|
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΙΔΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΝΕΕΣ
ΦΥΛΑΚΕΣ ΥΨΙΣΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ
Το νέο νομοσχέδιο του υπουργείου δικαιοσύνης για την αναδιάρθρωση των
φυλακών αποτελεί την πιο πρόσφατη εξέλιξη στη διαρκή διαδικασία αναβάθμισης
και αυστηροποίησης του θεσμικού κατασταλτικού πλαισίου του ελληνικού κράτους.
Τα βασικά του σημεία είναι και ενδεικτικά των προθέσεων των εμπνευστών του,
που δεν είναι άλλες από την εκδικητικότητα, την τιμωρία και τον τρόμο που
επιχειρούν να επιβάλλουν μέσα και έξω από τις φυλακές. Σύμφωνα με το
νομοσχέδιο, οι φυλακές θα κατηγοριοποιηθούν σε τύπους Α, Β και Γ. Οι τύπου Γ
θα είναι υψίστης ασφαλείας, με πρώτη αυτή του Δομοκού, ενώ και σε άλλες ήδη
υπάρχουσες φυλακές θα διαμορφωθούν πτέρυγες Γ. Σε αυτές προβλέπεται να
εγκλείονται - για τουλάχιστον 10 χρόνια, με δυνατότητα ανανέωσης της
κράτησης κάθε 2 χρόνια - καταδικασμένοι και υπόδικοι με τον «τρομονόμο»,
όσοι χαρακτηρίζονται επικίνδυνοι από τον διευθυντή των φυλακών και έχουν
καταδικαστεί σε πολυετή κάθειρξη, καθώς και κρατούμενοι που «στασιάζουν» ή
επιχειρούν να δραπετεύσουν. Οι συνθήκες κράτησής τους θα είναι σε ατομικά
κελιά, σε καθεστώς απομόνωσης μέχρι και 23 ώρες τη μέρα και υπό συνεχή
παρακολούθηση, ενώ παράλληλα καταργείται η δυνατότητα αναστολής της ποινής,
τους αφαιρείται το δικαίωμα σε άδειες και «μεροκάματα» μέσα στη φυλακή για
τη μείωση της ποινής τους και περικόπτεται δραστικά η επικοινωνία με φιλικά
και συγγενικά πρόσωπα, η αλληλογραφία και τα επισκεπτήρια. Επίσης, ειδικό
σώμα της αστυνομίας θα αναλάβει την εξωτερική φύλαξη με ταυτόχρονες
αρμοδιότητες και εντός της φυλακής που δεν διευκρινίζονται.
Οι στοχεύσεις του νομοσχεδίου είναι ξεκάθαρες και χωρίς αμφισβήτηση: Από τη
μία μεριά, η πειθάρχηση και υποταγή του πληθυσμού των φυλακών. Από
την άλλη, η απομόνωση και η εξουδετέρωση των πολιτικών κρατούμενων
και τέλος ευρύτερα, η συντριβή της πολιτικής, κοινωνικής και ταξικής
αντιβίας στη βία της εξουσίας, δηλαδή εκείνων των υποκειμένων του
αγώνα που φέρουν το πρόταγμα της ανατροπής και της σύγκρουσης με το κράτος
και το κεφάλαιο.
Οι δίκαιοι αγώνες των φυλακισμένων – με αποχές συσσιτίου, διαμαρτυρίες,
δημόσιες καταγγελίες και εξεγέρσεις – και οι κινητοποιήσεις αλληλεγγύης
έχουν αναδείξει τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στις φυλακές διαχρονικά:
την έλλειψη στοιχειώδους υγιεινής και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, το
στοίβαγμα δεκάδων ανθρώπων μέσα σε ένα κελί, τις αρνήσεις της διεύθυνσης
στις άδειες που δικαιούνται οι φυλακισμένοι, τους ξυλοδαρμούς από τους
δεσμοφύλακες, τις αυτοκτονίες κρατουμένων, μέχρι και το θάνατό τους από
βασανιστήρια, όπως στην περίπτωση του κρατούμενου Ίλι Καρέλι. Ακόμα
χειρότερες είναι οι συνθήκες που επικρατούν στο κατ’ ευφημισμό νοσοκομείο
των φυλακών Κορυδαλλού όπου το τελευταίο διάστημα βρίσκεται σε εξέλιξη ο
αγώνας των οροθετικών κρατούμενων για φάρμακα και βελτίωση των συνθηκών
διαβίωσης εκατοντάδων ασθενών.
