|
Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών
Η επέλαση της «αναπτυγμένης», δύσης στην καπιταλιστική περιφέρεια με οικονομικούς και στρατιωτικούς όρους δημιουργεί στρατιές ξεριζωμένων που εξαναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους αναζητώντας μια θέση στον καπιταλιστικό «παράδεισο». Οι μέθοδοι λεηλασίας των υπανάπτυκτων («αναπτυσσόμενες» τις λένε τώρα) χωρών ποικίλουν. Εγκαθίδρυση δικτατοριών, στρατιωτικές επεμβάσεις, αρπαγή των πλουτοπαραγωγικών πηγών κ.α. οδηγούν στην εξαθλίωση των ντόπιων πληθυσμών. Οι ασφυκτικές συνθήκες διαβίωσης που δημιουργούνται εξαιτίας των παραπάνω έχουν οδηγήσει, τα τελευταία χρόνια, στη ραγδαία αύξηση μεταναστευτικών ρευμάτων προς το δυτικό κόσμο μιας και η επιβίωση στις εν λόγω περιοχές καθίσταται αδύνατη. Όσο η προαναφερθείσα λεηλασία ολοένα και επεκτείνεται και με δεδομένη την έκρυθμη κατάσταση σε μέση ανατολή και κεντρική Ασία (μετά τις στρατιωτικές επεμβάσεις της δύσης την τελευταία δεκαετία) τα μεταναστευτικά και προσφυγικά ρεύματα γίνονται ανεξέλεγκτα και ανεπιθύμητα για την κυριαρχία. Στους καιρούς της καπιταλιστικής ευμάρειας οι μετανάστες (και ειδικότερα το κομμάτι των «χωρίς χαρτιά» που αποτελεί και την πλειοψηφία) αποτέλεσαν μια δεξαμενή φθηνού και αναλώσιμου εργατικού δυναμικού για τα αφεντικά, από την οποία θα χρησιμοποιούν όσους κατά καιρούς χρειάζονται σύμφωνα με τις ανάγκες των σχεδίων τους (των κερδών τους δηλαδή). Η συνθήκη της κρίσης (οικονομικής αλλά και κοινωνικοπολιτικής) σε συνδυασμό με την πληθώρα των ξεριζωμένων, καθιστά μέρος των μεταναστών μη αναγκαίους και απαιτεί τον περιορισμό τους, καθώς πλέον φθηνό εργατικό δυναμικό αποτελεί και ο ντόπιος πληθυσμός. Για αυτό το λόγο η κυριαρχία αναβαθμίζει το κατασταλτικό της οπλοστάσιο απέναντι τους σε όλους τους τομείς. Τόσο στο εσωτερικό με συνεχείς επιχειρήσεις σκούπα, τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, αύξηση και διευκόλυνση των απελάσεων (επαναπροωθήσεων το λένε τώρα), ψήφιση σκληρότερων νομών, όσο και περιμετρικά των συνόρων με τη δημιουργία οργανισμών αναβάθμισης του ελέγχου και της καταστολής (Frontex), με διακρατικές συμφωνίες για τη συνεργασία στρατού και αστυνομίας για την καλύτερη φύλαξη των συνόρων, με την κατασκευή φραχτών με σκοπό την αποτροπή της εισόδου κτλ. Η Δύση θωρακίζει τα σύνορα της αντιμετωπίζοντας τα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων που με δική της ευθύνη ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους σαν εισβολείς, που έρχονται να ταράξουν την κανονικότητα (οικονομική, πολιτισμική) των αναπτυγμένων δυτικών κοινωνιών. Η Ελλάδα τις δυο τελευταίες δεκαετίες αποτέλεσε πόλο έλξης για πολλούς μετανάστες. Καταρχήν για τους κατοίκους χωρών της βαλκανικής, οι οποίοι αποτέλεσαν θύματα της οικονομικής λεηλασίας του πρώην ανατολικού μπλοκ και στους οποίους βασίστηκε το «ελληνικό θαύμα» της ανάπτυξης της χώρας αυτά τα χρόνια (το ότι αυτό το θαύμα αποδεικνύεται σήμερα από θησαυρός σε άνθρακα είναι άλλη κουβέντα). Επιπλέον όμως η Ελλάδα είναι και η βασική πύλη εισόδου για την Ευρώπη, από την ανατολή, για εκατομμύρια πρόσφυγες, οι οποίοι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους, ως συνέπεια των στρατιωτικών επεμβάσεων του ΝΑΤΟ στις χώρες τους (με τον ελληνικό στρατό να κατέχει περίοπτη θέση σε αυτές). Θα πρέπει να αναλογιστούμε τις συνθήκες με τις οποίες οι μετανάστες προσπαθούν να εισέλθουν στην Ελλάδα με στόχο από εδώ να περάσουν στην δυτική Ευρώπη αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο. Θύματα κυκλωμάτων δουλεμπόρων που αφού πληρώσουν ότι έχουν και δεν έχουν γίνονται βορά στα ναρκοπέδια του Έβρου ή στα σαπιοκάραβα που στοιβάζονται για να περάσουν το Αιγαίο και καταλήγουν σε καθεστώς δουλείας, για να ξεπληρώσουν τα κυκλώματα δουλεμπορίας. Η πολιτική της Ε.