Trafficking (=μεταφορά γυναικών προς εξώθηση στην καταναγκαστική πορνεία). Ένας όρος ουδέτερος, άχρωμος, αποπροσανατολιστικός από το πραγματικό περιεχόμενο της έννοιας. Χαρακτηριστικά, προσιδιάζει στο λαθρεμπόριο ναρκωτικών και όπλων και στη διακίνηση μεταναστών, λαθραία, από τη μία χώρα στην άλλη. Έτσι ονομάζεται το σύγχρονο σκλαβοπάζαρο γυναικών και παιδιών στις χώρες της "πολιτισμένης Δύσης". Πίσω από εκεί κρύβεται μία από τις χειρότερες μορφές εκμετάλλευσης και καταναγκασμού της ύπαρξης χιλιάδων γυναικών, που εκτός από τον προσδιορισμό του φύλου τους, χαρακτηρίζονται από τη φτώχεια και από τη μετανάστευση.

Ο καπιταλισμός εμφανίζεται σε μία από τις βαρβαρότερες μορφές του, μορφή η οποία ωστόσο είναι απόλυτα σύμφωνη με την εφαρμογή του, μέσω του εκβιασμού της εργασίας πάνω στα σώματα γυναικών, ευάλωτων λόγω της ταξικής τους θέσης, υποκείμενων στα ρατσιστικά στερεότυπα της "ρωσίδας πόρνης", της "βουλγάρας χορεύτριας", της "αλβανίδας καθαρίστριας". Ο στόχος είναι η εκμετάλλευση μέχρι την πλήρη εμπορευματοποίηση και υποταγή. Η καταναγκαστική πορνεία κατέχει την τρίτη θέση σε πηγή κερδών, με έσοδα 4,2 δις. ευρώ ετησίως, μετά το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών παγκοσμίως. Οι γυναίκες αυτές, παράλληλα, βιώνουν την ολοκληρωτική απαξίωση από μεγάλη μερίδα του κοινωνικού συνόλου, σε αντίθεση με τις πόρνες των οίκων ανοχής στα παλαιότερα χρόνια, οι οποίες, έστω και ως περιθωριακά κομμάτια, κατείχαν μία θέση μέσα σε αυτό. Θεωρούνται εθνικά και πολιτισμικά “κατώτερες” και βιώνουν τον αγριότερο εξαναγκασμό μέχρι την πλήρη καθυπόταξη και εξάρτηση από τα αφεντικά τους.

Η Τζίνα Μ. και η Καμέλια Π., 16 και 15 χρονών αντίστοιχα από τη Ρουμανία, πείστηκαν από συμπατριώτη τους να έρθουν στην Ελλάδα για δουλειά. Από εκεί ξεκινά και ο βασανισμός τους. Παρακράτηση διαβατηρίων, συνεχείς μεταφορές και ανταλλαγές μεταξύ αφεντικών-σωματεμπόρων. Τελικά καταλήγουν στα χέρια του νταβατζή Σωτήρη Μάνη, ιδιοκτήτη ενός στούντιο μασάζ όπου κοπέλες κρατούνται έγκλειστες και υποχρεώνονται να κάνουν σεξ με τους “πελάτες”. Τους είπαν ότι θα δουλεύουν χωρίς αμοιβή για να ξεπληρώσουν τα έξοδα του ταξιδιού τους. Η Τζίνα και η Καμέλια, στις καταθέσεις τους υποστήριξαν ότι το κύκλωμα είχε την αμέριστη συνεργασία των αστυνομικών του τμήματος αλλοδαπών Γλυφάδας, που βρισκόταν απέναντι από το στούντιο μασάζ, οι οποίοι έρχονταν, βίαζαν και έφευγαν, συμμετέχοντας ή παρέχοντας κάλυψη στο κύκλωμα. Τελικά η Τζίνα κατάφερε να αποδράσει. Η Καμέλια και μια ακόμη 18χρονη κοπέλα όταν επιχείρησαν να αποδράσουν έπεσαν στα χέρια των μαστροπών τους, όπου τις κακοποίησαν και συνέχισαν να τις εκμεταλλεύονται. Κάποια στιγμή ο Μάνης συνελήφθη και τελικά αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, σε αντίθεση με τη Τζίνα, η οποία παρέμεινε επί δύο μήνες κρατούμενη στη ΓΑΔΑ με την απειλή απέλασης.

