|
Αρχική σελίδα |
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ |
||||||||||||||||
|
Η απελευθέρωση των 3 προφυλακισμένων της 6ης Μάη, μετά από 70 μέρες απεργίας πείνας του Τ. Ζαντορόζνι και 54 του Γ. Κυριακόπουλου είναι μια νίκη του αγώνα για ζωή και ελευθερία ενάντια στην Εξουσία του εγκλεισμού και του θανάτου. Μία κατάκτηση των απεργών πείνας που με όπλο την ίδια τους τη ζωή διεκδίκησαν την ελευθερία τους και δεν λύγισαν μπροστά στην τρομοκρατία των δεσμοφυλάκων, των μπάτσων, των γιατρών και των εισαγγελέων. Μια κατάκτηση όσων αγωνίζονται, όχι μόνο γιατί σταθήκαμε, με όλες μας τις δυνάμεις, στο πλευρό των φυλακισμένων συντρόφων μας μέχρι την απελευθέρωσή τους, αλλά και γιατί μέσα από αυτό τον αγώνα αναδείξαμε τη δύναμη της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης και της συλλογικής δράσης, στέλνοντας σε όλους όσοι ασφυκτιούν στην πνιγηρή καθημερινότητα του ελέγχου και της καταστολής το μήνυμα πως η αδιαμεσολάβητη και ανυποχώρητη αντίσταση μπορεί να ανατρέψει τα εφιαλτικά σχέδια του κράτους. Απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα και στα πλαίσια του αγώνα για την απελευθέρωση των 3 της 6ης Μάη καταλάβαμε το Πολυτεχνείο από τις 13 Γενάρη δημιουργώντας μια εστία συλλογικής αντίστασης μέσα στο κέντρο της πόλης, δείχνοντας πως δεν θα αφήναμε τους φυλακισμένους συντρόφους μας μόνους τους στα νύχια του κράτους, πως δεν θα αφήναμε καμία κατασταλτική επίθεση αναπάντητη. Η κατάληψη του Πολυτεχνείου αποτέλεσε για 25 μέρες ένα σταθερό σημείο αναφοράς για τον αγώνα αλληλεγγύης και μια διαρκή απειλή για το κράτος, τη στιγμή μάλιστα που παράλληλα πραγματοποιούνταν εκαντοντάδες φοιτητικές καταλήψεις πανεπιστημιακών χώρων ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και χιλιάδες νεολαίων βρίσκονταν στους δρόμους. Μέσα από το εγχείρημα της κατάληψης γεννήθηκαν, υποστηρίχτηκαν και συνδιοργανώθηκαν κινήσεις (παρεμβάσεις αντιπληροφόρησης, αποκλεισμοί δρόμων, συγκέντρωση στο νοσοκομείο της Νίκαιας, με κορυφαία στιγμή την πορεία της 1ης Φλεβάρη που καλέστηκε από αναρχικές συλλογικότητες και στην οποία συμμετείχαν περισσότεροι από 1.500 άνθρωποι) που έσπασαν το τείχος της σιωπής, δημιούργησαν σοβαρά αναχώματα στους κατασταλτικούς σχεδιασμούς, εξέθεσαν την ένοχη σιωπή της Αριστεράς, και τέλος άνοιξαν ένα δρόμο αγώνα, βασισμένο στη συλλογικότητα και τη συντροφικότητα ενάντια στην παραίτηση και την ηττοπάθεια. Έχοντας ως σημείο αναφοράς την απεργία πείνας, αναπτύχθηκε ένας ζωντανός και δυναμικός αγώνας αλληλεγγύης από αναρχικούς-αντιεξουσιαστές με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, μηχανοκίνητες πορείες στις φυλακές και το νοσοκομείο της Νίκαιας, καταλήψεις σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, νομαρχίες και δημαρχεία, συγκρούσεις με την αστυνομία όπως αυτές που