|
αρχική σελίδα |
|
ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ |
|
Η κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη 37, συμπληρώνει τη φετινή άνοιξη 21 χρόνια ζωής και αγώνα, σε μία στιγμή που συνολικά οι καταλήψεις, ως ανοιχτοί κοινωνικοί χώροι αντίστασης, βρίσκονται άμεσα στο στόχαστρο της καταστολής, στα πλαίσια της αντι-εξεγερτικής επίθεσης που εξαπολύει το κράτος ενάντια στην κοινωνία. Η κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη 37, συμπληρώνει τη φετινή άνοιξη 21 χρόνιαΤο πρόσταγμα για την καταστολή των καταλήψεων έδωσε ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδάς στις 19 Μάρτη, μετά από ένα ασφαλίτικης προέλευσης δημοσίευμα στον τύπο, όπου κατονομάζονταν οι καταλήψεις Βίλα Αμαλίας, Λέλας Καραγιάννη 37, Επιταχυντής Ελευθερονίων –που βρίσκεται μέσα στο χώρο της Πολυτεχνειούπολης- και Πραποπούλου στην Αθήνα, Υφανέτ στη Θεσσαλονίκη και Ματσάγγου στο Βόλο. Στην παραγγελία του προς τους εισαγγελείς πρωτοδικών της χώρας, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου ζητά “να διερευνηθεί αν τελούν υπό κατάληψη δημόσια ή ιδιωτικά κτήρια και να δρομολογηθεί η αποβολή των καταληψιών από αυτά”. Ζητά επίσης “να αναζητηθούν ποινικές ευθύνες στις πρυτανικές αρχές και σε κάθε άλλο πρόσωπο υπεύθυνο για τα υπό κατάληψη κτήρια”, φωτογραφίζοντας μεταξύ άλλων την κατάληψη ΛΚ37, και απαιτώντας από τα πανεπιστημιακά ιδρύματα να λειτουργήσουν ως κατασταλτικός μηχανισμός στο πλευρό των ΜΑΤ. Και τέλος, με το συκοφαντικό τέχνασμα της “διερεύνησης για το εάν στα υπό κατάληψη κτήρια διαπράττονται κι άλλα ποινικά αδικήματα” (!!), διατάσσει στην ουσία αστυνομικές εισβολές, ανεξάρτητα από τη συναίνεση των ιδιοκτητών τους. Μέσα στο ίδιο κλίμα, στις τοπικές εφημερίδες του Ηρακλείου Κρήτης δημοσιεύονται οι προθέσεις του πανεπιστημίου να πουλήσει το κτήριο όπου στεγάζεται η κατάληψη Ευαγγελισμού. Και λίγες μέρες αργότερα, στη Θεσσαλονίκη και στο Βόλο εισαγγελείς, με βάση την εντολή του Σανιδά, αναθέτουν στην Ασφάλεια να προχωρήσει σε έρευνες “σχετικά με τις καταλήψεις αντιεξουσιαστών”. Την ίδια στιγμή, οι πρυτανικές αρχές του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης απειλούν με επέμβαση της αστυνομίας στο χώρο του πανεπιστημίου για να “σπάσουν” την κατάληψη που ξεκίνησε στις 16 Μάρτη στην Πρυτανεία ενάντια στο καθεστώς των εργολαβιών στο οποίο δουλεύουν οι εργαζόμενοι στο ΑΠΘ και σε αλληλεγγύη με την Κωνσταντίνα Κούνεβα. Τη χρονική συγκυρία που εξαγγέλλονταν οι σχεδιασμοί εκκένωσης των καταλήψεων, καταληψίες και αλληλέγγυοι βρίσκονταν ήδη σε κινητοποίηση, καταλαμβάνοντας πρυτανείες σχολών στην Αθήνα, το Ηράκλειο, την Πάτρα και τον Βόλο ενάντια στις κατασταλτικές μεθοδεύσεις σε βάρος της κατάληψης Λέλας Καραγιάννη 37 από τη Συγκλητική Επιτροπή Κληροδοτημάτων του Πολυτεχνείου. Η συγκεκριμένη Επιτροπή, μεθοδεύοντας την εκκένωση της κατάληψης πρόβαλε ως πρόσχημα το ζήτημα της χρησικτησίας, τη δυνατότητα δηλαδή να διεκδικηθεί η κυριότητα του κτηρίου από τους καταληψίες μετά την παρέλευση 20ετούς χρήσης του. Αποκρύπτοντας όμως ότι η επίκληση αυτού του ζητήματος είναι γελοία και άτοπη αφού έχει συμπληρωθεί ήδη από πέρυσι -στις 15 Απρίλη 2008- μια εικοσαετία κατάληψης, χωρίς ποτέ οι καταληψίες να έχουν διεκδικήσει τίποτα περισσότερο από τη χρήση του.