|
ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ 12ΗΣ ΦΛΕΒΑΡΗ
Το προηγούμενο διάστημα της ψήφισης της δανειακής σύμβασης έλαβε χώρα από τα
καθεστωτικά ΜΜΕ μια απίστευτης έντασης πλύση εγκεφάλου προκειμένου να
πειστεί ο κόσμος να σκύψει το κεφάλι στις επιλογές των ντόπιων και ξένων
αφεντικών και να αποδεχθεί τις νέες συνθήκες εξαθλίωσης που του επιβάλουν. Η
κορύφωσή της προπαγάνδας αυτής έγινε με τις ομιλίες στη βουλή του
πρωθυπουργού Παπαδήμου και των πολιτικών αρχηγών που στηρίζουν την κυβέρνηση
των τραπεζιτών και των καναλαρχών. Το κύριο στοιχείο της επιχειρηματολογίας
τους εστιάστηκε στο «τι θα πάθουμε αν δεν ψηφιστεί η δανειακή σύμβαση και
χρεοκοπήσει η χώρα». Όλη αυτή όμως η κινδυνολογία δεν ήταν αρκετή για να
κρατήσει τον κόσμο μακριά απ’ τους δρόμους.
Την Κυριακή 12 Φλεβάρη εκατοντάδες χιλιάδες κατέβηκαν στο κέντρο της
πρωτεύουσας αψηφώντας έμπρακτα το ψευτοδίλλημα της κυριαρχίας «συναίνεση ή
χρεοκοπία», την ίδια ώρα που οι αυτόκλητοι «σωτήρες», για πολλοστή φορά
ετοιμάζονταν «να μας σώσουν». Η συγκέντρωση της Κυριακής ήρθε σε ευθεία
αντιπαράθεση με τις κυρίαρχες πολιτικές του Κράτους και του Κεφαλαίου, οι
οποίες, μέσα στα πλαίσια της υφιστάμενης συνολικής δομικής κρίσης του
συστήματος οδηγούν στην εξαθλίωση τους εργαζόμενους αλλά και το μεγαλύτερο
μέρος των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων.
Η στάση των κατασταλτικών μηχανισμών ήταν εξαρχής καταφανώς επιθετική
απέναντι στους συγκεντρωμένους διαδηλωτές στην πλατεία Συντάγματος. Αυτό
είχε σαν αποτέλεσμα να ξεσπάσουν συγκρούσεις έξω από το κοινοβούλιο λίγο
πριν την προγραμματισμένη ώρα έναρξης της συγκέντρωσης, ενώ κόσμος
κατευθυνόταν ακόμα προς το σημείο. Το επιχειρησιακό σχέδιο της αστυνομίας
φάνηκε από την πρώτη στιγμή. Καταρχήν αποσκοπούσε στην άμεση εκκένωση της
πλατείας Συντάγματος προκειμένου σε καμία περίπτωση να μην διαταραχθεί
σοβαρά η διεξαγωγή της ψηφοφορίας στη βουλή και εν συνεχεία στον
κατατεμαχισμό και τη διάλυση της συγκέντρωσης. Η περιοχή του Συντάγματος
βομβαρδίστηκε από τόνους χημικών. Εκεί έλαβαν χώρα σκληρές μάχες μέσα σε μια
ομίχλη από καπνούς και δακρυγόνα. Οργισμένοι διαδηλωτές έκαναν αλλεπάλληλες
αντεπιθέσεις στους πραιτοριανούς υπερασπιστές του κοινοβουλίου. Ο κόσμος
στην προσπάθειά του να παραμείνει στο δρόμο αντιμετώπιζε αποφασιστικά και με
δυναμισμό για πολλές ώρες τις επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής, καταργώντας
στην πράξη το μονοπώλιο της βίας από πλευράς του κράτους. Στη συνέχεια οι
συγκρούσεις που επεκτάθηκαν στους δρόμους πέριξ του συντάγματος και από εκεί
στο ευρύτερο κέντρο της πόλης μαίνονταν έως αργά το βράδυ.