ξέσπασαν γύρω από το Πολυτεχνείο μετά το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της 17ης Γενάρη, επιθέσεις σε κρατικούς-καπιταλιστικούς στόχους, παρεμβάσεις σε δρόμους και πλατείες, στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, το Ηράκλειο, τα Χανιά, το Ρέθυμνο, την Καβάλα , τη Σάμο, τη Χαλκίδα, τη Νάξο, το Αγρίνιο, την Άρτα, τα Γιάννενα, τη Βέροια, την Κοζάνη, τη Λαμία, τη Λάρισα, το Βόλο, την Κεφαλονιά κ.α., αλλά και με κινήσεις αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης στην Αγγλία, την Ισπανία, την Τουρκία, τη Δανία, τη Φιλανδία, τη Γαλλία, τη Ρωσία, την Πολωνία, την Ολλανδία, τις ΗΠΑ… Αυτή η δυναμική αναπτύχθηκε αψηφώντας την κρατική τρομοκρατία και περιφρονώντας τους συνήθεις διαμεσολαβητές της αλληλεγγύης, οι οποίοι μέχρι την τελευταία στιγμή συντάσσονταν με το κράτος είτε μέσω της σιωπής τους είτε συμβάλλοντας στην κρατική προπαγάνδα μιλώντας για “κουκουλοφόρους” και “προβοκάτορες”. Και αυτή η δυναμική είναι που στήριξε από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή την απεργία πείνας η οποία τελικά ανάγκασε το κράτος να υποχωρήσει, και, μπροστά σε αυτή την εξέλιξη, τους ίδιους τους λασπολόγους και όψιμους συμπαραστάτες να τρέχουν την τελευταία μέρα της απεργίας πείνας να περισώσουν το “ανθρωπιστικό” προσωπείο του κράτους και να προβάλουν τον εαυτό τους ως σωτήρες, αντλώντας πολιτική υπεραξία (φτάνοντας στο σημείο τέτοιας παραποίησης των γεγονότων ώστε να εμφανίζουν την αναρχική πορεία της 1ης Φλεβάρη ως πορεία του Φόρουμ)! Δεν ξεχνάμε ότι παράγοντες του ΕΚΦ προσέφεραν την πολιτική τους συναίνεση στην προφυλάκιση των ανθρώπων που τώρα δήθεν υπερασπίζονται, πως αφού συκοφάντησαν και επιχείρησαν να στερήσουν το χαρακτήρα της κοινωνικής αντι-βίας από τα συγκρουσιακά γεγονότα για τα οποία οι 3 κρατούνταν επί εννιά μήνες, εμφανίστηκαν τώρα για να θυματοποιήσουν τους απεργούς πείνας και να ζητήσουν από το κράτος “ανθρωπιά”, πασχίζοντας να παρουσιάσουν την απελευθέρωση των 3 όχι ως αποτέλεσμα του αγώνα των ίδιων των απεργών πείνας και της κοινωνικής αλληλεγγύης αλλά ως προϊόν της διαμεσολάβησής τους. Το εγχείρημα της κατάληψης του Πολυτεχνείου ολοκληρώνεται μετά την απελευθέρωση των 3 της 6ης Μάη και το τέλος της απεργίας πείνας η οποία αποτέλεσε αιχμή του ευρύτερου αγώνα απέναντι στο κράτος, τα αφεντικά και τους λακέδες τους. Ενός αγώνα, που συνεχίζεται μέχρι την τελική ανατροπή του κόσμου της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, του ελέγχου και της καταστολής, για την κοινωνική απελευθέρωση και την Αναρχία… ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ Συνέλευση της Κατάληψης του Πολυτεχνείου (κτίριο Γκίνη)
|
|||||||||||||||||
|
Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ |
|||||||||||||||||
|
