CIRCO METROPOLITANO Ένα δρώμενο ενάντια στην Ολυμπιάδα Μια παρέλαση ενάντια στην "ασφάλεια" Ένα θεατρικό σφηνάκι
Σημείωμα περί Φασουλή Ο θεός έχει προαιώνια έχθρα με τους κουκλοπαίκτες. Του είναι αδύνατο να ανεχτεί ότι κάποιος εκτός αυτού δίνει ζωή στην άψυχη ύλη. Τον εξοργίζει δε ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι οι άνθρωποι βρήκαν τρόπους να υποφέρουν τον θάνατο -ή τη γεμάτη θάνατο ζωή τους- με χάρη. Το γέλιο αμφισβητεί ευθέως και παντοιοτρόπως τη σοβαρότητα της κατάστασης. Φοβάμαι λιγότερο ό,τι έχω περιγελάσει. Ιστορία έρωτα και θανάτου: Το κουκλοθέατρο ως απόλυτη παρωδία της γέννησης του είδους μας και της ύπαρξής του στον κόσμο τούτο. Ο Φασουλής δεν είναι επαναστάτης, απλώς δεν έχει καμία ηθική αναστολή, καθώς υλοποιεί ταυτόχρονα το πολύ καλό και το πολύ κακό ή απλά την αντίφαση -και όχι την αντίθεση- μεταξύ τους. Εραστής και φονιάς, έρχεται αντιμέτωπος με όλα σε μια σχέση παιδιού με το παιχνίδι του: η ζωτική σοβαρότητα στην εξερεύνηση του κόσμου, ταυτόχρονα με την ελαφρότητα της άγνοιας και της μη φορτισμένης συνείδησης / μνήμης. Αναλαμπές που φωτίζουν την ενδόμυχη τάση ελευθεριότητας του Φασουλή, τον οδηγούν στις πράξεις του. Κατά βάθος ξέρει τι κάνει; Η παραδοσιακή τεχνική του παλιού κωμικού: ο φόνος είναι ο πιο γρήγορος τρόπος για να περάσεις στην επόμενη σκηνή του έργου. Η τελική αναμέτρηση, με τον ίδιο τον Χάρο, φανερώνει τελικά τη μόνη συνειδητή ιδιότητα του Φασουλή: χτυπώντας το καμπανάκι λήξης της παράστασης αναγνωρίζει την φύση του -καθώς και του Χάρου- ως κούκλα (ή ως απόλυτη καρναβαλική ανατρεπτική ελευθερία με ημερομηνία λήξης) και αυτοακυρώνεται προκειμένου να ακυρώσει και τον αντίπαλό του. Μετά την παράσταση, οι κούκλες πεθαίνουν. Οι άνθρωποι συνεχίζουν. Κουκλοθέατρο Αγιούσαγια