Αρχική σελίδα

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Η ολοκληρωτική επιβολή της δικτατορίας του κράτους και των αφεντικών απαιτεί - παράλληλα με την ένταση της κρατικής τρομοκρατίας και την εξάπλωση συνθηκών εξαθλίωσης για τα εκατομμύρια των αποκλεισμένων- την απόσπαση κοινωνικής συναίνεσης. Απαιτεί την εμφάνιση της επίθεσης των κυρίαρχων ως "κοινωνικό αίτημα", σε μια προσπάθεια να εμφανίσουν τα συμφέροντά τους ταυτισμένα με αυτά της κοινωνίας. Προκειμένου να γίνει αδιαμφισβήτητη η ηγεμονία μιας πολύ μικρής μειοψηφίας σε βάρος δισεκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν σε καθεστώς ανέχειας, προωθείται στις δυτικές κοινωνίες ο ανταγωνισμός και η εξατομίκευση ως κυρίαρχα προτάγματα, και διαχέεται το "όραμα" της κοινωνικής ανέλιξης, με στόχο την άμβλυνση και τη χειραγώγηση της ταξικής οργής και την επικράτηση του κοινωνικού κανιβαλισμού. Αυτή την πραγματικότητα έρχεται να θωρακίσει το Καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης που επιχειρούν να εγκαθιδρύσουν οι κυρίαρχοι, με τελικό σκοπό τη μετάλλαξη της κοινωνίας μέσω της διάχυσης του φόβου και της ανασφάλειας, και μέσω της στρατιωτικοποίησης της καθημερινής ζωής. Η στρατιωτική κατοχή, οι μαζικές σφαγές, η καταδίκη κοινωνιών στην εξαθλίωση και η βίαιη εκτόπιση πληθυσμών, στην καπιταλιστική περιφέρεια, καθώς και η εφαρμογή του δόγματος της "ολικής ασφάλειας" (ένταση της καταστολής και του ελέγχου, ιδεολογική τρομοκρατία) στο εσωτερικό της αναπτυγμένης Δύσης, αποδεικνύουν ότι η ολοκληρωτική δημοκρατία επιβάλλεται με αυξανόμενη βία.

Ειδικά μέσα από τα ΜΜΕ, η κοινωνική πραγματικότητα, και κυρίως η κοινωνική και ταξική καταπίεση, γίνεται εικονική, απρόσιτη, μια σχεδόν (μετα)φυσική διαδικασία, προκειμένου να δημιουργηθεί σύγχυση γύρω από τα αίτια και τις εκφράσεις του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Η οργιώδης παροχή "πληροφοριών" και "ειδήσεων" φιλοδοξεί να γίνει το πέπλο που θα συγκαλύψει την ολομέτωπη επίθεση του κράτους και των αφεντικών. Το σύγχρονο "σιδηρούν παραπέτασμα" είναι φτιαγμένο από εκατομμύρια άχρηστες εικόνες και πληροφορίες που αποκρύπτουν τη φρίκη του κόσμου της εκμετάλλευσης και της υποταγής, "εξαφανίζουν" ή συκοφαντούν την αντίσταση σε αυτόν, αποσιωπούν και διαστρεβλώνουν τα αίτια του παγκόσμιου πολέμου.

Πρόκειται για έναν πόλεμο στον οποίο δεν προβλέπεται καμία ανακωχή και που, σε κάθε έκφρασή του, αποτυπώνεται ο στόχος της εξουδετέρωσης των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, προκειμένου να αποτραπούν ή να κατασταλούν γενικευμένες κοινωνικές εκρήξεις. Η οποιαδήποτε παρέκκλιση από αυτό το στόχο συνιστά για τους κυρίαρχους την απόδειξη της ύπαρξης του "εσωτερικού εχθρού". Η επιχείρηση πάταξης του "εσωτερικού εχθρού" και ο τρόπος που αυτή αρθρώνεται συμπυκνώνουν την ουσία των στόχων του δημοκρατικού ολοκληρωτισμού. Τα "λευκά κελιά", τα στρατιωτικοποιημένα σώματα ασφαλείας, τα έκτακτα στρατοδικεία είναι, ταυτόχρονα, μέσα καταστολής όσων δεν υποτάσσονται στην κρατική και καπιταλιστική τρομοκρατία, αλλά και ένας σαφής εκβιασμός ολόκληρης της κοινωνίας μέσω του τρόμου που επιχειρείται να εμπεδωθεί από την παραδειγματική τιμωρία των ανυπότακτων.

