Είναι λοιπόν σαφές ότι ο επικείμενος σταθμός του περιφερόμενου θιάσου των εξουσιαστών (γεγονός σημαντικό ούτως ή άλλως λόγω της φύσης και της θεματολογίας του που έχει να κάνει με την "άμυνα" και την "ασφάλεια" των ευρωπαϊκών κρατών) "συναντά" χρονικά και τον προδιαγραφόμενο πόλεμο στο Ιράκ. Ωστόσο, δεν υπάρχει ενιαίος λόγος των Ευρωπαίων αφεντικών, αλλά επιμέρους συγκλίνουσες απόψεις, με συγκεκριμένες "διαφοροποιήσεις" πάντα στο πεδίο των ενδοκυριαρχικών διαβουλεύσεων. Κάποια κράτη της ΕΕ έχουν ταχθεί ανοιχτά στο πλευρό των ΗΠΑ οι οποίες πρωτοστατούν για τη στρατιωτική επέμβαση, ενώ κάποια άλλα "επιφυλάσσονται", για λόγους τακτικής και διασφάλισης των συμφερόντων τους, και προκρίνουν την πρώτερη απόφαση-νομιμοποίηση της χρήσης στρατιωτικής βίας από τον ΟΗΕ.

Βέβαια, όπως και να εκτυλίσσονται τα ενδοκυριαρχικά παζαρέματα κινούνται με βάση τον ίδιο παρανομαστή κινήτρων. Το Γερμανικό, το Γαλλικό και το Ρωσικό κράτος επιδιώκουν τη συνέχιση της παρούσας κατάστασης στο Ιράκ, προωθώντας έτσι τα συμφέροντά τους καθώς ελέγχουν με τις εταιρίες τους κάποιο "κομμάτι της πίτας" των πετρελαίων. Την ίδια στιγμή το Αμερικάνικο κράτος με συμμάχους το Αγγλικό, Ισπανικό, Ιταλικό κτλ. επιδιώκουν τον οικονομικό και στρατηγικό έλεγχο της περιοχής μέσω του πολέμου. Ο ρόλος δε του Ελληνικού κράτους προσδιορίζεται από την αποστολή δυο πολεμικών πλοίων στον Περσικό Κόλπο και τη λειτουργία της βάσης στη Σούδα ως ενός σημαντικού παράγοντα της επικείμενης επίθεσης.

Η παγκόσμια κυριαρχία επιτίθεται. Είτε με τους οργανισμούς που έχει κατασκευάσει (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΠΟΕ κτλ.) για τον "έλεγχο" των αγορών και των οικονομιών του κόσμου (χαρακτηριστικό παράδειγμα η δυσμενής κατάσταση τω χωρών της Λατινικής Αμερικής), είτε με στρατιωτικά μέσα (όπως αυτά που προωθεί εδώ και καιρό στον Περσικό Κόλπο με την ανάπτυξη δυνάμεων εκεί).

Στο πεδίο της προπαγάνδας οι εξουσιαστές επαναφέρουν και υποστηρίζουν θερμά το ιδεολόγημα της ασφάλειας προτάσσοντας ξανά το ψευδοδίλλημα: "ή με τη δημοκρατία (με ό,τι αντιπροσωπεύει το Δυτικό εξουσιαστικό μοντέλο) ή με την τρομοκρατία". Αυτή τη φορά τρομοκράτη βαπτίζουν το Ιράκ ως υποτιθέμενο κίνδυνο για την παγκόσμια ασφάλεια. Αξιοσημείωτο είναι ότι οι Ιρακινοί πλήττονται εδώ και 12 χρόνια από εμπάργκο, τα θύματα του οποίου είναι εκατοντάδες χιλιάδες.

Το Ιράκ βρίσκεται σε μια πολυσήμαντη γεωγραφική-στρατηγική θέση, είναι ένα "κρίσιμο" σημείο το οποίο δεν ελέγχεται απόλυτα από την παγκόσμια κυριαρχία. Αυτό το γεγονός από μόνο του είναι ικανό να κινήσει εναντίον του τα παγκόσμια αφεντικά και τους στρατηλάτες τους. Ο στρατιωτικός έλεγχος του Ιράκ σε πρώτο στάδιο και μια ελεγχόμενη από την κυριαρχία ηγεσία σε συνέχεια, θα εξασφαλίσει το σημαντικότερο αγαθό για τις Δυτικές οικονομίες, το πετρέλαιο, του οποίου οι πηγές άντλησης παγκόσμια περιορίζονται την ίδια στιγμή που στο Ιράκ παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ανεκμετάλλευτες.

Παράλληλα, η προαναφερθείσα γεωστρατηγική σημασία του Ιράκ ενισχύεται από την εγγύτητά του στο σημαντικότερο ίσως σύμμαχο των ΗΠΑ, το Ισραήλ, με δεδομένες τις επιδιώξεις και των δυο κρατών στη Μ. Ανατολή, όπως έχουν άλλωστε εκφραστεί με την εισβολή των Ισραηλινών στην Παλαιστίνη.

Επομένως το Ιράκ συγκεντρώνει την επιθετικότητα της παγκόσμιας κυριαρχίας για τους οικονομικούς σκοπούς -έλεγχος πετρελαίου στην παγκόσμια αγορά- αλλά και για τη στρατηγική του θέση σε ένα γεωγραφικό κομμάτι με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

Εναντιωνόμαστε σε κάθε έκφανση της κυριαρχίας και της κάθε εξουσίας που εκ φύσεως γεννά την καταπίεση και την εκμετάλλευση, προκρίνοντας τον αντικρατικό-αντιεξουσιαστικό λόγο και την εξεγερτική δράση.