Η σταυροφορία της Δύσης που ξεκίνησε το 1991 με την ‘Καταιγίδα της Ερήμου’ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και σίγουρα είναι μακριά από το να τερματιστεί. Όλα τα μέτωπα στην περιοχή παραμένουν ανοιχτά και η επιβολή της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας δεν έχει τελεσφορήσει. Στο Αφγανιστάν οι συμμαχικές δυνάμεις ελέγχουν ουσιαστικά μονάχα την πρωτεύουσα Καμπούλ, ο Καύκασος παραμένει πολύ θερμό και επικίνδυνο σημείο, τα καθεστώτα της Σ.Αραβίας κλυδωνίζονται και η Παλαιστίνη αιμορραγεί και εξεγείρεται. Αυτό που το 1991 με νωπή ακόμη την πτώση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού ονομάστηκε ‘ νέα τάξη πραγμάτων’ που στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο από την αναδιανομή της πίτας και των σφαιρών επιρροής, σήμερα φορά τον μανδύα της ‘ αντιτρομοκρατικής εκστρατείας’ και αναβαθμίζεται, στοχεύοντας αυτή τη φορά και στο εσωτερικό των μητροπόλεων του καπιταλισμού. Η Ευρώπη φρούριο, οι αντιτρομοκρατικές νομοθεσίες, η ανταλλαγή πληροφοριών και προσωπικών δεδομένων, η Eurojust και Europol κ.α. είναι μόνο ο προάγγελος του ζοφερού μέλλοντος που μας αναμένει.

Παρόλα αυτά η πορεία αυτή δεν είναι τόσο απρόσκοπτη, το φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη μπορεί δυστυχώς σήμερα να μην είναι η επανάσταση, αλλά είναι η βία. Το κόστος ενός πολέμου, δηλαδή και της εξαθλίωσης, της φτώχειας, του εξανδραποδισμού και του θανάτου, στα οποία η εύπορη Δύση καταδικάζει τις χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου. Οι βόμβες στη Μαδρίτη, όπως και αυτές στη Μόσχα πριν λίγο καιρό είναι η αντιστροφή, η ανταπόδοση, η απάντηση σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο, όπου κανείς πλέον δεν μπορεί να είναι αμέτοχος.

Τίποτα πια στην εποχή μας δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο. Η επιστροφή στην εποχή που ο ισχυρός επιβάλλει τη θέλησή του δια πυρός και σιδήρου, θα οδηγήσει την ανθρωπότητα να αναπολεί τις αξίες του διαφωτισμού, οι οποίες φαντάζουν ήδη σαν ουτοπία. Παράλληλα παγιώνεται ένας αέναος κύκλος αίματος, μια εναλλαγή τρόμου και σφαγών…

Μέσα σε αυτό το κλίμα και καθώς φαίνεται ότι αναζωπυρώνονται οι εθνικισμοί και οι αντιπαραθέσεις στα ρευστά και διαλυμένα από τις ‘θεϊκές παρεμβάσεις’ του ΝΑΤΟ, Δυτικά Βαλκάνια, το ελληνικό κράτος επιδιώκει, όπως πολύ σταθερά και συστηματικά κάνει τα τελευταία χρόνια, να εμπεδώσει και να αναβαθμίσει το ρόλο του στα παγκόσμια τεκταινόμενα. Η ανάθεση της ασφάλειας των Ολυμπιακών Αγώνων στο ΝΑΤΟ εξυπηρετεί ακριβώς αυτό το σκοπούμενο. Η νέα μεγάλη ιδέα, πέρα από όλα τα άλλα σκανδαλώδη και τραγικά που την συνεπικουρούν, κοντεύει να μετατρέψει την ελληνική επικράτεια σε μια στρατικοποιημένη ζώνη, καθιστώντας με αυτό τον τρόπο την Ελλάδα συνένοχη στις επιλογές και τα παιχνίδια των κυρίαρχων τάξεων.

Η πάλαι ποτέ ψωροκώσταινα φαίνεται ότι έχει βάλει πλώρη για άλλα μεγάλα λιμάνια, μήπως όμως τα γεγονότα στα Βαλκάνια είναι και προπομπός για τις θύελλες που θα ταλανίσουν όχι βέβαια τους υψηλά ιστάμενους, αλλά όλους εμάς… Στο Κόσοβο οι ελληνικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δέχτηκαν τα πυρά και την οργή των Αλβανοφώνων Κοσοβάρων. Το ΝΑΤΟ κατάφερε με τις παρεμβάσεις του στα Βαλκάνια όχι βέβαια να διαλύσει τους εθνικισμούς και να εδραιώσει την κοινωνική ισοτιμία, κάθε άλλο. Δημιούργησε αδύναμα προτεκτοράτα ελέγχοντάς τα διοικητικά και οικονομικά, τους ταπείνωσε και υποβάθμισε την καθημερινότητα των ανθρώπων, τρέφοντάς τους μονάχα με τις ψευδαισθήσεις της καλής ζωής που δήθεν προσφέρει η οικονομία της ελεύθερης αγοράς. Στην πραγματικότητα αναδείχθηκαν σε ηγεμονικό ρόλο οι παρασιτικές τάξεις των μαυραγοριτών και των μαφιόζων και οι ξέπνοες ηγεσίες πολιτικών που βολεύονται μέσα στην υπάρχουσα κατάσταση. Μέσα σε αυτό το τοπίο ο εθνικισμός, όπως και παλαιότερα, φαντάζει η εύκολη διέξοδος και ενισχύεται από όλους, αυτό όμως που συγχρόνως δεν μπορεί να κρυφτεί πια είναι η απογοήτευση και το μίσος που ξεχειλίζει για τους πρώην σωτήρες.

Η συμμετοχή λοιπόν ελληνικών στρατευμάτων στα Βαλκάνια και το Αφγανιστάν και αύριο ίσως και στο Ιράκ (διακαής πόθος των Αμερικάνων), τα πολεμικά πλοία που δρούσαν πέρυσι στον Περσικό Κόλπο, οι παραχωρήσεις των βάσεων, η διενέργεια ασκήσεων από Αμερικανούς και άλλους ράμπο, η συναλλαγή και η συνεργασία με υπηρεσίες του Ισραήλ, των ΗΠΑ και άλλων καταδεικνύει ξεκάθαρα το ρόλο του ελληνικού κράτους στο μπλοκ της κυριαρχίας.

Είναι φανερό ότι στις ταραγμένες εποχές που ζούμε δεν αρκεί μονάχα να καταδικάζουμε και να εξορκίζουμε τον πόλεμο. Αντίθετα είναι επιβεβλημένο όχι απλά να διαχωρίζουμε τη θέση μας, αλλά και να αντισταθούμε στις επιλογές του ελληνικού κράτους.