*

*

Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα, οι διώξεις και οι φυλακίσεις αγωνιστών, παρόλα τα ιδιαίτερα, και συχνά πολύ διαφορετικά, χαρακτηριστικά της κάθε υπόθεσης -είτε αυτό αφορά τις συγκεκριμένες κάθε φορά πρακτικές είτε τη χρονική συγκυρία που εκδηλώθηκε κάθε δίωξη και φυλάκιση είτε τέλος την τοποθέτηση των ίδιων των διωκόμενων και φυλακισμένων απέναντι στο κατηγορητήριο που τους αποδίδεται- δεν αποτελούν αποσπασματικά, συγκυριακά και άσχετα μεταξύ τους επεισόδια, αφού αποτελούν για το κράτος αιχμή της συνολικής επιχείρησης τρομοκράτησης τόσο όλων όσοι αντιστέκονται όσο και ευρύτερα της κοινωνίας μέσω του παραδειγματισμού. Και σε αυτή τη διαδικασία, δεν είναι απλά οι εκάστοτε πρακτικές αυτές που βρίσκονται στο στόχαστρο, όπως θέλει να διατυμπανίζει το κράτος που επιβάλλει ορισμούς για το τι είναι "νόμιμο" και τι "παράνομο", τι είναι "αποδεκτό" στα πλαίσια της "δημοκρατικής διαμαρτυρίας" και τι είναι "εγκληματικό", αλλά συνολικά ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση, σε όλες τις πτυχές και τις εκφράσεις του. Η ομηρία αγωνιστών αποτελεί λοιπόν για το κράτος πεδίο πάνω στο οποίο δοκιμάζει το βάθεμα της κατασταλτικής και ιδεολογικής του επίθεσης, με την κατασκευή σεναρίων και εικόνων που εξυπηρετούν την απαξίωση και διαστρέβλωση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων για τον εγκλωβισμό και την οπισθοχώρησή τους.