Σε όλη τη διάρκεια της σύγκρουσης ποικίλοι κρατικοί και καπιταλιστικοί
στόχοι έγιναν αντικείμενο της οργής των διαδηλωτών. Οι καταστροφές στα
σύμβολα της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης, τράπεζες, διοικητικά κτίρια,
μαγαζιά τοκογλύφων, παραρτήματα πολυεθνικών εταιριών, στοχοποιούσαν με άμεσο
τρόπο μερικούς από τους πραγματικούς υπεύθυνους της επίθεσης ενάντια στο
σύνολο της κοινωνίας. Η επιμονή του κόσμου να παραμείνει στο δρόμο, όσο το
δυνατόν περισσότερο, ήταν αναπόσπαστο στοιχείο της συγκρουσιακής
διαδικασίας. Χιλιάδες καταπιεσμένοι στάθηκαν πλάι-πλάι απέναντι στις
κατασταλτικές δυνάμεις δίνοντας μια οργισμένη απάντηση στην καθημερινή και
διάχυτη βία που ασκείται από την κυριαρχία. Η σθεναρή παραμονή στο σύνταγμα
και οι αλλεπάλληλες προσπάθειες επαναπροσέγγισης του, έδιναν συνεκτική
κατεύθυνση και διάρκεια στα όσα διαδραματίζονταν.
Ένα σημείο που έχει σημασία να αναφερθεί είναι ότι όλο αυτό το πλήθος που
κατέβηκε στους δρόμους την Κυριακή αντιπαρατιθέμενο με τις κυρίαρχες αυτή τη
στιγμή πολιτικές του κράτους και του κεφαλαίου δεν αποτελεί ένα ομοιογενές
όλο. Αντιλήψεις ανταγωνιστικές ή και πλήρως εχθρικές μεταξύ τους συνυπήρξαν
μέσα σε αυτή τη συνθήκη. Ανάμεσα στο πλήθος υπήρχαν δυνάμεις που κατέβηκαν
στο δρόμο με βάση μια «αντι-μνημονιακή» λογική, χωρίς να αντιτάσσουν μια
συνολική κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα. Έτσι επιρρίπτεται η ευθύνη στους
συγκεκριμένους πολιτικούς ή στα πολιτικά κόμματα που αυτή τη στιγμή ανήκουν
στο λεγόμενο «μνημονιακό μπλοκ εξουσίας» και όχι στο σύνολο των κρατικών και
καπιταλιστικών θεσμών. Επιπρόσθετα υπήρχε και μια άλλη αντίληψη, σε
οργανωμένα και μη τμήματα του κόσμου, που βρέθηκαν στους δρόμους την
Κυριακή, που εμφανίζεται να αντιπαρατίθεται στις επιλογές του κυρίαρχου
συνασπισμού εξουσίας, προτάσσοντας τον πατριωτισμό και την ανασυγκρότηση του
Έθνους Κράτους.
Παρά την ευρεία οικειοποίηση και αποδοχή μορφών κοινωνικής αντιβίας από
μεγάλα κομμάτια των αντιστεκόμενων, ήταν ταυτόχρονα έκδηλη η ανετοιμότητα
απέναντι στις δυνάμεις καταστολής. Τα όρια του αυθορμητισμού έγιναν πλέον
φανερά και η αναγκαιότητα ύπαρξης οργανωτικών δομών και ανατρεπτικού
προτάγματος πιο επιτακτική από ποτέ. Σ’ αυτό το σημείο ξανασυναντήσαμε
κάποια όρια τα οποία είχαν διαφανεί κιόλας από την εξέγερση του 2008. Η
αδυναμία επέκτασης της εξέγερσης στα πεδία της καθημερινής ζωής, στις
γειτονιές, στην εκπαίδευση, στους χώρους δουλειάς, εκεί που αναπαράγεται σε
υλικό επίπεδο η σχέση κεφαλαίου-μισθωτής εργασίας και κάθε εξουσιαστική
σχέση, φαίνεται ότι αποτελεί ένα στοιχείο που μπλοκάρει την ίδια την
εξεγερσιακή διεργασία.