Μετά από 64 μέρες απεργία πείνας o αναρχικός Ταράσιο Ζαντορόζνι και μετά από 48 ο Γεράσιμος Κυριακόπουλος συνεχίζουν να κρατούνται στο νοσοκομείο της Νίκαιας αντιμετωπίζοντας πλέον άμεσο κίνδυνο για την υγεία και τη ζωή τους. Η απεργία πείνας που ξεκίνησαν διεκδικώντας την απελευθέρωση των ίδιων και του συγκατηγορούμενού τους Κώστα Κατσαδούρα είναι ένας αγώνας ζωής και ελευθερίας ενάντια στην Εξουσία του εγκλεισμού και του θανάτου. Οι ίδιοι γράφουν : “Δεν είμαστε ήρωες, αγαπάμε τη ζωή. Αλλά ζωή χωρίς ελευθερία και αξιοπρέπεια δε γίνεται… Ο αγώνας μας δεν μπορεί να σταματήσει, είναι μονόδρομος μέχρι να δικαιωθούμε. Τα όποια παιχνίδια επιχειρεί η εξουσία να παίξει στην πλάτη μας δεν μας αφορούν γιατί δεν μπορεί να υποτάξει τη συνείδηση και τα όνειρά μας”.Οι δύο απεργοί πείνας είναι έγκλειστοι σε δωμάτιο-κελί, σε συνθήκες απομόνωσης και υφίστανται διαρκώς ένα καθεστώς τρομοκρατίας, εκβιασμού και ψυχολογικού πολέμου. Ένα καθεστώς που εντείνεται όσο η υγεία τους επιδεινώνεται, με τον εισαγγελέα να έχει εισηγηθεί την απόρριψη της αίτησης αποφυλάκισης που κατέθεσαν και το δικαστικό συμβούλιο να μην εκδίδει απόφαση, παρατείνοντας την κράτησή τους. Οι τρεις διαδηλωτές, Ζαντορόζνι, Κυριακόπουλος και Κατσαδούρας βρίσκονται προφυλακισμένοι από τις 6 Μάη 2006, κατηγορούμενοι για συμμετοχή στα συγκρουσιακά γεγονότα που ξέσπασαν στην αντιπολεμική πορεία του ευρωπαϊκού κοινωνικού φόρουμ στην Αθήνα. Είναι τρεις από τους χιλιάδες διαδηλωτές που συμμετείχαν σε εκείνη την πορεία, και η προφυλάκισή τους, με βάση ένα κατασκευασμένο κατηγορητήριο, δεν έχει άλλο σκοπό από τον παραδειγματισμό όσων αντιστέκονται έξω από τα ασφυκτικά όρια της καθεστωτικής νομιμότητας. Μετά την έναρξη της απεργίας πείνας, πολλές από τις κινήσεις αλληλεγγύης δέχτηκαν προκλήσεις, απειλήθηκαν ή χτυπήθηκαν από την καταστολή (επιθέσεις της αστυνομίας σε μηχανοκίνητες πορείες, προσαγωγές, τραυματισμοί και συλλήψεις, απόπειρα απαγόρευσης της πορείας στις 12 Γενάρη), ενώ ένα τείχος σιωπής υψώθηκε για να αποκρύψει τον αγώνα των κρατούμενων. Έτσι, στις 13 Γενάρη αναρχικοί και αντιεξουσιαστές καταλάβαμε το Πολυτεχνείο, δημιουργώντας μια διαρκή εστία συλλογικής αντίστασης, αντιπληροφόρησης και κοινωνικής παρέμβασης στο κέντρο της πόλης, με καθημερινές εξορμήσεις στους γύρω δρόμους αλλά και ευρύτερα, με μοίρασμα προκηρύξεων, αφισοκολλήσεις, αναγραφή συνθημάτων και λειτουργία μικροφωνικής, στέλνοντας το μήνυμα πως οι απεργοί δεν είναι μόνοι τους. Παράλληλα μέσα από τις καθημερινές συνελεύσεις των καταληψιών οργανώθηκαν κινήσεις όπως η συγκέντρωση έξω από το νοσοκομείο της Νίκαιας στις 20 Γενάρη, μια εβδομάδα μετά την επίθεση της αστυνομίας σε μηχανοκίνητη πορεία συντρόφων που επέστρεφαν από ανάλογη συγκέντρωση. Αυτή τη στιγμή η απεργία πείνας των διαδηλωτών της 6ης Μάη είναι το πεδίο έκφρασης μιας ευρύτερης αντιπαράθεσης