Στα μονόστηλα των εφημερίδων, μπορεί να εντοπιστεί και η ιστορία μιας 29χρονης Βουλγάρας, η οποία όταν κατέφυγε στην αστυνομία για να καταγγείλει το μαστροπό της, στην Ιαλυσό της Ρόδου, βιάστηκε από τρεις μπάτσους με την ανοχή άλλων τεσσάρων επί έξι συνεχόμενες μέρες.4 Είναι εμφανής, αλλά και δεδομένη η συνεργασία μπάτσων και δικαστών για την κάλυψη των σωματεμπόρων, με τη σιωπή των ΜΜΕ να λειτουργεί ως αρωγή στην ενοχοποίηση και απαξίωση των γυναικών-θυμάτων της σωματεμπορίας εμπλουτίζοντας τα ρατσιστικά στερεότυπα για αυτές.

Στο καθεστώς αυτό του σύγχρονου δουλεμπορίου, οι γυναίκες υπόκεινται στους νόμους της προσφοράς του νταβατζή και της ζήτησης του “πελάτη”. Αυτού του "αόρατου ήρωα" της καταναγκαστικής πορνείας. Αυτού που δε διστάζει, γιατί έτσι επιτάσσει "η ανδρική του φύση", να κυριαρχήσει με τους πιο βάρβαρους τρόπους σε ανθρώπους ενός "κατώτερου" φύλου, προερχόμενους από μια "κατώτερη" χώρα, ζώντας υπό "κατώτερες" συνθήκες. Η σχέση εκδιδόμενης-“πελάτη” είναι μια σχέση ιδιοκτησίας. Είναι μια από τις μορφές που παίρνει η σχέση των φύλων στη σύγχρονη κοινωνία. Υπολογίζονται περίπου σε 1.900.000 οι “πελάτες” της πορνείας γενικά τη δεκαετία 1990-2000. 5 Η πορνεία στην καταναγκαστική μορφή της είναι μια πορνεία των μεσαίων και αγροτικών στρωμάτων, με στροφή προς την επαρχία.

Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι η γυναίκα που υφίσταται την καταναγκαστική πορνεία, εκδίδεται κατά μέσο όρο 1.048 φορές κάθε χρόνο, σύμφωνα με στοιχεία που αφορούν τη δεκαετία από το 1990 μέχρι το 2000, ενώ ο μέσος όρος “χρήσης” της είναι 20 μήνες. Μετά είτε δουλεύουν πλέον ως πόρνες είτε επιστρέφουν στην πατρίδα τους με το φόβο του στιγματισμού.

Κακοποίηση, ασθένειες και νοσήματα, με πιο διαδεδομένο τον ιό του AIDS, μόνιμες σωματικές βλάβες, αυτοκτονίες στα μπουντρούμια-φυλακές, βιασμοί, ψυχολογική βία, δολοφονίες κοριτσιών, κατεστραμμένη σεξουαλική ζωή, βασανιστήρια, απαγωγές, απελάσεις και υποταγή στις ορέξεις σωματεμπόρων και “πελατών”, συνθέτουν το σκηνικό της φρίκης που βιώνουν καθημερινά γυναίκες παγκοσμίως, τη στιγμή που συμπυκνώνεται στα πρόσωπά τους η έμφυλη, ταξική και φυλετική εκμετάλλευση και καταπίεση.

