Η στρατηγική επιλογή του ελληνικού κράτους και της άρχουσας τάξης για την ένταξη της Ελλάδας στη Δυτικοευρωπαϊκή πολιτική και οικονομική Ένωση, διαμορφώνει υποχρεωτικά και το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται οι ιδεολογικοί, πολιτικοί και οικονομικοί χειρισμοί στο εσωτερικό της χώρας.

- Μ’ αυτή την έννοια όλοι οι χειρισμοί του κράτους και του κεφάλαιου για την αναδιάρθρωση των δομών καταπίεσης και εκμετάλλευσης της κοινωνίας στην Ελλάδα, δεν αποτελούν αποσπασματικές και τυχαίες κινήσεις, αλλά μέρος ενός γενικού σχεδίου με συγκεκριμένους στόχους και χρονικά περιθώρια που ελέγχονται μέσα από τη συνεργασία της ντόπιας πολιτικής και οικονομίκης εξουσίας με τα αφεντικά της Δύσης (π.χ. αποκρατικοποιήσεις, αναδιάρθρωση στην παιδεία, κλείσιμο των συνόρων στους “εξωκοινοτικούς”, “αντι” τρομοκρατική εκστρατεία κ.λπ.).

- Αυτή η πολύπλευρη επίθεση του κράτους και του κεφάλαιου, γνωστότερη ως “εκσυγχρονισμός”, στην περίπτωση πλατιών κοινωνικών και ταξικών στρωμάτων (εργαζόμενων και νεολαίας) συνιστά πραγματικό πόλεμο που σαρώνει τα συμφέροντα και τα δικαιώματά τους (ακόμα και αυτά που θεωρούνταν “ιερά” και “κεκτημένα”), καταστρέφει το παρόν και το μέλλον τους και επιφέρει ακραία φαινόμενα οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης (π.χ. Λαύριο) που γρήγορα γενικεύονται.

- Είναι ήδη φανερό από τα προαναφερόμενα ότι τα περιορισμένα περιθώρια αυτής της πολιτικής για ελιγμούς, υποχωρήσεις και παροχές αναδεικνύουν αυτόματα την καταστολή ως ζωτικής σημασίας συνιστώσα της ευρω-αναδιαρθρωτικής στρατηγικής του ελληνικού κράτους.

- Θα πρέπει καταρχήν να λάβουμε υπόψιν μας ότι η ίδια η αναδιάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας δεν είναι καθόλου απρόσκοπτη και από μόνη της. Συμβαίνει σε τόπο και χρόνο που είναι σημείο οξυμένων γεωπολιτικών εντάσεων και αλλαγών, οι γενικοί στόχοι της είναι μάλλον υπερβολικά φιλόδοξοι και δεν υπάρχει πραγματικός σχεδιασμός για κάθε επιμέρους αναδιαρθρωνόμενο τομέα, δεν έχει ισχυρά ερείσματα στον κοινωνικό σχηματισμό και οι συνέπειές της σε βάρος μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων είναι από δυσβάσταχτες έως ολέθριες σε μια περίοδο ανησυχητικά μεταβατική.

Πολλαπλάσιοι λοιπόν από τις ορατές αντιστάσεις είναι οι κίνδυνοι που απειλούν τα επιτελεία της αναδιάρθρωσης, καθιστώντας τα σχέδιά τους επισφαλή.