ανάμεσα στο Κράτος, που στέλνει μέσα από τη στάση του το μήνυμα της εξόντωσης ανθρώπων που αντιστέκονται στη βαρβαρότητά του, και σε όσους αγωνίζονται με όπλο τους την αλληλεγγύη ενάντια στα σχέδια της εξουσίας να επιβάλει σιγή νεκροταφείου στην κοινωνία. Η μανιώδης στοχοποίηση των αναρχικών από τους μηχανισμούς προπαγάνδας και καταστολής δεν είναι φυσικά επεισόδιο κάποιας δήθεν “βεντέτας”, αλλά η αιχμή του δόρατος σε μια γενικευμένη επίθεση που το κράτος εξαπολύει στην κοινωνία. Μια επίθεση για την επιβολή σκληρότερων συνθηκών εκμετάλλευσης και καταπίεσης (αναδιαρθρώσεις στην εργασία, την εκπαίδευση κλπ.), και η οποία εκφράζεται σε κατασταλτικό επίπεδο με την αστυνομοκρατία, τις κάμερες παρακολούθησης, τις προληπτικές προσαγωγές, την εγκληματοποίηση κάθε μορφής ριζοσπαστικής αντίστασης, όπως δυναμικές διαδηλώσεις, καταλήψεις σχολών κλπ. Σε αυτά τα πλαίσια, οι αναρχικοί βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής, ακριβώς γιʼαυτό που αντιπροσωπεύουν ως πολιτικός-κοινωνικός χώρος αντίστασης που απορρίπτει τη θεσμική διαμεσολάβηση, όπως και για τις απευθύνσεις και τα ερείσματα που έχουν ο λόγος και οι πρακτικές τους σε κοινωνικές ομάδες που αντιστέκονται. Η σύνδεση των αναρχικών με ένα ευρύτερο ρεύμα κοινωνικής αμφισβήτησης εμπεριέχει μια διαρκή απειλή για το κράτος, και έτσι οι κατασταλτικές μεθοδεύσεις επικεντρώνουν στη συκοφάντηση και την απομόνωση του αναρχικού χώρου. Σήμερα, ο αγώνας ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση (νόμος-πλαίσιο, αναθεώρηση του άρθρου 16, κατάργηση του ασύλου), μετά τα δυναμικά γεγονότα του Ιούνη του 2006, συνεχίζει να αποτελεί ένα ανοιχτό μέτωπο αντιπαράθεσης της νεολαίας με τους σχεδιασμούς κράτους και αφεντικών, και παράλληλα ένα σημείο συνάντησης των αναρχικών-αντιεξουσιαστών με όσους αντιστέκονται σε αυτό το μέτωπο, δοκιμάζοντας τη διεύρυνση του περιεχομένου και τη ριζοσπαστικοποίηση του συγκεκριμένου αγώνα. Το ξέσπασμα των συγκρούσεων στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο μετά το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της 17ης Γενάρη, με δύο απεργούς πείνας στη φυλακή και σε κλίμα έντασης της κρατικής καταστολής, ήταν ένα ξέσπασμα οργής εκατοντάδων αγωνιστών (αναρχικών, αντιεξουσιαστών, νεολαίων, φοιτητών, μαθητών) ενάντια στις κατασταλτικές και δολοφονικές δυνάμεις των ΜΑΤ, μια φωτεινή στιγμή της δίκαιης κοινωνικής αντιβίας ενάντια στην κρατική βία και τρομοκρατία. Μετά τα γεγονότα στις 17 Γενάρη, τα ΜΜΕ συνεχίζουν να αποκρύπτουν τις αιτίες που τα πυροδότησαν, ενώ εντείνεται η ιδεολογική επίθεση προς τους αναρχικούς. Στα κανάλια παρελαύνουν υπουργοί και βουλευτές, πρυτάνεις, καθηγητές, εισαγγελείς, μπάτσοι, αλλά και παράγοντες της καθεστωτικής αριστεράς που ενσωματώνουν πλήρως τις εκκλήσεις που δέχονται να παρέχουν τη συναίνεσή