|
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ
Στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό που επιβάλλεται με κάθε μέσο από το κράτος και τα αφεντικά, το ζήτημα της ασφάλειας αποκτά έναν πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι εξουσιαστές οχυρώνονται πίσω από διακρατικές συμφωνίες και συμμαχίες αστυνομικο-στρατιωτικού χαρακτήρα προκειμένου να περιφρουρήσουν τα σχέδιά τους για την παγκοσμιοποίηση της κυριαρχίας. (…) Ας σημειωθεί ότι με τον επικείμενο Τρομονόμο το κράτος διακηρύσσει και επίσημα πως βρίσκεται σε «Κατάσταση Εκτάκτου Ανάγκης», εν όψει των νέων κοινωνικών εκρήξεων που αναμένεται να προκαλέσει η πορεία ολοκληρωτισμού της κυριαρχίας, και γι” αυτό επιχειρεί να θέσει σε καθεστώς μαζικής ομηρίας όσους επιλέγουν το δρόμο του αγώνα. (Αναρχικό Δελτίο Αντιπληροφόρησης και Δράσης, νο 8, Οκτώβρης 2000)
Επίσης, σήμερα, οι φυλακές, όπως και συνολικότερα οι μέθοδοι επιτήρησης, παρακολούθησης και ελέγχου, λαμβάνουν έναν όλο και πιο καθοριστικό ρόλο για την επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, όχι μόνο στην Τουρκία αλλά σε κάθε μέρος του κόσμου. Στις νέες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης της κυριαρχίας, της επίτασης των όρων εκμετάλλευσης και καταπίεσης, το σύστημα προετοιμάζεται ενάντια στους αντιπάλους του, είτε εκείνους που συνειδητά το αρνούνται και το πολεμούν είτε εκείνους που ωθούνται στην περιθωριοποίηση, την ανέχεια και την εξαθλίωση ως πλεονάζοντες πληθυσμοί. Είναι χαρακτηριστική η ραγδαία αύξηση του πληθυσμού των φυλακών τις δύο τελευταίες δεκαετίες, όπως χαρακτηριστικά συμβαίνει στις ΗΠΑ, αλλά και η ποιοτική σκλήρυνση των συνθηκών εγκλεισμού για πολιτικούς και για απείθαρχους κρατούμενους, όπως συμβαίνει με το καθεστώς απομόνωσης FIES στις φυλακές της Ισπανίας. Ενώ και στην Ελλάδα βρίσκεται υπό κατασκευή μια σειρά νέων φυλακών και προβλέπονται συνθήκες ειδικής κράτησης στα πλαίσια της «αντι»τρομοκρατικής νομοθεσίας που προετοιμάζεται. (Αναρχικό Δελτίο, νο 9, Δεκέμβρης 2000)
Ο «αντι»τρομοκρατικός νόμος θα προσθέσει άλλο ένα κομμάτι στην ευρύτερη κατασταλτική στρατηγική, όπως συμβαίνει και με την πολιτική για τους μετανάστες, με την κατασκευή νέων φυλακών και το σχεδιασμό ειδικών συνθηκών απομόνωσης, με την προετοιμαζόμενη «απελευθέρωση» της χρήσης των όπλων από τους μπάτσους και τον περιορισμό των διαδηλώσεων. Μέσα από τις νέες ρυθμίσεις κεφαλαιοποιούνται νομικά κατασταλτικές μέθοδοι που ήδη εφαρμόζονται στην πράξη, διευρύνονται, ενώ προαναγγέλλονται καινούργιες. Έτσι, επεκτείνονται και συστηματικοποιούνται οι αστυνομικές επιχειρήσεις, οι παρακολουθήσεις, οι καταγραφές και οι έρευνες χώρων και προσώπων. Γίνονται πιο συμπαγείς οι συνθέσεις των σχετικών δικαστηρίων με την κατάργηση των ενόρκων. Καθιερώνονται ελαστικότερες δικονομικές διαδικασίες ενοχοποίησης όσων κατηγορούνται, όπως με τη χρήση ανώνυμων καταθέσεων, και προωθούνται αυστηρότερες ποινές σε περίπτωση καταδίκης. Εισάγονται νέες τεχνολογικές δυνατότητες ελέγχου, όπως συσχετίσεις προσωπικών πληροφοριών αλλά και η υποχρεωτική εξέταση και χρήση του DNA στο όνομα της αποτελεσματικότητας των ερευνών, στοχεύοντας όμως πολύ μακρύτερα, στη «νομιμοποίηση» της εξουσίας στην κοινωνική συνείδηση να εξετάζει, να καταγράφει και να παρεμβαίνει στους ανθρώπους ακόμα και σε βιολογικό επίπεδο, στην κληρονομικότητα, τις προδιαθέσεις, τις ικανότητες και τις αδυναμίες τους. (…) Να αντιτάξουμε από την πλευρά μας με κάθε μέσο την άρνηση, την αντίσταση και την ανατροπή απέναντι στην οικοδόμηση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού του κράτους και του κεφάλαιου. Να αναπτύξουμε την αλληλεγγύη μας στους φυλακισμένους αγωνιστές ως όπλο μας σε αυτόν τον αγώνα. (Αναρχικό Δελτίο, νο 10, Απρίλης 2001)