___________________________

Η γλώσσα δεν αποτελεί ένα ουδέτερο εργαλείο, αντιθέτως κατασκευάζει και αναπαράγει συγχρόνως συγκεκριμένες αξίες, πρότυπα και συμπεριφορές, που συνάδουν με τις επιδιώξεις της κυριαρχίας, σε σχέση με το εκάστοτε εξουσιαστικό κοινωνικό- πολιτικό πλαίσιο. Απεικονίζει τελικά τις διακρίσεις, τις ιεραρχήσεις και αξιολογήσεις, αλλά και κατασκευάζει την έμφυλη ανισότητα και καταπίεση στις διάφορες εκφάνσεις της.

Για αυτούς τους λόγους, δε θα χρησιμοποιήσουμε τον όρο trafficking, αλλά αυτόν της καταναγκαστικής πορνείας, του δουλεμπορίου των γυναικών, διότι πιστεύουμε ότι ανταποκρίνεται πληρέστερα, στον εξαναγκαστικό, βίαιο, σεξιστικό, εξουσιαστικό και εκμεταλλευτικό χαρακτήρα αυτής της πραγματικότητας.

Οι γυναίκες μετανάστριες στην Ελλάδα, προέρχονται κυρίως απ’ τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ και απ’ την Ασία, ενώ στην Ελλάδα τις περιμένουν σ’ έναν επίσης πατριαρχικό κόσμο, νέοι αποκλεισμοί και ιεραρχήσεις.

Η ταξική τους θέση στη χώρα προέλευσης τους και η ανάγκη τους για επιβίωση, τις οδηγεί σ’ ένα ακόμα πιο απάνθρωπο καθεστώς εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Στο πρόσωπο άλλωστε της μετανάστριας συμπυκνώνεται η ταξική, φυλετική και κατά φύλο καταπίεση και εκμετάλλευση, που απορρέει από μία εξουσιαστική, καπιταλιστική, πατριαρχική κοινωνία.

Η ταξική της λοιπόν θέση, την εξαναγκάζει να υφίσταται ένα άθλιο εργασιακό καθεστώς, όπου η ίδια εμφανίζεται κοινωνικά απαξιωμένη και είναι κακοπληρωμένη, σε θέση πλήρους εξάρτησης προκειμένου να εξασφαλίσει τους ελάχιστους όρους για την επιβίωση της. Οι δουλειές που αναλαμβάνει, έχουν να κάνουν με την ταξική της θέση μέσα σε μία καπιταλιστική κοινωνία, έχουν όμως συγχρόνως να κάνουν και με τα έμφυλα στερεότυπα και τους κατά φύλο ρόλους, μέσα σε μία επίσης πατριαρχικά δομημένη κοινωνία.

Η δουλειά λοιπόν που θα αναλάβει αποτελεί ένα στοιχείο καταναγκασμού, που ενυπάρχει φανερά ή μη, στις κοινωνικές συμβάσεις και προσδοκίες για την αρμόζουσα έμφυλη συμπεριφορά. Έτσι, γίνεται καθαρίστρια, υπηρέτρια, αποκλειστική νοσοκόμα, πόρνη. Δουλειές που μέσα σ’ ένα πατριαρχικό σύστημα, σημασιοδοτούνται απ’ τον εγκλεισμό της γυναίκας στην οικιακή σφαίρα, με τις δουλειές του σπιτιού, με τη φροντίδα των άλλων, αλλά και με την εξομοίωση της στη θέση του αντικειμένου, προορισμένου να υπηρετεί τις σεξουαλικές “ανάγκες” του άντρα, χωρίς καμία δυνατότητα αυτοδιάθεσης της ύπαρξης της. Ένα επίσης παράδειγμα πραγμοποίησης της γυναίκας μετανάστριας, πραγματώνεται μέσα από τα γραφεία ευρέσεως συζύγου, όπου η μετανάστρια οδηγείται στο ρόλο της συζύγου, προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωση της.

