|
[Κείμενο της
Συνέλευσης Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση το οποίο μοιράζεται έξω
από ΟΑΕΔ. Οι πρώτες συντονισμένες παρεμβάσεις έγιναν την Παρασκευή 11 Μάρτη,
στο Γαλάτσι, τον Νέο Κόσμο και την Πειραιώς.]
ΑΠΟ
ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ
ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ & ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
Στις μέρες που ζούμε και η τελευταία
λέξη που ξεστομίζεται από επίσημα χείλη (κρατικά, επιχειρηματικά,
δημοσιογραφικά, κομματικά…) εξυπηρετεί τον κοινό σε όλους τους επικοινωνιακό
σκοπό: αυτόν της υποταγής, μοιρολατρίας και διαίρεσης των εκμεταλλευόμενων
ώστε οι καπιταλιστές να βαδίσουν ανενόχλητοι τον «ένδοξο» δρόμο της
ανάπτυξης και όλοι εμείς αυτόν της μετατροπής μας σε εξαθλιωμένο και υπάκουο
(ευέλικτο, κινητικό, ανταγωνιστικό, με όρεξη για σκληρή δουλειά…), εργατικό
δυναμικό.
Μέσα στο χάος από μισές αλήθειες και ολόκληρα ψέματα που αποτελεί τη
συσκευασία της νέας επίθεσης της εξουσίας, υπάρχει η πραγματικότητα. Αυτή
του κοψίματος των μισθών, του τέλους των συντάξεων, της εκποίησης σε ιδιώτες
του κατειλημμένου από το κράτος δημόσιου, της καμουφλαρισμένης ή ευθείας
καταστολής, του ρατσισμού… Η ανεργία αποτελεί έναν από αυτούς τρόμους, ίσως
τον πιο σημαντικό κι αυτό γιατί συμπυκνώνει σχεδόν όλους του άλλους:
συνώνυμο της φτώχειας, είναι δοκιμασμένο εργαλείο καταστολής, τροφοδοτεί την
ξενοφοβία και τον κανιβαλισμό ανάμεσα στους καταπιεσμένους.
Παρά το προφανές, το σημαντικό στην ανεργία δεν είναι να μην έχεις δουλειά,
είναι να μην έχεις έσοδα. Ο μεγαλομέτοχος που κάθεται και εισπράττει
μερίσματα δεν είναι άνεργος, είναι κηφήνας. Άνεργος είναι αυτός που
καταλήγει να ζει λαθραία. Να ζητιανεύει (την οικογένεια, τους γονείς, τους
φίλους, τους περαστικούς…) για τις βασικές του ανάγκες. Από ότι λέει το ίδιο
το κράτος, μέσα στο χρόνο οι άνεργοι θα περάσουν το 1000000. Ένα εκατομμύριο
άνθρωποι, σε ένα κόσμο που τα πάντα τα κανονίζουν οι αγορές, χωρίς έσοδα
σημαίνει αποκλεισμός, αναξιοπρέπεια. Σημαίνει κατάθλιψη, αλκοόλ, ναρκωτικά,
την κυριαρχία ενός ψυχολογικού παράγοντα περιθωρίου που οι αστοί αναλυτές θα
χρησιμοποιήσουν για να μετατοπίσουν στον ίδιο τον άνεργο την εύθηνη για την
κατάστασή του. Σημαίνει πως οι πλατείες των πόλεων θα γεμίσουν με φτωχούς
Έλληνες για τον ίδιο ακριβώς λόγο που γέμισαν με μετανάστες. Όσους βέβαια
από τους έλληνες δεν βρεθούν τελικά σε κάποιο Άγιο Παντελεήμονα μιας άλλης
Ευρωπαϊκής μητρόπολης…
Το «πρόβλημα της ανεργίας» είναι στο στόμα όλων. Και των «από κάτω» αλλά και
των «από πάνω». Είναι λοιπόν ένα «εθνικό ζήτημα» που μας ανησυχεί όλους το
ίδιο; Πως θα ζήσουν άλλωστε οι καπιταλιστές αν οι εργάτες τους δεν μπορούν
να αγοράσουν τίποτα, αναρωτιούνται παράγοντες (κυβέρνηση, επιχειρηματίες,
δημοσιογράφοι) της αγοράς; Πως θα εκλεγούν οι βουλευτές αν δεν έχουν
δουλειές να τάξουν αναρωτιέται ενδόμυχα ο κομματικός συρφετός;
Να μια μισή αλήθεια. Και στην ανεργία υπάρχουν δύο στρατόπεδα: Αυτοί που θα
μείνουν άνεργοι και αυτοί που θα επωφεληθούν. Και ο πιο έγκριτος
οικονομολόγος, αλλά και τα σχολικά βιβλία, μας πληροφορούν πως σε κάθε
περίπτωση, στις «οικονομίες της αγοράς» ένα ποσοστό ανεργίας είναι
«απαραίτητο». Ειδάλλως τα αφεντικά δεν μπορούν να εκβιάσουν τους
εργαζόμενούς τους.
