|
Το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο
μυστηριακό και πιο μεγάλο |
|
Η κοινωνική επανάσταση είναι επίκαιρη |
|
Για όλους τους λόγους του κόσμου, το πολιτικοοικονομικό καθεστώς κάτω από το οποίο ζούμε δεν είναι απλώς άδικο, αυταρχικό και εκφασισμένο, είναι παντελώς σάπιο και χρεοκοπημένο. - Η επένδυση στην κρατική καταστολή (με την οικοδόμηση ενός διαρκούς καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, την ανάπτυξη αστυνομικού στρατού κατοχής ενόψει κινητοποιήσεων, το βίαιο χτύπημα διαδηλώσεων, απεργιών και αγώνων όπως αυτού των καθαριστριών, τους βαρύτατους τραυματισμούς διαδηλωτών όπως του Γ. Καυκά, το λοκ άουτ στα πανεπιστήμια, τη δίωξη ολόκληρων χωριών με τον τρομονόμο, όπως στη Χαλκιδική, τις εισβολές και τις εκκενώσεις κατειλημμένων χώρων αγώνα, τους βασανισμούς συλληφθέντων αγωνιστών, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων, τα ρατσιστικά πογκρόμ αστυνομίας και παρακρατικών της χρυσής αυγής, την κατάργηση του πολιτικού ασύλου το οποίο διεκδικούν με τον αγώνα τους οι Σύριοι πρόσφυγες, τις ειδικές φυλακές απομόνωσης τύπου Γ για τους πολιτικούς και τους απείθαρχους κρατούμενους, μέχρι την άρνηση χορήγησης εκπαιδευτικών αδειών στον Ηρακλή Κωστάρη και τον απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό) - η καπιταλιστική λεηλασία σε βάρος της κοινωνίας και της φύσης σε συνθήκες υπερεθνικού πολιτικού και οικονομικού ελέγχου (η άγρια επίθεση στα πληβειακά στρώματα της κοινωνίας, ο μαζικός αποκλεισμός από την πρόσβαση στην υγεία, τη στέγαση και την παιδεία, οι απολύσεις, η ανεργία, η φτώχεια και η εξαθλίωση που επιτείνονται με νέα μέτρα) είναι όψεις ενός πολιτικοοικονομικού συστήματος που δεν βρίσκεται απλώς σε κρίση αλλά σε σήψη.
Το ζήτημα δεν είναι η πτώση της σημερινής κυβέρνησης μέσα από εκλογές -όπως ευαγγελίζεται η καθεστωτική Αριστερά- και η αντικατάστασή της από μια άλλη για την εναλλακτική διαχείριση της κρίσης και της χρεοκοπίας του συστήματος, αλλά η επαναστατική ανατροπή του από τα κάτω, από την πληβειακή βάση της κοινωνίας. Αυτή την προοπτική προσπαθούν να καταπνίξουν με τη βία οι φασίστες που μας κυβερνούν, απόγονοι χιτών και ταγματασφαλιτών, μαζί με τα νεοφιλελεύθερα ράκη της πάλαι ποτέ μεταπολιτευτικής σοσιαλδημοκρατίας, παραπαίοντας ανάμεσα στο φόβο για τα προνόμιά τους και την περιφρόνησή τους για την κοινωνία, ανάμεσα στην ανασφάλεια και την αλαζονεία της εξουσίας που τους διακατέχει. Αυτή την προοπτική αναλαμβάνει να αποσοβήσει η καθεστωτική Αριστερά, επιχειρώντας σταθερά τη χειραγώγηση και την καπήλευση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, παρουσιάζοντας ως δήθεν δικαίωσή τους την ανάληψη της διακυβέρνησης από την ίδια. Γι' αυτό με περισσή υποκρισία εμφανίζεται σήμερα ως διαπρύσιος υπερασπιστής του δικαιώματος στη μόρφωση για τον Ν. Ρωμανό -σε αντίθεση με τη σιωπηρή στάση της στον αγώνα που έδωσε ακριβώς με το ίδιο αίτημα ο Ηρ. Κωστάρης- ενώ με αφορμή την απεργία πείνας του Ν. Ρωμανού συνεχίζει τη διαστρέβλωση και απονοηματοδότηση της εξέγερσης τον Δεκέμβρη του '08, προβάλλοντας μια βολική γι' αυτήν εικόνα περί «θυμωμένων παιδιών». Αυτή άλλωστε είναι η πολιτική της για κάθε αγώνα, μικρό ή μεγάλο: εμφανίζεται ως σωτήρας όσων υποφέρουν από την κρατική και καπιταλιστική κτηνωδία. Στο βαθμό όμως που οι αγωνιζόμενοι αμφισβητούν το ρόλο της ως φέρελπι σωτήρα και αυτοοργανώνονται, δρουν αδιαμεσολάβητα και αντιθεσμικά, όταν όχι μόνο πλημμυρίζουν τους δρόμους αλλά θέτουν και πολιτικά περιεχόμενα που δεν υπακούν στους σχεδιασμούς της, όπως κάνουν οι αναρχικοί, τότε μιλά για «προβοκάτορες» και δεν διστάζει ακόμα και να βαφτίζει διαδηλωτές ως «ασφαλίτες» (όπως έκανε πρόσφατα στην αντιφασιστική διαδήλωση στο Κερατσίνι για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα).
