Η δολοφονία του 15χρονου συντρόφου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τις σφαίρες του μπάτσου Ε. Κορκωνέα το βράδυ της 6^ης Δεκέμβρη αποτέλεσε τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι όχι μόνο στο επίπεδο της φυσικής βίας που καθημερινά ασκείται πάνω στην κοινωνία, και ειδικότερα στα πιο καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα κομμάτια της, από τους φρουρούς της τάξης και της ασφάλειας των κυρίαρχων, αλλά και συμπύκνωσε ως γεγονός τους πολλαπλούς καταναγκασμούς που το σύστημα εξασκεί στην κοινωνία λεηλατώντας τις ζωές εκατομμυρίων προλετάριων.

Μέσα από τα εξεγερτικά γεγονότα που ακολούθησαν, η συσσωρευμένη κοινωνική οργή από τις καθημερινές συνθήκες εκμετάλλευσης, ελέγχου και καταστολής βρήκε τη δίοδο για να εκφραστεί εδώ και τώρα! Φωτίζοντας έτσι όχι μόνο τη βαρβαρότητα και τη σήψη αυτού του γερασμένου κόσμου μέσα από την άρνησή του, αλλά και τη δυνατότητα να αναδυθεί ένας νέος κόσμος ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.

Τα οδοφράγματα, οι οργισμένες διαδηλώσεις, οι καταλήψεις πανεπιστημίων, σχολείων, δημοσίων κτιρίων και δημαρχείων στις γειτονιές, οι επιθέσεις στις δολοφονικές δυνάμεις καταστολής, στους ναούς της κατανάλωσης, στα αστυνομικά τμήματα, σε υπουργεία και τράπεζες τις μέρες της εξέγερσης του Δεκέμβρη ήταν οι πράξεις εκείνες που ανταπέδωσαν ένα ποσοστό της βίας που δεχόμαστε από τους δυνάστες της ζωής μας, τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά και τα τσιράκια τους.

Η κίνηση αναρχικών και αντιεξουσιαστών από τις πρώτες στιγμές μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου να στήσουν οδοφράγματα και να συγκρουστούν με τις δυνάμεις καταστολής, η κατάληψη του Πολυτεχνείου από πλήθος συντρόφων και νεολαίων- που λειτούργησε ως σπίθα και στη συνέχεια ως σταθερή εστία της μετωπικής αντιπαράθεσης με το κράτος-, η κατάληψη της ΑΣΟΕΕ και της Νομικής, οι επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, οι αυθόρμητες κινήσεις συντρόφων σε πολλές ακόμα πόλεις, αποτέλεσαν ένα κέλευσμα αγώνα, άμεσης δράσης και επίθεσης και λειτούργησαν καταλυτικά και παραδειγματικά για τους χιλιάδες των αντιστεκόμενων που τις επόμενες μέρες κατέβηκαν στους δρόμους. Τα προτάγματα της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης διαχύθηκαν στις τάξεις των εξεγερμένων, έγιναν οικειοποιήσιμα μαζί με τις πρακτικές αγώνα και συνέβαλλαν στη διάδοση της εξέγερσης σε κάθε γειτονιά και κάθε πόλη της επικράτειας. Ενώ ένα μεγάλο παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης μετέφερε το μήνυμα της εξέγερσης σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου.