τους στην εγκληματοποίηση των αναρχικών, επιδιδόμενοι σε δηλώσεις νομιμοφροσύνης με τη γνωστή καραμέλα περί “προβοκατόρων”. Τα ΜΜΕ παρουσιάζουν τους βασανιστές των ΜΑΤ ως θύματα και τους αγωνιστές που συμμετείχαν στις συγκρούσεις ως “εγκληματίες”. Οι προθέσεις του κράτους για τις μεθόδους εξουδετέρωσης των αναρχικών είναι εξόφθαλμα ορατές μέσα από καθημερινά κατευθυνόμενα δημοσιεύματα, με χαρακτηριστικότερο αυτό που αποκαλύπτει πως η αστυνομία είχε το θράσος να βαφτίσει συγκεκριμένο σχέδιο για την αντιμετώπιση των αναρχικών “επιχείρηση Γκουαντανάμο”! Συστατικό κομμάτι αυτού του μπαράζ ψεύδους, συκοφαντιών και προβοκατορολογίας είναι η συζήτηση γύρω από το πανεπιστημιακό άσυλο, τους κατειλημμένους χώρους στα πανεπιστήμια και γενικότερα τις καταλήψεις ως μέσο αγώνα. Στόχος δεν είναι μόνο η απαξίωση των αναρχικών ως προϋπόθεση για την απόσπαση συναίνεσης στις επιχειρήσεις εναντίον τους, αλλά και η εξώθηση των φοιτητών σε θέσεις συμβιβασμού και εγκατάλειψης του αγώνα τους, μέσα από την αποποίηση δυναμικών πρακτικών αντίστασης. Αυτή η τρομο-υστερία επενδύεται πάνω στο επόμενο συλλαλητήριο της 24ης Γενάρη, όπου το Πολυτεχνείο, και ενώ η κατάληψη αλληλεγγύης στους 3 της 6ης Μάη συνεχίζεται, παρουσιάζεται ως “κλειστό” και δήθεν “περιφρουρούμενο” από φοιτητές “προς αποφυγήν επεισοδίων”. Την εικονική πραγματικότητα της κοινωνικής ειρήνης, της σιωπής και της υποταγής σαμποτάρουν οι δράσεις και οι κινήσεις αλληλεγγύης που συνεχίζονται και εξαπλώνονται… Από την κατάληψη του Πολυτεχνείου και τις καθημερινές παρεμβάσεις στην Αθήνα, ως τη Θεσσαλονίκη, την Κρήτη, την Πάτρα, την Κεφαλονιά, τη Βέροια, την Κοζάνη, τα Γιάννενα, το Αγρίνιο, την Άρτα, το Βόλο, τη Λαμία, τη Λάρισα, τη Χαλκίδα, τη Νάξο αλλά και πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Ταυτόχρονα, μέσα από τις φυλακές οι πολιτικοί κρατούμενοι Γ. Δημητράκης, Ν. Γκουνταρδάς, Βασίλης, Χριστόδουλος και Σάββας Ξηρός πραγματοποιούν αποχή συσσιτίου, σε ένδειξη αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας. Το κράτος και οι λακέδες του δεν μπορούν να κρύψουν ότι εγκληματίες είναι οι ίδιοι που καθημερινά με τα σώματα ασφαλείας τους, τους νόμους και τους θεσμούς τους, με το καθεστώς στυγερής εκμετάλλευσης και καταπίεσης που επιβάλουν, δολοφονούν, ταπεινώνουν και φυλακίζουν ανθρώπους, στα σύνορα, στα αστυνομικά τμήματα, στους χώρους δουλειάς, στην πνιγηρή καθημερινότητα του ελέγχου και της καταστολής. Δεν μπορούν να κρύψουν πως η μοναδική ασυλία που πρέπει να καταργηθεί είναι αυτή που απολαμβάνουν οι ίδιοι συντηρώντας έναν εφιαλτικό κόσμο που βασίζεται στην εξουσία του ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο. Δεν μπορούν να κάμψουν τη βούλησή μας να αγωνιζόμαστε για την απελευθέρωση των φυλακισμένων συντρόφων μας, για έναν κόσμο χωρίς κράτη και