Την Πέμπτη 25 Σεπτέμβρη έγινε στο κέντρο της Αθήνας η πορεία αλληλεγγύης στους 7 φυλακισμένους αγωνιστές της Θεσσαλονίκης, με συμμετοχή 1.000 περίπου συντρόφων και πολύ δυνατό παλμό. Η συγκέντρωση ξεκίνησε στις 6 το απόγευμα στην πλατεία της Ομόνοιας, όπου αναρτήθηκαν πανό, στήθηκε μικροφωνική και για περισσότερο από μια ώρα διαβάζονταν μηνύματα αλληλεγγύης, ακουγόταν μουσική και μοιράζονταν προκηρύξεις και έντυπα στους διερχόμενους. Γενικά ήταν μια πολύ επιτυχημένη παρέμβαση αντιπληροφόρησης τόσο εξαιτίας του συγκεκριμένου σημείου στο κέντρο της πόλης που αποτελεί πέρασμα ή/και στέκι για μεγάλο αριθμό ανθρώπων, όσο και εξαιτίας της ενθουσιώδους ατμόσφαιρας που δημιουργούσε η μεγάλη προσέλευση αναρχικών, αντιεξουσιαστών, καταληψιών, πολλών νεολαίων, και κάποιων αριστερών ακόμα, σε μια κίνηση για να σπάσει το τείχος της σιωπής γύρω από τη συνεχιζόμενη ομηρία των 7 αγωνιστών της Θεσσαλονίκης και την απεργία πείνας ενός από αυτούς, του σύριου πολιτικού πρόσφυγα Σουλεϊμάν Νταντούκ -Κάστρο...

Η συνεχιζόμενη ομηρία των 7 αγωνιστών και η κατάρριψη κάθε επίφασης δημοκρατικότητας στην επιλεκτική αντιμετώπιση των αντιστεκόμενων της Θεσσαλονίκης δεν διατυπώνουν μονάχα ένα μήνυμα τρομοκράτησης απέναντι σε εκείνους που τις ημέρες του Ιούνη αρνήθηκαν τα όρια της κρατικής νομιμότητας και κατάφεραν, σε μια ακόμα στιγμή εκδήλωσης της διεθνούς αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση της κυριαρχίας, να προσβάλουν την εικόνα της συναίνεσης στα σχέδια των εγκληματιών της Ευρώπης. Αποτελούν, επιπλέον, την έκφραση ενός αστυνομικού κράτους που διαρκώς αναδιαρθρώνεται, όπως ορίζει η συμμετοχή του στα μπλοκ εξουσίας των ισχυρών της γης, στις ληστρικές και τρομοκρατικές σταυροφορίες τους, με οικονομικά, διπλωματικά και στρατιωτικά μέσα. Ενός κράτους που τον τελευταίο χρόνο επιδίδεται στην εγχώρια εκδοχή του "αντι"τρομοκρατικού πολέμου και εκσυγχρονίζει το κατασταλτικό του οπλοστάσιο για να περιφρουρεί την ευημερία και την ασφάλεια των ντόπιων και ξένων αφεντικών στην ελληνική επικράτεια, να εγγυάται την ομαλή διεξαγωγή καπιταλιστικών τελετών όπως αυτές της ελληνικής προεδρίας και της Ολυμπιάδας του 2004, να αποκρούει τα αλλεπάλληλα κύματα μεταναστών στα σύνορα, να συντρίβει κάθε εκδήλωση κοινωνικής αντίστασης, συνθέτοντας ένα κλίμα εκφοβισμού που απευθύνεται σε όλους τους καταπιεσμένους, σε όλους τους εν δυνάμει αντιστεκόμενους.

Από τη σύνοδο των ευρωπαίων ηγετών και μέχρι σήμερα, ένα πλήθος κινήσεων αλληλεγγύης επιχειρεί να σπάσει το τείχος σιωπής που υψώνει το κράτος γύρω από την αιχμαλωσία των 7 αγωνιστών, με τη συναίνεση της καθεστωτικής αριστεράς, της οποίας οι "ευαισθησίες" περιορίζονται στα βασανιστήρια και τις πολιτικές διώξεις που συμβαίνουν εκτός των συνόρων...

Αναρχικοί και αντιεξουσιαστές, σε μια συνέχεια της πολύμορφης δραστηριότητας που αναπτύχθηκε ενόψει και κατά τη διάρκεια της συνόδου, οργάνωσαν και συμμετείχαν σε πορείες, συγκεντρώσεις και συναυλίες αλληλεγγύης στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, το Ηράκλειο, το Ρέθυμνο, την Καβάλα, την Άρτα κ.α. Κινητοποιήσεις, καταλήψεις ελληνικών προξενείων, συγκεντρώσεις και συμβολικές επιθέσεις σε οργανισμούς ελληνικών συμφερόντων πραγματοποιήθηκαν σε πόλεις της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Αυστρίας, του Βελγίου, της Αργεντινής, της Ολλανδίας. (Επιπλέον, στην Ισπανία, η δυναμική καμπάνια αλληλεγγύης και αντιπληροφόρησης που αναπτύχθηκε για τους 7 διαδηλωτές της Θεσσαλονίκης, γνωρίζει ήδη τα χτυπήματα της καταστολής, με τη σύλληψη 6 αναρχικών στη Βαρκελώνη που διώκονται με βάση τον τρομονόμο για την κατηγορία της αποστολής βόμβας στο ελληνικό προξενείο της Μαδρίτης). Ενώ, όπως και η 10η Ιούλη, η 21η Σεπτέμβρη ορίστηκε ως μια ακόμα ημέρα διεθνούς αλληλεγγύης στους κρατούμενους και τους διωκόμενους της Θεσσαλονίκης.

Τα γεγονότα αντίστασης στη σύνοδο της Ε.Ε. ήταν ένα ακόμα μήνυμα στα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά του πλανήτη, όπως και στους επίδοξους χειραγωγούς των κοινωνικών αντιστάσεων, πως ο δρόμος της ανατρεπτικής δράσης, έτσι όπως εκδηλώθηκε στο Σηάτλ, την Πράγα, το Γκέτεμποργκ, τη Γένοβα, τη Βαρκελώνη, το Εβιάν και πρόσφατα στο Κανκούν του Μεξικό, παραμένει ανοιχτός. Για εμάς που εξακολουθούμε να βλέπουμε τον αγώνα για την ελευθερία ως τη μόνη ρεαλιστική και διεξοδική επιλογή απέναντι στη φτώχεια και την εξαθλίωση, τον τρόμο και το θάνατο που σπέρνουν τα αφεντικά, που συνεχίζουμε να εμπνεόμαστε από μια άλλη παγκοσμιοποίηση από εκείνη που προτείνει η κυριαρχία, αυτή των αντιστάσεων από τα κάτω στη βάση της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης, τίποτα δεν τελείωσε. Αυτό υπαγορεύει η κοινωνική και ταξική μας θέση στα χαρακώματα ενός καθημερινού πολέμου που δεν διεξάγεται μόνο εκτός των συνόρων αλλά και εδώ, τώρα και παντού, όπου οι κυρίαρχοι επιβάλουν τους σχεδιασμούς τους.

Οι ισπανοί αναρχικοί Fernando Perez και Carlos Martin, ο άγγλος ακτιβιστής Simon Chapman, ο σύριος πολιτικός πρόσφυγας Suleiman Dakduk (Κάστρο) που ζει και αγωνίζεται τα τελευταία 14 χρόνια στην ελλάδα, και έχει ξεκινήσει απεργία πείνας από τις 21/9 διεκδικώντας την άμεση απελευθέρωσή του, ο Σπύρος Τσίτσας -κρατούμενοι στις φυλακές Διαβατών-, ο Δημήτρης Φλιούρας και ο σύντροφος Μιχάλης Τραϊκάπης που κρατούνται στις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα, αιχμαλωτίστηκαν σε μια στιγμή του αγώνα για έναν κόσμο χωρίς αφεντικά και κράτη, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση. Και η έμπρακτη αλληλεγγύη μας, η άμεση δράση για την απελευθέρωσή τους είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του αγώνα...