Για το πέρασμα από την εξέγερση στην κοινωνική επανάσταση Η κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη είναι ζωντανή ως πρόταγμα, όχι για την επανάληψή της αλλά για την υπέρβασή της από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους σε μια επαναστατική προοπτική. Ο Δεκέμβρης μάς έδειξε ότι δεν πρέπει να απελπιζόμαστε, να παραιτούμαστε ή να εξατομικευόμαστε, ούτε αρκεί απλώς να διαμαρτυρόμαστε, μπορούμε και πρέπει να ξεσηκωθούμε και να αντεπιτεθούμε συλλογικά και αποφασιστικά. Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από την αστυνομία πυροδότησε την έκρηξη της κοινωνικής οργής για όλη τη βία, την αδικία και τις ταπεινώσεις που επιφυλάσσουν στους καταπιεσμένους τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά. Απέδειξε πως μέσα στην κοινωνία υπάρχουν δυνάμεις υγιείς, ευαίσθητες και ζωντανές, ικανές να επιφέρουν τρόμο στα αφεντικά και τριγμούς στα θεμέλια του καθεστώτος, στέλνοντας στα σκουπίδια αντιλήψεις περί «τέλους της ιστορίας» και γενικεύσεις περί «νεκρής κοινωνίας εθελόδουλων και υποταγμένων». Έδωσε, έστω πρωτόλεια και εμβρυακά, ώθηση και πνοή σε αυτοοργανωμένα εγχειρήματα που μετέφεραν την έμπνευση της εξέγερσης στην καθημερινότητα του αγώνα, στα πεδία της εργασίας και της γειτονιάς. Φώτισε μια μακρά διαδρομή κοινωνικών και ταξικών αγώνων στην Ελλάδα, τη σύνδεσή τους με τις αντιστάσεις ανά τον κόσμο, από τους Ζαπατίστας του Μεξικού μέχρι τις δυτικές μητροπόλεις και αποτέλεσε σημείο αναφοράς για εξεγέρσεις που συνεχίζει να συναντά ως το σήμερα, από την αραβική άνοιξη στην Τύνιδα και το Κάιρο μέχρι την Κωνσταντινούπολη και το Φέργκιουσον των ΗΠΑ. Ο Δεκέμβρης δικαίωσε το σύνθημα πως «η εξέγερση δεν είναι ουτοπία». Η ουτοπία μας όμως δεν σταματά στο ξέσπασμα της αυθόρμητης εξέγερσης. Δεν δικαιώνεται με τίποτα λιγότερο από την κοινωνική επανάσταση, την καθολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού και την οικοδόμηση μιας νέας αταξικής κοινωνίας ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας. Η κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη και όλες οι μεγάλες μαχητικές κινητοποιήσεις στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι και το Φλεβάρη του 2012 μας έδειξαν επίσης ότι γι' αυτή την προοπτική δεν αρκούν μόνο τα αυθόρμητα, πρόσκαιρα και ανοργάνωτα ξεσπάσματα της δίκαιης οργής μας, αλλά απαιτείται η πολιτική, κοινωνική και ταξική αυτοοργάνωση για τον σχεδιασμό, την ανάπτυξη και τη συνέχεια των δράσεών μας. Δεν αρκεί η ευκαιριακή συσπείρωση γύρω από ένα μέτωπο αγώνα, αλλά είναι αναγκαία η διάρκεια, η συνεχής συνάντηση των αγώνων από τα κάτω και η δημιουργία νέων μετώπων για την εξάπλωση της σύγκρουσης με κάθε πτυχή της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Για να ζήσουμε σε μια κοινωνία χωρίς αφεντικά, μπάτσους και φασίστες, χωρίς φυλακές και σύνορα, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χρειάζεται να πάρουμε ολόπλευρα τη ζωή μας στα χέρια μας. Δεν αρκεί να αντιστεκόμαστε μόνο, πρέπει και να νικήσουμε! Καλούμε όλους τους αγωνιζόμενους στους δρόμους, εργαζόμενους, νεολαίους, ανέργους, ντόπιους και μετανάστες, να αποκρούσουν κάθε λογική ανάθεσης και κάθε κοινοβουλευτική αυταπάτη, και να αυτοοργανωθούν σε πολιτικές, κοινωνικές και ταξικές δομές αγώνα (συλλογικότητες, συνελεύσεις γειτονιάς και σωματεία βάσης), με αντιιεραρχικό, οριζόντιο κι αντιθεσμικό χαρακτήρα. Αλληλεγγύη στις καταλήψεις σε πανεπιστημιακές σχολές, ΓΣΕΕ, δημαρχεία και δημόσια κτήρια, και σε κάθε κατειλημμένο κι αυτοδιαχειριζόμενο χώρο αγώνα. Αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας και σε όλους όσοι αγωνίζονται από τα κάτω! Για την κοινωνική επανάσταση, την αναρχία και τον κομμουνισμό!
Αναρχική συλλογικότητα «Κύκλος της
Φωτιάς»
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ: ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ΔΕΚΕΜΒΡΗ, 6 μ.μ.
|