Ε. επιτάσσει την επαναπροώθηση των μεταναστών χωρίς χαρτιά οι οποίοι συλλαμβάνονται σε χώρες της (συνθήκη του Δουβλίνου), πίσω στη χώρα από την οποία εισήρθαν στην Ευρώπη, δηλαδή κατά κύριο λόγο στην Ελλάδα. Αυτό το μέτρο καθιστά σχεδόν ανέφικτη την όποια προσπάθεια για έξοδο από την Ελλάδα σε όποιον το θελήσει και ταυτόχρονα δημιουργεί μια ασφυκτική κατάσταση μετατρέποντας πολλά σημεία του ελλαδικού χώρου σε αποθήκες ανθρώπων. Με αυτό τον τρόπο έχουν δημιουργηθεί τα φαινόμενα Αγ. Παντελεήμονα (η περιοχή αποτελούσε το σημείο συνάντησης), Πάτρας και Ηγουμενίτσας (μιας και πρόκειται για τα λιμάνια που οδηγούν στην Ιταλία). Η ολοένα και μεγαλύτερη αύξηση του αριθμού των εξαθλιωμένων μεταναστών, η συσσώρευσή τους σε περιορισμένο χωροταξικό πεδίο, η ανεργία που χτύπησε πρώτα τη δικιά τους πόρτα σε συνδυασμό με την υπάρχουσα συνθήκη κρίσης που οδηγεί στην ανέχεια και την εξαθλίωση και τον μόνιμο πληθυσμό των περιοχών δημιουργεί ένα εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα. Η στρατηγική του διαίρει και βασίλευε του κράτους και των αφεντικών έρχεται να δώσει «απαντήσεις» στα προβλήματα προωθώντας τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Η αυξανόμενη εξαθλίωση των μεταναστών αλλά και των ντόπιων εντείνει την παραβατικότητα εις βάρος των πιο εύκολων στόχων που είναι οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι και εξαθλιωμένοι. Σε αυτά τα φαινόμενα έρχεται να προστεθεί και να τα διογκώσει η δράση της μαφίας, η οποία σε συνεργασία και με την πλάτη του κρατικού μηχανισμού, αποτελεί μια από τις πιο απάνθρωπες και ταυτόχρονα επικερδείς επιχειρήσεις του καπιταλισμού. Ταυτόχρονα οι μετανάστες μιας και αποτελούν τη βάση της ταξικής πυραμίδας είναι ευάλωτοι απέναντι στην κυρίαρχη προπαγάνδα που τους θέλει υπαίτιους για τη φτώχεια, την ανέχεια και την υποτίμηση της ζωής. Η επιβαλλόμενη συνθήκη του κοινωνικού κανιβαλισμού βρίσκει τους μετανάστες θύτες και θύματα σε ένα έγκλημα που διαπράττει το κράτος και το κεφαλαίο εις βάρος όλων μας, και σαν τελευταίος τροχός της άμαξας οι μετανάστες γίνονται λεία στις αδηφάγες ορέξεις των μπάτσων και κάθε λογής φασιστοειδών δηλαδή των κρατικών και παρακρατικών φορέων εξουσίας. Δεν θα κρυφτούμε πίσω από το δαχτυλό μας, πρόβλημα υπάρχει και είναι μεγάλο. Η υπερσυσσώρευση σε γκετοποιημένες περιοχές, είτε αυτές είναι καταυλισμοί είτε γειτονιές στο κέντρο των αστικών μητροπόλεων, χιλιάδων πεινασμένων κάνει τις συνθήκες διαβίωσης αντίξοες πρώτα για τους ίδιους και μετά για τον υπόλοιπο πληθυσμό. Αυτό όμως που οφείλουμε να δούμε είναι το ποιοι ευθύνονται για την υποτίμηση της ζωής του συνόλου των καταπιεσμένων και δεν είναι άλλοι από το κράτος, το κεφάλαιο και τους συνοδοιπόρους τους (χωρίς να παραβλέπουμε τις ευθύνες κάποιων από τους «από κάτω» που εμποτισμένοι από το εθνικό δηλητήριο και την κυρίαρχη προπαγάνδα αναπαράγουν αντιλήψεις προς όφελος των κυρίαρχων). Ο εχθρός μας δεν είναι ο άλλος καταπιεσμένος και εκμεταλλευόμενος επειδή έχει άλλο χρώμα, γλώσσα, καταγωγή ή θρησκεία, αλλά αυτοί που έφτιαξαν και συντηρούν αυτόν τον κόσμο με μόνο σκοπό τη διαιώνιση της εξουσίας και των κερδών τους. Η μόνη απάντηση που αναλογεί στα σχέδιά τους και στα αποτελέσματα αυτών δεν είναι άλλη από τους κοινούς αγώνες του συνόλου των «από κάτω», ντόπιων και μεταναστών απέναντι στις επιταγές κράτους και αφεντικών. Μια τέτοια αγωνιστική κίνηση είναι και η απεργία πείνας από τις 25 Ιανουαρίου 300 μεταναστών στην Αθήνα, στη Νομική σχολή και στη Θεσσαλονίκη, στο εργατικό κέντρο, οι οποίοι διεκδικούν με αυτό τον τρόπο τη νομιμοποίησή τους και ίσα δικαιώματα με τους ντόπιους εργάτες. Με όπλο την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια να μετατρέψουμε τις ασφυκτικές συνθήκες που μας επιβάλλουν σε ασφυκτικό ζωνάρι γύρω από το λαιμό των κυρίαρχων μέχρι την ανατροπή αυτού του κόσμου της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, όπου ο καθένας και η καθεμία θα μπορεί να μετακινείται ελεύθερα και να απολαμβάνει την παγκόσμια φιλοξενία.
αλληλεγγύη στους 300 απεργούς πείνας από 25 Ιανουαρίου εργάτες μετανάστες ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών για έναν κόσμο ισότητας-αλληλεγγύης-ελευθερίας
Συνέλευση αναρχικών για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση |
|
|
|
|
|
|