Η ανεργία λοιπόν είναι δομικό στοιχείο του πολιτικού και οικονομικού
συστήματος που έχουμε, ακόμα και σε περιόδους που τα πράγματα «πάνε καλά».
Τώρα που τα πράγματα «δεν πάνε καλά» , τώρα που ο στόχοι είναι η
«ανταγωνιστικότητα», είναι να ικανοποιηθούν τα ντόπια και διεθνή τραπεζικά
παράσιτα, είναι να ανοίξουν και οι τελευταίες κλειστές πόρτες της
καθημερινότητάς μας για τις «αγορές», τώρα είναι που η ανεργία αποκτά
κεντρική σημασία στα σχέδια της κυριαρχίας, Ελληνικής, Ευρωπαϊκής,
παγκόσμιας.
Είναι οι εκπρόσωποί της άλλωστε που το ψιθυρίζουν: με την ορολογία τους
«αποπληθωρισμός». Που σημαίνει πτώση της αγοραστικής δύναμης, αύξηση αυτών
που ψάχνουν δουλειά και άρα πτώση των μισθών και απόλυτη ελαστικότητα σε
ωράρια και απολύσεις, φτηνότερη παραγωγή προϊόντων με ταυτόχρονη αύξηση των
κερδών των καπιταλιστών.
Με δύο λόγια, αυτό που λέμε είναι πως κράτος και κεφάλαιο έχουν επιλέξει να
ρίξουν στον Καιάδα μια τεράστια μάζα εργαζόμενων στον ιδιωτικό και δημόσιο
τομέα και να κρατήσουν αιωρούμενους πολύ περισσότερους. Η ανεργία είναι ένα
γεμάτο περίστροφο που η εξουσία ακουμπάει στο τραπέζι απέναντι στους
καταπιεσμένους. Και ας το πάρουν απόφαση και οι «βολεμένοι» των τελευταίων
20 χρόνων: η άρχουσα τάξη είναι και αχάριστη και αδίστακτη. Έχει ήδη
αποφασίσει να ξεφορτωθεί το εργατικό δυναμικό που χρόνια συσσώρευε σε τομείς
του δημοσίου εξοφλώντας κομματικές και ρουσφετολογικές υποσχέσεις. Δεν θα
λυπηθεί ούτε καν τα κατώτερα στρώματά της για να πετύχει τους στόχους της.
Πολύ περισσότερο, η άρχουσα τάξη δεν δίνει δεκάρα γι' αυτό το «μεσαίο»
πλήθος ατόμων που τα προηγούμενα χρόνια φαντασιώθηκε ότι μπορεί και αυτό να
γίνει μέρος της. Πολλά μικρά αφεντικά θα ακολουθήσουν τους υπαλλήλους τους:
ο κόσμος των καταπιεσμένων μεγαλώνει γρήγορα. Τα δε μεγάλα αφεντικά, είτε
μόνα τους είτε μέσω των «ξένων επενδύσεων» δεν θα αποπληθωρίσουν τα κέρδη
τους. Αφού εξασφαλίσουν τους μισθούς που προαιρούνται να δώσουν και τα
ωράρια που απαιτούν ελπίζουν να γνωρίσουν τη νέα «ανάπτυξη» και στην
Ελληνική και στις διεθνείς αγορές. Στη χειρότερη θα φροντίσει το κράτος που
μόνο για τις τράπεζες έδωσε 45 φορές περισσότερα από όσα αφαίρεσε με το
κόψιμο των δώρων στους εργαζόμενους (70 δις και 1,5 δις)…
Υπάρχει όμως και ένα στοιχείο ειλικρίνειας στην ανησυχία της εξουσίας για
την ανεργία. Η ανεργία δημιουργεί ένα τεράστιο κοινωνικό δυναμικό. Το τι θα
κάνει αυτό το δυναμικό είναι που την τρομάζει.
Αν όλοι αυτοί συρθούν στα γόνατα, αν ρίξουν τις ευθύνες ό ένας στον άλλο ή
σε αυτούς που έχουν δουλειά, αν ενοχοποιήσουν τους μετανάστες, αν συνταχθούν
με κάποιον παλιό ή νέο κομματικό φορέα και εναποθέσουν τις ελπίδες τους σε
κάποια εκλογική αλλαγή, αν μείνουν μονάδες κλεισμένοι στα σπίτια τους τότε η
ομαλότητα του καθεστώτος θα συντηρηθεί. Τότε οι πολίτες θα έχουν δείξει
«ωριμότητα» και «νέο πατριωτισμό» και παρά τις αλυσίδες που φορούν θα
μπορούν μεγαλόψυχα να ευφραίνονται με τα κέρδη των καπιταλιστών και το
διεθνές κύρος του κράτους.