Να μετατρέψουμε την κρίση του συστήματος σε πεδίο σύγκρουσης για την ανατροπή του. (…) Η προπαγάνδα περί της σωτήριας επαναφοράς δήθεν του «κοινωνικού κράτους» και της σοσιαλδημοκρατίας αποτελεί μια ολόκληρη επιχείρηση αποπροσανατολισμού για την απόκρυψη των πραγματικών αιτιών της κρίσης που οφείλεται στις ίδιες τις δομές και τις αθεράπευτες αντιφάσεις του συστήματος [το οποίο βασίζεται στη διαρκή απομύζηση και ιδιοποίηση από τους λίγους του συλλογικού κοινωνικού πλούτου], έτσι ώστε να παρουσιαστεί ότι πρόκειται απλώς για την αποτυχία της συντηρητικής πολιτικής διαχείρισης και να αποφευχθεί μια βαθύτερη, ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική κοινωνική συνειδητοποίηση. (Αναρχικό Δελτίο, νο 52, Νοέμβρης 2008)
Το ζήτημα δεν είναι η πτώση της σημερινής κυβέρνησης μέσα από εκλογές -όπως ευαγγελίζεται η καθεστωτική Αριστερά- και η αντικατάστασή της από μια άλλη για την εναλλακτική διαχείριση της κρίσης και της χρεοκοπίας του συστήματος, αλλά η επαναστατική ανατροπή του από τα κάτω, από την πληβειακή βάση της κοινωνίας. (6 Δεκέμβρη 2014)
Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν αρχίσαμε για πρώτη φορά να μιλάμε για την ανάδυση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού μέσα στις συνθήκες γενικευμένης, σε παγκόσμιο επίπεδο, αναδιάρθρωσης του κράτους και του κεφαλαίου (διακρίνοντάς τον με το πρόσημο σύγχρονος από τον ολοκληρωτισμό όπως αυτός αναδύθηκε κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της εποχής), γνωρίζαμε τι έχουμε να περιμένουμε και τι ζοφερές συνθήκες θα αντιμετωπίσουμε στο μέλλον στο βαθμό που δεν ορθώνονταν απέναντι στους σχεδιασμούς των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών ισχυρά αναχώματα κοινωνικής αντίστασης και δεν ξεσπούσαν από τα κάτω καταλυτικά ανατρεπτικά γεγονότα. Το 2001 -μια δεκαετία μετά τον πρώτο «αντι»τρομοκρατικό που δεν έμελλε όμως να μακροημερεύσει- ψηφίζεται μέσα σε κλίμα πλανητικής τρομολαγνείας ο «αντι»τρομοκρατικός νόμος 187 (περί εγκληματικών οργανώσεων), με τον οποίο διώκεται κανείς για συμμετοχή σε «οργάνωση» ή «συμμορία» ακόμα κι αν δεν τελέστηκε καμία από τις πράξεις που αναφέρονται στον νόμο, ενώ το 2004 ψηφίζεται και ο 187Α (περί τρομοκρατικών οργανώσεων), κατοχυρώνοντας τη δυνατότητα άσκησης ποινικής δίωξης «κατά όποιου απειλεί σοβαρά για την τέλεση κάποιου αδικήματος απ” όσα χαρακτηρίστηκαν τρομοκρατικές πράξεις, με τρόπο ώστε να προκαλεί τρόμο»! Μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, ψηφίζεται ο λεγόμενος κουκουλονόμος, που ποινικοποιεί κακουργηματικά την κάλυψη των χαρακτηριστικών του προσώπου των διαδηλωτών που διώκονται για ενέργειες κοινωνικής αντιβίας πλημμεληματικού χαρακτήρα, το 2010 αναβαθμίζεται με νέες κατασταλτικές προβλέψεις ο 187Α, το 2012 νομοθετείται η βίαιη απόσπαση δείγματος DNA που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και από μόνο του, έστω και με αμφίβολη επιστημονική εγκυρότητα, ως ενοχοποιητικό στοιχείο, και το 2014 νομοθετείται η λειτουργία φυλακών τύπου Γ” για την απομόνωση σε εξοντωτικές συνθήκες των καταδικασμένων από ειδικά δικαστήρια για ένοπλη δράση, πολιτικών κρατούμενων, βαρυποινιτών και απείθαρχων κρατούμενων που συμμετέχουν σε εξεγέρσεις ή στάσεις στα κολαστήρια των φυλακών.