Στους δρόμους δημιουργήθηκε η πιο απειλητική συνθήκη για την εξουσία: οι από τα κάτω διέρρηξαν τους πλαστούς διαχωρισμούς που το κράτος προωθεί ανάμεσα στους προλετάριους και αναγνώρισαν τα κοινά τους συμφέροντα. Ένα ετερόκλητο πλήθος, αναρχικών και αντιεξουσιστών, μαθητών, μεταναστών, εργαζόμενων κι ανέργων, γυναίκες και άντρες κάθε ηλικίας στάθηκαν μαζί στα οδοφράγματα και τις διαδηλώσεις με όπλο τους την αλληλεγγύη και την αξιοπρέπειά τους, και αντιμετώπισαν τους μισθοφόρους δολοφόνους του κράτους. Αυτό το ποτάμι της οργής και της αντίστασης δεν μπόρεσε να το ελέγξει ούτε το κράτος ούτε οι παραδοσιακοί μηχανισμοί χειραγώγησης, δεν μπόρεσαν να το καπηλευτούν τα κόμματα της αριστεράς γιατί δεν αναλώθηκε στη διατύπωση κούφιων αιτημάτων, δεν είχε εκπροσώπους ούτε συνομιλητές με την εξουσία, διεκδικούσε και διεκδικεί ακόμα τα πάντα, τη χειραφέτηση, τη ζωή και την αξιοπρέπειά του και παραμένει επικίνδυνο για το κράτος και τα αφεντικά.

Το κράτος εξαπέλυσε από τις πρώτες μέρες μια ιδεολογική όσο και κατασταλτική επίθεση στους εξεγερμένους. Μέσα από τα ΜΜΕ επιχείρησε να διαχωρίσει και να συκοφαντήσει όσους αγωνίζονταν -σε “καλούς μαθητές” και “κακούς κουκουλοφόρους”, σε διαδηλωτές και “πλιατσικολόγους”-, ταυτόχρονα με τις κατευθυνόμενες απειλές για άρση του ασύλου στο Πολυτεχνείο. Οι μπάτσοι επιδόθηκαν σε χημικό πόλεμο σε βάρος των εξεγερμένων, σε συλλήψεις και ξυλοδαρμούς διαδηλωτών και με τη συνδρομή “αγανακτισμένων πολιτών”, δημάρχων και τοπικών αρχόντων, και τη σκυτάλη ανέλαβαν οι δικαστές που σε μια προσπάθεια παραδειγματισμού και τρομοκράτησης όσων βρίσκονταν στους δρόμους, προφυλάκισαν πάνω από 60 συλληφθέντες που κρατούνται μέχρι σήμερα όμηροι στις φυλακές της δημοκρατίας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται οι πυροβολισμοί Ζητάδων κατά τη διάρκεια συγκρούσεων που ξέσπασαν μετά την κηδεία του Αλέξη, όπως και οι πυροβολισμοί σε μαθητές έξω από κατειλημμένο σχολείο στο Περιστέρι. Τις τελευταίες μέρες το κράτος επιχειρεί να δημιουργήσει και πάλι ένα κλίμα τρομολαγνείας και να αντεπιτεθεί πραγματοποιώντας πογκρόμ και επιβάλλοντας καθεστώς αστυνομικής κατοχής στην περιοχή των Εξαρχείων, με έρευνες σε σπίτια και συλλήψεις συντρόφων και με τη στοχοποίηση αγωνιστών μέσα από κατευθυνόμενα δημοσιεύματα από τους δημοσιογράφους- “παπαγαλάκια” της αστυνομίας. Ένα σχέδιο που θέτει ξανά στο στόχαστρο της καταστολής και της κυρίαρχης προπαγάνδας τους αναρχικούς και αντιεξουσιαστές, με στόχο τόσο την απομόνωσή τους από άλλα κοινωνικά κομμάτια που αγωνίζονται όσο και τον ευρύτερο εκφοβισμό όλων όσοι αυτές τις μέρες στέκονται απέναντι στα σχέδιά των αφεντικών.

Τίποτε όμως από όλα αυτά δεν μπορεί να σταματήσει το διογκούμενο ρεύμα αμφισβήτησης και άρνησης απέναντι στο καθεστώς του τρόμου, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, του ελέγχου και της καταστολής. Η δολοφονική επίθεση με βιτριόλι στην συνδικαλίστρια εργάτρια Κωνσταντίνα Κούνεβα από τραμπούκους της εργοδοσίας γιατί διεκδικούσε τα αυτονόητα στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς ήταν ένα ακόμα περιστατικό που αναδεικνύει την βαρβαρότητα και την κτηνωδία αυτού του συστήματος.

8 Γενάρη 2009