Ο "πόλεμος κατά της διεθνούς τρομοκρατίας" το νέο δόγμα της νεοταξικής κυριαρχίας των αμερικανών και των ευρωπαίων συμμάχων τους, ιδιαίτερα μετά το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου, υιοθετήθηκε πλήρως από τα ντόπια πολιτικά και οικονομικά αφεντικά και η πραγμάτωσή του τελεί υπό την υψηλή εποπτεία των αμερικανών και άγγλων πρακτόρων που εντελώς απροκάλυπτα πια και χωρίς καν προσχήματα αλωνίζουν την χώρα και προΐστανται των ερευνών για την "εξάρθρωση της τρομοκρατίας".

α) Είναι πολιτικά τα κίνητρα και οι πράξεις τους και κατά συνέπεια πρέπει να θεωρούνται πολιτικοί κρατούμενοι;

β) Είχαν σχέση με τις ένοπλες ή μη οργανώσεις του αντιδικτατορικού αγώνα, με την αριστερά ή και γενικότερα με το επαναστατικό κίνημα; (έχει ειπωθεί χαρακτηριστικά ότι η "τρομοκρατία" αποτελεί απόστημα στο σώμα της αριστεράς).

γ) Κατά πόσο είναι θεμιτός ο ένοπλος αγώνας σε καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας;

δ) Τι κρύβεται πίσω από το ασφαλίτικο κατασκεύασμα της θεωρίας "των συγκοινωνούντων δοχείων της τρομοκρατίας";

ε) Οι ένοπλες οργανώσεις είναι δημιούργημα των μυστικών υπηρεσιών ή είναι οπωσδήποτε διαβρωμένες από αυτές;

στ) Οι ένοπλες οργανώσεις είναι ιεραρχικά δομημένες, είναι εξουσιαστικές και μιλιταριστικές, λειτουργούν αυτόκλητα και ως πρωτοπορίες;

Είναι αδύνατον για κάποιον που σκέφτεται και δρα πολιτικά και τελείως αντίθετο προς την κοινή λογική μια ομάδα ανθρώπων ή ένα άτομο να επιλέξει τον ένοπλο αγώνα ενάντια στο σύστημα της κυριαρχίας, αν δεν αγαπά με πάθος την ζωή, την αξιοπρέπεια, την ελευθερία τη δικιά του και όλων των συνανθρώπων του, ενώ καθημερινά βιώνει σαν καθολική αναίρεση των παραπάνω την εκμετάλλευση, την αλλοτρίωση, την καταπίεση και την αδικία ως απολύτως φυσιολογική συνθήκη. Αυτά είναι τα κίνητρα όλων των επαναστατών που θέλουν να αλλάξουν ριζικά τον κόσμο. Όσο για τις "ληστείες" είναι γνωστό σε όλους ότι χρησιμοποιήθηκαν από τον 19ο αιώνα στα πλαίσια της απαλλοτρίωσης των εκμεταλλευτών και ότι ο ίδιος ο Λένιν τις θεωρούσε απαραίτητες (ο Στάλιν τις διέπραξε για την οικοδόμηση του μπολσεβίκικου κόμματος αλλά τώρα ποιο αριστερό στέλεχος βολεύει να τα θυμάται αυτά;) και ο Ντουρούτι ιδίως ανέπτυξε αξιόλογη δράση σε αυτή την επαναστατική πρακτική.

Το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, με τις ευλογίες και την καθοδήγηση των αμερικανών, ήρθε σαν απάντηση στην επαναστατική διάθεση που άρχισε να δημιουργείται το 1963 σε έναν κόσμο που προσπαθούσε να συνέλθει από την στρατιωτική ήττα του 1949, τις διώξεις, τις εξορίες και χωρίς καλά καλά να έχει συνειδητοποιήσει τις αιτίες που οδήγησαν στην ήττα, ούτε ότι ο αγώνας δεν επρόκειτο να οδηγήσει σε έναν κόσμο ελευθερίας αλλά στην στυγνή δικτατορία ενός κόμματος που υποτίθεται ότι αντιπροσώπευε το προλεταριάτο, αλλά και στα εξεγερσιακά γεγονότα του καλοκαιριού του 1965 (Ιουλιανά). Έτσι η χώρα μπήκε στο γύψο για μια εφταετία. Στην διάρκεια της χούντας εκτός από τις γνωστότερες αντιδικτατορικές οργανώσεις ΠΑΜ και ΠΑΚ δημιουργούνται πλήθος ένοπλων οργανώσεων που δεν είχαν σαν διακηρυγμένο στόχο τους μόνο την πτώση της χούντας, αλλά και την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.

Ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος ανήκε στην 29η Μάη και αργότερα στη ΛΕΑ. Ο Θεολόγος Ψαραδέλης φυλακίστηκε, βασανίστηκε και εξορίστηκε για την πλούσια αντιστασιακή του δράση. Η 20η Οκτώβρη της οποίας μέλος ήταν και ο Γ. Σερίφης, είχε έντονη δράση και τα μέλη της βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν. Ανάμεσα σε αυτούς έψαχναν οι αγγλοαμερικάνοι πράκτορες τους αρχηγούς και τα μέλη της Ε.Ο. 17 Νοέμβρη με εκβιασμούς, απειλές, τρομοκράτηση των ίδιων και των συγγενών τους, υποσχόμενοι "επιεική μεταχείριση" για όσους μιλούσαν. Όλα αυτά έφεραν κάποιο αποτέλεσμα (είναι απαράδεκτο το ότι δεν καταγγέλθηκαν όταν συνέβαιναν) με τους 3 προαναφερθέντες να κατηγορούνται για συμμετοχή στην Ε.Ο. 17Ν ενώ οι ίδιοι το αρνούνται κατηγορηματικά. Αυτοί είναι οι δήθεν άκαπνοι αγωνιστές που συχνάζανε στα καφέ του Καρτιέ Λατέν στο Παρίσι και φλυαρούσαν για την επανάσταση.

Κατά τα άλλα η ίδια η καθεστωτική αριστερά αποτελεί απόστημα στο σώμα του επαναστατικού κινήματος το οποίο πιστεύουμε ότι σύντομα θα σπάσει και έτσι θα απαλλαγεί από όλο αυτό το ρεφορμιστικό συρφετό. Όσο για το πόσο δίνουν αξία στη συμμετοχή κάποιου στον αντιδικτατορικό αγώνα οι σημερινοί εντεταλμένοι της εξουσίας είναι χαρακτηριστική η απάντηση του "εκλεκτού" δημοσιογράφου Ν. Χατζηνικολάου στον Γ. Καραμπελιά στην εκπομπή του διαξιφισμοί: "και τι έγινε που συμμετείχε στην πρώτη αντιδικτατορική διαδήλωση ο Κ. Αγαπίου, όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι".

Το ζήτημα της ένοπλης πάλης ήταν πάντοτε στο επίκεντρο της επαναστατικής θεωρίας και πρακτικής. Ποτέ σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα δεν ειπώθηκαν τόσες πολλές ανοησίες πάνω σε αυτό το ζήτημα από τους κάθε είδους "ειδικούς" που εγκαταστάθηκαν ή παρήλασαν από τα πάνελ του ηλεκτρονικού τύπου και τις σελίδες του έντυπου όπως και τα διάφορα πονήματα δημοσιογράφων που πρωτοστάτησαν και πρωτοστατούν στον "αντιτρομοκρατικό αγώνα". Ο δημόσιος διάλόγος στην ουσία του απουσίασε ή διεξήχθη αποσπασματικά από την πλευρά του επαναστατικού κινήματος, το οποίο παραλίγο να βρεθεί στην παρανομία όταν ο λόγος και η πρακτική του ξέφευγαν από τα διαρκώς μετακινούμενα όρια της νομιμότητας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Για τους επαναστάτες, οι αγώνες είναι δίκαιοι και δεν χωρίζονται σε νόμιμους ή παράνομους. Αυτά είναι σοφιστείες και τεχνάσματα του πολιτικού και νομικού κατασταλτικού μηχανισμού. Σύμφωνα με τον Φουκουγιάμα που διακήρυξε το τέλος της ιστορίας, εφόσον το δυτικό μοντέλο της φιλελεύθερης δημοκρατίας εμφανίζεται ως το ιδανικό παρά τις κάποιες ατέλειές του σύστημα, τότε κάθε αγώνας που στρέφεται ενάντια στο κεφάλαιο και την κρατική βαρβαρότητα είτε ένοπλος είτε με οποιαδήποτε άλλη μορφή είναι αδιανόητος και μάταιος. Δεν είναι όμως δυνατόν οι κυρίαρχοι να καθορίζουν ποιο είναι το ιδανικό σύστημα ή τα μέσα που θα χρησιμοποιήσουν εναντίον τους οι κοινωνικοί και ταξικοί τους αντίπαλοι που αγωνίζονται για την ανατροπή τους.

Το κείμενο αυτό της αγωνίστριας της RAF Ουλρικε Μάινχοφ γραμμένο τον Φεβρουάριο του 1970 διαπιστώνει τον εκμεταλλευτικό και κατασταλτικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού κοινωνικού καθεστώτος που μόνο με βίαια μέσα αγώνα και χωρίς δημοκρατικές αυταπάτες μπορεί να ανατραπεί. Με το ζήτημα των μορφών λαϊκής πάλης έχουν ασχοληθεί αιώνες τώρα και έχει χυθεί άφθονο μελάνι από φιλόσοφους, κοινωνιολόγους, πολιτικούς, φιλοσοφικές σχολές, παπάδες, δικαστές, μπάτσους, ψυχιάτρους, πάντα από τη σκοπιά των συμφερόντων της ταξικής κυριαρχίας και της κρατικής νομιμότητας.

