Η εξέγερση που ξέσπασε στις 23 Απρίλη στις περισσότερες φυλακές της χώρας, ξεκινώντας από τις φυλακές Μαλανδρίνου με αφορμή την κακοποίηση του αναρχικού Γ. Δημητράκη από δεσμοφύλακες, κατέδειξε με τον πιο σαφή και αποφασιστικό τρόπο τόσο τις άθλιες συνθήκες στις οποίες διαβιούν χιλιάδες κρατούμενοι όσο και το γεγονός ότι ο εγκλεισμός αποτελεί για τον άνθρωπο βασανιστήριο. Οι καθημερινοί εξευτελισμοί και η ταπείνωση κάθε αξιοπρέπειας των φυλακισμένων και οι διαρκώς επιδεινούμενες συνθήκες διαβίωσης, με τον υπερπληθυσμό των φυλακών, τις ελάχιστες ώρες προαυλισμού, τις ατελείωτες ώρες μέσα στα κελιά, την κακή και ελλιπή διατροφή, την απουσία στοιχειωδών δυνατοτήτων υγιεινής και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης τα ανεπαρκή επισκεπτήρια, τη δύσκολη επικοινωνία, τους συνεχείς θανάτους- δολοφονίες κρατουμένων (όπως οι τέσσερις κρατούμενοι που κάηκαν ζωντανοί από πυρκαγιά κλειδωμένοι στο κελί 80 της ΄Δ πτέρυγας των φυλακών Κορυδαλλού στις 30/3/06 και οι τρεις κρατούμενες που βρέθηκαν νεκρές από χρήση ναρκωτικών μέσα στο κελί τους την πρωτοχρονιά του 2003 στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού), έχουν μετατρέψει τις φυλακές σε ένα καζάνι που βράζει συνεχώς, -και που μετά την εξέγερση του Απρίλη όπου οι φωτιές των εξεγερμένων στις ταράτσες φώτιζαν τις νύχτες και διέλυαν το κρύο της απομόνωσης,- περιμένει την επόμενη αφορμή για να εκραγεί.

Το κράτος αντιμετώπισε τον ξεσηκωμό στις φυλακές εκείνες τις μέρες με τον πλήρη αποκλεισμό από τον έξω κόσμο και την εισβολή των ΜΑΤ στις περισσότερες φυλακές όπου ρίχνοντας δακρυγόνα συγκρούστηκαν με τους εξεγερμένους χτυπώντας άγρια πολλούς από αυτούς- ακόμα κι όταν οπισθοχώρησαν και είχαν επιστρέψει στα κελιά τους- πυροβολώντας εναντίον τους και με πλαστικές σφαίρες με αποτέλεσμα τον τραυματισμό πολλών κρατούμενων.

Η φυλακή δεν υπήρχε πάντα, όπως και το έγκλημα το οποίο υποτίθεται πως τη γέννησε. Το έγκλημα κατά βάση το γέννησε η επιβολή της ανισότητας, της διαίρεσης και του διαχωρισμού των ανθρώπων, η ίδια η οργάνωση της εξουσιαστικής- ταξικής κοινωνίας, που δημιούργησε τη φυλακή κι επέβαλε τον εγκλεισμό τιμωρώντας από τη μία τους παραβάτες των νόμων που διασφαλίζουν και διαιωνίζουν την ύπαρξή της, κι εκβιάζοντας από την άλλη την υποταγή των υπολοίπων με την απειλή του εγκλεισμού.

Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα, η ύπαρξη των φυλακών και η δημιουργία συνεχώς καινούριων (ήδη 6 νέες φυλακές αναμένεται να λειτουργήσουν μέσα στο 2008), όπως και η αυστηροποίηση της δικαστικής εξουσίας, είναι από τις βασικότερες επιλογές της κατασταλτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους. Η ένταση του κοινωνικού ελέγχου με την επέκταση των καμερών και των συστημάτων παρακολούθησης, η αστυνομοκρατία στους δρόμους από τις δεκάδες των μπάτσων και η αναγόρευση της ρουφιανιάς σε αξία, τείνουν να μετατρέψουν ολόκληρη την κοινωνία σε μια μεγάλη φυλακή όπου κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής θα ελέγχεται και θα αστυνομεύεται.

Η φυλακή είναι η κορυφή της πυραμίδας σε μια σειρά από καταναγκασμούς, καταπιέσεις και εκβιασμούς που υφίστανται οι άνθρωποι από την πολιτική και οικονομική εξουσία.

Η φυλακή είναι ο καθρέφτης της κρατικής τρομοκρατίας και της κρατικής επιβολής πάνω στην κοινωνία, αποθήκη ψυχών και σωμάτων όπου κρύβονται τα εγκλήματα της εξουσίας.

Απέναντι στα τείχη που χτίζει η εξουσία, στο πέπλο σιωπής με το οποίο προσπαθεί να καλύψει τα εκδικητικά μέτρα σε βάρος των φυλακισμένων, απέναντι στην ένταση του ελέγχου και της καταστολής και στην απόπειρα ολοκληρωτικού ελέγχου και υποταγής της κοινωνίας, στεκόμαστε μαζί με τους φυλακισμένους και τους αγώνες τους ενάντια στη βαρβαρότητα του εγκλεισμού, μαζί με όσους αγωνίζονται για ζωή, ελευθερία και αξιοπρέπεια, με όσους αντιμάχονται το κράτος και τον καπιταλισμό σε κάθε μέτωπο του κοινωνικού και ταξικού πολέμου.