Η αντίσταση που αναπτύχθηκε τον τελευταίο χρόνο ενάντια στην αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος ξεπέρασε σε μεγάλο βαθμό (και με αποκορύφωμα τα γεγονότα στην πανεκπαιδευτική πορεία της 8^ης Μάρτη) τα όρια ενός αμυντικού αγώνα πάνω σε μία πτυχή της αναδιάρθρωσης. Έτσι, οι επιχειρούμενες αλλαγές στο χώρο της εκπαίδευσης (εντατικοποίηση των σπουδών, ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου κ.λπ.) έγιναν το πεδίο μιας μετωπικής αντιπαράθεσης, όπου αναδεικνύεται από τη μια πλευρά ο βίαιος και ολοκληρωτικός χαρακτήρας της επίθεσης που εξαπολύουν το κράτος και τα αφεντικά στην κοινωνία, και από την άλλη η επιλογή της σύγκρουσης με τους κρατικούς σχεδιασμούς ως ο μόνος δρόμος για την ανατροπή τους.

Για το κράτος, η εκπαίδευση αποτελεί ζωτικής σημασίας διαδικασία για την εμπέδωση της υποταγής στην Εξουσία, την αναπαραγωγή της κοινωνικής ιεραρχίας, την επιβολή της ταξικής διαίρεσης και τη διάχυση των κυρίαρχων ιδεολογημάτων. Σήμερα, ο εκσυγχρονισμός της στα πλαίσια της συνολικής αναδιάρθρωσης των δομών εξουσίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την προώθηση ενός εκσυγχρονισμένου μοντέλου κοινωνίας όπου εντείνονται οι αποκλεισμοί, η αλλοτρίωση και η εξατομίκευση, με την όξυνση των συνθηκών εκμετάλλευσης και καταπίεσης, ελέγχου και καταστολής.

Οι κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν τον περασμένο Μάη δημιούργησαν ένα σοβαρό ανάχωμα τόσο στην συγκεκριμένη επιχείρηση αναδιάρθρωσης της εκπαίδευσης όσο και στους ευρύτερους σχεδιασμούς του κράτους και των αφεντικών. Η ίδια η δυναμική του αγώνα, η αποφασιστικότητα χιλιάδων ανθρώπων να ανατρέψουν τους συγκεκριμένους κρατικούς σχεδιασμούς, με πολύμηνες καταλήψεις των σχολών, συνεχείς διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, οι στιγμές που συναντήθηκαν νεολαίοι και άλλοι αγωνιστές στα οδοφράγματα, που αψηφήθηκαν οι εκβιασμοί της ιδεολογικής τρομοκρατίας και της κατασταλτικής βίας, οι στιγμές που ξεπεράστηκαν στο δρόμο οι λογικές της εκτόνωσης και της διαμεσολάβησης, που διαρρήχθηκαν τα όρια της παθητικής διαμαρτυρίας που υπαγορεύει η νομιμότητα, όλες αυτές οι στιγμές άνοιξαν ένα δρόμο ευρύτερης ρήξης με τους νόμους και τους θεσμούς και απείλησαν να μετατρέψουν αυτό το πεδίο αγώνα σε σημείο αναφοράς και έμπνευσης και για άλλους καταπιεζόμενους.

Αυτή την προοπτική είναι που θέλει να εξουδετερώσει το κράτος, τρομοκρατώντας με τις επιθέσεις των ένστολων δολοφόνων του στις πορείες, τους άγριους ξυλοδαρμούς, τις συλλήψεις και τις διώξεις διαδηλωτών, και ταυτόχρονα με τους μηχανισμούς προπαγάνδας -τα ΜΜΕ- που έχουν επιδοθεί σε ένα ανελέητο μπαράζ κατασυκοφάντησης, προβοκατορολογίας και χαφιεδισμού για να απονομιμοποιήσουν στην κοινωνική συνείδηση τη σύγκρουση ανάμεσα στους αντιστεκόμενους και το κράτος, να εγκληματοποιήσουν τις ριζοσπαστικές πρακτικές αγώνα και να απομονώσουν τους αγωνιστές, κατασκευάζοντας συναίνεση για την καταστολή. Σ’αυτή την επιχείρηση συστρατεύονται όλοι οι λακέδες του καθεστώτος, αφού το διακύβευμα δεν είναι απλά η επιβολή ενός νόμου αλλά συνολικά η δυνατότητα του κράτους να επιβάλει απρόσκοπτα τους νόμους και την Εξουσία του πάνω στην κοινωνία. Πρόκειται για μια επίδειξη πυγμής για την αντιμετώπιση από την πλευρά του συστήματος των κοινωνικών και ταξικών συγκρούσεων.