Όπως σε κάθε κοινωνικό και ταξικό πεδίο, έτσι και στη φυλακή, ό,τι έχει
κερδηθεί προς όφελος των φυλακισμένων είναι το αποτέλεσμα μακρών και
επίμονων αγώνων μέσα κι έξω από τα κελιά. Τα νέα μέτρα αποτελούν και
απάντηση από την πλερά της εξουσίας απέναντι σε αυτούς τους αγώνες και τις
διεκδικήσεις. Με τη δαμόκλειο σπάθη της μεταφοράς σε πτέρυγα ή φυλακή τύπου
Γ – αφού αρκεί ο χαρακτηρισμός κάποιου ως «επικίνδυνου» από τον διευθυντή
των φυλακών – εκβιάζεται η σιωπή των κρατούμενων, η αδρανοποιήσή τους και το
χτύπημα των ατομικών ή συλλογικών πράξεων αντίστασης και ανυπακοής, ενώ
επιβραβεύεται η ρουφιανιά και η συνεργασία με τις «αρχές».
«Μια φυλακή μέσα στη φυλακή», «λευκά κελιά», «γκρίζοι τάφοι». Έτσι έχουν
ονομαστεί οι ειδικές συνθήκες απομόνωσης από αγωνιστές και πολιτικούς
κρατούμενους στον κόσμο. Ένα καθεστώς εγκλεισμού σε συνθήκες αισθητηριακής
στέρησης, που στοχεύει στην πολιτική εξουδετέρωση και την αποδόμηση της
προσωπικότητας του κρατούμενου, το τσάκισμα της συνείδησης και του ηθικού
του, αποκόβοντάς τον από τους συντρόφους και συναγωνιστές του, από συγγενείς
και φίλους, και επιβάλλοντας διαρκή έλεγχο με τεχνολογικά μέσα. Πρόκειται
για μια μορφή βασανισμού που γρήγορα επιφέρει σοβαρά προβλήματα υγείας. Η
αντιμετώπιση των ανταγωνιστικών προς το κράτος και το κεφάλαιο κινημάτων,
του «εσωτερικού εχθρού», έχει να παρουσιάσει πολλά πααδείγματα από τα οποία
και αντλεί το ελληνικό κράτος: Τα «λευκά κελιά» της Δ. Γερμανίας, το
καθεστώς F.I.E.S στην Ισπανία, τα κελιά τύπου F στην Τουρκία, η τεχνογνωσία
που προσφέρουν στην αρχιτεκτονική της φυλακής και στα τεχνολογικά μέσα
ελέγχου και παρακολούθησης οι ΗΠΑ, οι οποίες ευθύνονται για τις απάνθρωπες
συνθήκες κράτησης και μεταχείρισης με συνεχή βασανιστήρια των αιχμαλώτων στα
κολαστήρια του Γκουαντανάμο και του Άμπου Γκράιμπ. Ωστόσο, δυναμικοί αγώνες
ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης αναπτύχθηκαν τόσο στις
προαναφερθείσες χώρες όσο και στην ελληνική πραγματικότητα, όπως συνέβη την
προηγούμενη δεκαετία, με αποτέλεσμα να αποτραπεί αρχικά η δημιουργία «λευκών
κελιών» στη φυλακή της Λάρισας και εν συνεχεία η περαιτέρω επιβάρυνση των
συνθηκών απομόνωσης στα υπόγεια των φυλακών Κορυδαλλού για τους
καταδικασμένους για συμμετοχή στη17Ν, μετά από πολυήμερη απεργία πείνας των
πολιτικών κρατούμενων και κινητοποιήσεις αλληλεγγύης.
Να σημειώσουμε εδώ ότι το ελληνικό κράτος έχει τη δική του ιστορία στις
ειδικές κατασταλτικές θεσμίσεις, ειδικά τις ιστορικές περιόδους (εμφύλιος,
μετεμφυλιακά, δικτατορία) όπου η ένταση των κοινωνικών και ταξικων αγώνων
απειλούσε την καθεστηκυία τάξη, όπως το «ιδιώνυμο», οι δηλώσεις μετανοίας
και τα ποιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, τα «στρατόπεδα αναμόρφωσης»
στους τόπους εξορίας στα οποία φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και έχασαν τη ζωή
τους χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες.