Ωστόσο, ο όγκος της συγκέντρωσης και το εύρος της κοινωνικής αντιβίας έκανε
τον αστικό κόσμο να χάσει την ψυχραιμία του. Η αμηχανία που τον κυρίευσε
ήταν πρόδηλη και εκφράστηκε με καταγγελίες, στοχοποιήσεις, απειλές. Το
κράτος την ίδια ώρα που εξαπέλυε τις κατασταλτικές του δυνάμεις στους
δρόμους της πόλης, απέκρυπτε δια στόματος των ΜΜΕ την μαζικότητα της
συγκέντρωσης, την δολοφονική δράση της αστυνομίας απέναντι στους
συγκεντρωμένους, την τεράστια έκταση των συγκρούσεων. Για μια ακόμα φορά,
παρατηρούμε την κυριαρχία να αποδίδει όψεις του δικού της κόσμου στον κόσμο
των εξεγερμένων. Οι ίδιοι που συνωμοτούν για την υπεράσπιση και τη διαιώνιση
του παρόντος εκμεταλλευτικού συστήματος χαρακτηρίζουν τους διαδηλωτές ως
μαφιόζους, οι ίδιοι που μέσα στη Βουλή θεσμοθετούν την λεηλασία των
κοινωνικά αδύναμων και καταστρέφουν καθημερινά τις ζωές τους, κάνουν λόγο
για πλιατσικολόγους και καταστροφείς, οι ίδιοι που μέσα από τις πολιτικές
τους έχουν οδηγήσει εκατοντάδες χιλιάδες στην ανεργία, χύνουν κροκοδείλια
δάκρυα για χαμένες θέσεις εργασίας. Για αρκετή ώρα τηλεοπτικός σταθμός
ανέφερε ότι καίγεται το ιστορικό κτίριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης, γεγονός που
ουδέποτε συνέβη. Προφανής σκοπός όλης αυτής της προπαγάνδας είναι να
απονοηματοδοτήσει τα εξεγερσιακά γεγονότα της Κυριακής και να απομονώσει
τους αντιστεκόμενους. Θεωρούμε την κινηματική συγκρότηση ως ανάχωμα σε
ενδεχόμενες προβοκατόρικες ενέργειες που είναι πιθανό να συμβούν στο μέλλον
αλλά και στη συνομωσιολογία του καθεστώτος.
Η απειλή μιας γενικευμένης εξεγερσιακής κατάστασης και ενός επικείμενου
ξεπεράσματος ρεφορμιστικών πρακτικών και λογικών αγώνα από την ίδια την
πραγματικότητα, αφύπνισε τα καθεστωτικά αντανακλαστικά της κοινοβουλευτικής
και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (εκτός από λίγες εξαιρέσεις), που μέσα
στην προεκλογική της ανασφάλεια και την μόνιμη υποτέλειά της, έσπευσε να
ταυτιστεί πλήρως με τη γραμμή της αστικής προπαγάνδας και να
κατασυκοφαντήσει τους εξεγερμένους ως βάνδαλους, προβοκάτορες, αλήτες,
εχθρούς της κοινωνίας. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι πρόκειται πλέον για μια
μόνιμη τακτική της αριστεράς που σηματοδοτεί την προσπάθεια χειραγώγησης των
κοινωνικών αγώνων μέσα από την ψευδή διάκριση ανάμεσα σε «ειρηνικούς» και
«βίαιους» διαδηλωτές, διάκριση που συνιστά προσπάθεια ηθικής
απονομιμοποίησης της κοινωνικής αντιβίας ως μέσο ανατροπής της καταπίεσης.
Ανάμεσα στις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων που διαδήλωσαν στις 12 Φλεβάρη
και αντιμετώπισαν την άγρια επίθεση της αστυνομίας για αρκετές ώρες
αιχμαλωτίστηκαν πολλές δεκάδες. Τέσσερις απ’ αυτούς επιλέχτηκαν με κριτήριο
κατά κύριο λόγο τα φρονήματά τους και τη συμμετοχή τους στους κοινωνικούς
και ταξικούς αγώνες και προφυλακίστηκαν χωρίς στοιχεία, κατηγορούμενοι για
κακουργηματικές πράξεις. Μάλιστα, η αστυνομία αυτή τη φορά δημοσίευσε στην
επίσημη ιστοσελίδα της φωτογραφίες των προφυλακισμένων και άλλων διαδηλωτών
αποσκοπώντας στην στοχοποίησή τους και στην πριμοδότηση της καταδοτικότητας.