Η γυναίκα μετανάστρια καταπιέζεται λόγω του φύλου, της τάξης και της καταγωγής της, ενώ μέσα απ’ τους διάφορους κρατικούς, εξουσιαστικούς μηχανισμούς και θεσμούς, επιχειρείται όπως συμβαίνει και με τους μετανάστες γενικότερα, ο επίπλαστος διαχωρισμός μεταξύ “ντόπιων” και “ξένων” γυναικών, προβάλλοντας το ζήτημα της φυλετικής καταγωγής, κατασκευάζοντας ρατσιστικά και εθνικιστικά στερεότυπα, δημιουργώντας εχθρούς μεταξύ των ίδιων των προλετάριων γυναικών, που υφίστανται και την έμφυλη καταπίεση.

Επιπλέον τα προβλήματα των μεταναστριών γίνονται μέσω αυτού του επίπλαστου διαχωρισμού, “αόρατα” για τις υπόλοιπες γυναίκες, που θεωρούν ότι δεν τις αφορούν, αφού βρίσκονται σε θέση υπεροχής σε σχέση μ’ αυτές. Η αντίληψη όμως αυτή, συνεπάγεται σκληρότερους όρους εκμετάλλευσης και γι αυτές τις ίδιες και εδραίωση των όρων της κυριαρχίας.

Ο ρατσισμός λοιπόν που υφίστανται οι μετανάστριες αποσκοπεί στη κατασκευή μίας επίπλαστης ταύτισης των συμφερόντων των υπόλοιπων γυναικών με αυτά του κράτους και της πατριαρχίας, με αποτέλεσμα να επιτυγχάνεται η εσωτερική κοινωνική συνοχή, από τη μεριά των συμφερόντων του κράτους, ενώ σε διεθνές επίπεδο ο ρατσισμός, κάτω απ’ την επίδραση των νέο- αποικιακών διεθνών σχέσεων, οδήγησε στο διαχωρισμό μεταξύ κρατών παραγωγής- εξαγωγής και κρατών εισαγωγής- κατανάλωσης του σύγχρονου αυτού δουλεμπορίου.

Η καταναγκαστική πορνεία αποτελεί ένα σημείο όπου συναντώνται η έμφυλη, ταξική αλλά και φυλετική εκμετάλλευση, ένα σημείο όπου σ’ αντίθεση με την παραδοσιακή πορνεία, δεν υπάρχει καμία ψευδαίσθηση ελεύθερης επιλογής, ψευδαίσθηση η οποία είναι ούτως ή άλλως κοινωνικά προκαθορισμένη.

Η πορνεία γενικότερα άλλωστε αποτελεί μία σχέση εξουσίας, ενώ στα πλαίσια του καπιταλισμού εμπορευματοποιούνται οι σεξουαλικές σχέσεις και επιδεινώνονται οι σχέσεις εκμετάλλευσης σε βάρος των εκδιδόμενων γυναικών.

Σ’ έναν κόσμο λοιπόν, όπου η γυναίκα έχει το διπλό ρόλο να καταναλώνει και να καταναλώνεται, η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως σεξουαλικό εμπόρευμα, πάνω στο οποίο ο άντρας στην περίπτωση της καταναγκαστικής πορνείας, φτάνει να έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου.

Επιπλέον, η καταναγκαστική πορνεία αποτελεί μέρος της συνολικότερης έμφυλης βίας που υφίστανται οι γυναίκες μέσα σε μία πατριαρχική κοινωνία, βία η οποία διαπερνά το σύνολο των κοινωνικών τους σχέσεων και αγγίζει ακόμα και τις πιο απλές καθημερινές τους στιγμές.

Η καταναγκαστική πορνεία μπορεί να είναι ένα απτό και ακραίο παράδειγμα έμφυλης βίας, όμως αυτό δε σημαίνει ότι οι πιο άδηλες μορφές της, που κινούνται ακόμα και στο επίπεδο ενός βλέμματος ή μιας χειρονομίας, δεν είναι καταπιεστικές και βίαιες.