- Για την υπόθεση της απαλλοτρίωσης στην Εθνική τράπεζα τον Γενάρη του 2006 κρατείται προφυλακισμένος και θα δικαστεί στις 6 Ιούλη ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης, ενώ διώκονται οι αγωνιστές Σίμος Σεϊσίδης, Μάριος Σεϊσίδης και Γρηγόρης Τσιρώνης. Η υπέρβαση των ορίων της καθεστωτικής νομιμότητας, η άρνηση των καθιερωμένων ταξικών σχέσεων και ρόλων που επιβάλλουν τη μισθωτή σκλαβιά ως αναπόδραστη πραγματικότητα και την ιδιοκτησία ως υπέρτατη αξία, η συμπλοκή με τους φρουρούς της τάξης και της ασφάλειας των αφεντικών, η αξιοπρεπής και αγωνιστική στάση του Γ. Δημητράκη και, βέβαια, το γεγονός ότι είναι αναρχικός προκάλεσαν την "αγανάκτηση" των λακέδων της εξουσίας οι οποίοι επιχείρησαν να τον απαξιώσουν, στοχοποίησαν συντρόφους και ενέτειναν την προσπάθεια εγκληματοποίησης των αναρχικών. Στα τηλεπαράθυρα στήθηκε ένα σκηνικό τρόμου από την πρώτη στιγμή μετά το σοβαρό τραυματισμό του Γ. Δημητράκη από σφαίρες αστυνομικού και τη σύλληψή του, κατά την οποία, ενώ ήταν αιμόφυρτος στο έδαφος οι διώκτες του τον έδεσαν με χειροπέδες και τον προπηλάκιζαν. Ενώ στη συνέχεια, τον "επισκέφθηκε" στο νοσοκομείο όπου κρατούταν, ο εισαγγελέας Διώτης ο οποίος, όπως καταγγέλθηκε αργότερα από τον ίδιο τον Γ. Δημητράκη απειλούσε με επανάληψη των βασανιστηρίων που είχαν προηγηθεί στον Ευαγγελισμό σε βάρος του Σάββα Ξηρού. Η απόδοση βαρύτατων κατηγοριών τόσο για την απαλλοτρίωση στην Εθνική Τράπεζα όσο και για άλλες 6(!) υποθέσεις, με μοναδικά στοιχεία τα ευφάνταστα τρομοσενάρια της ΓΑΔΑ αποσκοπεί σε εξοντωτική καταδίκη του Γ. Δημητράκη και στο να επιβάλει μια απόλυτη ομηρία στους 3 ακόμα διωκόμενους. Ταυτόχρονα λειτουργεί ως ένα σαφές μήνυμα τρομοκράτησης της κοινωνίας για τη διαφύλαξη των προνομίων των λίγων κυρίαρχων -προνομίων που αποκτήθηκαν με στυγνή εκμετάλλευση- και αποτελεί μια ακόμα υπόθεση μέσα από την οποία επιχειρείται η νομιμοποίηση των κατασταλτικών μεθοδεύσεων σε βάρος όσων αρνούνται να υποταχθούν στην ηγεμονία του κράτους και των αφεντικών.

- Η πολύμηνη προφυλάκιση του αγωνιστή Νίκου Κουνταρδά, ο οποίος κατηγορείται για "απόπειρα ανθρωποκτονίας" (!) για τον ξυλοδαρμό του -τότε- προέδρου της ΓΣΕΕ Χρ. Πολυζωγόπουλου μετά από διαδήλωση αλληλεγγύης τον Γενάρη του 2006, και ενώ ο ίδιος αρνείται τις κατηγορίες που του αποδίδονται, είναι και ένα μήνυμα εκφοβισμού απέναντι σε όσους σηκώνουν κεφάλι στα αφεντικά και στους λακέδες τους. Τα αφεντικά άλλωστε έσπευσαν να "δηλώσουν τον αποτροπιασμό τους", αναγνωρίζοντας την κοινή μοίρα τους με τους ξεπουλημένους εργατοπατέρες όταν βρίσκονται απέναντι σε οργισμένους προλετάριους, εργαζόμενους ή άνεργους. Η ΓΣΕΕ απαίτησε την παραδειγματική τιμωρία του Ν. Κουνταρδά και επιχείρησε να παρουσιάσει έναν αγωνιστή νεολαίο ως "παρακρατικό τραμπούκο". Ενώ ευρύτερα στους κατασταλτικούς σχεδιασμούς η υπόθεση αυτή αποτελεί συνεχές σημείο αναφοράς, μέσα από την συνεχή ανανέωση σεναρίων συκοφάντησης του Ν. Κουνταρδά, με στόχο την απαξίωση, αποπολιτικοποίηση και εγκληματοποίηση του αναρχικού αγώνα. Για την ίδια υπόθεση, εξακολουθεί επίσης να κρατείται, στο Ψυχιατρείο των φυλακών Κορυδαλλού, ο Στ. Μαλινδρέτος.