Αν όμως δεν γίνει έτσι; Αν οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις αρχίσουν να
εμποδίζουν αδιάλλακτα τις απολύσεις συναδέλφων τους;
Τι θα γίνει αν οι άνεργοι συνταχθούν με το ρεύμα της άρνησης πληρωμών; Τι θα
γίνει αν εγκαταλείψουν τη συλλογική αυτολύπηση και μοιρολατρία και
ριζοσπαστικοποιούμενοι πολιτικά επιτεθούν συνειδητά σε κράτος και κεφάλαιο;
Αν αρχίσουν να φτιάχνονται οργανώσεις ανέργων και εργαζόμενων; Οργανώσεις
μαζικές χωρίς κομματικά λουριά, χωρίς ηγεσίες και πάτρωνες, που θα βγουν στο
δρόμο, θα συγκρουστούν, θα ανακαταλάβουν και θα δουλέψουν για λογαριασμό
τους κλειστούς εργασιακούς χώρους εισάγοντας τον μαχόμενο κολεκτιβισμό ως
απάντηση στο ψεύτικο δίλλημα ανάμεσα σε «κρατικοδίαιτη» ή «ιδιωτική»
οικονομία.
Τι θα γίνει αν οι άνεργοι κάθε περιοχής συναντηθούν με τις κινήσεις αγώνα,
αν φτιαχτούν τοπικά δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης. Αν αυτά τα δίκτυα
συναντηθούν; Αν εξαπλωθούν οι συλλογικές κουζίνες, η αυτοοργάνωση της
κοινωνικής πρόνοιας για παιδιά, γέρους, άρρωστους, Αμεα; Αν ξεκινήσει μια
νέα εσωτερική οικονομία ανάμεσα στους καταπιεσμένους, χωρίς εκμετάλλευση και
ανισότητα, μια οικονομία που θα αρχίσει να εκ νέου να παράγει στην πόλη και
την ύπαιθρο;
Αυτές και πολύ περισσότερες (που ο αγώνας θα αναδείξει) είναι απαντήσεις που
δεν ταιριάζουν σε «ώριμους» πολίτες αλλά σε υπερήφανους ανθρώπους που δεν
αρέσκονται στις αλυσίδες. Είναι διέξοδοι για το τώρα που ήρθε, που κάνουν
όμως και ξεκάθαρη την ανάγκη της συνολικής ανατροπής: Ανθρώπινο ή δίκαιο
κράτος και κεφάλαιο δεν μπορούν να υπάρξουν. Ο πλούτος που παράγουμε φτάνει
και περισσεύει αν δεν καρπώνονται οι εκμεταλλευτές μας το μεγαλύτερο μέρος
του. Η οργάνωση της παραγωγής και της κατανάλωσης, όσο και η λήψη των
συλλογικών αποφάσεων οφείλει να ανήκει σε όλους: άμεσα και ισότιμα.
Δεν αυταπατόμαστε για τις δυσκολίες που εμπεριέχουν τέτοιες προτάσεις.
Βλέπουμε πως η εξουσία έχει παραλύσει τον κοινωνικό ιστό, πόσο έχει
κυριαρχήσει ο ατομισμός, πόσο μαζική και βίαιη είναι η καθεστωτική
προπαγάνδα, πόσο επίφοβες είναι απειλές σαν αυτή της ανεργίας. Αν δεν
γνωρίζεις καν το γείτονά σου πώς να αυτοοργανωθείς; Αν έχεις παιδιά πώς να
αρνηθείς ότι σου επιβάλει το αφεντικό; Πώς να μην εντυπωθούν τα
επικοινωνιακά ψέματα όταν πίσω τους υπάρχει ένας καθεστωτικός
προπαγανδιστικός στρατός;
Γνωρίζουμε όμως, πως ένα μέρος από το υλικό υπόβαθρο αυτής της σήψης, αυτό
της δανεικής καταναλωτικής καβάτζας , αυτό της ψευδούς ταξικής συνείδησης
έχει τελειώσει.
Και τώρα πλέον δεν είναι μόνο η αξιοπρέπεια αλλά και η ανάγκη που απαιτεί να
απαγκιστρωθούμε από την αθλιότητα.
Άνεργοι και εργαζόμενοι, μέσα από το διάλογο στη βάση, μέσα από τολμηρές
πρωτοβουλίες στην καθημερινότητα, μέσα από την καθολική συμμετοχή στους
αγώνες, την αλληλεγγύη με τους ομοίους μας, μέσα από την εχθρότητα με κάθε
φορέα της εξουσίας, τη ριζοσπαστική πολιτικοποίηση, τη σύγκρουση μπορούμε να
επανεκκινήσουμε.
Να επανεκκινήσουμε ένα δικό μας αυτοδιευθυνόμενο παρόν ισότητας, αδελφότητας
και ελευθερίας.
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση
sinelefsianarchikon@gmail.com
|