Βέβαια, οι φυλακές τύπου Γ δεν κατασκευάζονται μόνο για την εξοντωτική
κατασταλτική διαχείριση του σημερινού πληθυσμού των φυλακών και των
σημερινών πολιτικών κρατούμενων. Είναι μέρος του Καθεστώτος Έκτακτης Ανάγκης
που επιβάλλεται στην κοινωνία, όπου η εντεινόμενη εκμετάλλευση των
προλετάριων και η αυξανόμενη εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, που
βυθίζονται σε μια διαρκή συνθήκη φτώχειας και ανέχειας, αντιμετωπίζεται με
τη στοχοποίση ακριβώς των πιο περιθωριοποιημένων και αδύναμων κοινωνικών
ομάδων από την κυρίαρχη προπαγάνδα και με μια σειρά «έκτακτων» κατασταλτικών
μέτρων -που τείνουν να μονιμοποιηθούν- όπως το καθεστώς εξαίρεσης στο οποίο
υπόκεινται χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, φυλακισμένοι στα σύγχρονα
στρατόπεδα συγκέντρωσης κάτω από άθλιες συνθήκες δίχως να έχουν διαπράξει
κανένα αδίκημα, χωρίς δίκη, αλλά εξαιτίας του χρώματός τους ή της χώρας
καταγωγής τους.
Τα νέα μέτρα για τις φυλακές είναι συνέπεια της όξυνσης της καταστολής,
συνολικά απέναντι στις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, όπως αυτή
εκφράζεται σε μια σειρά μέτωπα αγώνα – από τις απεργίες και τις διαδηλώσεις
μέχρι την αστυνομική κατοχή που επιβλήθηκε στα χωριά της Β.Α Χαλκιδικής, τις
μαζικές διώξεις και τη λήψη DNA από αγωνιζόμενους κατοίκους, τις εισβολές σε
καταλήψεις και χώρους αγώνα, το πρόσφατο πογκρόμ ερευνών σε σπίτια αναρχικών
– και επιχειρεί να ενσπείρει το φόβο στις τάξεις των αγωνιζόμενων
λειτουργώντας ταυτόχρονα παραδειγματικά για ολόκληρη την κοινωνία που
ασφυκτιά κάτω από το άγριο καθεστώς εκμετάλλευσης και καταπίεσης που της
έχει επιβληθεί.
Το νομοσχέδιο για τις φυλακές έρχεται να ολοκληρώσει το κατασταλτικό
περιβάλλον που διαμόρφωσε ο τρομονόμος με τις φρονηματικές διώξεις αγωνιστών,
τα ειδικά δικαστήρια-στρατοδικεία και τις εξοντωτικές ποινές φυλάκισης.
Έρχεται να συμπληρώσει ένα ιδιότυπο καθεστώς εξαίρεσης για όσους με το λόγο
και τη δράση τους αμφισβητούν την κρατική εξουσία και τον καπιταλισμό και
μάχονται ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.
Ο αγώνας ενάντια στις νέες φυλακές, αλλά και ευρύτερα ενάντια στη φυλακή και
τη συνθήκη του εγκλεισμού, αποτελεί ένα ακόμα μέτωπο του ευρύτερου αγώνα για
την κοινωνική απελευθέρωση και η κατάργησή τους περνάει μέσα από τη συνολική
ανατροπή του κρατικού και καπιταλιστικού συστήματος από τις αυτοοργανωμένες
κοινωνικές, ταξικές και πολιτικές δομές των αγωνιζόμενων...
«Η φυλακή δεν υπήρχε πάντα, όπως και το έγκλημα το οποίο υποτίθεται πως
τη γέννησε. Το έγκλημα κατά βάση το γέννησε η επιβολή της ανισότητας, της
διαίρεσης και του διαχωρισμού των ανθρώπων, η ίδια η οργάνωση της
εξουσιαστικής ταξικής κοινωνίας, που δημιούργησε τη φυλακή κι επέβαλε τον
εγκλεισμό τιμωρώντας από τη μία τους παραβάτες των νόμων που διασφαλίζουν
και διαιωνίζουν την ύπαρξή της, κι εκβιάζοντας από την άλλη την υποταγή των
υπολοίπων με την απειλή του εγκλεισμού.» Αναρχικό Δελτίο, Νοέμβρης 2007
ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΕΣ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Αναρχική Συλλογικότητα ''Κύκλος της Φωτιάς''
Μάης 2014
|