Τα γεγονότα στην πανεκπαιδευτική πορεία της 8^ης Μάρτη που πήραν χαρακτηριστικά κοινωνικής ανταρσίας, με σφοδρές συγκρούσεις αναρχικών και νεολαίων με τα ΜΑΤ μπροστά στο σύμβολο της ολοκληρωτικής δημοκρατίας, τη Βουλή, που “πολιορκήθηκε” για ώρα από χιλιάδες ανθρώπους, και η άγρια κατασταλτική επίθεση της αστυνομίας, με δεκάδες τραυματίες και συλληφθέντες, αναδεικνύουν το μέγεθος της αντιπαράθεσης η οποία έχει διαφανεί μέσα από τις σημαντικότερες πρόσφατες στιγμές αυτού του αγώνα:

Σε αυτή την εκστρατεία κατασυκοφάντησης των αναρχικών συμμετέχουν ενεργά κόμματα και παράγοντες της καθεστωτικής Αριστεράς που εκτοξεύουν τη λάσπη τους περί “προβοκατόρων” και αναμασούν το παραμύθι περί “λιγοστών κουκουλοφόρων” συντασσόμενοι με τους σχεδιασμούς της καταστολής, προωθώντας τον διαχωρισμό ανάμεσα σε φοιτητές και μη-φοιτητές. Και εξισώνοντας την κοινωνική αντι-βία με τη δολοφονική βία των σωμάτων ασφαλείας.

Μπροστά στο γεγονός ότι η κοινωνική σύγκρουση ξεπέρασε τις συντεχνιακές περιχαρακώσεις και τις περιορισμένες διεκδικήσεις, όπως έγινε στις 8 Μάρτη, εντάθηκε η κρατική καταστολή (με την απόδοση κακουργημάτων σε 9 από τους 61 συλληφθέντες, την επιβολή μεγάλων χρηματικών εγγυήσεων και την προφυλάκιση του αναρχικού Βασίλη Στεργίου) αλλά και η κομματική χειραγώγηση και ο έλεγχος (ακόμα και με την εξαγγελία δημιουργίας ενός εσωτερικού πόλου καταστολής με “περιφρουρήσεις” στις πορείες) για την εκτόνωση ενός αγώνα που αμφισβήτησε και ξεπέρασε την αριστερή καθοδήγηση και διαμεσολάβηση.

Με την προφυλάκιση του αναρχικού Β. Στεργίου, ενός από τους 61 συλληφθέντες της 8^ης Μάρτη, με μοναδικό “στοιχείο” την πολιτική και κοινωνική του ταυτότητα ως αναρχικού και εργάτη (γνωστού στις αρχές από τη συμμετοχή του στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το ’95 όπου είχαν συλληφθεί 504 άτομα μετά την εισβολή της αστυνομίας), το κράτος στέλνει το μήνυμα της παραδειγματικής τιμωρίας και επιδιώκει τον εκφοβισμό όλων όσοι συναντήθηκαν σε αυτό τον αγώνα, όλων όσοι αγωνίζονται ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Απέναντι στην κατασταλτική και ιδεολογική επίθεση της δημοκρατίας για την απομόνωση και την εξουδετέρωση των αντιστάσεων, η αλληλεγγύη στους διωκόμενους των εκπαιδευτικών κινητοποιήσεων και στον προφυλακισμένο αναρχικό Β. Στεργίου είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα και απαραίτητη προϋπόθεση για τη συνέχισή του. Ενός κοινωνικού-ταξικού αγώνα που, για μας, ως αναρχικούς, δεν μπορεί παρά να είναι συλλογικός, αυτοοργανωμένος και ανειρήνευτος, πέρα από λογικές υπεράσπισης “κεκτημένων” και κόντρα στις αυταπάτες εξωραϊσμού του υπάρχοντος εξουσιαστικού κόσμου, με ορίζοντα τη συνολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού.