H EΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΙΘΑΓΕΝΩΝ ΣΤΟ ΠΕΡΟΥ
Μ
ιλώντας για την Αμαζονία, μια απέραντη λεκάνη όπου απλώνεται το ποτάμιο σύστημα του Αμαζόνιου, από τις Άνδεις μέχρι τον Ατλαντικό, δεν μπορείς να μιλήσεις παρά για τη γιγαντιαία καταστροφή που συντελείται μέρα με τη μέρα σε όλο και μεγαλύτερες εκτάσεις από εξορυκτικές, πετρελαϊκές, υλοτομικές και αγροβιομηχανοκτηνοτροφικές επιχειρήσεις. Μια ανυπολόγιστη καταστροφή που δεν είναι μόνο περιβαλλοντική, αλλά και ανθρωπιστική και πολιτισμική καθώς συμπεριλαμβάνει την υποδούλωση και τη συντριβή των αυτόχθονων λαών που ζουν στην περιοχή και είναι καταδικασμένοι να καταστραφούν μαζί με τη γη τους.Η απέραντη αυτή λεκάνη είναι καλυμμένη από τα μεγαλύτερα βροχοδάση του πλανήτη και είναι μοιρασμένη ανάμεσα σε μια σειρά νοτιοαμερικάνικα κράτη, τα οποία στο όνομα της Ανάπτυξης επιδίδονται όλο και περισσότερο σε τρομακτικές καταστροφές πάνω στο φυσικό περιβάλλον και τους αυτόχθονες λαούς.
Πρωταγωνιστές σε αυτή την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και την επίθεση στους ιθαγενείς λαούς είναι κατά κύριο λόγο η Βραζιλία και ακολουθεί το Εκουαδόρ. Πρόσφατα όμως, και εξαιτίας μιας αιματηρής εξέγερσης των ιθαγενών, ήρθε στη δημοσιότητα και η περίπτωση του Περού το οποίο δεν διστάζει να προχωρήσει σε μαζικές δολοφονίες για να παραδώσει την Αμαζονία ως νέο Ελντοράντο στους σύγχρονους κονκισταδόρες των πολυεθνικών.
Η ειρωνεία είναι ότι στο Περού, λίγο πριν ξεσπάσουν οι αιματηρές συγκρούσεις, έγινε η 4η Σύνοδος των Αυτόχθονων Λαών της Αμερικής, στην οποία διακηρύχθηκε η αποφασιστικότητά τους να προστατέψουν τη γη τους και την πολιτιστική τους κληρονομιά. Το Περού άλλωστε έχει μια πολύ πλούσια ιστορία ιθαγενικών και λαϊκών εξεγέρσεων από την εποχή της αποικιοκρατίας μέχρι και σήμερα, και από τον Απρίλη ιθαγενείς 65 αυτόχθονων φυλών της χώρας
είχαν αρχίσει να υψώνουν οδοφράγματα και να παρεμποδίζουν την είσοδο στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις που βρίσκονται στην περιοχή του Αμαζονίου, απαιτώντας από την κυβέρνηση του προέδρου Άλαν Γκαρσία να αποσύρει τα διατάγματα που έδιναν το πράσινο φως για την παραχώρηση της ζούγκλας στην εκμετάλλευσή της από πολυεθνικές εταιρείες, εναρμονίζοντας έτσι τη νομοθεσία του Περού με τη διμερή συμφωνία ελεύθερου εμπορίου που υπέγραψε με τις ΗΠΑ.Εντέλει, με το δίμηνο ξεσηκωμό πολλών χιλιάδων ινδιάνων από 1.200 ιθαγενικές κοινότητες, παρέλυσε κάθε οικονομική δραστηριότητα γύρω από τα δάση του Αμαζόνιου, με μπλοκαρισμένους όλους τους κεντρικούς δρόμους που οδηγούν στις περιοχές εξόρυξης και στις περιοχές υλοτομίας, δείχνοντας ότι οι ιθαγενείς δεν θα παραδώσουν αμαχητί
τα πατρογονικά τους εδάφη στις εταιρείες.Τα χαράματα της 5ης Ιούνη 2009 η περουβιανή αστυνομία επιτέθηκε με ειδικές δυνάμεις και ελικόπτερα σε ορισμένα από τα οδοφράγματα που είχαν στήσει οι Ινδιάνοι. Δεκάδες άνθρωποι έπεσαν νεκροί χτυπημένοι από σφαίρες υπερασπιζόμενοι την Αμαζονία, το φυσικό χώρο διαβίωσής τους και τελευταίο πνεύμονα οξυγόνου του πλανήτη. Η αστυνομική επέμβαση όμως δεν επέτυχε τους σκοπούς της καθώς οι Ινδιάνοι ανασυντάχτηκαν και αντεπιτέθηκαν, χρησιμοποιώντας και όπλα, καταφέρνοντας να απωθήσουν την αστυνομία που μέτρησε τους δικούς της νεκρούς.
Έτσι, παρόλες τις αστυνομικές επιθέσεις και τις συγκρούσεις με περισσότερους από 40 νεκρούς συντρόφους τους, οι Ινδιάνοι κράτησαν μπλοκαρισμένες όλες τις διόδους που ενώνουν τις πόλεις Tarapoto και Yurimaguas στη βορειοανατολική επαρχία Σαν Μαρτίν, επιτρέποντας την διάνοιξή τους μόνο για να περάσουν τρόφιμα και καύσιμα.
Η βιαιότητα των αστυνομικών επιθέσεων, το πλήθος των θυμάτων και η συνεχιζόμενη αντίσταση των Ινδιάνων προκάλεσαν πολιτική και κοινωνική κρίση και ρήγματα ακόμα και μέσα στην κυβέρνηση του Άλαν Γκαρσία, επιφέροντας την παραίτηση της υπουργού γυναικείων θεμάτων που διαφώνησε με τη βαρβαρότητα που επέδειξε η κυβέρνηση απέναντι στην άρνηση των ινδιάνικων φυλών του Αμαζονίου να αποδεχθούν τα προεδρικά διατάγματα που επιτρέπουν την αποψίλωση των τροπικών δασών και την ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος των ινδιάνων να ελέγχουν τη γη τους.
Στην προσπάθειά της να δικαιολογήσει τις επιλογές της, η κυβέρνηση του Άλαν Γκαρσία προσπάθησε αρχικά να περιγράψει τους Ινδιάνους σαν μια χούφτα καθυστερημένων που επιμένουν να ζουν στη λίθινη εποχή, κι όταν τα πράγματα έφτασαν στην αιματοχυσία προσπάθησε να κατευνάσει τη διεθνή κατακραυγή κατηγορώντας τις "ξένες δυνάμεις που επιθυμούν να ανακόψουν την οικονομική ανάπτυξη του Περού", φωτογραφίζοντας τον ιθαγενή πρόεδρο της Βολιβίας Έβο Μοράλες, ενώ ο περουβιανός ιθαγενής ηγέτης Alberto Pizango κατέφυγε κυνηγημένος στην πρεσβεία της Νικαράγουα.
Τελικά όμως οι πολύνεκρες συγκρούσεις ανάμεσα σε ιθαγενείς και αστυνομικές δυνάμεις που συγκλόνισαν το Περού οδήγησαν σε άτακτη υποχώρηση τον Άλαν Γκαρσία ο οποίος, αντιμέτωπος με την έκρηξη μιας κοινωνικής κρίσης και φοβούμενος τα χειρότερα μπροστά στην κήρυξη πανεθνικής απεργίας διαρκείας στις 11 Ιούνη, αναγκάστηκε να αποσύρει τα επίμαχα διατάγματα.
Ωστόσο η αιματοβαμμένη νίκη των ιθαγενών στο Περού, που είναι μια νίκη και όλων των ιθαγενών της Αμαζονίας και όσων στέκονται αλληλέγγυοι μαζί τους, δεν τους εξασφαλίζει στο μέλλον, αφού έχουν απέναντί τους τα αμείλικτα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα κράτους και κεφάλαιου καθώς η "μητέρα-γη" τους είναι πλούσια σε πολύτιμη ξυλεία και κρύβει κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Η υπαναχώρηση της περουβιανής κυβέρνησης δεν είναι παρά ένας ελιγμός, και η πρόσφατη σύγκρουση και σφαγή στο Περού ένα ακόμη επεισόδιο στον ασίγαστο πόλεμο που διεξάγουν τα κράτη και οι πολυεθνικές στους ιθαγενείς λαούς και τη γη τους, συνεχίζοντας μια παράδοση βίας και καταστροφής που ξεκίνησε με τον Κολόμβο και τους κονκισταδόρες πριν από πέντε αιώνες…
Μ.Σ.
πηγές: δημοσιεύματα στο Athens Indymedia, τα Νέα και την Ελευθεροτυπία.
Σημείωση: Στις 11 Ιούνη, ημέρα της γενικής απεργίας στο Περού, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από την περουβιανή πρεσβεία στην Αθήνα, καλεσμένη από την κατάληψη του "Ελεύθερου Γαλαξία”.
*