Στις μέρες μας που η γενικευμένη αναδιάρθρωση και οι ολέθριες συνέπειές της πάνω στην κοινωνία και τη φύση είναι γνωστές ως κρίση, απέναντι στην επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού -έννοια που βρίσκεται πια στον ορίζοντα της σκέψης κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου από τα κάτω- ορθώνεται ένα σημαντικό ανάχωμα μέσα από τα απομονωτήρια κελιά των φυλακών και τον κοινό αγώνα μιας σειράς πολιτικών κρατούμενων και αιχμαλώτων του διαρκούς και πολύμορφου κοινωνικού πολέμου: η απεργία πείνας για α) κατάργηση του νομικού πλαισίου λειτουργίας ειδικών φυλακών τύπου Γ, β) κατάργηση των άρθρων 187 και 187Α («τρομονόμος»), γ) κατάργηση της επιβαρυντικής διάταξης για πράξη που τελέστηκε με καλυμμένα χαρακτηριστικά («κουκουλονόμος»), δ) κατάργηση της εισαγγελικής διάταξης που επιβάλλει τη βίαιη λήψη του DNA και οριοθέτηση της χρήσης του, και ε) απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού μετά από 13 χρόνια φυλάκισης ώστε να έχει τη νοσηλεία που χρειάζεται απαραιτήτως λόγω της βαριάς αναπηρίας του.
Οι τρομονόμοι χρησιμοποιούνται ευρύτατα για τη δίωξη και την καταδίκη σε εξοντωτικές ποινές πολιτικών και κοινωνικών αγωνιστών που θεωρούνται εσωτερικός εχθρός (όπως αναρχικοί αγωνιστές αλλά και δεκάδες αγωνιζόμενοι κάτοικοι της Χαλκιδικής που διώκονται με τον 187 για την εναντίωσή τους στην καταστροφή του τόπου τους από τα χρυσωρυχεία της πολυεθνικής Eldorado Gold), ο «κουκουλονόμος» χρησιμοποιείται κατά κόρον φορτώνοντας κακουργήματα σε διαδηλωτές που συλλαμβάνονται για απλά πλημμελήματα, οι φυλακές τύπου Γ (και οι ανάλογές τους πτέρυγες υψίστης ασφαλείας που τις αντικαθιστούν) χρησιμοποιούνται ήδη στην περίπτωση του Δομοκού για την εξοντωτική απομόνωση πολιτικών και απείθαρχων κρατούμενων. Επίσης, δείγματα DNA αποσπώνται βίαια και χρησιμοποιούνται κατά βούληση από την αστυνομία προκειμένου να υποστηριχθούν αστήρικτα κατηγορητήρια και να ενοχοποιηθούν «επιστημονικά» αγωνιστές με αυτά ως μοναδικά αποδεικτικά στοιχεία πάνω σε κινητά και μεταφερόμενα αντικείμενα, καθώς και για να δημιουργηθεί μια γιγαντιαία τράπεζα γενετικού υλικού για τον έλεγχο του πληθυσμού, αναδεικνύοντας τον ιδιαίτερο ρόλο της τεχνολογίας ως συστατικό στοιχείο και υπερόπλο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού για τον έλεγχο, την επιτήρηση και παρακολούθηση της κοινωνίας σε κάθε πτυχή και εκδήλωσή της.