Η σεξουαλικότητα χρησιμοποιείται τελικά ως ένας τρόπος πρόσβασης των διαφόρων εξουσιαστικών μηχανισμών στο σώμα οι οποίοι δρουν σ’ ένα επίπεδο βιοεξουσίας, αφού καθορίζουν την ύπαρξη στο σύνολο της. Η αλλοτριωμένη σεξουαλικότητα είναι ένας τρόπος με τον οποίο κατασκευάζεται κοινωνικά η σωματική υπόσταση. Έτσι, οργανώνεται μία σεξουαλικότητα οικονομικά χρήσιμη και πολιτικά ασφαλής, που συντελεί στην πραγμοποίηση της γυναίκας, πραγμοποίηση η οποία στην καταναγκαστική πορνεία παίρνει την πιο ακραία έκφραση της.

Σε μία πατριαρχική κοινωνία, όπου η αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος αλλά και ολόκληρης της ύπαρξης της γυναίκας θεωρείται ως κάτι που αντιβαίνει τη “φύση” της, η συνθήκη αυτή, στην καταναγκαστική πορνεία, εκδηλώνεται χωρίς κανένα προκάλυμμα ή προφάσεις.

Όταν η σεξουαλικότητα του άντρα εμφανίζεται ως επιθετική και κατακτητική, σ’ αντίθεση μ΄ αυτή της γυναίκας που εμφανίζεται ως παθητική και υποταγμένη πάντα απ’ την οπτική γωνία του άντρα, στην καταναγκαστική πορνεία, η γυναίκα βρίσκεται σε μία θέση πλήρους υποταγής και εκμετάλλευσης από τον άντρα, του οποίου θεωρείται “φύσει” δικαίωμα η διαχείριση της σεξουαλικότητάς της, με βάση τις δικές του ορέξεις και επιθυμίες. Επιθυμίες που κι αυτές ορίζονται κοινωνικά και πολιτικά, μέσα σ’ ένα σύστημα βασισμένο στην εξουσία ανθρώπου σε άνθρωπο το οποίο οδηγεί στην αλλοτρίωση της σεξουαλικότητας τόσο της γυναίκας, όσο και του άντρα, με τη διαφορά ότι η αλλοτριωμένη σεξουαλικότητα του άντρα φέρει τα χαρακτηριστικά του καταπιεστή, του κυρίαρχου αυτής της σχέσης.

Έτσι, το γυναικείο σώμα αναπροσδιορίζεται και συγκροτείται εκ νέου ως ένα αντικείμενο, του οποίου το νόημα και το περιεχόμενο έχει συγκροτηθεί έξω απ’ αυτό, με σκοπό την αναπαραγωγή των υφιστάμενων σχέσεων κυριαρχίας, ενώ η θυματοποίηση και ο πατερναλισμός απέναντι στη γυναίκα και το σώμα της, δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά μία ακόμα έκφανση της πατριαρχίας και των στερεοτύπων που αναπαράγει, μέσω των οποίων αναπαρίσταται η γυναίκα ως ανίκανη να αυτοδιαθέσει την ύπαρξη της χωρίς την καθοδήγηση και την προστασία του άντρα.

*

___________________________

Σε κάθε περίπτωση, τόσο στο φάσμα της εντατικής εκμετάλλευσης όσο και της καταστολής, ισχύει σε βάρος τους ένα ειδικό καθεστώς το οποίο σχετικοποιεί την αξία της δικής τους ζωής, μιας ζωής που χωρίς κανένα πρόσχημα αντιμετωπίζεται ως συνάρτηση της αξίας χρήσης που έχουν στην καπιταλιστική αγορά.

