο. Μετά οι νέοι. Πέντε λεπτά αργότερα, στις 2.15 π.μ. ακριβώς, όλοι εμείς.

Η περίφραξη υποχώρησε αμέσως και η αστυνομία χρειάστηκε να μετακινηθεί στο πλάι, και να ’μαστε, στις πύλες της Casa Rosada, που από δω και πέρα δεν έχει τίποτα το ιερό.

Περάσαμε τις πόρτες, στον προθάλαμο πριν την είσοδο, τραγουδώντας ο καθένας ό,τι ήθελε. Να φύγουν όλοι, να μη μείνει κανείς. Είδαμε πρόσωπα γεμάτα συναισθήματα, έκπληκτα πρόσωπα, περίεργους που κοιτούσαν από πίσω και έρχονταν μπροστά απλά για να αγγίξουν (το κτίριο), να νιώσουν ότι είναι δικό τους.

Οι άνθρωποι ήταν οργισμένοι, η είδηση ότι ο Grosso παραιτήθηκε ήρθε σαν κεραυνός, αλλά απλά συνέβαλε στο να ανέβει το ηθικό. Πολλοί ήθελαν να επαναληφθεί αυτό που έγινε την περασμένη εβδομάδα. Να φύγουν όλοι, να μη μείνει κανείς.

Και τώρα; Η ερώτηση απαντήθηκε, για άλλη μια φορά, από την αστυνομία. Το έκαναν με τέτοιο τρόπο ώστε να έπειτα να εξυπηρετεί την εκδοχή ότι έδρασαν από άμυνα: έστειλαν δύο μπάτσους “να μεταπείσουν” όλο το πλήθος. Προφανώς ο κόσμος δεν τους υποδέχτηκε και τόσο καλά και επειδή δεν “μεταπείστηκε” άρχισαν τα δακρυγόνα και οι πλαστικές σφαίρες. Οι δύο αστυνομικοί, χοντροί και μεγάλοι, ήταν η θυσία των “δυνάμεων της τάξης” για την έναρξη της καταστολής.

Με τα πρώτα χημικά ο κόσμος άρχισε να τρέχει, στην Diagonal Norte και τη λεωφόρο de Mayo. Μια μεγάλη ομάδα παρέμεινε στην Plaza de Mayo και χιλιάδες ακόμα έμειναν στη λεωφόρο de Mayo. Η πλειοψηφία των διαδηλωτών κατευθύνθηκε προς το κογκρέσο.

(Εδώ θέλουμε να τονίσουμε ότι η κινητοποίηση χωρίστηκε σε τρία κομμάτια, ίσως και σε τέσσερα, που παρόλ’ αυτά εξακολουθούσαν να είναι μεγάλα).

Στην Plaza de Mayo το πλήθος κρατάει, στην λεωφόρο de Mayo στήνονται οδοφράγματα. Κάποιοι στρέφουν την οργή τους ενάντια σε τράπεζες, πινακίδες, στάσεις λεωφορείων. Από το μπαλκόνι ενός ακριβού ξενοδοχείου, άντρες με σμόκιν κοιτάζουν κάτω στο δρόμο και κάνουν χειρονομίες. Ένας νεαρός αρχίζει να τους φωνάζει “Αστοί πουτάνας γιοι!” και οι χειρονομίες πολλαπλασιάζονται. Ένα ανέκδοτο: κάποιος πετάει ένα μπουκάλι μηλίτη με καλό σκοπό, αλλά τυχαία χτυπάει κάποιον στο στόμα.

Στην Plaza de Mayo η κατάσταση γίνεται πιο τεταμένη. Οι περισσότεροι πάνε προς το κογκρέσο και όλοι αποφασίζουν να κατευθυνθούν προς τα εκεί.

Στο κογκρέσο βλέπουμε φωτιές στα σκαλιά. Δεν θυμηθήκαμε να ρωτήσουμε τι ώρα είναι. Οι πιο αποφασισμένοι μπαίνουν μέσα και αρχίζουν να βγάζουν έξω αντικείμενα για να ενισχύσουν τη φωτιά, μέχρι που η είσοδος του κογκρέσου γίνεται ολόκληρη μια φωτιά. Λένε πως μέσα, πολύ μέσα, υπάρχουν κι άλλοι που παίρνουν αντικείμενα για να τα φέρουν έξω. Έρχονται κρατώντας μια προτομή και κάποιος φωνάζει να μην την πετάξουν. Άνθρωποι τσακώνονται για την προτομή μέχρι που ένας διαδηλωτής την παίρνει και τελετουργικά τη ρίχνει στη φωτιά.

Τώρα κανείς δεν τρέχει. Ανάβουμε φωτιές, μικρά οδοφράγματα.

Άλλοι δεν δείχνουν κανένα έλεος στις τράπεζες.

Η αστυνομία προελαύνει κατά πάνω μας ξανά. Ο αέρας γίνεται πνιγηρός, δεν μπορείς να αναπνεύσεις και μέσα σ’ ένα δευτερόλεπτο εμφανίζονται απ’ όλες τις κατευθύνσεις. Γυρίζουμε, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Διασχίζουμε σκοτεινούς δρόμους και σε κάθε γωνία ξεπροβάλλουν φορτηγά, από πολιτικά αυτοκίνητα πέφτουν δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες. Είναι ενέδρα. Φεύγουμε όπως μπορούμε. Δεν υπάρχει δυνατότητα να καλυφτείς και είναι δύσκολο να οργανώσεις αντίσταση. Όλοι, ο κάθε ένας από μας, πετάει ό,τι μπορεί για να εμποδίσει την προέλαση της αστυνομίας. Στρίβουμε και πέφτουμε ξανά σε ενέδρα. Μένουμε μια μικρή ομάδα, εγκλωβισμένη σ’ ένα τετράγωνο. Φαίνεται ότι θα χάσουμε. Εκτός από το πεζικό, μας ρίχνουν πλαστικές σφαίρες από πολιτικά αμάξια. Αυτοκίνητα που περνούν μας βάζουν μέσα και μας παίρνουν από ‘κει. Περνάμε μέσα από δρόμους που ο κόσμος ακόμα τρέχει. Η επιχείρηση της αστυνομίας εκτείνεται σε έξι ή πέντε οικοδομικά τετράγωνα που αυτή τη στιγμή μας φαίνονται ατελείωτα.

Φύγαμε, επιτέλους. Ο ήλιος αρχίζει να ξεπροβάλλει και τα τηλέφωνα χτυπούν, μας τηλεφωνούν για να μάθουν πώς είμαστε. Μέχρι στιγμής οι αναφορές μιλούν για τρεις συλληφθέντες, αλλά μόλις μισή ώρα μετά τη λήξη των γεγονότων είναι δύσκολο να ξέρεις ακριβώς.