- Κατά τη διάρκεια των πολύμηνων κινητοποιήσεων ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση αναδείχτηκαν οι δυνατότητες ριζοσπαστικοποίησης αυτού του αγώνα αλλά και απόρριψης των ρεφορμιστικών στεγανών μέσα από την συμμετοχή στις διαδηλώσεις χιλιάδων ανθρώπων, όχι μόνο φοιτητών αλλά και άλλων νεολαίων, εργαζόμενων και ανέργων, ανάμεσά τους και πολλών αναρχικών που βρέθηκαν εκεί αλληλέγγυοι με τον αγώνα αυτό και επιλέγοντας να αντισταθούν στην επίθεση του κράτους και των αφεντικών σε ένα ακόμα μέτωπο του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Την κοινωνική και αδιαμεσολάβητη δράση η οποία διεύρυνε το πλαίσιο των κινητοποιήσεων και έθετε το ζήτημα της ευρύτερης ρήξης με τον κόσμο της εκμετάλλευσης και της υποταγής ήταν που θέλησε να χτυπήσει το κράτος, τόσο ιδεολογικά όσο και κατασταλτικά, μέσα από την εκστρατεία συκοφάντησης, τις εκατοντάδες συλλήψεις διαδηλωτών και τις φυλακίσεις αγωνιστών.

Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται η σύλληψη, στις 20 Φλεβάρη, του γερμανού εργάτη Timo Behrendt μετά από συγκρούσεις με τα ΜΑΤ κατά τη διάρκεια συναυλίας που είχαν διοργανώσει φοιτητικές καταλήψεις στα Πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης. Ο Behrendt, ο οποίος βρέθηκε ως αλληλέγγυος στην συναυλία, ξυλοκοπείται και συλλαμβάνεται από την αστυνομία. Του αποδίδονται βαρύτατες κατηγορίες τις οποίες αρνείται. Οδηγείται αρχικά στις φυλακές Κομοτηνής και μετά την εξέγερση των κρατούμενων εκεί μεταφέρεται στις φυλακές Διαβατών.

- Μέσα σε αυτό το κλίμα συλλαμβάνονται στις 5 Ιούνη '07 οι αναρχικοί Μάριος Τσουραπάς και Χρυσόστομος Κοντορεβιθάκης, καθώς και η φοιτήτρια της ΑΣΟΕΕ, Σ.Δ., για απόπειρα εμπρησμού αυτοκινήτου της δημοτικής αστυνομίας στο Π. Φάληρο. Κατά τη σύλληψή τους και μέσα στην Ασφάλεια ξυλοκοπούνται άγρια και στη συνέχεια προφυλακίζονται. Ο Μάριος Τσ. και ο Χρυσόστομος Κ., κρατούμενοι σήμερα στις φυλακές Κορυδαλλού και Ανηλίκων Αυλώνα αντίστοιχα, αναλαμβάνουν την ευθύνη για την απόπειρα εμπρησμού, και η Σ.Δ. αρνείται την οποιαδήποτε συμμετοχή της. Η κοπέλα, έχοντας υποστεί νευρικό κλονισμό από τον σωματικό και ψυχολογικό βασανισμό της στη ΓΑΔΑ, εξακολουθεί να νοσηλεύεται φρουρούμενη στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού.

Απέναντι στην ιδεολογική και κατασταλτική επίθεση της δημοκρατίας, η αλληλεγγύη στους φυλακισμένους αγωνιστές δεν μπορεί παρά να είναι αναφαίρετη συνιστώσα του ευρύτερου αγώνα ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά, καθώς λειτουργεί ως σημείο καμπής, δηλωτικό των κοινωνικών-ταξικών συσχετισμών, και ως σημείο αναφοράς για όσους αντιστέκονται στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ταυτόχρονα, ο αγώνας για την απελευθέρωση των φυλακισμένων αγωνιστών προσφέρει τη δυνατότητα για την ευρύτερη διάχυση της ριζοσπαστικής κριτικής και της απελευθερωτικής δράσης, όταν αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών-ταξικών αντιστάσεων και λειτουργεί ως αφετηρία για την ανάπτυξη της συλλογικοποίησης και της αυτοοργάνωσης σε κάθε μέτωπο του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Όταν δηλαδή κινείται ανταγωνιστικά με τους μηχανισμούς της διαμεσολάβησης και ενσωμάτωσης, στην κατεύθυνση της συνολικής ανατροπής του κόσμου του κράτους και των αφεντικών.