Αποτύπωση αυτής της ειδικής συνθήκης είναι οι αντι-μεταναστευτικοί νόμοι, οι οποίοι εξαρτούν την παραμονή των μεταναστών στη χώρα από τα εχέγγυα εργασίας που παρέχει το αφεντικό τους –καθιστώντας τους απόλυτα όμηρους στην πιο άγρια εκμετάλλευση, στα άθλια μεροκάματα και στον εκβιασμό να τους καταδώσει σε περίπτωση που δεν έχουν χαρτιά, η θωράκιση των συνόρων που οδηγεί σε αμέτρητες δολοφονίες, τα πογκρόμ –“επιχειρήσεις σκούπα” από τα σώματα ασφαλείας, οι πολύμηνες κρατήσεις σε αστυνομικά τμήματα, οι απελάσεις, τα βασανιστήρια και οι καθημερινοί εξευτελισμοί. Μια ζοφερή πραγματικότητα που απλώνει τη βουβή σκιά της πάνω από τα ναρκοθετημένα σύνορα, τα χωράφια και τα γιαπιά, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης…

Για την απόκτηση συναίνεσης στην εκμετάλλευση και την καταστολή προσφύγων και μεταναστών, το κράτος και τα φερέφωνά του –ΜΜΕ- κατασκευάζουν εξαρτημένα κοινωνικά αντανακλαστικά μέσω της προπαγάνδας άλλοτε περί “εγκληματικότητας” και άλλοτε περί “τρομοκρατίας”, εμφανίζοντας τους μετανάστες ως κίνδυνο για την κοινωνία, δαιμονοποιώντας ουσιαστικά την ταξική τους υπόσταση και την εθνική τους καταγωγή. Ενώ στην περίπτωση της μετανάστριας, τα στερεότυπα που ισχύουν για το φύλο της υπαγορεύουν τον προσανατολισμό που θα έχει η δική της αξία χρήσης.

Πρόκειται για έναν μηχανισμό κοινωνικού εκφασισμού, που στη συγκεκριμένη περίπτωση επιχειρεί να καταστήσει τους μετανάστες έναν πληθυσμό “αόρατο”, ώστε ό,τι τους συμβαίνει να καλύπτεται από ένα πέπλο συνένοχης σιωπής, και ακόμα και η απόλυτη βαρβαρότητα έναντι του “ξένου” να μη δημιουργεί ρήγματα στην κοινωνική συνοχή.

Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πως αυτό που βιώνουν οι μετανάστες είναι κομμάτι του κόσμου που επιφυλάσσουν ευρύτερα οι κυρίαρχοι για τους προλετάριους. Και αν για την επιβολή αυτού του κόσμου είναι απαραίτητη η βία της καταστολής, συνυφασμένη με τον αποκλεισμό πλατειών κοινωνικών στρωμάτων που λογιάζονται ως παρίες και έρχονται να αντιμετωπιστούν ως “ειδικές κατηγορίες”, άλλο τόσο είναι απαραίτητη για το καθεστώς η εσωτερίκευση της βίας του στους κόλπους των καταπιεζόμενων, ούτως ώστε το κράτος να παρουσιάζεται ως προστάτης της κοινωνίας. Όταν οι καταπιεζόμενοι δεν αντιστέκονται στην οργανωμένη βία του κράτους και του καπιταλισμού, που είναι παρούσα μέσα στους καθημερινούς καταναγκασμούς, τότε δημιουργούνται συνθήκες κοινωνικού κανιβαλισμού και επικρατεί ο “πόλεμος όλων εναντίον όλων”, ένας πόλεμος στον οποίο αντανακλάται η ιεραρχημένη οργάνωση της κοινωνίας.