Ο ολοένα αυξανόμενος αυταρχισμός του αστικού καθεστώτος, είναι ένδειξη της
αδυναμίας του να πείσει και να νομιμοποιήσει στη συνείδηση της κοινωνίας τις
κυρίαρχες επιλογές του. Ματαιοπονούν, όμως, αν νομίζουν ότι με τέτοιες
φασιστικές πρακτικές θα αναχαιτίσουν την κοινωνική οργή.
Η κρίση του καπιταλισμού και η συνακόλουθη εξαθλίωση των εργαζομένων και
γενικότερα των κατώτερων στρωμάτων του πληθυσμού δεν οδηγεί αναγκαία και
αναπόφευκτα στη συνειδητότητα και την εξέγερση ενάντια στις πραγματικές
συνθήκες της εκμετάλλευσης. Διάφορες δυνάμεις και πολιτικοί χώροι επιδιώκουν
να χειραγωγήσουν την οργή του κόσμου. Από τη σοσιαλδημοκρατία ως τη
λαϊκή-πατριωτική δεξιά και τους φασίστες. Χωρίς οργανωμένες κοινωνικές και
ταξικές αντιστάσεις θα οδηγηθούμε σε έναν «γενικευμένο πόλεμο όλων εναντίων
όλων» και σε ένα «κοινωνικό κανιβαλισμό» που θα κλιμακώνεται διαρκώς
δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια περαιτέρω αυταρχικοποίηση της
κρατικής εξουσίας και τη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας.
Για τη συνέχεια του αγώνα ενάντια στην ολομέτωπη επίθεση του κράτους και του
κεφαλαίου είναι αποφασιστικής σημασίας η περαιτέρω ανάπτυξη των εγχειρημάτων
πολιτικής, κοινωνικής και ταξικής αυτοοργάνωσης, στους χώρους δουλειάς, στις
γειτονιές, στα πανεπιστήμια και ΤΕΙ, στα σχολεία, στις φυλακές, στις ουρές
των ανέργων και στα πεζοδρόμια των αστέγων. Ειδικότερα, εκτιμούμε ότι η
οργανωτική απόσπαση από τον κομματικό συνδικαλισμό, μέσα από σωματεία βάσης
και γενικότερα αδιαμεσολάβητες οργανωτικές πρωτοβουλίες, είναι πλέον
αναγκαία προϋπόθεση για να μπορούν οι εργαζόμενοι, σε βάθος χρόνου, να
καλούν και να στηρίζουν δυναμικές απεργίες και οποιεσδήποτε άλλες εργατικές
κινητοποιήσεις.
Σε πολιτικό επίπεδο είναι αναγκαία η διατύπωση μιας επαναστατικής πρότασης,
ανταγωνιστικής στην επερχόμενη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βαρβαρότητα. Η
μόνη ρεαλιστική διέξοδος στην κατεύθυνση της ατομικής και κοινωνικής
απελευθέρωσης είναι μια κοινωνική επανάσταση που θα τσακίσει το
γραφειοκρατικό μηχανισμό του αστικού κράτους και τις καπιταλιστικές
κοινωνικές σχέσεις (ατομική ιδιοκτησία, εμπόρευμα, χρήμα κλπ). Μόνο από μια
τέτοια επανάσταση μπορεί να προκύψει η ανασυγκρότηση της κοινωνίας στη βάση
της αλληλεγγύης της ισότητας και της ελευθερίας. Διαμέσου μιας
συνομοσπονδιακής οργάνωσης κομμούνων, χωρίς καμιά μορφή εξουσίας και
εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΤΗΣ 12ΗΣ ΦΛΕΒΑΡΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΟΛΩΝ
ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ
ΔΙΑΡΚΕΙΣ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ-ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΜΕΝΟΙ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση
http://suneleusianarxikwn.blogspot.com/
|