Σήμερα, οι επιμέρους μεθοδεύσεις σε βάρος κατειλημμένων κοινωνικών και πολιτικών χώρων, που λειτουργούν ως σημεία συνάντησης, επικοινωνίας και αντίστασης στην εμπορευματοποίηση και τον έλεγχο των κοινωνικών αναγκών και επιθυμιών, είναι μέρος της προσπάθειας του κράτους να επιτεθεί στους εξεγειρόμενους ανθρώπους και τους αυτοοργανωμένους χώρους τους, εξαιτίας της απήχησης του λόγου και των πρακτικών τους μέσα σε συνθήκες γενικευμένης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης όπου οι μηχανισμοί διαμεσολάβησης και εκτόνωσης των κοινωνικών αγώνων, κόμματα και ιεραρχικές οργανώσεις, χρεωκοπούν και το πολιτικό σύστημα είναι σε σήψη. Σε μια περίοδο που η εξέγερση που ξέσπασε το Δεκέμβρη, με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους ένστολους προστάτες των αφεντικών, συνεχίζεται σήμερα με τη γέννηση και την αναζωπύρωση πλήθους αυτοοργανωμένων συλλογικών αντιστάσεων σε κάθε μέτωπο του κοινωνικού - ταξικού ανταγωνισμού, στα σχολεία, στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, με την πρακτική της κατάληψης κτηρίων ως μέσο αγώνα να γίνεται οικειοποιήσιμη από όλο και περισσότερους ανθρώπους, ο στόχος των κατασταλτικών μηχανισμών είναι να ανακόψουν αυτό το ρεύμα της εξέγερσης, απομονώνοντας και χτυπώντας παραδειγματικά τους αντιεξουσιαστικούς χώρους αγώνα για να τρομοκρατήσουν όλους όσους αγωνίζονται. Η στοχοποίηση των καταλήψεων από τον γενικό εισαγγελέα του κράτους ανήκει στην απεγνωσμένη προσπάθεια επιβολής ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης πάνω στην κοινωνία, με κάθε γωνιά των ανήσυχων πόλεων να καταλαμβάνεται από τα σώματα ασφαλείας, με την προπαγανδιστική εκστρατεία χειραγώγησης της κοινωνίας να σωπάσει και να συναινέσει στην κατάργηση του κοινωνικού ασύλου στους πανεπιστημιακούς χώρους και στην εισβολή των ΜΑΤ σε αυτούς, με την εξαπόλυση παρακρατικών επιθέσεων –όπως συνέβη πρόσφατα με τη δολοφονική ρίψη χειροβομβίδας στο στέκι μεταναναστών-, με χουντικής έμπνευσης ιδιώνυμα, την ποινικοποίηση συνθημάτων, τη δαιμονοποίηση των εξεγερμένων. Όταν χιλιάδες εκμεταλλευόμενοι και καταπιεζόμενοι άνθρωποι, νεολαίοι και εργαζόμενοι, άνεργοι, μετανάστες, γυναίκες και άντρες κάθε ηλικίας συναντήθηκαν στα οδοφράγματα απέναντι στους γδάρτες των ονείρων τους, όταν σχολές, σχολεία, δημαρχεία, θέατρα, κινηματογράφοι κ.α. καταλήφθηκαν και μετατράπηκαν σε εστίες της εξέγερσης, όταν σήμερα γεννιούνται νέες καταλήψεις και καταλαμβάνονται ελεύθεροι χώροι , πλατείες και πάρκα, για να προστατευτούν από τις μπουλντόζες της ανάπλασης, τότε το κράτος, πολύ περισσότερο από την εκδικητική τιμωρία όσων εξεγέρθηκαν, επιδιώκει να χτυπήσει τις ρίζες της εξέγερσης για να ανακόψει την εξάπλωσή της. Γιατί αν οι αιτίες της βρίσκονται στην καθημερινή λεηλασία της ζωής εκατομμυρίων προλετάριων από τα αφεντικά, στην ολοένα εντεινόμενη θεσμική και φυσική βία που υφίσταται το κοινωνικό σώμα από τους μηχανισμούς εξουσίας, οι ρίζες της εξέγερσης βρίσκονται σε όλες τις μεγάλες και τις μικρές πράξεις αντίστασης στην τυραννία του κράτους και των αφεντικών. Βρίσκονται στα εγχειρήματα του αγώνα που σε βάθος χρόνου προτάσσουν τη συλλογικότητα κόντρα στην ιεραρχία και την εξατομίκευση, την αντίσταση κόντρα στο φόβο, τη συναίνεση και την υποταγή, καθώς και την αλληλεγγύη των καταπιεσμένων ενάντια στους πλαστούς διαχωρισμούς που κατασκευάζει η εξουσία. Και είναι αυτές οι διαδρομές αγώνα που χάραξαν το δρόμο της εξέγερσης, που τον κράτησαν ανοιχτό για πολλούς περισσότερους, δίνοντας μόνο μια εικόνα από τις θύελλες που έρχονται.
Η κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη 37, ένας χώρος αυτοστέγασης, κοινωνικών και πολιτικών εκδηλώσεων, παρέμβασης και συμμετοχής στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, δεν πρόκειται να υποκύψει στην τρομοκρατία και να παραδοθεί στην καταστολή. Με όπλο μας την αλληλεγγύη θα υπερασπιστούμε τις καταλήψεις σε όλη τη χώρα και κάθε αυτοοργανωμένο χώρο του κοινωνικού αγώνα, μαζί με όλους όσοι αγωνίζονται για έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης, χτισμένο πάνω στα συντρίμμια της εξουσίας.
21 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ 37 Σύντροφοι και συντρόφισσες Μάρτης 2009 |