Οι ιδεολογικοί στυλοβάτες της ολοκληρωτικής δημοκρατίας, για να αποκρύψουν και να εξωραϊσουν τα εγκλήματά της, μεταθέτουν χωρο-χρονικά ό,τι νοείται ως κτηνωδία. Αντίθετα με τις ρητορείες τους περί “προόδου”, το βάθεμα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, η διείσδυση της εξουσίας στις πιο μύχιες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης (τεχνολογία, βιοτεχνολογία κλπ.), η απογείωση των δυνατοτήτων ελέγχου και χειραγώγησης, η θεοποίηση του καπιταλισμού και η εμπορευματοποίηση κάθε πτυχής της ζωής συγκροτούν ένα περιβάλλον που επιτείνει την ανθρώπινη εξαχρείωση, εισάγοντας νέους τρόπους επιβολής, αλλοτρίωσης, πραγμοποίησης. Ενώ οι κυρίαρχοι επαίρονται για τη δήθεν ανωτερότητα του δυτικού πολιτισμού, που βαφτίζεται σωτήρας των εγκλωβισμένων σε “τριτοκοσμικές” εξουσιαστικές και πατριαρχικές δομές, στην πραγματικότητα και οι παλιές δομές επιβιώνουν, όσο εξυπηρετούν ως μέσα καθυπόταξης, και ανακαλύπτονται νέες, που εστιάζουν σε μια εξευγενισμένη, εύπεπτη εξουδετέρωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ελευθερίας. Τα κούφια προπαγανδιστικά τρικ περί δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ο μανδύας της σύγχρονης βαρβαρότητας της κυριαρχίας που επιχειρεί να ορθολογικοποιήσει την εξαθλίωση εκατομμυρίων ανθρώπων.

Η καταναγκαστική πορνεία αποτελεί μία από τις ωμότερες εκφράσεις αυτής της πραγματικότητας που συντίθεται από την γενικευμένη επαναφορά παλιών μορφών δουλείας και την εισαγωγή εκσυγχρονισμένων μορφών εντατικής εκμετάλλευσης και ολοκληρωτικού ελέγχου στα μοντέρνα σκλαβοπάζαρα του καπιταλισμού.

Η σκοτεινή πραγματικότητα της καταναγκαστικής πορνείας και των αριθμών που τη συνοδεύουν, όπως και οι υπόλοιπες μορφές φυσικής βίας εναντίον γυναικών αναδεικνύουν με εκρηκτικό τρόπο τον απατηλό χαρακτήρα της περιβόητης “γυναικείας ισότητας”.

Χρειάζεται να επιστρατεύσουμε εικόνες όπως αυτή των χιλιάδων γυναικών που πουλιούνται και αγοράζονται στα δυτικά σκλαβοπάζαρα, των γυναικών και κοριτσιών στις χώρες της Ασίας όπου ανθεί η βιομηχανία του σεξο-τουρισμού, των γυναικών που βιάζονται συστηματικά από στρατιώτες σε κάθε πολεμική σύρραξη, των γυναικών που δουλεύουν στις φάμπρικες των πολυεθνικών, όπως αυτές του Μεξικό, και τα πτώματα τους βρίσκονται εγκατελειμμένα στην έρημο, για να καταδείξουμε την επιβίωση της –αμφισβητούμενης ακόμα και από ριζοσπαστικούς χώρους- πατριαρχίας;

Χρειάζεται να επικαλεστούμε τις θλιβερές στατιστικές που μιλούν για τους 4.500 βιασμούς οι οποίοι διαπράττονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα –χωρίς να υπολογίζονται ως βιασμοί αυτοί της καταναγκαστικής πορνείας, με το 36,5% των βιασμών να αφορούν ανήλικα κορίτσια, χρειάζεται ν’αναφερθούμε στις 600 γυναίκες που –σύμφωνα με μελέτη της περασμένης δεκαετίας- πεθαίνουν κάθε χρόνο στις 15 χώρες της Ε.Ε. εξαιτίας σεξιστικής κακοποίησης, ή στο γεγονός πως μια στις τρεις γυναίκες παγκοσμίως είτε έχει υποστεί βιασμό είτε οποιαδήποτε άλλη μορφή σεξιστικής βίας;

Δεν χρειάζεται να επικαλεστούμε τα πιο ακραία περιστατικά βίας κατά των γυναικών για να αποδείξουμε την ύπαρξη του σεξισμού. Γιατί αυτή η βία είναι απλώς προϊόν των πατριαρχικών αντιλήψεων και δομών, τις οποίες “δικαιώνει” και επανατροφοδοτεί.