Η απεργία πείνας που ξεκίνησε στις 2 Μάρτη αποτελεί έναν αγώνα διαφορετικό κι απείρως σημαντικότερο από άλλους που προηγήθηκαν μέσα από τις φυλακές, οι οποίοι είχαν περισσότερο προσωπικά ή «συντεχνιακά» χαρακτηριστικά (που επιτρέπουν κάθε μορφής διαμεσολάβηση και χειραγώγηση από τους επαγγελματίες του είδους) παρά πολιτικά χαρακτηριστικά που είναι απωθητικά κι ακανθώδη για τους γνωστούς μιντιακούς, νομικούς και κομματικούς επαΐοντες. Η πολιτική απεργία πείνας, πολύ ευρύτερα από τις φυλακές και τους ίδιους τους φυλακισμένους αγωνιστές, αφορά κι όλα εκείνα τα τμήματα της κοινωνίας που βρίσκονται στους δρόμους των κοινωνικών-ταξικών αγώνων αντιμετωπίζοντας σε κάθε τους κίνηση το θωρακισμένο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, μια δικτατορία συγκαλυμμένη με τα εναπομείναντα ράκη της κατεξευτελισμένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Και έχει την ιδιαίτερη σημασία της αυτή η απεργία πείνας ειδικά σήμερα που μια εναλλακτική και πολλά υποσχόμενη στους αφελείς διαχείριση της εξουσίας επιχειρεί την αποκατάσταση της κοινωνικής νομιμοποίησης του καθεστώτος και καλύπτει με δημιουργική ασάφεια το σκληρό τρομοκρατικό πρόσωπο του κράτους κάτω από ένα βελούδινο προσωπείο προκειμένου να συντρίψει και να εξουδετερώσει τις αντιστάσεις μέσα από την καπήλευση, την αφομοίωση και την ενσωμάτωσή τους στο παιχνίδι τής ανάθεσης στους θεσμούς και το «αντιμνημονιακό» πρόγραμμά της: εθνική ενότητα, κοινωνική ειρήνευση, ταξική συνεργασία! Όσο για αυτούς που κρίνουν την παρούσα εναλλακτική διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας με κριτήριο το μη χείρον βέλτιστον, συγκρίνοντας με την προηγούμενη, και αυτούς που κατόπιν της αποτυχίας ή της ανατροπής της θέλουν να βλέπουν ως ορατό μόνο τον μπαμπούλα του φασισμού, έχουμε να πούμε ότι αφετηρία της σκέψης και της δράσης μας δεν είναι η κριτική της παρούσας εναλλακτικής διακυβέρνησης είτε με βάση τον εαυτό της (κρίνοντάς την ως ανακόλουθη) είτε με βάση τη νεοφιλελεύθερη που προηγήθηκε ή μια επαπειλούμενη φασιστική, αλλά με βάση το επαναστατικό πρόταγμά μας για τη γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση. Και να προσθέσουμε πως μέσα από την ανατροπή της (όπως και κάθε κυβέρνησης), αναλόγως σε τελική ανάλυση του ποιος και γιατί την ανατρέπει, θέλουμε να βλέπουμε με πεποίθηση στους αγώνες από τα κάτω το δρόμο της καθολικής ανατροπής για μια νέα κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και δικαιοσύνης. Με λίγα λόγια, στην αριστεροδεξιά διακυβέρνηση του πολιτικοοικονομικού συστήματος δεν βλέπουμε κανέναν πραγματικό φραγμό στο φασισμό (τον οποίο άλλωστε γεννά ξανά και ξανά αυτό ακριβώς το σύστημα) αλλά ένα φραγμό στην επαναστατική κοινωνική χειραφέτηση.
Να σημειώσουμε τέλος πως θα ήταν αφελές να θεωρεί κανείς πως η καταστολή του κράτους -που είναι ο κατεξοχήν εκφραστής του αξιώματος «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»- οριοθετείται με βάση την ενοχή ή την αθωότητα όσων βρίσκονται κάθε φορά στο στόχαστρό της. Γι” αυτό και δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που στοχοποιούνται συγγενείς και φίλοι κρατουμένων, καθώς το κράτος εκμεταλλεύεται κάθε πρόσφορη κατάσταση προκειμένου να διευρύνει το κατασταλτικό αποτέλεσμα και να αυξήσει τα ποσοστά της βίας του όχι μόνο επάνω στους αιχμαλώτους και τους οικείους τους αλλά και στο ευρύτερο κοινωνικό πεδίο. Γι” αυτό, πέρα από τη δεδομένη κι αμέριστη αλληλεγγύη μας στην απεργία πείνας των πολιτικών κρατούμενων που μάχονται ενάντια στο «αντι»τρομοκρατικό οπλοστάσιο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, θέλοντας να θέσουμε κάθε δυνατό φραγμό στην επίταση της κρατικής καταστολής πάνω στην κοινωνία, υποστηρίζουμε, πάντα μέσα από τη δική μας αξιακή και πολιτική θέση, και την παύση της δίωξης όλων των προσώπων που το μόνο πραγματικά «αδίκημά» τους απέναντι στο κράτος είναι η συγγενική και φιλική σχέση τους με διωκόμενους ή κρατούμενους.
ΝΙΚΗ
ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ 2 ΜΑΡΤΗ 2015
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Αναρχική συλλογικότητα Κύκλος της Φωτιάς
|