- Κατά συνέπεια η καταστολή δεν είναι προϊόν απλώς της εκδικητικότητας ενάντια σ’ όσους αντιστέκονται, ούτε συγκυριακή τακτική για την αντιμετώπιση μεμονωμένων αντιστάσεων που προξενούν μερικές κοινωνικές και ταξικές συλλογικότητες. Τέτοια φαινόμενα εφαρμοσμένης κρατικής βίας δεν αποτελούν παρά την κορυφή του παγόβουνου. Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί στο σύνολό τους και οι πανταχού παρούσες τρομοκρατικές μέθοδοι αποτελούν το μοναδικό αντίδοτο στην ανασφάλεια των εξουσιαστών που νιώθουν πανταχόθεν απειλούμενοι εμπρός στην καθημαγμένη από την αναδιάρθρωση κοινωνία μας. Αυτοί οι μηχανισμοί και μέθοδοι καταστολής ως εγγυητές της “οδού της νομιμότητας” και ως επαπειλούμενη “δαμόκλειος σπάθη” συνοδεύουν σε κάθε σημείο της την αναδιάρθρωση που μεταλλάσσει τον κόσμο γύρω μας, όπως τον υπάρχοντα κοινωνικό ιστό, τις οικονομικές δομές, το θεσμικό και νομικό πλαίσιο κ.λπ. Η καταστολή έχει γιγαντιαία αποτελέσματα, χωρίς να έχει πάντα συγκεκριμένα θύματα. Το κράτος κερδίζει τις μάχες υποχρεώνοντας τους αντιπάλους του να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους αμαχητί (θέσεις εργασίας, στοιχειώδεις ελευθερίες, δικαιώματα, κατακτήσεις κ.λπ.).

- Η καταστολή αποτελεί συνεπώς μια στρατηγική ίσης σημασίας για το κράτος μ’ εκείνη της ίδιας της αναδιάρθρωσης. Και σαν ιδιαίτερης σημασίας δραστηριότητα καθοδηγείται επίσης και υποστηρίζεται από τα αντίστοιχα Δυτικοευρωπαϊκά και Νατοϊκά κέντρα κατασταλτικής δραστηριότητας.

- Επιμέρους στοιχεία της καταστολής, όπως η επαναθεσμοποίηση του δικαίου, η καθημερινή αστυνομική πρακτική για την ασφυκτική συρρίκνωση των ορίων της κρατικής ανοχής και νομιμότητας, η εγκληματοποίηση κάθε δραστηριότητας πέραν αυτών των ορίων της νομιμότητας, η ιδεολογική επίθεση ενάντια σε κοινωνικά στρώματα (εργαζόμενους και νεολαίους) και πολιτικούς χώρους για τη συκοφάντηση και την απαξίωσή τους, η συγκρότηση ενός ευμεγέθους μισθοφορικού “αντι/τρομοκρατικού” στρατού, η όλη επιχείρηση για τη συναίνεση και την κοινωνική συστράτευση ενάντια στην “τρομοκρατία”, η συνοδεία κάθε κοινωνικής δραστηριότητας από την ασφυκτική παρουσία πάσης φύσεως δυνάμεων και συστημάτων ελέγχου και ασφάλειας κ.λπ. αποκαλύπτουν και το μέγεθος της απειλής που αντιπροσωπεύουν εκείνα τα τμήματα της κοινωνίας που είναι ανήσυχα ή έχουν κάθε λόγο να νιώθουν ανασφάλεια σ’ έναν κόσμο όπου όλα γύρω τους αποδιαρθρώνονται με καταπληκτική ταχύτητα και το έδαφος κάθε εξασφάλισης χάνεται κάτω από τα πόδια τους.

Η απροκάλυπτη αστυνομική βία, η εκδικητικότητα και η ομηρία σε βάρος συγκεκριμένων ανθρώπων δεν χρειάζονται πλέον παρά σ’ εκείνη την έκταση που η γενικευμένη καταστολή δεν κατορθώνει να εγκλωβίσει όλους τους καταπιεσμένους στον κλοιό της κρατικής νομιμότητας, ή επιδιώκει ν’ αποσπάσει εκβιαστικά από αυτούς εγγυήσεις νομιμότητας στο μέλλον.

- Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι, όσοι επιμένουν να περιορίζονται σε μια κοινωνική διαμαρτυρία για τις ακρότητες της αστυνομοκρατίας, δεν αντιλαμβάνονται προφανώς ή έχουν λόγους να μην το αντιλαμβάνονται, ότι η αστυνομία δεν είναι η καταστολή, παρά μόνο ένας μηχανισμός της για την άσκηση μέρους μόνο της κατασταλτικής στρατηγικής. Όσοι δε επιμένουν παραπειστικά σε μια ρητορεία για τον “κρατικό αυταρχισμό”, μάλλον παίζουν με τις λέξεις για να αποκρύψουν ότι η καταστολή σε τελική ανάλυση είναι το ίδιο το κράτος, και όχι δήθεν υπερβάσεις του ρόλου του. Η μαζική τρομοκρατία όχι μόνο δεν αποτελεί υπέρβαση της λειτουργίας του κράτους, αλλά αντίθετα αποτελεί εκπλήρωσή της.

- Με βάση αυτή την τελευταία έννοια και με τη γνώση για τη ζωτική σημασία που έχει για το κράτος και το κεφάλαιο η επιβολή των νέων όρων κυριαρχίας τους, θα πρέπει να ξέρουμε ότι η δρομολογημένη καταστολή και οι επιχειρήσεις της όχι μόνο δε θα κοπάσουν, αλλά αντιθέτως θα κλιμακωθούν στο άμεσο μέλλον. Κι αυτό ακριβώς γιατί ο κοινωνικός σχηματισμός θα αποδιαρθρώνεται όλο και περισσότερο από το προχώρημα της αναδιάρθρωσης και κάθε πρόκληση για αγώνα ή εγχείρημα αντίστασης θα συμβαίνει σ’ ένα όλο και πιο ρευστό, μεταβατικό και με εκρηκτικές δυνατότητες περιβάλλον.

- Με βάση αυτή την προοπτική του κράτους και του κεφάλαιου είναι επίσης φανερό ότι οι κάθε είδους διαμεσολαβήσεις από τους εντεταλμένους εργολάβους της διαπραγμάτευσης, όπως ήδη έχει αποδειχτεί, είναι καταδικασμένες σε αποτυχία. Και δεν έχουν τελικά άλλο αποτέλεσμα από την παροχή εγγυήσεων νομιμότητας, την υπονόμευση των αγώνων με διαδικασίες οπισθοχώρησης και μονομερούς ανακωχής μέχρι να δώσουν γη και ύδωρ σ’ έναν εχθρό διόλου διαλλακτικό στους σκοπούς του και καθόλου διστακτικό στις μεθόδους του. Ακόμα χειρότερα ίσως δουλεύουν για τους αγώνες, οι Κασσάνδρες της ηττοπάθειας και οι πανικόβλητοι εκφραστές του φόβου που τους προκαλεί η σκιά και μόνο της καταστολής, όταν περνά δίπλα τους.

Από τη σκοπιά αυτού του μακρόπνοου πολέμου πρέπει να θεωρούνται οι επιμέρους μόνο στιγμές των αγώνων μας και της καταστολής τους, που τις δυσμενείς πλευρές τους (συλλήψεις κ.λπ.) τις εμφανίζουν -κάθε φορά πρόσκαιρα- με γιγαντιαίες δήθεν διαστάσεις, οι ίδιοι οι εχθροί των αγώνων μας που ταυτόχρονα αποκρύβουν τις αιτίες και το ουσιαστικό τους περιεχόμενο.

Αν η εξουσία εγκληματοποιεί και ελεεινολογεί την ιδέα και την πράξη της αντίστασης είναι γιατί γνωρίζει ότι, όπως οι διώξεις συγκεκριμένων ανθρώπων δεν αποτελούν παρά την κορυφή του παγόβουνου της γενικευμένης καταστολής, με τον ίδιο τρόπο μια σειρά από επιμέρους αντιστάσεις που χάθηκαν δεν είναι παρά σπίθες μόνο από το καμίνι του κοινωνικού πολέμου που αναζωπυρώνεται και συνεχίζεται αμείωτος.

- Διαπιστώνοντας τις αιτίες και το φορέα της κατασταλτικής στρατηγικής, τον τρόπο που αρθρώνεται σε κάθε τομέα της κοινωνικής δραστηριότητας και την πλατιά απεύθυνσή της σε όλους μας με αιχμές στις αντιστάσεις και σ’ όσους κατόρθωσε να βάλει στο χέρι, αντιλαμβανόμαστε την καταστολή σαν γενικευμένη, ενιαία και αδιαίρετη.

Συνεπώς πρέπει να την αντιμετωπίζουμε σαν τέτοια και σε κάθε συγκεκριμένη εκδήλωσή της. Συστατικό στοιχείο κάθε αγώνα είναι η ίδια του η αυτοάμυνα, μέσα από την επίτευξη της αλληλεγγύης απέναντι στο κράτος και η σφυρηλάτηση του όπλου της αλληλεγγύης μας πρέπει να είναι αντικείμενο συγκεκριμένης και συνειδητής πολιτικής επιλογής των επιμέρους τμημάτων της αντίστασης.

- Το εγκληματικό πρόταγμα “ο καθένας για τον εαυτό του” ανήκει στο ιδεολογικό οπλοστάσιο του εχθρού και αποδεικνύεται στην πράξη καταστροφικό γι’ αυτούς που το υιοθετούν υποθέτοντας αβάσιμα τον εαυτό τους -όπως χιλιάδες ανυποψίαστοι προλετάριοι- έξω από το άμεσο στόχαστρο της καταστολής. Γι’ αυτό και για να είναι αξιόπιστη κάθε πρόταση για αλληλεγγύη μεταξύ αγωνιζόμενων τμημάτων της κοινωνίας, πρέπει η πρόταση, ο συντονισμός και η εκδήλωση της αλληλεγγύης να μην παλινδρομούν με βάση εφήμερες ανάγκες, να μην εξαντλούνται στα όρια υπεράσπισης συγκεκριμένων μόνο διωκόμενων. Επιτέλους, οι δημόσιες σχέσεις ως αποφασιστικός παράγοντας για την υπεράσπιση κάποιων και για τη μη υπεράσπιση κάποιων άλλων “μη προνομιούχων” και η πελατειακή σχέση των “προνομιούχων” ομήρων της καταστολής με τους “επαγγελματίες” της συμπαράστασης έχουν διαγράψει μια ιστορία που όσοι δεν την υπερβαίνουν είναι καταδικασμένοι να την επαναλαμβάνουν μέχρι να κουραστούν και οι ίδιοι.

Η αλληλεγγύη που οικοδομείται ευκαιριακά στο πλαίσιο μιας συγκυριακής σύγκλισης, που αποκλείει μια πολιτική υπαγωγή συγκεκριμένων κατασταλτικών εκδηλώσεων στο κεφάλαιο Καταστολή, είναι τόσο σαθρή και αποπροσανατολιστική, όσο βραχύπνοη και συναισθηματική. Δεν είναι να απορεί κανείς για το πώς βαθαίνουν οι διαχωρισμοί, οι κατακερματισμοί, οι αυτοπεριορισμοί, η σύγχυση, ο εξοστρακισμός και η εγκατάλειψη άλλων συντρόφων βορά στα νύχια του κράτους...

- Μια γνήσια πορεία του καθενός μας προς την κατεύθυνση την αλληλεγγύης μας δεν οικοδομείται με δημόσιες σχέσεις και δεν αποδεικνύεται με εφήμερες διακηρύξεις και συγκλίσεις αλλά, οικοδομείται μόνο μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο του μακρόπνοου και πολύμορφου αγώνα στα σημεία που εκδηλώνεται η καταστολή και με λόγο για όλους τους αγωνιστές που διώκει το κράτος, στηρίζεται δε πάνω σε συγκεκριμένες τοποθετήσεις για την καταστολή και σφυρηλατείται όταν αυτή η αλληλεγγύη δεν είναι ανέξοδη.

H ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ!

Αθήνα 19 Μάρτη 1992