Πιο συγκεκριμένα, δεν θα μπορούσε να υπάρχει καταναγκαστική πορνεία, αυτός ο βιασμός επί πληρωμή, αν δεν προϋπήρχαν οι βαθειά ριζωμένες σεξιστικές αντιλήψεις πραγμοποίησης της γυναίκας όσον αφορά στη σεξουαλική εκμετάλλευσή της και αν αυτές οι αντιλήψεις δεν συνυπήρχαν με ευρύτερα στερεότυπα για τους ρόλους της γυναίκας.

Η αποκάλυψη του σεξισμού μέσα από το σοκ που προκαλεί στα αισθήματα “κοινωνικής ευαισθησίας” η καταναγκαστική πορνεία, χωρίς μια συνολικότερη αντίληψη για την πατριαρχία, δημιουργεί την αυταπάτη ότι πρόκειται περί μιας παρέκκλισης, μιας “ειδικής συνθήκης” που αφορά “ορισμένες” μόνο γυναίκες. Όπως ακριβώς η έλλειψη μιας συνολικότερης αντίληψης για τη βίαιη και ιεραρχική οργάνωση της κοινωνίας από το κράτος, οδηγεί στο να θεωρούνται τέτοια φαινόμενα ως ακραίες εξαιρέσεις.

Ως τέτοια ακραία εξαίρεση αντιμετωπίζεται και η καταναγκαστική πορνεία από κρατικοδίαιτες ΜΚΟ, στελεχωμένες μεταξύ άλλων από “προσωπικότητες” ενός καθεστωτικού φεμινισμού, όπως και από εκκλησιαστικές οργανώσεις, που μιλούν σαν να πρόκειται για ένα φαινόμενο το οποίο οφείλεται στη δράση κάποιων εκτός νόμου κυκλωμάτων που το κράτος οφείλει να καταστείλει ενώ, στην καλύτερη περίπτωση, καταγγέλλουν τους αστυνομικούς ή τους δικαστικούς που συμμετέχουν στα κυκλώματα, σαν να επρόκειτο για αντίφαση του ρόλου τους.

Είναι ξεκάθαρο πως τέτοιες οργανώσεις απογυμνώνουν το φαινόμενο της καταναγκαστικής πορνείας από τα ταξικά και ρατσιστικά του χαρακτηριστικά, με τον ίδιο τρόπο που αλλοιώνουν και τη φυλετική υπόστασή του, αποκρύπτοντας ότι είναι μια μόνο εκδήλωση της σύγχρονης βαρβαρότητας του κράτους και του καπιταλισμού, απενοχοποιώντας έτσι την κυριαρχία και ενδυναμώνοντας τους θεσμούς και τους μηχανισμούς της, από τη στιγμή που τους αναγνωρίζουν ως αρμόδιους για την πάταξη του φαινομένου.

Χωρίς αυταπάτες που εναποθέτουν τη διαχείριση του ανθρώπινου πόνου στο ίδιο το κράτος που υποθάλπει τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα με τους νόμους και τους μηχανισμούς του …

… Να αγωνιστούμε ενάντια στο ρατσισμό και το σεξισμό, αλληλέγγυοι με τις γυναίκες που βιώνουν στο κορμί τους την εξουσιαστική και καπιταλιστική αγριότητα. Να σπάσουμε το τείχος της σιωπής και της απάθειας για την υπόθεση των χιλιάδων “αόρατων” γυναικών που φυλακίζονται, βιάζονται και βασανίζονται δίπλα μας. Να αναδείξουμε το δουλεμπόριο μεταναστριών και την καταναγκαστική πορνεία σε ένα ακόμα μέτωπο του πολύμορφου αγώνα για την ανατροπή του συστήματος που βασίζεται στην εξουσία του ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο αναπαράγοντας στην κοινωνία το ρόλο του θύτη και του θύματος, για την καταστροφή του εξουσιαστικού, καπιταλιστικού και πατριαρχικού κόσμού.