αφεντικά, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς φυλακές και σύνορα, για την κοινωνική απελευθέρωση και την αναρχία… ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΤΑΡΑΣΙΟ ΖΑΝΤΟΡΟΖΝΙ (από 29/11/06) ΚΑΙ ΓΕΡΑΣΙΜΟ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟ (από 15/12/06) ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ 3 ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΤΗΣ 6ης ΜΑΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ Κατάληψη Πολυτεχνείου (κτίριο Γκίνη) ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ - ΠΟΡΕΙΑ : ΠΕΜΠΤΗ 1η ΦΛΕΒΑΡΗ
|
|||||||||||||||||
|
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ |
|||||||||||||||||
|
Σήμερα, 13 Γενάρη 2006, η αστυνομία επιτέθηκε απρόκλητα στην μηχανοκίνητη πορεία αναρχικών - αντιεξουσιαστών που επέστρεφαν από συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από το νοσοκομείο Νίκαιας, όπου νοσηλεύονται κρατούμενοι οι απεργοί πείνας Ταράσιο Ζαντορόζνι και Γεράσιμος Κυριακόπουλος. Αυτή τη στιγμή, o αναρχικός Ταράσιο Ζαντορόζνι και ο Γεράσιμος Κυριακόπουλος διανύουν την 46η και την 28η μέρα απεργίας πείνας αντίστοιχα, νοσηλευομένοι στο νοσοκομείο Νίκαιας, όπου μεταφέρθηκαν από τις φυλακές Κορυδαλλού στις 9 Γενάρη. Βρίσκονται προφυλακισμένοι από τις 6 Μάη 2006, μαζί με έναν ακόμα διαδηλωτή, τον Κώστα Κατσαδούρα, κατηγορούμενοι για τα συγκρουσιακά γεγονότα στην αντιπολεμική πορεία του ευρωπαϊκού κοινωνικού φόρουμ στην Αθήνα. Οι φυλακισμένοι διαδηλωτές της 6ης Μάη είναι τρεις από τους χιλιάδες ανθρώπους που κατέβηκαν στον δρόμο εκείνη την ημέρα, όπου ξέσπασαν συγκρούσεις ανάμεσα στις δυνάμεις καταστολής και αναρχικούς και ανυπότακτους νεολαίους, και εκδηλώθηκαν επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους. Η αστυνομία συνέλαβε 17 διαδηλωτές, στους οποίους αποδόθηκε βαρύτατο κατασκευασμένο κατηγορητήριο, και από αυτούς οι 3 προφυλακίστηκαν χωρίς κανένα στοιχείο (με την πολιτική συναίνεση της καθεστωτικής αριστεράς), για να τιμωρηθεί παραδειγματικά στο πρόσωπό τους η επιλογή της αδιαμεσολάβητης και αντιθεσμικής κοινωνικής αντίστασης. Ο αγώνας που ξεκίνησαν οι απεργοί πείνας για την απελευθέρωσή τους με όπλο το ίδιο τους το σώμα, αποτελεί σήμερα το πεδίο που εκφράζεται μια ευρύτερη και ολομέτωπη σύγκρουση ανάμεσα στο Κράτος και σε όσους εξακολουθούν να αγωνίζονται απέναντι στην εξουσιαστική βαρβαρότητα. Πρόκειται για μια σύγκρουση στην οποία το κράτος, με όλους τους μηχανισμούς προπαγάνδας, ελέγχου και καταστολής που διαθέτει, επιχειρεί να απομονώσει και να εξουδετερώσει τους αναρχικούς-αντιεξουσιαστές, το ριζοσπαστικότερο κομμάτι των κοινωνικών αντιστάσεων, με σκοπό την υποταγή ολόκληρης της κοινωνίας. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες έντασης της κρατικής τρομοκρατίας, οι δράσεις αλληλεγγύης στους φυλακισμένους αγωνιστές δέχονται συνεχώς την επίθεση της καταστολής, με στόχο όχι μόνο την παράταση της προφυλάκισης των 3 διαδηλωτών αλλά και ένα πλήγμα στην δυναμική που αντιπροσωπεύει συνολικά η αλληλεγγύη, η αυτοοργάνωση και η αντίσταση απέναντι στους σχεδιασμούς τους κράτους και των αφεντικών. Έτσι στις 12 Γενάρη επιχειρήθηκε η απαγόρευση της πορείας αλληλεγγύης που είχε καλεστεί από αναρχικούς-αντιεξουσιαστές. Η απαγόρευση, που ανακοινώθηκε στους συγκεντρωμένους στα Προπύλαια από τον επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων (ο οποίος επικαλέστηκε προφορική εντολή εισαγγελέα) ανατράπηκε στο δρόμο από την αποφασιστικότητα εκατοντάδων συντρόφων να διαδηλώσουν, και έτσι τελικά πραγματοποιήθηκε μια δυναμική πορεία στο κέντρο της Αθήνας. Αποκορύφωμα της κατασταλτικής βίας είναι η σημερινή επίθεση στην μηχανοκίνητη πορεία, ο τραυματισμός και η προσαγωγή συντρόφων, δείχνοντας τις προθέσεις του κράτους να πνίξει στη σιωπή τον αγώνα των απεργών πείνας, να τρομοκρατήσει τους αλληλέγγυους, να χτυπήσει την ανάπτυξη του αναρχικού αγώνα. Είχαν προηγηθεί: η σύλληψη αντιεξουσιαστή έξω από το σπίτι του μετά από την μηχανοκίνητη πορεία έξω από το σπίτι του υπουργού δικαιοσύνης, η ασφυκτική πίεση και οι συνεχείς προκλήσεις Ζητάδων στην μηχανοκίνητη πορεία προς τις φυλακές Κορυδαλλού στις 15 Δεκέμβρη, η επίθεση της αστυνομίας την πρωτοχρονιά στην μηχανοκίνητη πορεία που επέστρεφε από τις φυλακές, με αποτέλεσμα αρκετές προσαγωγές και μία σύλληψη, και στις 9 Γενάρη ο εγκλωβισμός 50 αναρχικών από διμοιρίες ΜΑΤ μέσα στον Ρ/Σ Ρυθμός, όπου γινόταν κατάληψη για τη δημοσιοποίηση της απεργίας πείνας. ΑΠΕΝΑΝΤΙ στην προσπάθεια του κράτους να καταπνίξει τον αγώνα των φυλακισμένων συντρόφων μας -απεργών πείνας- μέσα σε ένα τείχος σιωπής ΑΠΕΝΑΝΤΙ στη διαρκή κατασταλτική επίθεση σε βάρος του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου για την απομόνωση και την εξουδετέρωσή του ΑΠΕΝΑΝΤΙ στην προσπάθεια να επιβληθεί σιγή νεκροταφείου στην κοινωνία ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ 4 ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΣΤΗΝ ΜΗΧΑΝΟΚΙΝΗΤΗ ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ και ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ 3 ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΔΙΑΔΗΛΩΤΩΝ ΤΗΣ 6ης ΜΑΗ Με την κατάληψη δημιουργούμε μια διαρκή εστία αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης μέσα στην πόλη, ένα εγχείρημα που λειτουργεί οριζόντια και αντι-ιεραρχικά στη βάση της γενικής συνέλευσης των καταληψιών, έναν αυτοοργανωμένο χώρο για τη συλλογικοποίηση της αντίστασης. ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ'ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ Συνέλευση της Κατάληψης του Πολυτεχνείου (κτίριο Γκίνη) |
|||||||||||||||||