Αρχική σελίδα

Σκέψεις για τα γεγονότα στην Αμάρυνθο

Ο βιασμός μιας 16χρονης κοπέλας από τη Βουλγαρία από τέσσερις συμμαθητές της και η βιντεοσκόπηση του βιασμού από τρεις συμμαθήτριές της μέσα στο υπό κατάληψη λύκειο της κοινότητας Αμαρύνθου στην Εύβοια ήρθε να αναδείξει τη σεξιστική βία αλλά και την κοινωνική υποκρισία που τη συνοδεύει.

Η ιδιαιτερότητα της συγκεκριμένης τοπικής κοινωνίας – το χωριό υπήρξε τόπος ταγματασφαλιτών και εξακολουθούν να κυριαρχούν σε γενικές γραμμές ακροδεξιές αντιλήψεις (στην πλατεία του χωριού υπάρχει “μνημείο” για τους “σφαγιασθέντες από τους σλαβοκομμουνιστές”!!), ενώ πριν κάποια χρόνια ο πρόεδρος της κοινότητας ζητούσε από τους μετανάστες να εγκαταλείψουν την περιοχή και σε όσους παρέμεναν σκόπευε να απαγορεύσει την κυκλοφορία μετά τη δύση του ήλιου – αν και σαφώς εκφράζεται μέσα από τον ακραία σεξιστικό και ρατσιστικό τρόπο που αντιμετώπισε το γεγονός του βιασμού, σίγουρα δεν αρκεί για να εξηγήσει το πού εντάσσεται αυτός ο βιασμός.

Ο βιασμός της κοπέλας στην Αμάρυνθο δεν είναι ένα απομονωμένο γεγονός. Ανήκει στο ευρύτερο πλαίσιο έντασης του σεξισμού, όλων εκείνων δηλαδή των αντιλήψεων, είτε των “παραδοσιακών” είτε αυτών που εμφανίζονται με το μανδύα του life-style, οι οποίες υποβιβάζουν τη γυναίκα σε αντικείμενο προς χρήση, και επακόλουθης αύξησης των πράξεων βίας που παράγονται και νομιμοποιούνται από αυτές τις αντιλήψεις. Μιλώντας συγκεκριμένα για το βιασμό, που αποτελεί την αγριότερη έκφραση κυριαρχίας του άντρα πάνω στο γυναικείο σώμα για την ταπείνωση και την υποταγή της γυναίκας, οι στατιστικές δείχνουν ότι στην Ελλάδα κάθε χρόνο βιάζονται 4.500 γυναίκες και το 36,5% αυτών των βιασμών αφορά ανήλικα κορίτσια! Και στις περισσότερες από αυτές τις περιπτώσεις, όταν το καταγγέλλουν έχουν να αντιμετωπίσουν την κοινωνική απαξίωση και ενοχοποίησή τους που αποτυπώνεται σε εκφράσεις όπως “τα 'θελε και τα 'παθε”, “εκείνη προκαλούσε”, “είναι πουτάνα” κλπ. Όπως συνέβη και στην Αμάρυνθο, όπου η κοπέλα και η μητέρα της εξαναγκάστηκαν σε φυγή, στιγματισμένες επιπλέον ως “ξένες” από την τοπική κοινωνία η οποία σε γενικές γραμμές εμφανίστηκε να συγκαλύπτει με ωμό τρόπο το βιασμό, να εξισώνει τους θύτες με το θύμα, όπως έγινε με την απόφαση των καθηγητών του σχολείου για αποβολή-τιμωρία και της κοπέλας, και γενικά να δημιουργεί ένα εχθρικό περιβάλλον βασισμένο και στα χαρακτηριστικά της υπόθεσης (ένας από τους δράστες του βιασμού είναι γιος αστυνομικού και ένας άλλος γιος καθηγητών του ίδιου σχολείου).

Πρέπει να σημειώσουμε ότι σε αυτούς τους 4.500 βιασμούς που διαπράττονται ετησίως δεν υπολογίζονται οι καθημερινοί βιασμοί που υφίστανται στην Ελλάδα 77.500 μετανάστριες, αιχμάλωτες στο καθεστώς της καταναγκαστικής πορνείας (το λεγόμενο trafficking). Και αυτή η πραγματικότητα αποτελεί την πιο ακραία έκφραση της καταπίεσης που υφίστανται οι γυναίκες που είναι επιπλέον “ξένες” και φτωχές, με τα εγκλήματα εναντίον τους να “νομιμοποιούνται” και να καλύπτονται από τα ρατσιστικά και εθνικιστικά ιδεολογήματα.

Τα γεγονότα στην Αμάρυνθο, παρόλη την ωμότητά τους, δεν αποτελούν κάτι το πρωτοφανές, ούτε όμως και ένα “αυθόρμητο” φαινόμενο που παράγεται “από τα κάτω”, αλλά την κορφή του παγόβουνου σε μια οργανωμένη “από τα πάνω” συνθήκη κοινωνικού εκφασισμού: Η όξυνση της ταξικής επίθεσης από τους κυρίαρχους δεν επιφέρει μόνο την ασφυκτικότερη εκμετάλλευση και καταπίεση της κοινωνίας από τα αφεντικά, αλλά και, συνακόλουθα, την ένταση των ανταγωνισμών στο εσωτερικό της ίδιας της κοινωνίας. Ανταγωνισμών που αναπαράγουν τις σεξιστικές, ρατσιστικές, ηλικιακές κλπ. διακρίσεις, και αντανακλούν την επιβεβλημένη κοινωνική ιεραρχία, σύμφωνα με την οποία οι γυναίκες, τα παιδιά, οι μετανάστες, οι φτωχοί στοχοποιούνται ως “αδύναμοι” και μετατρέπονται σε εξιλαστήρια θύματα πάνω στα οποία εκτονώνεται η βία των “δυνατών”.

Αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα θέλησαν να αποκρύψουν τα ΜΜΕ αρχικά και στη συνέχεια οι διάφοροι εκπρόσωποι της πολιτικής εξουσίας που έσπευσαν με περίσσια “ευαισθησία” να στηλιτεύσουν το βιασμό στην Αμάρυνθο σαν να πρόκειται για ένα μεμονωμένο περιστατικό, ανεξάρτητο από τα σεξιστικά και ρατσιστικά πρότυπα που οι ίδιοι διαχέουν στην κοινωνία.

Δεν είναι τυχαίο ότι η δημοσιότητα που πήρε το γεγονός δεν έγινε με βάση τον βιασμό αυτό καθαυτό, αλλά εξαρχής προβλήθηκε ως “απόδειξη για τα αίσχη που συμβαίνουν στις καταλήψεις”. Η συκοφάντηση των μαθητικών καταλήψεων και όσων αντιπροσωπεύει αυτή η μορφή αγώνα στις νεανικές συνειδήσεις (αμφισβήτηση του σχολείου-φυλακή, ανατροπή της καθημερινής πειθαρχίας, αποτίναξη του ελέγχου, οικειοποίηση ενός χώρου στη βάση της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης που προκύπτει από έναν κοινό αγώνα) ήταν ο βασικός άξονας γύρω από τον οποίο κινήθηκε ο κυρίαρχος λόγος καταδίκης του βιασμού. Ένας λόγος ο οποίος λίγο-πολύ παρουσίασε το βιασμό ως μια ακραία μορφή της νεανικής παραβατικότητας συνυφασμένη με τις ίδιες τις καταλήψεις!!

Παρουσιάζοντας αυτή τη διαστρεβλωμένη εικόνα, το κράτος και τα φερέφωνά του θέλουν να πείσουν πως η σεξιστική και ρατσιστική βία και γενικά ο κοινωνικός κανιβαλισμός εμφανίζονται εκεί που έστω και πρόσκαιρα καταλύονται οι νόμοι, πχ. μέσα σε ένα κατειλημμένο σχολείο. Με αυτό τον τρόπο από τη μια μεριά καλούν όσους ανθρώπους, και ειδικά νεολαίους, διατηρούν στοιχειώδεις ευαισθησίες να συνταχθούν με το κράτος, αναγνωρίζοντάς του το ρόλο του προστάτη της κοινωνίας και του εγγυητή της ασφάλειας των “αδύναμων”, και από την άλλη κατασκευάζουν μια εγκληματική εικόνα για όσους αμφισβητούν την εξουσία (σε αυτή την περίπτωση τους καταληψίες μαθητές) συνδέοντάς τους με πράξεις εξουσιαστικής βίας, όπως είναι ο βιασμός.

Στην πραγματικότητα όμως, είναι οι ίδιοι οι νόμοι και οι θεσμοί που καλλιεργούν και καλύπτουν το σεξισμό, το ρατσισμό και γενικά την εξουσία του ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο, και όχι η αμφισβήτησή τους.

Και είναι όχι μόνο υποκριτικό αλλά και γελοίο, να εκτοξεύουν τώρα αντιρατσιστικά και ανθρωπιστικά λογύδρια όλοι εκείνοι, πολιτικοί, παπάδες, καθεστωτικοί διανοούμενοι και δημοσιογράφοι, που αποτελούν τους στυλοβάτες της “νόμιμης” βίας του κράτους και του καπιταλισμού, μιας βίας που καθημερινά εκφράζεται τόσο από τους επίσημους μηχανισμούς και θεσμούς (δολοφονίες, βασανιστήρια και βιασμοί μεταναστών και μεταναστριών από την αστυνομία, συγκάλυψη από τη δικαστική εξουσία, διάχυση σεξιστικών, ρατσιστικών και εθνικιστικών ιδεολογημάτων που αποτελούν το έδαφος για τις ανάλογες επιθέσεις) όσο και μέσα στις καθημερινές κοινωνικές σχέσεις που αναπτύσσονται σε ένα νοσηρό περιβάλλον εκμετάλλευσης, ελέγχου και καταστολής. Άλλο τόσο υποκριτική είναι η στάση που βλέπει σε αυτά τα φαινόμενα μια δήθεν “εξαχρείωση” της νεολαίας, άσχετη από την συνολικότερη κοινωνική εξαχρείωση, ενώ ουσιαστικά πρόκειται για ενσωμάτωση “του κόσμου των μεγάλων”, με την έλλειψη προσχημάτων που ταιριάζει “στον κόσμο των παιδιών”: για την αναπαραγωγή της εξουσίας στην οποία εκπαιδεύονται μέσα από τους ίδιους τους θεσμούς.

Ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση, για έναν κόσμο αλληλεγγύης και ισότητας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς εξουσία ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο, περνά μέσα από την καταστροφή όλων των δομών και των σχέσεων εξουσίας. Και όσοι με τις πράξεις τους και τη συνενοχή τους αναπαράγουν την εξουσιαστική βαρβαρότητα θα μας βρίσκουν μπροστά τους!

δύο συντρόφισσες από τηνΑναρχική Συλλογικότητα
"Κύκλος της Φωτιάς"
12 Νοέμβρη '06