Στην ιστορική του πορεία κατά τους τελευταίους δύο αιώνες το επαναστατικό κίνημα έχει αμφισβητήσει εμπράκτως το δικαίωμα της μονοπωλιακής κατοχής της βίας από το κράτος. Οι αγωνιζόμενοι για την επίτευξη των στόχων τους χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν διάφορα μέσα και μορφές πάλης, ανάλογα με τις περιστάσεις και τις συγκεκριμένες ανάγκες που προκύπτουν κάθε φορά και δεν τους αφορούν οι πλαστοί διαχωρισμοί περί παρανομίας-νομιμότητας που κατασκευάζουν εντέχνως οι εκάστοτε απολογητές και εκφραστές της αστικής νομιμότητας.

Το ασφαλίτικο κατασκεύασμα "των συγκοινωνούντων δοχείων της τρομοκρατίας" δεν υποδηλώνει απλώς την οργανική και οργανωτική σχέση όλων των ένοπλων οργανώσεων επαναστατικής βίας αλλά στοχεύει ευρύτερα στην ποινικοποίηση και εγκληματοποίηση αυτών που αγωνίζονται και αντιστέκονται με διάφορα μέσα. είμαστε όλοι ύποπτοι γιατί διαπράττουμε το μεγαλύτερο και διαρκές έγκλημα, αυτό του αγώνα για την ελευθερία ενάντια σε ένα σύστημα που εκμεταλλεύεται, ποδοπατά, εξευτελίζει και δολοφονεί με όλους τους τρόπους τις ανθρώπινες υπάρξεις.

Ο ένοπλος αγώνας ως μορφή πάλης δεν προϋποθέτει κατ' ανάγκην και την ύπαρξη ιεραρχικής δομής. Αν η τήρηση των συνωμοτικών κανόνων, τα αναγκαία μέτρα προφύλαξης για την προστασία αγωνιστών κρίνονται απαραίτητα απέναντι στην καταστολή, αυτό δεν σημαίνει αυτόματα και την ύπαρξη εξουσιαστικών σχέσεων ανάμεσά τους. Δηλαδή αρχηγών, συμβουλίων-επιτροπών και απλών εκτελεστικών μελών. Είναι τουλάχιστον αφελής αυτή η άποψη.

Η RAF στη Γερμανία συμπεριλαμβάνει στο ιδεολογικό της οπλοστάσιο τον Μπλανκί, τον Μπακούνιν, τη Λούξεμπουργκ, εκτός από τον Μαρξ, ενώ τον Μαοϊσμό τον χρησιμοποιεί σαν οδηγό για την ένοπλη δράση. Εξάλλου ποτέ δεν είχαν την αντίληψη της επαναστατικής πρωτοπορίας, ότι ήταν δηλαδή το ένοπλο κόμμα του προλεταριάτου και δικαιούνταν να μιλούν εξ ονόματός του. Το ίδιο άλλωστε ισχύει και για την Action Directe στη Γαλλία ή τους Τουπαμάρος της Ουρουγάης.

Το ζήτημα όμως τίθεται ως εξής: οι μόνοι που μπορούν να μιλήσουν για τις επιλογές της Ε.Ο. 17Ν και του Ε.Λ.Α. είναι οι ίδιοι οι κρατούμενοι και κυρίως αυτοί που ανέλαβαν και την πολιτική ευθύνη για την συμμετοχή τους σ' αυτές τις οργανώσεις. Η αλληλεγγύη μας στους συλληφθέντες δεν σημαίνει κατ' ανάγκην και ταύτιση μαζί τους σε επίπεδο ιδεολογικοπολιτικών θέσεων και στόχων. Και η κριτική είναι χρήσιμη στο βαθμό που δεν υπονομεύει την αλληλεγγύη και λαμβάνοντας υπ'όψιν ότι όχι μόνο δεν μπορούν να απαντήσουν αλλά είναι και όμηροι στα χέρια του κράτους. Οπωσδήποτε πάντως το επαναστατικό κίνημα σε τίποτε δεν ωφελείται αν σταθεί στην κριτική και μόνο την δεδομένη στιγμή. Σε καμιά περίπτωση βέβαια δεν είμαστε αλληλέγγυοι μ' αυτούς που συνεργάζονται με το κράτος και τις διωκτικές αρχές, αλλά μ' αυτούς που δεν σκύβουν το κεφάλι και κρατούν αξιοπρεπή στάση είτε αποδέχονται είτε όχι αυτά που τους αποδίδουν.

21-2-2003
ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΑΓΡΙΝΙΟΥ